Dinsdag 28 Februari. Van Knysna naar Swellendam.

Dit moet hier in Knysna ons laatste ontbijt worden. Maar na zes dagen is zo goed als het volledige proviand opgebruikt. Daarom besluiten we naar het restaurant “34 South” te gaan déjeuneren. Vanop ons terras hebben we elke morgen op de waterpolo en op dat terras zitten staren.

Ontbijten op een ander. t Is inderdaad eens wat anders.

We beseffen nu pas dat we in de vijf dagen Knysna de grootste kunstgalerij “THESEN HOUSE” niet bezocht hebben. En dat willen we nog goedmaken voor we de stad verlaten.

Twee kunstwerken…

kunst met een kleine “k”

Kunst met een grote “K”…

En kunst zonder “k”

We vertrekken nu voor onze tocht van ongeveer 300 kilometer naar Swellendam. Reeds na een dik halfuur passeren we Wilderness, en maken een korte stop bij Roger en Greta, en dit om de geleende kruk terug te bezorgen. Roger roept ons toe om beter niet naar boven te komen, want Greta vertoont sinds een paar dagen serieuze griepsymptomen. We spreken alles af vanop een veilige afstand.

Een tweede stop, ditmaal bij onze Apotheker. Klevers en pijnstillers aanvullen.

Een half uurtje later, weeral een stop. Op de zijkant van de baan is er een kleine parking aangelegd van waaruit we een prachtig uitzicht hebben op Dolphins Vieuw. Vroeger spoorde hier twee maal per dag een stoomtreintje over deze brug. Het maakte verbinding tussen Knysna en George. Telkens als de locomotief het midden van de brug bereikt had trok de machinist in volle geweld aan de stoomfluit. En geloof het of niet… In 1999 hebben wij een dergelijk ritje meegemaakt.

En nu terug de baan op.. Na een uurtje rijden hangen we achter een dubbele oplegger waarop zich precies zeer eigenaardige taferelen afspelen. Het duurt een hele poos vooraleer wij beseffen wat zich daar afspeelt.

Na enkele kilometer het getrek gevolgd te hebben komen we voor een paar honderd meter op een 3-vaks baan waardoor ik een poosje op dezelfde hoogte kan rijden. En wat blijkt?… Beide opleggerbakken zitten stampvol gevuld met… jawel… struisvogels.

Dit intrigeert ons danig, en dus bijven we het getrek volgen. We liggen toch meer dan een uur voor op ons tijdschema. Op een zeker moment echter neemt de vrachtwagen een kleine afslag, en trekt hij de velden in. Volgen of niet volgen? We beslissen te volgen zolang de wegeltjes iet of wat berijdbaar zijn. Onze GPS staat goed ingesteld, zodanig dat we altijd de terugweg moeten vinden.

En warempel, na een vijftal kilometer hotsen en botsen in the middle of nowhere stopt het getrek. Springen daar direct een tiental mannen uit de cabine en uit het vrachtruim. Binnen de kortste keren installeren ze een schuin platform en sleuren de dieren uit de laadruimte. De wijde wereld in…

Eerste laadbalk gelost… beginnen ze aan de tweede. Bij navraag aan een van die mannen vernemen we dat in elke laadbak om en bij de 120 dieren gestapeld waren. De reden van deze ganse expeditie kunnen we niet achterhalen, want eenmaal de laatste dieren uitgelaten rijdt de camion binnen de kortste keren terug weg.

Wij keren ook onze kar. Op de terugweg krijgen we meermaals uitzicht op die lieve diertjes. En telkens maken we een fotostop. Je zou voor minder een stopje maken.

We rijden schrijlings langs een kudde, en we maken weeral een stop. Mijn venster naar beneden en direct enkele close-ups van die struisvogelkoppen. Maar de laatste kop was er teveel aan… bril kapot. Gelukkig heb ik altijd een reserve bij de hand.

We gaan nu terug op zoek naar onze hoofdweg, de N2. We worden wel nog twee maal halt toegeroepen door een kudde van die struisvogels die onze weg versperren. De beestjes van dicht filmen zit er niet meer in.

