Laatste dag in de “Alchemist”. Deze drie dagen zijn zo voorbij gevlogen.
We vragen aan Christoffel, de duivel-doet-al van de “Alchemist” om tegen 11 uur onze afrekening klaar te maken.
Yves heeft ons gisteren een prijsje gemaakt voor het schilderij met de afbeelding van ons peetkindje Megan. Hij stelt zelfs voor om het doek van de kader af te halen, zodat het in een karton koker mee kan naar België. Maar zelfs voor een koker hebben we geen plaats meer in onze bagage. Hiervoor heeft Yves dan weer een oplossing. Immers zijn broer en schoonzus Filip en Myriam zijn hier ook reeds een tiental dagen met vakantie. Zij keren einde van de week terug huiswaarts en hebben plaats zat in hun bagage. Deal gesloten dus…
Nu moeten we wel nog op zoek naar een koker. We lopen drie galerijen af in het centrum, maar niemand kan ons aan een koker helpen. Bij “Abstraction” kunnen we er eentje krijgen, op voorwaarde dat we er een print bijnemen. Ongeveer 40€ maar wat erger is; wij zien die print niet graag. Uiteindelijk vinden we voor een niemendalletje een koker in een kantoor van DHL. Waarom hebben we daar niet vroeger aan gedacht. De koker is wel veel te lang, maar beter te lang dan te kort.
Op onze terugweg wippen we ook nog even de kerk binnen. Want intussen is er weeral een intentie bijgekomen voor een kaarsje en een gebedje.
Tegenover de kerk bemerken we ook nog een leuk tafereeltje. Er is één schilder een dakgoot aan het schilderen terwijl twee mannen zijn ladder vasthouden. De uurlonen zijn hier inderdaad een stuk goedkoper dan bij ons.
Eenmaal terug in de Alchemist wordt de koker onder handen genomen. In een mum van tijd zit Megan verpakt.
En dan is het zo ver. Moment van afscheid. Maar niet zonder dat we ten afscheid aan een glaasje bubbels genipt hebben. Samen met Yves, Filip en Myriam. Met deze laatsten spreken we ook af hoe en wanneer we de koker kunnen afhalen in Ieper.
Plots bemerkt Filip een krekel die rakelings naast hem voorbijvliegt en zich op een nabijgelegen tak neerzet. Dit moet zeer uitzonderlijk zijn gedurende de klaarlichte dag. Dit is dan ook een foto waard.
Met spijt in het hart verlaten we het gezelschap en nemen ook afscheid van de schitterende omgeving van Franschhoek. Hoewel we weinig kilometers af te leggen hebben tot Hout Bay hebben we toch geen goesting om een eetstop in te lassen. Bij het benzinestation waar we moeten bijtanken kopen we voor beiden een voorverpakt belegd broodje.
Dat broodje zullen we verorberen in “Snooze”, het self-catering appartement in Hout Bay. We verbleven hier reeds vier dagen rond midden februari. En we hebben geluk; we krijgen hetzelfde appartement toebedeeld. Pas aangekomen of daar krijgen we een FaceTime oproep van vriend Noël Demeulenaere, de leverancier van onze petjes. Lang en aangenaam gesprek. Leuk toch om elkaar vanop 9.000 km te kunnen horen en zien. Gratis dan nog wel. De voorverpakte broodjes krijgen we maar voor de helft op, en we beslissen om de rest van de dag binnen te blijven.
Heerlijk appartement, prachtig tuintje, een overloopvijver in het verlengde van het bad. Je zou al goesting krijgen… om een bad te nemen. Vanavond de rest van onze broodjes, een flesje wijn en in négligé op de laptop of in het hoekje met een boekje.
Deze dag moet nog bijgewerkt worden.