Net zoals gisteren vertrekken we terug rond 11 uur richting Paarl.We gaan Machteld afhalen en een kwartiertje later rijden we reeds langs de omheiningen die de gevangenis infrastructuur afbakenen.
Terwijl wij wachten in de receptie mag Machteld in audiëntie bij een of andere directeur. De persoon aan wie ze de aanvraag gericht heeft schijnt weeral niet aanwezig te zijn, met als gevolg; ditmaal mogen we wel in het restaurant, maar een bezoek aan de rest van de gevangenis zal er weeral niet inzitten. Terwijl wij wachten trekken een paar sierstukjes onze aandacht. Ze verwijzen naar gevangenen of gevangenissen. Zoals deze bloem die gevat zit in verstrengelde prikkeldraad.
We mogen aanschuiven in het restaurant. Zowel de keuken als de bediening wordt volledig verzorgd door de gevangenen. Er mogen geen foto’s gemaakt worden, maar met de Iphone duw ik toch toevallig een paar keer op dat ronde cirkeltje. Hier is Hilde aan het bladeren in het menu.
Het menu is een uitgebreid boek met heel wat teksten en foto’s. Bijna allemaal met betrekking op Mandela.
Een wijnkaart is er niet maar Mornay, de lieve jongen die onze tafel serveert vertelt dat er één soort rood en één soort wit voorradig is. Laat de witte dan maar aanrukken. We hebben geluk; ’t is een Sauvignon blanc en al bij al is hij zelfs tamelijk lekker.
Mijn Iphone staat toevallig ook eens in de richting van de keuken. Ook daar werken de mensen in hun oranje gevangenisplunje. Machteld en ikzelf bestellen een kippenburger, terwijl Hilde kiest voor de “fish of the day”. Toevallig weer haar geliefde kingklip. Moesten we weten dat de gevangenen dezelfde kost voorgeschoteld krijgen, dan mogen ze ons direct in den jail stoppen.
Hiermee zou ons bezoek aan de gevangenis weeral moeten afgesloten zijn. Maar Machteld zou Machteld niet zijn moest ze niet één of andere truck uit haar mouw schudden. In plaats van ons naar de uitgang te begeleiden doet ze ons de tegenovergestelde kant oprijden. Met de opdracht dat wij tegen niemand mogen reageren, en ten alle tijde haar aan het woord laten. Goeie vijfhonderd meter loopt er inderdaad een bewaker over ons pad. Halt en Machteld springt uit de wagen en loopt naar de man toe. Van de discussie kan ik alleen een fotootje nemen door de achteruitkijkspiegel. Uiteindelijk mogen we doorrijden tot aan de villa waar Nelson Mandela zijn laatste twee jaar gevangenschap doorbracht. ’t Is toch geen gewone, die Machteld.
Op weg naar de villa passeren we de blokken waar de “brave” gedetineerden verblijven. Die woningen zien er toch ook nog zo slecht niet uit.
Bij de villa aangekomen staan we oog in oog met een bewaker die de villa moet oppassen. De man begrijpt langs geen kanten hoe wij hier ooit hebben kunnen terechtkomen. En weeral met de uitleg van Machteld mogen wij de eigendom bekijken. Langs de buitenkant wel te verstaan.
Inderdaad geen mis optrekje om als gevangene te moeten overleven.
Nelson was een fervente zwemmer, en in dit zwembad vertoefde hij elke dag minimum één uur.
Machteld probeert toch nog hier of daar een deurtje of venstertje open te krijgen, maar zonder resultaat.
Er is ook een deftige buitenkeuken ter beschikking. Op de dag van vandaag zou Donald Muyle die wel eens onder handen mogen nemen. Dat komt misschien nog, want binnen afzienbare tijd wil men een museum maken van deze villa.
We verlaten de villa langs hetzelfde poortje waar Nelson is doorgewandeld op de dag van zijn vrijlating in 1991. Ditmaal kijkt de ganse wereld niet mee, maar de bewaker is waarschijnlijk zeer blij dat hij van ons vanaf is.
Ten huize Meeusen aangekomen nemen we met spijt in het hart afscheid van Machteld. Hopelijk tot later nog eens… of nog dikwijls. In de Alchemist is het intussen tamelijk kalm, zodanig zelfs dat Yves deze namiddag zijn penselen heeft kunnen hanteren.
Yves is bezig aan twee werken tegelijk. Een bestaand schilderij retoucheren en onderwijl heeft hij een nieuw werk opgestart.
Een wandelingske in Franschhoek ville kan er ook nog bij. Aan een winkelgalerijtje zit een reuze teddybeer in een reuze stoel. Een knaapje is op de stoel geklommen voor de foto. En eigenlijk zou ik ook wel een foto willen met die knuffel.
Ik geraak niet zo hoog als dat knaapje van daarnet, maar bij deze heb ik toch ook een prentje met een teddybeer. Had ik al lang van gedroomd…
Een mooie tekening op planken in de galerij van de teddybeer.
Vanavond trekken we nog maar eens naar Allora. We eten allebei een kudu steak met groentjes en een bessensaus. héél lekker.
Tegenover Allora ligt ook een galerij. Onopvallend bij klaarlichte dag, doch bij kunstlicht kan men er niet naast kijken. De werken hangen drie hoog en het ene kleeft aan het andere, zowel horizontaal als verticaal. Een echte patchwork.
Maar er hangt toch iets tussen dat waarschijnlijk menig Waregemnaar zou kunnen bekoren…