Rond 14u30 rijden we door Heidelberg. Een ogenschijnlijk klein en symphatiek restaurantje trekt onze aandacht. Een licht lunchke zou misschien wel op zijn plaats zijn.

Pas binnen, of we worden geconfronteerd met een heuse feestopstelling. We vernemen dat hier over een half uurtje een “Babyshower” zal plaats vinden. Een babyshower wordt vóór de geboorte van de baby georganiseerd. Deze dag staat helemaal in het teken van de aanstaande mama. Het is een dag waar de ‘mom to be’ nog even lekker verwend en in het zonnetje gezet wordt door haar naasten. Veelal wordt het georganiseerd door familie en/of vriendinnen. Meestal zijn er deze dag alleen vrouwen aanwezig, al komt steeds vaker voor dat de partner er ook bij aanwezig is

De vriendinnen zijn druk in de weer om alles pico bello te versieren.

Intussen is Mariska, de toekomstige mama gearriveerd, en nadat alle vriendinnen met haar geposeerd hebben, mag ik ook even bij haar poseren.

Nu zonderen we ons wat af, en genieten van een lichte maaltijd. Zeven champignons in paneermeel.

In de vooravond arriveren we in Guest Farm Kwetu, ons tussenstation voor één nacht.

Gelegen op een rustige boerderij in Buffeljagsrivier – 11 km buiten Swellendam, de op twee na oudste stad van Zuid-Afrika. “Ons huis, onze plaats”, is de vertaling van het Swahili-woord “Kwetu”. Een eenvoudig woord, met een gevoel van verbondenheid.

Op het vijf hectaren groot terrein mogen we naar believen rondwandelen- of rondrijden. We vangen aan met een wandeling, maar binnen de kortste keren laat mijn knie het weer afweten. Dan maar de auto genomen. Groot is onze verbazing als we na enkele honderd meter bijna oog in oog komen te staan met twee giraffes.

Een lust voor het oog. Gedurende meer dan een uur zullen we die dieren volgen, en als ik spreek van 40 à 50 foto’s overdrijf ik zeker niet.

Vanavond nog een restaurantje doen zit er niet meer in. Hilde tovert nog een toastje met kippeleverpastei uit haar frigobox. Meer moet dat niet zijn.

Maandag 27 Februari. Met de catamaran op de lagune van Knysna.

Reeds voor de derde dag op rij stroomonderbreking (load shedding) van 8 uur tot 10u30. Plezant is anders. We ontbijten dus rond 7u30 om toch een kopje warme koffie en een geroosterd toastje te hebben.

Na het ontbijt plannen we een lange wandeling in de haven.

Plotseling staan we oog in oog met een zeerover. Hij trekt onze aandacht naar boottochten op de laguna.

En inderdaad, enkele meter verder aan de kade ligt een catamaran. Een groot publiciteitsbord vertelt over de rondvaart welke ze drie maal per dag organiseren.

Vlug twee ticketjes kopen, want de boot vertrekt over tien minuten.

We worden warm onthaald door de crew. Alhoewel onze boot plaats biedt voor 35 passagiers zijn we slechts met 7. maar de kapiteit laat dit niet aan zijn hart komen.

En om het met Koen Wauters te zeggen; daar gaan we… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien…

Hetgeen we gisteren bezochten over land, herhalen we nu vanop het water. Thesen Island, Leisure Island en The Heads.

Plots bemerken we dat wij de enigen zijn die droog staan. Een flesje Sauvignon Blanc brengt daar verandering in.

We varen van de een verrassing in de andere.

Er zit ook een driekoppig gezelschap aan boord. Die mensen hebben gisteren hun vaart geboekt, en als je de dag vooraf boekt kan je ook een lunch aan boord bestellen.

Als ze voldaan zijn bemerken ze dat meer dan de helft van hun lunch overblijft. Ze hadden al teken gedaan dat ze ons sympathiek vonden, maar nu inviteren ze ons om mee te genieten van hun lekkers. Die uitnodiging slaan we uiteraard niet in de wind.

Daar hoort een groepsfoto bij.

Na ongeveer twee uur meren we aan in de haven, en nemen we afscheid van onze kapitein Leon.

