Vanmorgen nog een kiekje van de kunstinstallatie vanuit ons vensterraam. De zwevende vrouwen blijven bekoren.
Toevallig lezen we vandaag een artikel in het dagblad over het kunst event van Hermanus. Lionel Smit, De kunstenaar van de zwevende vrouwen staat zelfs op de foto van het artikel.
Het is zaterdag vandaag, en… begin van de maand. Dit betekent dat de week- en maandlonen gestort werden op de bankrekening. Er staat dus weer geld op de rekening. Dat kan je zo zien in het straatbeeld; aan elk bankkastje staan lange files wachtenden om geld te tanken.
We worden ook weeral getroffen door de blik van een man die de vuilnisbakken aan het uitkeren is, in de hoop iets bruikbaars of eetbaars te recupereren.
Ook op zaterdag worden her en der openluchtmarkten gehouden. Zo ook in onze straat naast het kleine kerkje. Iedereen mag exposeren mits een kleine donatie aan de kerkgemeenschap.
Veel antiek, maar ook wat kledij en zelfs een paar eetstalletjes.
Aan een van de kraampjes vinden we een afgeleefd antiek boekje; “Tandheelkunde in school en huis”. Alleen al de gravure op de kaft loont de prijs van het boekje (1,5 €). Dat zal ook wel een geschenkje worden voor één van mijn vrienden tandartsen.
Voor deze middag plannen we een ritje naar de Hemel en Aarde Village, een paar kilometer buiten het centrum van Hermanus. In die omgeving moet er op zaterdagmiddag een hemelse food-market zijn. Iedereen waarmee we spraken draaft er hoog mee op. Aan de rand van de village liggen er ook een paar leuke galerijtjes.
In de Galerij Daniël Kok hangen wel een tiental heel mooie werken.
Ook deze “Blue Lady” trekt wel even onze aandacht.
Maar niet getalmd; we zijn niet gekomen om de galerijen, maar wel voor de food-market op het wijndomein van Hermanuspietersfontein. Er heerst reeds een gemoedelijke drukte.
Er zijn een tiental tafels opgesteld waar verschillende delicatessen kunnen gekocht worden. Er kan ook op bordjes bediend worden, die je dan ter plaatse kan degusteren.
Uiteraard heeft de eigenaar van de locatie – Hermanuspietersfontein – ook zijn eigen tafeltje. Hier kan je een glaasje of een flesje van één van zijn lekkere wijnen degusteren.
Het valt ons op dat het logo van Hermanuspietersfontein verdomd goed gelijkt op dat van Hotel Playa de la Luz van vriend Jan De Clerck uit Spanje.
Zelfs de glaasjes zijn bijna identiek aan deze van Playa.
Er zijn ook Westkust mosselen verkrijgbaar. Dat zijn van die hele grote mosselen; bijna groter nog dan oesters. Da’s ook geen spek voor mijnen bek.
We laten het niet aan ons hart komen. We nippen een wijntje en Hilde geniet van een zestal oestertjes.
Naast de oesters kan je ook perlemoen krijgen, de zogenaamde abalones zoals gisteren. Ik heb er ééntje geproefd, maar die smaakte echt niet zo goed als deze van gisteren. ’t Is dus bij dat ééntje gebleven.
Ten alle kante hangen er spreuken aan de wanden. Bijna allemaal met betrekking op voeding en eten. Er zitten er wel een paar zeer fijne tussen.
Als we terug het centrum van Hermanus bereiken zit het terras van Burgundy afgeladen vol. Maar op het eigenste moment is er een koppeltje dat vertrekt. We genieten hier dan nog van een cappuccino als dessert. Daarna anderhalf uurtje naar de kamer. Hilde heeft altijd wel wat om de oren, en ikzelf ben hopeloos aan het achteruitlopen met de blog.
Zoals afgesproken komen Luc en Lieve Notredame ons tegen 19u30 afhalen aan onze B&B. Het restaurant “Bientang’s Cave” ligt maar een vijfhonderdtal stappen hiervandaan. Maar eveneens een honderdtal treden naar beneden. Want het terras van het restaurant ligt slechts een vijftigtal centimeter boven het zee-niveau. We zitten exact op hetzelfde plaatsje van waaruit de foto op de folder van Bientang’s Cave gemaakt is. Maar ’t is bijna pikdonker, en voor één keer het ik mijn fototoestel niet bij. Toen wist ik nog niet dat er op mijn Iphone ook een ingebouwde flits zit. ’t Is dus voor één keer zonder foto’s. Desalniettemin hebben we een fijne avond. Goed gegeten, niet slecht gedronken, en over 1.001 dingen verteld. We hebben elkander veel beter leren kennen. Tegen het afscheid is het bijna 23 uur, en we beloven dat we elkaar in de toekomst nog gaan ontmoeten. Is het niet in Zuid-Afrika, ’t zal in West-Vlaanderen zijn.