Zoals afgesproken maken we stipt om 10u45 onze opwachting ten huize Rob en Machteld Meeusen. Het is immers vandaag dat we de Mandela gevangenis gaan bezoeken.
Hilde mag mee in de sjieke Jaguar van Rob, en Machteld springt bij mij in de wagen. Op die manier kunnen we niet verloren rijden.
De gevangenis ligt ongeveer halverwege Franschhoek en Paarl. Het was op 11 februari 1991 dat de wereld massaal keek naar de vrijlating van anti-apartheidsstrijder Nelson Mandela toen die hand-in-hand met zijn vrouw Winnie deze Victor Verster gevangenis verliet. Enkele uren later zou hij in Kaapstad een historische toespraak houden voor de natie en heel de wereld. Rob en Hilde moeten ergens een ommetje gemaakt hebben, want voorlopig staan Machteld en ik alleen aan de oprit van de gevangenis. Machteld stelt voor om intussen een foto van mij te nemen bij het beeld van Nelson “Madiba” Mandela.
Nog een stukje uit die fameuze toespraak vanop het balkon van het stadhuis in Kaapstad. Dit amper anderhalf uur na het verlaten van deze gevangenis. “Friends, comrades and fellow South Africans, I greet you all in the name of peace, democracy and freedom for all! I stand here before you not as a prophet but as a humble servant of you, the people. Your tireless and heroic sacrifices have made it possible for me to be here today. I therefore place the remaining years of my life in your hands.”
Intussen hebben Rob en Hilde ons teruggevonden. We kunnen ons nu samen gaan aanmelden bij de receptie van deze gevangenis die intussen werd omgedoopt tot Groot Drakenstein. Momenteel zitten hier ongeveer tweeduizend mensen opgesloten. Verdeeld in drie verschillende categorieën, naargelang de aard van de gepleegde misdrijven.
Recht tegenover de receptie parkeren we onze wagens. Juist op die plek zijn een tiental gevangenen druk in de weer met de voorbereiding om in de tuin te gaan werken. Ze zien er inderdaad niet zo ongelukkig uit. Voor ons volgt nu echter wel de ontnuchtering. Machteld trekt de receptie binnen en krijgt te horen dat de persoon aan wie ze haar aanvraag tot bezoek heeft gericht vandaag met verlof is. Daarbij is het restaurant van de gevangenis op maandag gesloten. Aandringen helpt niet in dergelijke instellingen. Enige uitweg… morgen opnieuw proberen.
Rob stelt voor om naar het Hugenoten museum te rijden.
Hier zijn wij al verschillende malen voorbijgereden, en we hebben de vorige jaren ook reeds een tweetal keren het monument bezocht. Maar nog nooit opgemerkt dat er achter de gaanderijen ook een restaurant verscholen zit.
We blijven in de sfeer, want het restaurant noemt “Oude Slaven Huis”. Van de gevangenen naar de slaven dus… een korte stap!
We beleven hier een prachtige middag. En de slaven staan zeker niet op dieet. Veel te grote porties! Maar de ambiance is er niet minder om.
Gedurende de maaltijd valt er een vruchtje pardoes op onze tafel. Grote discussie; een klein citroentje? Een limoentje? Specialist Rob komt met het juiste antwoord; een coemkwat. Dit is een klein sinaasappeltje. Google leert ons hierover; “De plant produceert een langwerpige sinaasappelachtige vrucht van zo’n 4 cm lang. Deze wordt met schil en al gegeten. De schil heeft een zoete smaak terwijl het vruchtvlees zuur smaakt. De vrucht is rijk aan vitamine C en kalium. Ook bevat deze een hoeveelheid koper. Weeral iets bijgeleerd.
Intussen is het tijd om afscheid te nemen. Niet vooraleer echter eerst nog een afspraak te maken om morgen terug de “Groot Drakenstein” gevangenis te bezoeken. Rob heeft andere verplichtingen, maar Machteld zal ons met plezier terug begeleiden.
Lieve mensen, Rob en Machteld.
Omdat Rob er morgen niet zal bij zijn willen we wel nog een foto met ons tweeën.
De rest van de namiddag zal het genieten worden van de mooie tuin in de Alchemist.
Vanavond gaat het naar “Café des Arts”, een adresje dat we van Yves kregen. De steak Champignon is inderdaad heel lekker.
Boven de toiletingang is er een mededeling aangebracht in niet mis te verstane bewoording.
De “Buddha Bar” hoeft niet altijd in Knokke te zijn. Hier hebben ze er blijkbaar ook eentje.