Hilde wil nu graag nog een lange wandeling maken langs de waterkant. Ikzelf zie dat niet direct zitten, gezien mijn knie-perikelen. We gaan dus allebei onze eigen weg op.

Zonder woorden…

Rond 17 uur is Hilde thuisgekomen met 7.500 stappen op haar teller. En een uurtje later zetten we koers in naar Brenton on Sea, in de hoop enkele mooie zonsondergangen te kunnen vastleggen.

De batterij is nog altijd niet af.

Weeral een geslaagde dag.

Zondag 26 Februari. Zondag = misdag.

Geen waterpolo vanmorgen, maar wel een prachtige zonsopgang.

Vandaag, zondag willen we naar de mis. En niet gelijk welke mis. Vorige jaren kwamen we telkens als we in de streek waren naar Hornlee, een township op een tiental kilometer van Knysna gelegen. En vandaag, na twee coronajaren, willen we hier terug naartoe.

Vroeger waren de meeste huisjes in de townships vervaardigd uit metalen golfplaten of houten latten.

Tegenwoordig zijn er al veel stenen huisjes.

Als we Hornlee naderen ontmoeten we al regelmatig mensen die op stap zijn voor de dienst. Sommigen met de bijbel in de hand.

Een kwartiertje te vroeg arriveren we aan de kerk.

“CHRISTIAN FAITH MISSION” ; Christelijke Geloofsmissie is een term die onder evangelische christenen het meest wordt gebruikt om te verwijzen naar een missionaire organisatie met een benadering van evangelisatie

Wij kennen pastoor Grootboom sinds verschillende jaren. Bij de Christian Faith Mission mogen de pastoors gehuwd zijn. In de kerk mag iedereen plaats nemen waar hij of zij ook maar wil. Echter met één uitzondering; de plaats van Mevrouw Pastoor.

Het eerste half uur van de dienst wanen we ons meer in een dancing dan in een kerk.

Deze gezangen en gebeden zullen bijna een uur in beslag nemen.

Hilde’s aantrekkingskracht werkt hier ook weer op volle toeren. Binnen de kortste keren zit ze met Ingritta op haar schoot.

Iedereen beleeft de dienst op zijn manier.

En dan, eindelijk komt pastoor Grootboom aan het woord. En dit zal ook een klein uurtje in beslag nemen.

Raar maar waar… onze pastoor predikt in ’t Afrikaans, maar we begrijpen bijna alles. We mogen ook persoonlijke intenties naar voor brengen, en wij vragen een speciaal gebedje voor onze overleden en zieke vrienden in België.

Bijna alles waarover pastoor Grootboom predikt wordt geprojecteerd op een groot scherm. En voor ons is dat ook bijna letterlijk te begrijpen.

2. Mattteus

6. Zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden

5. Psalm 35

9. Jullie worden verkwikt door de vettigheid van uw huis, en u laat ze drinken uit de stroom van uw genoegens

Op hei einde van de mis gaat iedereen nog iedereen begroeten.

En buiten de kerk wordt er ook nog een en ander bijgepraat.

Te voet of met de “bakkie”. Iedereen terug naar huis.

Langs de township van Hornlee rijden wij ook terug naar het centrum.

Aangekomen aan de haven maken we halt aan het restaurant van “The Featherbed” boot, alwaar we één hoofdschotel delen.

We hebben hier de ganse tijd uitzicht op een stierengevecht. Echt boeiend…

Na ons lunchke kies ik ervoor om naar ons appartement te trekken. Mijn knie is nog altijd niet 100%, en ik wil hem ook niet forceren. Hilde daarentegen trekt de natuur in, en komt na meer dan twee uren terug met een pak verhalen en enkele mooie foto’s. De rest van de dag is boekje, snoepje, blogje, badje, bedje…

Zaterdag 25 Februari. Op verkenning naar de mooiste plekjes van Knysna en omgeving.

Niet te geloven, maar vanmorgen om 7u30 zijn die waterpolo jongens- en meisjes hier weeral aan de slag. Intussen hebben we vernomen dat dit hier een jaarlijkse competitie is tussen een vijftiental scholen. Met zowel jongens- als meisjesploegen.

