Dinsdag 12 april 2016. Van Kaapstad naar België. Over Johannesburg, Istanbul en Parijs.

Inderdaad… de laatste dag is aangebroken. Gedurende ons ontbijt op verdiep 19 komt de verantwoordelijke Ruwayda nog even afscheid nemen.

Koffers, handbagage en tassen zitten propvol en… blijven nipt onder het toegelaten gewicht. Oef…

Rond 12u30 willen we een taxi inschakelen naar de airport. Hilde ziet het niet zitten om op de kamer te blijven koekeloeren, en ze gaat nog een uurtje de laatste zonnestraaltjes opzoeken aan het zwembadje.

Tegen 11u30 gaan we aan de receptie bij Tasneen onze factuur opvragen. De juffrouw zegt dat we gerust de tijd hebben om alles eens rustig te controleren.

Hilde punt alle verrichtingen af. Het klopt als een bus. Zoals altijd trouwens.

Nu een half uurtje taxi naar de airport. We hebben geluk; bijna geen verkeer. De check-in en de handbagecontrole verlopen ook rustig. De koffers dienen we alleen maar in Parijs terug op te halen. Ons vliegtuig staat reeds kant en klaar ter hoogte van onze instapgate. Oef… we zijn al zo ver…

We vertrekken stipt. De vlucht naar Johannesburg duurt ongeveer anderhalf uur. Daar hebben we een stop van een dik uur, en maar we mogen aan boord blijven.

Bij het opstijgen uit Johannesburg krijgen we prachtige beelden te zien vanuit ons raampje.

Nu zijn we vertrokken voor een vlucht van meer dan tien uur naar Istanbul. Een beetje spijs, een beetje drank en zo vlug mogelijk dekentje over de kop en proberen te slapen. Wat ditmaal nog tamelijk lukt. Het zal een  windstille vlucht worden. Alhoewel de machine afgeladen vol zit blijft het de ganse nacht toch tamelijk rustig. Eén incidentje niet te na gesproken. Niet ver van onze zitplaats is een dame ziek geworden. Zodanig dat ze dringend dokterszorgen nodig heeft. Gelukkig is er een dokter aan boord.

Na twee uurtjes wachten in Istanbul en een laatste vlucht van om en bij de vier uur naar Parijs zetten we woensdagmorgen rond 9u30 voet aan wal in Parijs. Al bij al zijn zulke reizen geen lachertje, maar ditmaal is alles toch uitstekend verlopen. Hier ook moeten we niet zeulen met koffers, want Bert staat ons reeds op te wachten in de aankomsthal. Bert verbetert mijn bericht van een paar dagen terug; hij heeft niet een dag verlof genomen om ons op te halen in Parijs, maar wel een halve dag.

Intussen kwam ook reeds een mailtje binnen van Caroline om ons welkom te wensen in Europa. En dat we vanavond daar verwacht zijn voor het souper. Witloof met hesperolletjes en de appelcake zit al in de oven. En Mehdi zal er zelfs ook zijn. Als dat niet plezant thuiskomen is…

Met een protea, de bloem van Zuid-Afrika neem ik hierbij afscheid van al de volgers van dit blog. Maar niet vooraleer een speciaal woordje van dank te richten tot onze medereizigers. Enerzijds Herman en Hilde en anderzijds Luc en Dominique. Jullie waren geweldig! Mijn Hilde wil ik hier ook niet vergeten; we hadden het zo goed met en bij elkaar. Uiteraard ook dank aan het thuisfront; zowel familie als vrienden. Voor mij was het plezant om elke dag te proberen enkele tekstjes te bricoleren en mijn foto’s te delen. Hopelijk hebben jullie ervan genoten. Wij in ieder geval wel. Misschien tot volgend jaar. Christian en Hilde.