Deze voormiddag willen we nog eens naar Kommetje, een dertigtal kilometer hiervandaan. We moeten wel de befaamde negen kilometer lange Chapman’s Peak voorbij. Deze route snijdt door de zijkant van een berg. Hier en daar zijn stopplaatsen ingevoegd van waaruit spectaculaire uitzichten te zien zijn op Hout Bay en de kust.
We maken een stop aan bijna elke inham.
Van hieruit krijgen we prachtige panoramische beelden in ’t vizier.
Op sommige plaatsen is de kleur van de Oceaan nog blauwer dan die van de lucht.
In de Imhof Farm van Kommetjie, alwaar kunstschilder Marc Alexander gevestigd is, liggen er nu ook weer enkele kamelen op klanten te wachten.
Dit meisje zit precies niet al te comfortabel op dat hoge dier.
Hier probeert Hilde een mooi standpunt in te nemen om deze kameel zo fotogeniek mogelijk op haar Ipad te krijgen…
… en ’t lukt haar nog ook.
In een shopke van Imhof Farm ontmoeten we een Nederlandse dame. Ze is alleenstaand en woont al 12 jaar in Zuid-Afrika.
Ze houdt zich bezig met het aanleren van meisjes en vrouwen uit de townships. Ze leert hen tasjes, voorschootjes en allerhande kleine textiel spullen naaien. Intussen zoekt zij winkels die deze spulletjes kunnen aan de vrouw brengen. En hier zijn we in een winkel waar deze spulletjes te koop liggen.
Ook een winkeltje met tweedehandskledij. Spijtig genoeg kan Hilde hier haar goesting niet vinden. Ofwel is de kleur niet goed, ofwel is het de juiste maat niet.
We passeren ook nog langs het winkeltje waar Hilde haar ceramiek hangertje kreeg voor Valentijn. Alle drie de dames zijn druk in de weer om stukjes klaar te maken die deze middag in de ceramiek oven moeten.
Intussen zijn we bij “The Studio” aanbeland, de galerij en het atelier van Marc Alexander, de man die onze vos schilderde.
Sinds ons vorig bezoek in februari heeft Marc de aanpalende shop kunnen inpalmen, en is zijn galerij zo goed als verdubbeld. Verleden week was er een grote receptie om de vernieuwde galerij in te wijden. Er hangen nu ook heel wan nieuwe werken.
Dit is één van zijn nieuwe werken. Ik vraag aan Marc of ik het mag fotograferen om op te sturen naar kleinzoon Julien. Dit beeld geeft perfect weer wat wij verleden jaar met Julien live vanop enkele meter hebben zien afspelen.
Momenteel is Marc bezig aan een werk in opdracht. Het is geïnspireerd op “De Kus” van Gustav Klimt.
Net als Klimt heeft Marc ook goud verwerkt in de achtergrond. Hij past hier verschillende technieken toe en hij werkt ook met reliëf. De uren die hij hier al aan bezig is wil hij niet verklappen, en het werk is nog ver van af.
Op onze terugtocht maken we nog een stop in Noordhoek. In het Village Center eten we een kleinigheidje in de “Foodbarn”.
Een gezellige keet, met een mooie open keuken, die “Foodbarn”. We houden het eenvoudig met een quiche en een wrap.
Op de parking van de Village staat een caravan, waarin vrijwilligers bloed kunnen geven. Ik doe aan een verpleger het verhaal dat ik sinds jaren geen bloed meer mag geven in België omdat ik regelmatig in Afrika verbleven heb. De kerel gelooft mij niet, maar hij kan toch lachen met mijn verhaal.
Tegen 16 uur zijn we terug op ons appartementje. We hebben een babbeltje met de tuinman.
En tegen 17 uur trekken we naar de artisanale vrijdagavondmarkt. The Harbour Bay Market. De plaats van het gebeuren is zeer pittoresk.
Eetstalletjes, cafeetjes her en der. Hier ook weer leren we hoe inventief de Afrikaners wel zijn… Een ijskar met parapluutjes in de vorm van een ijsbol.
Op een aanpalende koer van de parking staan tientallen metalen kunstwerken opgesteld.
Dit paard zou het ook in Waregem kunnen doen.
In een paar kleine werkplaatsen zijn de metaalkunstenaars nog druk aan het assembleren en lassen aan hun metalen gewrochten.
Iets verderop komen we in een grote hangaar, de eigenlijke Harbour Market. Het is hier wel een druktje van jewelste. Een muziekband speelt er oorverdovend op los, en de massa loopt elkaar builen. Langs internet heb ik hier afspraak gemaakt met een oud collega, Rudy Bulcaen, eveneens uit Waregem. Rudy heeft echter een tiental jaar geleden Waregem gewisseld voor Thailand. Maar momenteel is hij voor een maand op reis in Zuid-Afrika, en vandaag zouden onze wegen elkaar kruisen. We hebben afgesproken dat we tussen 18 en 19 u op deze markt zouden zijn. Maar hoe gaan wij ons hier tussen die mensenmassa vinden?
Maar we hebben geluk. Aan een van de eetstalletjes zit Rudy met zijn Thais dametje May een glaasje te nippen. Hartelijk weerzien met Rudy en lieve kennismaking met May. Omdat het hier veel te luidruchtig is om op een normale manier te converseren besluiten we om iets verderop naar een restaurant te rijden. In Restaurant Chemey genieten we van de lekkere gerechten van de kaart en vooral van de herinneringen en de verhalen uit ons textiel verleden.
De avond is veel te vlug voorbij, Maar niet getreurd. Zondagavond verblijven zowel zij als wij in Kaapstad. We maken afspraak in ons hotel “Westin” om 17u30. Tot zondag!