Derde dag op rij… petit déjeuner met zachtgekookt eitje en waterpolo balletjes.

Na het ontbijt plannen we om een dagje Knysna van nader bij te bekijken. We zijn nog maar aan de parking gekomen, of daar wordt Hilde al een kindje aangeboden. In feite moest de echte mama ergens dringend heen, en zo vroeg ze Hilde om het een minuutje te willen bijhouden. Dat minuutje werd echter al vlug vijf minuutjes, met als resultaat dat Liesie tegenspartelde om terug bij haar echte mama te komen.

Onze eerste bestemming is Thesen Islands, op een paar honderd meter van ons deur. Het is een meermaals bekroond jachthavenproject gelegen in de schilderachtige monding van Knysna aan de beroemde “Garden Route” van Zuid-Afrika. De jachthaven is verspreid over 90ha en bestaat uit 19 kunstmatige eilanden verbonden door 21 boogbruggen en omgeven door 25ha getijdenwateren. De jachthaven bestaat uit 512 individuele woningen en 56 appartementseenheden, de zogenaamde Dry Mill appartementen, gelegen op een eigen eiland binnen de jachthaven. Alle huizen zijn gebouwd in een koloniale maritieme bouwstijl, in overeenstemming met de lokale architectuur van Knysna en de historische maritieme en houten verbindingen.

Langs de straatkant tal van boetiekjes en restaurantjes. En langs de achterkant kan bijna elke huizengroep één of meerder bootjes aanleggen.

Vlak in het centrum is er een groot en luxueus hotel/restaurant neergepoot. Het is omgebouwd uit een oude stoomfabriek.

Binnenin staan de meeste tafeltjes en stoelen nog opgesteld tussen de gerestaureerde overblijfselen van de stoomfabriek.

In dit leuk decor willen we wel een cappuccino proeven. Aan het tafeltje naast ons is er weeral een vogeltje zijn gading aan het zoeken.

Hierna lopen we nog een paar galerijen binnen. En op wat botsen we daar? Een schilderij van Marinda Combrinckx, de artieste die 12 jaar geleden het “Hanengevecht” van Emile Claus voor ons heeft nageschilderd.

Kunstwerken naar ieders goesting of smaak.

Na die galerijen bereiken we “île de pain”. Dit is een bruisende bakkerij met annex restaurant in caféstijl . Hier krijgen we een warm welkom en een feest voor alle zintuigen. De onderscheidende ontbijten en lunches, authentieke broden en creatieve patisserie getuigen van artisanale klasse. Reeds meer dan tien jaar zijn we hier al over de vloer geweest.

Het is al over de middag, en we installeren ons voor een lichte lunch. Ik kies voor een geconfijte eend en Hilde heeft genoeg met een giraffesoep.

Willens nillens doet onze gastvrouw op een dame van Waregem denken. Ra, ra…

Bij het buitengaan nemen we nog een klassieke foto op het afscheidsbankje.

We maken nog een ander tochtje naar Leisure Island. We kunnen dit eilandje rondrijden, en genieten van fauna en flora.

De bebouwing is hier impressionant. Vanaf nu kunnen we weltevreden naar ons stekje. Avond passeren met badje, boekje, blogje, en… FaceTime met onze kinderen in België.

Vrijdag 24 Februari. Born in Africa neemt de stad Plettenberg in.

We openen de dag met hetzelfde ritueel van gisteren. Selfmade ontbijt met sportief spektakel voor ons neus.

Vandaag worden de festiviteiten afgesloten met een stoet van rond de 400 kinderen. En dit doorheen de hoofdstraten van Plett. Wij willen niets missen, en we begeven ons tegen de middag naar het verzamelpunt en de start van de stoet.

Om sterk te staan krijgt iedereen een lunchpakketje toebedeeld. We krijgen door de microfoon nog te horen dat er niemand, maar dan ook niemand aan de optocht mag deelnemen zonder blauwe T-shirt van B.I.A.

Mama en papa De Smul zijn er ook klaar voor.

Nogmaals een paar liedjes zingen…

Daar gaan we… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien.

