Inderdaad, ’t is Pasen! Aan familie, vrienden en alle lezers van deze blog wensen we een zalig Paasfeest.
Er liggen geen paaseieren in de tuin, want het regent pijpenstelen. Maar Yves stelt ons gerust; er komen paaseitjes op de ontbijttafel en binnen een uurtje schijnt de zon. Als dat maar waar kon zijn…
Tegen 8u30 begeven we ons naar de kerkdienst van de Verenigde Gereformeerde kerk. Rob had ons gisteren gewaarschuwd dat we beter iets te vroeg gaan. Dan hebben we de gelegenheid om ons kenbaar te maken. De dienst begint in feite maar om 9 uur, maar de kerk zit toch al bijna vol. Er komt een soort Kerkmeester op ons af om ons welkom te heten. Hij informeert naar onze nationaliteit en of hij onze namen mag kennen. We mogen plaatsnemen waar we zelf verkiezen. Bij de aanvang van de dienst worden tientallen liederen en gospels gezongen. Soms door een vrouwenkoor, soms door een mannenkoor en ook en vooral door de ganse gemeenschap.
Het duurt bijna een vol uur voor we aan de preek toe zijn. Vanop een soort kansel vangt de predikant aan met Christian en Hilda De Vos welkom te heten. De tekst van die verwelkoming verschijnt op het scherm boven de kansel. Er komt zelfs een verwijzing naar de vreselijke gebeurtenissen die zich deze week in Brussel afspeelden. Kippevelmoment…
Na de dienst die bijna twee uur in beslag heeft genomen zijn er nog enkele kerkgangers die op de foto willen met Hilde. Allemaal lieve mensen.
Er komt zelfs een bus aan te pas die een deel van de kerkgangers naar hun huizen terugbrengt.
Zoals afgesproken gaan we terug aanbellen bij Rob en Machteld Meeusen. Net zoals gisteren worden we hier weer als echte vrienden ontvangen. Binnen de kortste keren staat de gekoelde champagne op tafel. Meesterkok Rob heeft voor hapjes gezorgd, en het zijn er om duimen en vingers af te likken. Topper is een groentesoepje van zelfgekweekte groentjes.
Het is niet voor niks dat Rob in 2001 tot Bocuse d’Or benoemd werd. Tussen zijn culinaire uitspatjes door vertelt hij met een aanstekelijk enthousiasme over zijn vorig leven in de horeca.
Het is al een stuk na de middag als we kunnen afscheid nemen. Echter niet zonder dat we een pot confituur willen meenemen voor Yves. Den Yves van onze Alchimist. Uiteraard zelfgemaakte confituur. Intussen hebben we ook een afspraak vastgelegd om vanavond samen met Rob en Machteld in de Reuben’s te gaan souperen. Want we zijn bijlange nog niet uitverteld.
In de Alchimist zijn we uiteraard welkom met onze confituur. Yves zal ze morgenvroeg zeker nog niet bij het gastenbuffet plaatsen, want dan is ze dezelfde dag nog foetsie. Maar hij belooft wel dat wij er morgenvroeg zullen kunnen van proeven. Nadien hebben terug een lange babbel over de schilderkunsten van Yves. In het vuur van zijn verhaal haalt hij nog een paar van zijn eerste werken tevoorschijn,
Het schilderij van Megan komt ook nog eens naar boven. Yves dringt aan dat ik daar ook eens mee poseer. En waarom niet.
Het is niet omdat het Pasen is dat er niet moet gewerkt worden. De kamermeisjes zijn tot een stuk in de middag in de weer om alles pico bello in orde te brengen.
Als we een paar minuten na 19 u arriveren bij Reuben’s zitten Rob en Machteld al knusjes geïnstalleerd. Doordat Rob uit de horeca komt weet hij een en ander te vertellen over Reuben, de meester kok van Reuben’s. De man is gekend over gans Zuid-Afrika. In een viertal steden heeft hij een restaurant naar zijn naam.
Zijn inventiviteit gaat nog veel verder dan het culinaire. Hier in Reuben’s Franschhoek is de bar vervaardigd uit een vleugel van een vliegtuig. Je moet er maar aan denken. Beuben laveert het ganse jaar door van de ene stad naar de andere. Van zijn ene restaurant naar het andere. En wat meer is; hij is een honderd procent self-made cooker. De keuken van zijn mama en de feeling van Reuben.
Reuben heeft zelfs meerdere kookboeken op zijn actief. Sommigen zijn al aan de twaalfde herdruk toe. We beleven hier een boeiende avond met duizend en één verhalen. Uiteraard ook met culinaire hoogstandjes. De canard à l’orange is onverbeterlijk. Intussen doet Machteld ook een verhaal uit de doeken over iets geheel anders. Op enkele kilometer van Franschhoek moet er een gevangenis zijn waar Mandela twee jaar heeft doorgebracht. Heeft niets te zien met Robbeneiland. Dit zou een gevangenis zijn die nog steeds in dienst is. Machteld kent daar de directeur, en ze wil voor ons een geleid bezoek organiseren. Natuurlijk dat we daar mee instemmen. Machteld probeert een afspraak te maken voor Maandag 4 april, want dan zijn we weeral voor een tweetal dagen in Franschhoek. Met dit vooruitzicht in mind hunnen we nog een Irish coffee verteren en daarna is het afscheid alweer aangebroken.
’t Is inderdaad al na 22 uur als we afscheid nemen van Machteld, Rob en hun mooie Jaguar oldtimer. Tot maandag 4 april!
Wat een prachtige wagen…