Zoals Paulette gisteren al vertelde heeft ze inderdaad wat te vertellen. We zijn 31 maart en ze werkt haar laatste dag voor Burgundy. Potverdorie… Lucretia is hier al weg, en nu Paulette ook nog. Jammer!
We maken zelfs een soort afscheidsplechtigheid aan Paulette mee. Van haar collega’s krijgt ze bloemen en geschenkjes.
Bij al deze belangstelling is ze volledig van haar melk. Wij kunnen alleen maar zeggen; het ga je goed Paulette.
Intussen is er in de straat een heen- en weergeloop met een soort totempalen. We informeren naar de reden, maar de gasten hebben wel veel plezier, maar ze weten helemaal niet met wat ze bezig zijn.
Op de dijk zijn ze aan de wegwijzer betonnen kubussen aan het opstellen. Hier krijgen we iets meer uitleg.
Twee pientere heren verlossen ons uit onze nieuwsgierigheid. In Juni is hier in Hermanus een groots kunstevenement gepland. Nu reeds wil de stad hiervoor de aandacht trekken en wil men op enkele strategische plaatsen een eye-catcher opstellen. De twee heren die ons te woord staan blijken de kunstenaars van die werken te zijn.
Vandaag plannen we bezoekjes aan Stanford (25 km) en Gansbaai (nogmaals 25 km)
Stanford is een piepklein stadje, maar zeer pittoresk.
Er staat er eentje naartjes te verkopen. Naartjes zijn appelsienen. Dat wisten we ook niet.
Deze zit te nietsen…
We maken een stop in YUM coffee.
We bestellen alle twee een guiche.
Aanpalend aan Yum is er ook een plezant winkeltje.
Hier kan je 29 verschillende soorten thee kopen. We wisten zelfs niet dat er zoveel soorten bestaan.
Nu onze weg voortzetten naar Gansbaai. Een boogscheut ver maar.
Op een voetpad van het stadje Gansbaai ligt er wasgoed te drogen. Precies een modern kunstwerk. Wie legt er nu wasgoed op het voetpad? Bij nader toezien blijken het kuisvodden van een schildersbedrijf te zijn die hier te drogen liggen.
Het golven van de zee spatten tot ver over de golfbrekers. Daar trekken deze vissers zich echter niets van aan.
Het water hier is extreem rijk aan vis. De koude golfstroom van Antarctica zorgt voor veel plankton, dat veel zeedieren aantrekt. Aan het haventje van Gansbaai is het precies een drukke bedoening. Een kijkje nemen dus…
Er is inderdaad een vissersboot binnengelopen en ze zijn met man en macht aan het lossen.
Het is serieus werken, maar het gaat er toch gezellig aan toe.
Deze boot heeft uitsluitend op pilchars gevist. De visjes worden in plastic bakken gekieperd.
Niet te tellen hoeveel miljoenen van die visjes op één nacht uit de zee gehaald worden.
Aan de zijlijn zitten er wat mensen die hopen op het einde van de werkzaamheden enkele graantjes -in dit geval visjes- mee te pikken.
Hopelijk blijft er voor deze stakker ook wel hier of daar een visje rondslingeren.
De bakken worden gewogen. Er komt nog een laagje ijsblokjes boven de visjes. En dan gaan de bakken met de heftruck de vrachtwagen binnen. Enkele kilometer verder worden de vissen verwerkt in de visfabriek.
Een paar dagen later verlaten de visjes het fabriek onder deze vorm. Die doosjes herinner ik mij nog maar al te goed uit de soldatentijd en de Chirojeugd kampen.
We rijden nog wat door langs de strandlijn, in de hoop B&B Cliff Lodge te vinden. Deze B&B ligt langs de oceaan in een randdorp van Gansbaai; De Kelders genaamd. Daar verbleven onze Duitse kennissen Yvet en Paul voor een paar dagen. Ze waren danig enthousiast en tipten ons om deze B&B zeker eens te gaan bekijken.
Inderdaad, een prachtige B&B. We riskeren ons om aan te bellen en een folder te vragen. Misschien kunnen we hier volgend jaar een paar dagen komen. De baas is supervriendelijk, en hadden we deze voormiddag aangeklopt, dan hadden we Yvet en Paul nog kunnen gedag zeggen. Hij troont ons mee naar een paar kamers die op dit moment nog niet ingenomen zijn. Schitterend, maar… niet goedkoop!
Veel dichter bij de oceaan kan dit zwembad niet liggen.
We hebben de terugtocht aangevat en een koffietje in “Coffee on the Rocks” zal ons deugd doen.
Vanop dit terras hebben we ook schitterende zichten op de zee en de rotsen.
Op onze terugweg blijven we in vervoering door de prachtige landschappen.
Aan de bushalte van Stanford kunnen we een afslag nemen naar de plaatselijke township. Even een kijkje nemen.
Hier weer overal blijdschap troef.
Zalige expressies toch?
De jeugd ziet het ook wel zitten.
Een paar kilometer voor het binnenrijden van Hermanus passeren we nog een zeetong, en hier is zopas een kolonie flamingo’s neergestreken. Pech dat ik geen telelens bij heb, maar ook met een gewone 85mm loont dit ook een kiekje.
We komen in Hermanus aan onze “Burgundy”. Groot is onze verwondering als we de wegwijzer bemerken waar vanmorgen steenblokken werden geïnstalleerd. Op elk blok zweeft nu een vrouwenfiguur. Een schitterende installatie als promotie voor het “Hermanus Fine Art” evenement dat hier in juni georganiseerd doorgaat.
Recht tegenover de installatie, in de Burgundy, zit de kunstenaar van de beelden de reacties te volgen van de mensen die voor het eerst met de installatie geconfronteerd worden. Boeiend.
Wijzelf gaan de beelden ook eens van dichterbij bekijken. Zowel de kleur als de materie van de dames doet ons denken aan de naakte vrouwen welke we een vijftal dagen geleden in Stellenbosch hebben gezien.
Het bordje op een van de sokkels bevestigt onze gevoelens. Die beelden waren ook van Anton Smit.
Uiteraard wil Hilde ook nu eens bij deze dames poseren. Ditmaal is het wel moeilijk om dezelfde pose als die dames aan te nemen.
De chef van Restaurant Burgundy komt er juist aan om de avondshift voor te bereiden. Ideaal moment dus om een tafeltje voor twee personen vast te leggen voor vanavond.
Na het diner kunnen we de installatie bij kunstlicht bewonderen. Ziet er nu nog anders uit… bevreemdend.