Véronique volgt met de bezemwagen. Binnenkort kan ze die inruilen voor een kinderwagen…

Binnen de kortste keren staat Plett bijna op zijn kop.

Een groepsfoto hoort er uiteraard ook bij.

Na de aankomst voor iedereen een gebakje en een drankje.

Vooraleer terug naar Knysna af te zakken hebben wij nog een gezellige babbel met Remi en Lieve De Backer, met John en Liliane Wembridge.

Ik mag ook nog even op de foto met een oud leerling van B.I.A., Alberto Wildskut. Intussen is die kerel financieel administrator. Toffe gast!

Aangekomen in Knysna bemerken we dat we weeral in een fase van load shedding zitten. Dit betekent een stroomonderbreking van minimum 2 uur. En dit tot soms drie à vier maal per dag. Hangt uiteraard af van zone tot zone, en van dag tot dag. Winkels en horeca hebben zich daartegen gewapend door het installeren van zonnepanelen en/of generatoren. Op ons stekje is er vandaag tot 22 u geen stroom, en dus ook geen internet. We besluiten dan maar rechtstreeks naar resto “The Bell” te gaan,

Chef Joseph kennen we meer dan 8 jaar, en hij herkent ons ook nog steeds. Hij is nog altijd apetrots op zijn gebit. Voor wij iets kunnen bestellen roept Joseph al; “vir die Belge ’n peperbiefstuk met patat”. Hoe kon hij het weten… Bij het thuiskomen hebben we gelukkig terug stroom en internet. Nog vlug een uurtje bloggen, en dan… dodo.

Donderdag 23 Februari. Bezoek aan Born In Afrika (B.I.A.) in Plettenberg.

Vannacht en vanmorgen beterschap met de knie. Maar het is absoluut nog niet helemaal over. Rond 9 u ontbijt op ons terras, en wat bemerken wij? Een groepje jonge mannen zijn op het water voor onze neus een waterpolo veld aan het installeren. Misschien krijgen we hier nog iets te zien vandaag.

En inderdaad. Een poosje later zien we een trainster die aan haar damesploeg met hand en tand staat uit te leggen hoe er straks moet gespeeld worden.

Hop… en daar gaan ze dan. Wij hebben een gratis plaats op de ere tribune.

Hilde gaat terug een wandelingetje maken in de straatjes van het Waterfront. Ikzelf vind het geraadzamer om thuis te blijven, kwestie van mijn knie nog wat te sparen. Op haar tochtje heeft Hilde wel een verrassende ontmoeting meegemaakt.

Op haar wandeling botst Hilde toevallig op Daan en Martine, de Belgische vrienden die we enkele dagen geleden leerden kennen in Wilderness. Als dat geen toeval is. Hilde kan hen overtuigen om toch even mee te komen naar ons appartementje. We hebben een leuke babbel in het bijzijn van een glaasje wijn.

En vanaf deze namiddag tot morgenavond staat alles in het teken van Born in Africa. Born in Africa (BIA) is een kleinschalige Belgische organisatie in Plettenberg Bay, Zuid-Afrika, die probeert kansen voor kinderen te creëren in enkele van de vele townships van Zuid-Afrika. Born in Africa is opgezet en wordt geleid door de Belgische Isabelle De Smul-Brink. BIA staat los van enige politieke of religieuze banden. Het hoofddoel is het verdedigen van de kinderrechten, en de kinderen een eerlijke kans geven op onderwijs. Voor de dagelijkse running heeft BIA enkele gekwalificeerde maatschappelijke werkers, een coördinator, een co-coördinator, een project manager en een leerkracht voor de naschoolse activiteiten aangesteld. BIA werkt ook nauw samen met een team van gemotiveerde –hoofdzakelijk Belgische en Nederlandse- vrijwilligers. Zij komen, op eigen kosten, naar Zuid-Afrika om een handje toe te steken binnen BIA.
Het werk dat BIA doet is mogelijk dankzij de vele ‘peetouders’. Zij betalen een jaarlijks bedrag voor het onderwijs en de opvoeding van hun petekind.

