We zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Om 8 uur donderdagmorgen geland in Johannesburg.
In dit tussenstation heeft Hilde een toevallig gesprek met een Belgische madame. Vera is haar naam. Ze woont meer dan 45 jaar in Z-Afrika, en had samen met haar echtgenoot een grote fietsenzaak in Stellenbosch. In 2008 hebben ze de zaak, die nu nog altijd bestaat, overgelaten en zijn ze op rust gegaan in Betty’s Bay. Tien jaar geleden is haar man getroffen door een blijvende verlamming, en sindsdien is Vera nooit meer in België geweest. Nu was het de eerste maal dat zij alleen een kort overstapje kon maken naar de heimat. Temeer omdat haar beide oudere broers in België levensbedreigend ziek zijn. Ze drong er op aan dat wij in de komende weken haar en haar verlamde echtgenoot eens kwamen opzoeken.
En nu nog een vlucht van een niemendalletje (anderhalf uur) naar Kaapstad. Verloopt ook vlekkeloos.
Rond 11 uur zetten we onze landing in naar Kaapstad. Prachtig zicht vanuit ons vliegtuigraampje.
Uit het vliegtuig stappen duurde eindeloos lang, maar toen begon het pas. Eindeloos rijen aanschuiven om de douaneformaliteiten te kunnen afhandelen. Bijna drie kwartier. Eenmaal dat afgehandeld lagen onze valiezen reeds rond te toeren en binnen de kortste keren stonden we met pak en zak in de inkomhal.
Moest je het hebben afgesproken, het zou niet beter lukken. In een tijdspanne van tien minuten ontmoeten we in de aankomsthall drie koppels vrienden en/of kennissen. De ene vertrekken binnen enkele uren, de andere zaten ook op ons vliegtuig, en het laatste koppel verblijft hier al enkele weken. Met de blijvers maken we vlug enkele afspraken, en de vertrekkers wensen we een veilige terugvlucht. Maar niet vooraleer we een toevallige voorbijganger hebben aangeklampt om een groepsportretje van ons te maken. Intussen stond onze taxi driver Talip al een tiental minuutjes met zijn bordje “Mr & Mss DEVOS” te zwaaien, maar hij neemt het ons niet ten kwade dat we hem niet vroeger opgemerkt hebben.
Hij brengt ons veilig naar ons hotel “Harbour Bridge” in het centrum van Kaapstad, en op enkele honderden meter van “Het Waterfront”; the place to be. Binnen de kortste keren is door de vriendelijke receptioniste alles geregeld, en kunnen we onze ruime kamer innemen.
Ons uitzicht vanop het balkon.
Alles uitgepakt, alles op zijn plaats. Tijd rijp voor een wandeling naar het Waterfront. Ongeveer anderhalve kilometer. Onderweg prachtig zicht op de Tafelberg.
Om elke hoek van elke straat en op elk plein valt wel iets te beleven. Afrika op zijn best.
We eindigen onze namiddag in “Den Anker”. Een vermaard café/restaurant dat sinds jaar en dag wordt uitgebaat door Belgische eigenaars. We genieten er van een gouter/souper met lekkere Belgische gerechtjes. Toevallig hebben we er ook een lang gesprek met een Hollandse dame. Wat die ons allemaal vertelt grenst aan het ongelofelijke. Maar we moeten het wel geloven, want ze kan alles staven aan de hand van haar foto’s op de IPad. Tegen 20 uur trekken we voldaan weer naar ons hotel, in de hoop van een beetje achterstallige slaap te kunnen inhalen.
Vrijdag 3 februari. Dagje rustig op adem komen in Afrika.
Het werd inderdaad een nacht(je) van 13 uur, maar nu voelen we ons fris en pienter om onze eerste volle Afrikadag aan te vatten. Starten doen we in CANAL CAFE, het restaurant van ons hotel.
Het ontbijt met keuze uit 101 soortjes staat aanstekelijk gerangschikt op mooie kasttafels.
Hilde gaat resoluut in de aanval. Met fruit kom je in de ganse dag vooruit.
Ik houd het bij een roereitje met spek en kippenlevertjes. Smaakt duizend maal beter dan het eruit ziet.
Eerst nog efkes verfrissen op de kamer, en tegen 10u30 nemen we, vlak aan ons hotel, de shuttle boot. Het is een hop-on/hop-off; willekeurig in- en uitstappen aan elke halte. Het Waterfront is gisteren danig meegevallen zodat we ons tot daar laten meeglijden voor onze eerste stop van de dag.
We worden gedropt in de haven van Waterfront, met een mooi uitzicht op de Tafelberg.
Na een paar honderd meter worden we geconfronteerd met enkele spelende en/of ruzieënde zeehonden. Mooi spektakel.
Een eindje verder kan ik een leuk filmpje snappen van een kleine jongen die xylofoon probeert te spelen. En het lukt nog ook.
Inventief zijn ze wel die Afrikanen. Van onder tot boven.
In het Victoria Wharf Shopping Centre zijn er meer dan honderd standjes waar zowel kunst, mode als prularia voorgesteld worden.
Voor een belachelijk laag prijsje wil ik een prachtig neonlicht kunstwerkje kopen, doch dat is zonder een zekere Hilde gerekend.
Aan de uitgang van het shopping centre horen we drie dames plat Westvloams klappen. Wulder klappen ook een beetse luider, en het contact is rap gemaakt. De drie madams wonen aan onze Belgische kust. Eentje van hen woont echter in Kongo, en daarom hebben ze besloten om elkaar een paar weekjes in Zuid-Afrika te ontmoeten. Maar de klap op de vuurpijl moet nog komen. Eigenlijk zijn ze met vier, maar een kwartiertje geleden zijn ze er eentje kwijtgespeeld. Ik stel dan voor om toch een groepsfoto te nemen, en Hilde mag voor stiefzus spelen.
De fotosessie is nog niet af, of daar verschijnt zus nummer 4. Dat verdient dus nog een fotootje. De zus die in Kongo woont is deze met het witte kleed. We krijgen nog een paar verhaaltjes te horen. Misschien zit er hier wel een scenario in voor een film. Of een boek “DE VIER ZUSSEN”.
Intussen is het bijna 13 u geworden, en we zijn op een paar honderd meter van “Den Anker”. Het vervolg laat zich raden. We kiezen beiden voor tempura prawns. Heerlijk!
Na deze lekkere lichte lunch vervolgen we onze wandeling in het zog van enkele Afrikaanse schonen.
Iets verderop word ik uitgenodigd door vier tijdgenoten om efkes mee te poseren, kwestie van de foto volledig gevuld te krijgen.
Aan de overkant heeft Hilde zich verstopt achter Mandela om stiekem een foto te nemen van die vier oudere heren.
En inderdaad, intussen staan we op het Alfred Basin, waar vier grootheden uit de Afrikaanse geschiedenis, waaronder Nelson Mandela, uitgebeeld staan. Impressionant.
Ik wil toch ook een klein souvenir tussen De Klerk en Mandela.
Intussen is de tijd rijp voor onze terugtocht naar ons hotelletje. We nestelen ons op de kamer. Rond 20 uur gaan we nog een snackje proeven in het restaurant, en om 21 uur sluiten we de mooie dag af met B-B-B. (Blog – Bad – Bed)