We beginnen onze dag met een FaceTime naar onze Mehdi, want hij is vandaag jarig. Hij staat juist met de wagen aan de schoolpoort om Julien daar af te zetten. Zo zien we Julien ook nog eens.
We willen deze voormiddag nog een grote stadswandeling doen. Dit jaar waren we nog niet in de Bo-Kaap wijk, en daar willen we zeker nog eens heen. Ongeveer anderhalve kilometer, en dat doen we te voet. Want onderweg valt altijd iets te beleven. Om 10 uur in de voormiddag zijn er al Afrikaners die moe zijn. En zij kunnen om het even waar slapen…
zelfs een trap kan dienen als rustplaats.
Anderen zinden wel nog aan het werk. Laag bij de grond, of…
…hoog in de lucht.
Nog anderen zijn weeral restjes aan het verzamelen uit de vuilnisbakken.
In de Long Street zijn er veel kleurrijke façades.
Deze façade is in voorbereiding om kleurrijk te worden.
Hier is er een naamgenoot die een winkeltje uitbaat. C D fox.
Vanaf Hudson Street komen we in de Bo-Kaap.
De Bo-Kaap is het meest schilderachtig deel van Kaapstad. Vroeger was dit een Maleisische buurt. Deze buurt ligt aan de voet van de Signal Hill. Er wonen ongeveer 6000 mensen van wie ongeveer 90% moslim is.
De inwoners van de Bo-Kaap zijn meestal afstammelingen van slaven die door Nederlanders en Britten in de 16de en 17de eeuw ingevoerd zijn. Ze waren afkomstig uit andere delen van Afrika, Indonesië, Java en elders in Azië, vooral uit toenmalige Nederlandse kolonies.
Hoewel zij als Kaapse Maleisiërs bekendstonden, is de term strikt genomen niet correct, aangezien slechts een klein percentage uit Maleisië afkomstig was. Daarnaast hebben zich voormalige slaven na de afschaffing van de slavernij in de Bo-Kaap gevestigd.
De schattige straatjes lopen steil omhoog met aan weerszijden groene, roze, gele en oranje huisjes. Deze schilderachtige Bo-Kaap buurt is waarschijnlijk de meest gefotografeerde plaats van Kaapstad.
Een fiere Maleisische dame uit de Bo-Kaap.
Een fiere Belgische dame op bezoek in de Bo-Kaap.
Intussen belanden we in de aanpalende wijk, namelijk “De Waterkant”. In tegenstelling tot Bo-Kaap is dit een Europees beïnvloed dorp. Waterkant Village is gemarkeerd door een overvloed aan restaurants, kunstgalerijen, clubs, tapasbars en Parijse geïnspireerd cafe’s.
Net buiten het winkelcentrum Cape Quarter ligt een kleine restaurantje. “La Petite Tarte”. Twee jaar geleden verbleven we enkele dagen aan de rand van deze wijk in een self catering appartement, en toen kwamen we elke morgen ontbijten in La Petite Tarte.
Alleen al uit nostalgie willen we hier wel eens terug. We vragen een club sandwich. Zeer lekker maar vééél te groot. We krijgen elk een dubbele sandwich; eentje zou al meer dan genoeg geweest zijn.
Bij de dienstertjes is er precies eentje die we nogal gezien hebben… of die ons in ieder geval toch aan iemand doet denken.
Ikzelf mag een kijkje nemen in de open keuken. Die twee meisjes leren mij in een mum van tijd een gerechtje klaar maken. Een hapje dat ik eventueel kan bereiden op de mannenkoking. Dit event staat op mij te wachten een weekje na onze thuiskomst. Maar bij deze ben ik toch al een beetje voorbereid.
La Petite Tarte kent er wel iets van om alles zo mooi te presenteren.
We wandelen stilaan terug richting hotel. Door de pittoreske straatjes van De Waterkant.
En regelmatig stappen we een galerij of een boetiek binnen.
De wanden hangen overvol. Op sommige plaatsen staan de schilderijen gewoon in pakken bij elkaar.
We beginnen ons ook al een beetje in te leven in de dag van morgen. Een kiekje voor een publiciteitsbord van Turkish Airlines.
Eenmaal terug op de kamer moet nog wel een en ander geregeld worden voor de vluchten van morgen. Gelukkig heeft Bert (weeral hij) ons ticket Istanbul Brussel kunnen omswitchen naar Istanbul Parijs, want Turkish kan momenteel nog niet landen in Brussel. Vanaf nu kunnen de zitplaatsen ook voorbehouden worden en ook dat arrangeert Bert voor ons. Met dank!
Tegen 18u30 gaan we nog vlug een happy hour-tje meepikken op verdiep 19.
Laatste maal (dit jaar althans) dat we van hieruit de prachtige skyline van Kaapstad bij valavond kunnen aanschouwen. We besluiten om de laatste avond hier niet te zitten piekeren, en we shuttelen naar het Waterfront en zijn Belgisch restaurant “Den Anker”.
Op een honderdtal meter van “Den Anker” staat sinds jaar en dag bijna elke avond een mime artiest zijn kunnen te demonstreren. Dit jaar heeft hij ook een jongetje mee, maar dat is niet van vlees en bloed; eerder uit metaal.
Voor de laatste keer leggen we een centje in zijn schaaltje. Dat verdient wel een schouderklopje.
Om ons na drie maanden Zuid-Afrika reeds wat in te leven in de Belgische keuken bestellen wij een echte “filet Américain met frietjes”. Jawel..’t smaakt.