Vanavond is er in het strandrestaurant “GRAND” in Plettenberg een samenkomst en aansluitend diner voorzien voor de peetouders en -kinderen. Rond 16 uur vertrekken we van Knysna naar Plett, ongeveer 40 kilometer. Deze locatie vinden was niet moeilijk; een zandsculptuur bouwer had er een grote muur opgericht ter gelegenheid van de 20e verjaardag van Born in Afrika.

We zijn nog een beetje te vroeg, maar tijd dus om te genieten van de zandist.

Binnenin staan de tafels reeds prachtig gedekt voor ongeveer 200 personen.

Meer dan 6 jaar hadden we een peetkind Megan. Jammer genoeg stopte Megan verleden jaar haar studies, met als gevolg dat ze niet meer in het programma van B.I.A. kon blijven. Maar sinds kort kregen we een nieuw meisje toegewezen, Lanique. We hebben geluk; bij de eerste kindjes die hun opwachting maken is Lanique er bij. De eerste kennismaking… de eerste knuffel… een beetje onwennig nog, maar superlief. Dit belooft voor de toekomst.

Intussen is men gestart met het officiële gedeelte. Te beginnen met de speech van de burgemeester van Plettenberg Dhr Dave Swart.

Remi De Backer uit Oudenaarde was van bij de stichting chairman van B.I.A. Na 20 jaar geeft hij de scepter door aan de ondervoorzitter (rechts) Mss Janet Harding. Van Mss Ruby Shetty, voorzitter van Rotary Plettenberg (links) ontvangt hij de medaille “Paul Harris Fellow”. Een Paul Harris Fellow (PHF) is iemand die vanwege zijn/haar verdiensten beloond wordt met deze eretitel.

Intussen genieten zowel de kinderen als de peetouders met volle teugen van de gezelligheid, van spijs en van drank.

Belinda en Isabelle, samen met de papa van Isabelle, Georges De Smul, presenteren ook nog een actie.

Intussen is het restaurant omgetoverd in een ware danszaal… Dit betekent voor oudere mensen met pijnlijke knieën hoogtijd om af te druipen.

Echter niet vooraleer nog een officiële foto te nemen van de drie dames die het dagelijks bestuur uitmaken van B.I.A. Véronique, Belinda en Isabelle. Dank dames voor jullie onverwoestbare inzet.

Woensdag 22 Februari. Afscheid aan Wilderness en op naar Knysna.

Omdat ik gisterenavond te kennen gegeven had dat mijn kniepijn terug aan het verergeren was, kwam Greta deze morgen met een wandelstok voor gehandicapten aandraven. Een beetje later heeft Roger onze zware valiezen naar onze Toyota gesleept en in de koffer geladen. Van service gesproken.

Vannacht en vanmorgen heeft die kniepijn terug de kop opgestoken. Daarom stelt Greta voor om voor onze afreis nog efkes binnen te springen bij Dokter Vos. Zij belt voor een afspraak, en binnen het half uur mogen we ons aanmelden. De dokter stelt voor om een tweede ontstekingsremmer inspuiting te geven. In een kwartiertje is alles in kannen en kruiken, en wenst de dokter mij een spoedig herstel toe. Hopen maar…

En nu de baan op naar Knysna, ongeveer 50 kilometer. Maar onze benzinemeter staat in reserve, dus houden we halt aan het eerste benzinestation. Hier krijgen we een service op zijn Afrikaans.

Slechts een tiental kilometer de baan op, of passeren we Heritage Bakery. Wij hadden er van verschillende vrienden zeer positieve reacties over vernomen, en nu willen we daar wel eens een halte maken.

Heritage is een ambachtelijke christelijke gemeenschap. De levensstijl en cultuur benadrukt samenwerking, service en vakmanschap. In 2017 verhuisden verschillende families naar de Tuinroute om hier een christelijke gemeenschap te beginnen. Momenteel wordt de Bakery gerund door een Nederlander.

De kwaliteit van het brood is danig goed, dat ze zelfs klanten aanlokken uit de Voortrekkersroute. (Grapje)

In de verbruikszaal staat er een hand weefgetouw. Ik wil wel een paar centimeter verder weven. Oude liefde roest niet.

