17 Februari. Een dagje regen in Mossel Bay.

Om 8 uur ontbijt op ons terras. Maar na een tiental minuutjes mogen we alles terug naar binnen moven, want er beginnen dikke druppels op ons neer te dalen.

Vandaag willen we een uitstapje maken naar Mossel Bay. Het is slechts 70 kilometer ver, en er moet wel één en ander te beleven vallen. Aangenomen wordt dat de naam van Mosselbaai is afgeleid van een Nederlandse zeevaarder, die de naam in het begin van de 17e eeuw hernoemde, nadat hij ontdekt had dat mosselen een welkome aanvulling waren op het dieet van zijn bemanning. Tegenwoordig worden de mosselen van Mossel Bay gerekend tot de beste ter wereld.

In de motregen rijden we voorbij de St Blaize grot. Er is een profiel van een aangezicht uitgehouwen in de rotsen, een aangezicht dat uitkijkt over de oceaan. Dit is er op volledig natuurlijke wijze gekomen. Boven op de grot staat een historische vuurtoren met een groot uitkijkplatform. In deze penibele weersomstandigheden heeft het echter geen zin om dit te gaan opzoeken.

Dan maar naar het Barthlomeus Diaz museum. Alhoewel we dit een viertal jaar geleden al eens bezocht hadden willen we dat nog wel eens overdoen. Maar wat dacht je? Vandaag wegens onvoorziene omstandigheden gesloten voor het publiek.

Op mijn harde schijf vind ik nog een foto van ons vorig bezoek aan het museum.

Ten einde raad besluiten we om in het centrum enkele winkeltjes, galerijen en/of warenhuizen te doorlopen. In het eerste magazijn denken we direct dat we in de ACTION van België zitten.

Dit zijn geen echte wagens, maar wel kinderwagentjes. Wel héél speciaal.

En nog specialer… Hier hangen wapens zomaar in de rekken, en iedereen kan ze aankopen. Bij navraag blijkt echter dat het alarmwapens zijn.

Een standje met duizenden CéDé’s. Mooie volksliedjes van “Suikerbossie” tot “Sarie Marais”.

En in boeken is er ook keuze zat. Tot en met “De vette mossel”.

We passeren een kunstgalerijtje met aanpalend een leuke bistrot. MARGUERITE Coffee & Art. Het is reeds 13 u, dus vleien we ons daar neer aan een van de weinig leegstaande tafeltjes.

We bestellen beide een lichte maaltijd, zijnde een Dippy Egg Soldier. Lekker ! Het tafeltje naast ons zitten twee dames die al vier/vijf foto’s van elkaar genomen hebben. Ze proberen om een selfie van samen te maken, maar het lukt niet. Na hen zo te zien prutsen, kan ik me niet meer inhouden, en stel ik voor dat ik die foto van hen zal maken. Direct akkoord natuurlijk. Nadat ik een drietal foto’s gemaakt heb, vraagt er een van die dames of ik niet even naast haar wil poseren. Ik krijg toelating van Hilde, en daar gaan we…

En dit is dan het resultaat. Einde verhaal. Hierna rijden we terug naar Wilderness. En de rest van de namiddag wordt opgevuld met zalig nietsdoen, boekje lezen en tukje doen.

Om 19 u zijn we verwacht met ons tienledige compagnie in Joplins, een steakhouse aan de rand van Wilderness.

Er worden van in het begin e-mail adressen en foto’s uitgewisseld.

Alain neemt het heft in handen om het menu voor te stellen.

Daan neemt een pano foto van de ganse groep. Van links naar rechts; Martine, Greta, Roger, Hilde, Christian, Jan, Michèle, Françine en Alain.

Morgen kan de carnaval van start.

Jan en Michèle zijn er ook klaar voor…

Carnaval in Wil… der… ness… De avond kan niet meer stuk.