Laatste ontbijt in Hermanus. De bedoeling was om hier twee dagen te verblijven. Het zijn er vier geworden, en ’t was precies nog te kort. De eerste dertig kilometer van vandaag tussen Hermanus en Caledon noemt de Hemel en Aarde vallei. Prachtige landschappen met om de haverklap een wijndomein. Niet minder dan zestien grote en nog tal van kleinere. 
Het is zondag. Net zoals in vele andere plaatsen hebben de volgelingen van Zion hier hun wekelijkse dienst op een braakliggend terrein aan de rand van de stad.
Met naar schatting zeven miljoen volgelingen is de Zion Christian Church het grootste kerkgenootschap van Afrika. En dat aantal groeit snel. De getuigeniskerk betekent voor veel armen een verlichting van de dagelijkse uitzichtloosheid.
De prachtige domeinen zijn als het ware in elkaar verstrengeld. We zijn nog het ene aan ’t bewonderen of daar ligt al het volgende.
Sporadisch worden ze gescheiden door een koeieplekje.
Het domein “La Vierge” heeft ook een restaurant, en op een zondag willen we dit wel eens proberen. We maken dus hier onze middagstop.
Zonder woorden…
Of misschien is dit “La Vierge”?
Of deze?…
Uiteindelijk zou het deze dame zijn die model staat voor “La Vierge”
We krijgen een prachtig gelegen tafeltje toegewezen, met een panoramisch uitzicht op Hemel en Aarde en La Vierge. Beter kan niet op een zondag als vandaag…
Tussen Hemel en Aarde heeft inderdaad zijn naam niet gestolen.
We houden het sober met een vlootje kaas- en vlees proeverijen. Met een glaasje wijn van “La Vierge” smaakt het héél lekker.
De geschiedenis van het wijnhuis is prachtig uitgebeeld op deze rode wand.
Prachtig idee toch voor een barstoel.
Elke week een nieuw citaat; ook een goed idee.
Bij het verlaten van “La Vierge” krijgen we nog een blik op de wijnmakerij.
Bij het uitrijden van Caledon passeren we rakelings naast de township, doch voor één keer rijden we niet binnen.
De uitloper van de township bestaat uit uniforme Mandela huisjes. Ziet er al héél wat comfortabeler uit.
Gegarandeerd dat deze dames van de kerkdienst komen.
In Elgin is er dan weer een soort samenkomst van Zionisten. Ditmaal met een grote massa mensen.
Waarschijnlijk heeft hier een eredienst of een andere soort meeting plaats gevonden.
De dames zijn allemaal in witte kledij, terwijl de heren in donkerblauw of zwart pak gekleed zijn.
Dit knaapje heeft ook al een hoofddeksel zoals de dames uit de groep.
We naderen Franschhoek en rijden weeral door de Theewaterkloof. Komt het door de andere lichtinval of door een andere invalshoek, maar het desolate landschap ziet er weeral anders uit. Loont dus nu ook een foto.
Terug iets verderop worden we met een drama geconfronteerd. Een motor ligt geplooid onder de vangrail… oei, oei, oei…
nog een paar meter verder een helm…Gelukkig staat er al een bakkie geparkeerd aan de overkant van de weg. De bestuurder vertelt ons dat hij reeds de hulpdiensten verwittigd heeft.
Pas nu ontdekken wij achter de vangrail de ongelukkige motorrijder. Er zit een diepe snijwonde in zijn rechterknie. Zijn linkerbeen echter schijnt letterlijk “af” te zijn. Het been zit nog in zijn jeansbroek, en gelukkig (voor ons) is dit niet zichtbaar. Wonder boven wonder is de kerel volledig bij bewustzijn. Hij smeekt naar water. Wij hebben een grote fles water in de wagen. De man heeft zeker vijf maal gepreveld; “thank you…”. Intussen komt de ambulance eraan, dus kunnen wij hier niets zinnigs meer aanvangen. Met een klein hartje rijden we Franschhoek binnen.
We komen eraan bij onze vertrouwde B&B “De Alchimist” en zijn sympathieke Yves. Eerste blijde verrassing hier is het Weather Forecast. Morgen dus terug heerlijk warm.
We waren vanmiddag zeer sober, zo kunnen we dus vanavond om het hoekje naar de Dutch East.
Voor Hilde een kudu carpaccio met een steak tartaar…
en mijn duck is top!
De Chardonnay Rickety Bridge is de kers op de taart.
’t Is zondagavond… nog een Face Time met het thuisfront. Eerst met Caroline en kleinzoon Emile…
daarna nog een afsluitertje met Mehdi en kapoen Julien.