En in de tuin komt de jeugd aan hun trekken. Niet alleen verschillende speeltuigen, maar ook een afspanning met twee lama’s verdienen hun aandacht.

Als dat geen lieve beestjes zijn…

Nog een vijftal kilometer verder, in Sedgefield, maken we een volgend stopje. Sinds de eerste jaren dat we Zuid-Afrika bezochten maakten we hier telkens een stop aan de oldtimer garage.

Alleen al de manier om alles te presenteren loont al de moeite.

Nog een kwartiertje later arriveren we in Knysna. Aan de Clock Towers van het Waterfront worden we de sleutels van ons appartementje overhandigd door een supervriendelijke heer.

En het appartementje mag er best zijn. Alle comfort is aanwezig.

Van het uitzicht op ons terras kunnen we ook al niet klagen.

Intussen is het reeds 14 u voorbij, en er begint een en ander te rammelen. Mijn knie doet nog steeds veel pijn, en daarom besluiten we iets te gaan nuttigen in het dichtbij gelegen restaurant DRYDOCK. Juist het kleine brugje oversteken, en we zijn er.

We houden het beiden bij een voorgerecht. Voor Hilde een carpaccio en voor mij tonijncroquetjes. En dat is het.

Achteraf nog wat nagenieten van de prachtige omgeving.

Met de pijnlijke knie zie ik het niet zitten om verplaatsingen of wandelingen te maken. Ik blijf dus rustig genieten op ons terrasje, terwijl Hilde enkele inkopen gaat doen en de winkeltjes in de omgeving wat gaat afschuimen.

Vanavond genieten we vanop ons terras van de prachtige zonsondergang.

En Hilde schudt nog een verrassing uit haar mouw. Ze kocht onderweg wat mosseltjes en ingrediënten om twee lekkere pannetjes te vullen. Waaauuw…

Dinsdag 21 Februari. Onze laatste volledige dag in Wilderness

Oef… rustige nacht achter de rug, en tegen vanmorgen is de pijn voor een groot gedeelte weggedeemsterd. En gewoon stappen gaat ook zo goed als voorheen. Danke Dokter Vos.

Vanmorgen is de temperatuur terug op zijn Afrikaans, en we kunnen ontbijten op ons terras. Om onze achterstand van gisteren in te lopen trekken we reeds om 9u30 het stad in. Eerste stop bij ART Gallery.

Hilde wil dit meisje wel eens als achtergrond van haar foto.

En daarna wil ze mij doen poseren bij een vos. Maar het is geen vos… het is wilde een wilde hond.

Milkwood Village herbergt tal van shopkes en galerijtjes, en dit zowel binnen als buiten.

Boekenwinkel met zowel nieuwe als tweedehandsboeken.

Kledij voor alle maten en gewichten.

Op een binnenkoertje is een artiest ijzervlechter Afrikaanse beeldjes aan ’t vlechten.

Zijn repertorium is onbegrensd.

In Turvey Gallery mag Hilde zelfs een retouchke doen.

Tegen de middag kunnen we onze uitgestelde lunch van gisteren inhalen in restaurant VIEWS.

Greta heeft er voor gezorgd dat we het tafeltje met het mooiste uitzicht krijgen.

De paragliders kunnen als het ware in ons bord kijken.

De steak au poivre met handgesneden frietjes is voortreffelijk.

Je zou zelfs denken dat ze verwateren van onze steak. Onze vriend Luc zal spijt hebben dat hij hier niet bij was.

Intussen is er wel eentje plat gevallen.

Met pijn in het hart verlaten we deze schitterende locatie.

In de hall van het Views Restaurant wil Greta nog een huwelijksverjaardagsportret van ons maken. 58 jaar en één dag na datum.

We arriveren aan onze chalet. En daar worden we aangesproken door onze Belgische buren Daan en Martine. Omdat het onze laatste avond in Wilderness is, willen ze ons vanavond persé nog eens uitnodigen op een apéro, samen met Roger en Greta. Dankbaar aanvaard.

En een paar uurtjes later is het zo ver. Apéritief op het mooie terras bij Daan en Martine.

Voor elk wat wils… champagne, witte wijn, gin tonic… kies maar.

Na een uurtje krijgt iedereen het gevoel dat het nogal frisjes aan het worden is op het terras. Martine en Daan stellen voor om dan maar naar binnen te trekken. Martine tovert binnen de kortste keren een ganse tafel hapjes tevoorschijn, en Daan is fier als een gieter om ons zijn MEERLUST Chardonnay te laten proeven.

Het zogezegd apéritiefje loopt uit tot 22u, en dan zakken we af naar huisje weltevree.

Maandag 20 Februari. Een dagje noodgedwongen platte rust.

In de vroege morgen krijgen we reeds een filmpje doorgestuurd van Roger en Greta, om ons een leuke huwelijksverjaardag toe te wensen.

Vannacht zeer slecht geslapen door die kniepijn, en deze morgen zit er absoluut nog geen beterschap in… integendeel. Het zal dus waarschijnlijk een verjaardag in mineur worden.

Rond 11 uur springt Greta efjes binnen om te informeren naar mijn toestand. Zij stelt voor om niet meer te talmen, maar onmiddellijk een dokter op te zoeken. Wij stemmen in, en Greta kan onmiddellijk een afspraak vastleggen voor direct. En dan nog bij dokter Vos, in het centrum van Wilderness. Tien minuutjes later zitten we in het kabinet van Dr Vos. Na de nodige onderzoeken besluit de vriendelijke dame om me een injectie te geven. Daarbovenop schrijft ze nog twee medicaties voor, ook pijnplakkers en ijscompressen.

Rechtover het dokterskabinet is er een apotheek, en daar kan Hilde alles ophalen. We keren nu vlug huiswaarts. Eerste pilletjes nemen, compressen leggen, en rustig een paar uurtjes op bed.

Om de medicaties niet te verstoren blijven de verjaardagsflesjes afgesloten. Het is ook al de ganse namiddag winderig met ferme regenbuien.

Onderavond krijgen we vanop ons terras toch nog de kans om 20 februari warm en gezellig af ts sluiten.

19 Februari. Rustige zondag in en rond ons huisje “Just for 2”

Het is inderdaad zondag, en de planning is om er een rustige dag van te maken.

Genieten van al het moois datg ons huisje te bieden heeft. En dat is heel wat

Rond 10 uur starten we voor een wandeling. We zijn pas op de begane grond, of daar roepen Roger en Greta ons toe met de vraag om deze middag bij hen van een lunch te komen genieten. De vrienden Daan en Martine zijn ook al uitgenodigd. Roger is immers ossobuco van lam aan het bereiden, en hij beweert dat die bereiding voor twee personen of voor zes personen niet veel verschil uitmaakt. Wij moeten dus niet twijfelen om toe te stemmen.

We wandelen anderhalf uur, en hebben lange tijd zicht op de Indische oceaan.

Tegen 13 u bellen we aan bij Roger en Greta.

Gezellige verhalen en uitwisselen van informatie met Daan en Martine.

De ossobuco is er eentje uit sterrenrestaurant Roger.

Het dessert “Surprise Roger” maakt onze lunch compleet.

In de vooravond trekken we terug naar de kust, in de hoop te kunnen genieten van een mooie zonsondergang.

We vinden snel een ideale uitkijkpost.

En een kwartiertje later is het zo ver; een prachtige zonsondergang.

Hier is er wel iets fout gelopen. Door van mijn uitkijkpost in het zand te springen heb ik een verkeerde wrong gegeven aan mijn kniegewricht. Gevolg; zeer veel pijn in die knie en sukkelen om tot bij onze auto te komen.

In het centrum passeren we een Italiaan “Ilali”, en we kunnen onze Toyota op 10 meter van de deur parkeren.

We bestellen één pizza voor ons tweetjes. En dat is meer dan voldoende.

Bij het betalen van de rekening beweert onze dienster Isa dat haar haartooi volledig naturel is. Moeilijk te geloven. Hierna keren we zo vlug mogelijk huiswaarts. En met een Dafalgan het bedje binnen. Hopelijk morgen beter.