Zondag 5 Februari. Food- en fun market in Granger en met de hop-on hop-off bus op toer.

Reeds om 8 uur in de morgen krijgen we vanop ons terras een mooi plaatje familiegeluk gepresenteerd. Op een plank dan nog…

Elke zondag is er een markt van prularia, groenten en fruit in Granger, een wijk in de omgeving van het Waterfront. We trekken er (weeral) te voet naar toe. Onderweg valt er ook weer van alles te beleven.

Spijtig genoeg zijn de beelden die we voorgeschoteld krijgen niet altijd even fraai. Regelmatig bemerken we kleine nederzettingen van daklozen langs de grote baan.

Op dit punt hebben we een vijftal minuutjes halt gehouden. Wat zich daar afspeelde is zo pijnlijk, dat het niet onder woorden te brengen is.

Een paar honderd meter voordat we op de markt arriveren komen we aan een opvangcentrum voor honden.

Tientallen hondjes, van alle rang en stand, worden hier voorgesteld aan eventuele opvangouders.

Verschillende vrijwilligers helpen vol enthousiasme de toekomstige opvangouders om hun keuze te bepalen.

Deze meisjes zien het wel zitten om hen over Bobby te ontfermen.

Wij hadden er ook graag eentje uitgekozen (voor Caroline en Bert), maar dat lukt niet. De diertjes moeten op Afrikaanse bodem blijven. Spijtig!

Maar niet getreurd. We zijn op enkele passen van Granger market, en daar wachten reeds ander diertjes op ons. Die mogen wel het continent verlaten.

Groenten en fruit…

Meloenen en pompoenen… teveel om op te noemen.

De eetstalletjes mogen er ook wel wezen.

En ook mooie boetiekjes.

Zoals altijd tracht Hilde zich in te leven in het decor.

T-shirts met 1.001 maten en bedrukkingen. We twijfelen tussen STOUT GAT en BAKGAT.

Hals- en armbandjes voor elke leeftijd.

Tijd aangebroken voor een tour met een dubbeldekker, hop-on/hop-off genaamd. Een eerste bus is volgepropt, en vertrekkensklaar. Maar de tweede bus staat sinds meer dan een uur in panne. Volgens een officieel van de organisatie zou er een vervangbus op komst zijn. Hopen maar.

Intussen is de rij wachtenden maar aan het aandikken.

Intussen is de vervanger eraan gekomen, en kunnen we de weg op met een boemvolle bus. Iedereen krijgt een oortelefoontje, waarin we alle informatie ontvangen over het afgelegde parcours.

Vanuit het open dek vallen bijwijlen schitterende tafereeltjes te aanschouwen.

Na anderhalf uur bereiken we Hout Bay, en daar willen wij wel een afstapje maken. En samen met ons; bijna de helft van de bus.

Binnen de kortste keren komen wij op een plekje waar we super herinneringen hebben uit het verleden; de Mariners Wharf.

Het is intussen 15u30 en sinds vanmorgen hadden wij nog niets over de lippen. Normaal is het restaurant gesloten tussen 15 en 18 u, maar als de patron enkele van onze verhaaltjes aangehoord heeft, mogen wij ons toch installeren. Met een beperkte keuze uiteraard. Het flesje “Buitenverwachting – Buiten blanc” komt aangedraafd binnen de minuut.

We kiezen dan maar beiden hetzelfde; een linguine. Heel lekker. We nemen nog een choco-mousse als dessert, en gezien het namiddaguur hebben we nu al het gevoel dat we ons avondmaal kunnen overslaan.

Bij het verlaten van ons restaurant aan de haven worden we getrakteerd op een schitterend schouwspel van spelende jongens.

Aan de overkant enkele keuvelende meisjes.

Ons laatste stukje Hop-on/hop-off. We arriveren terug in Waterfront. Pas onze voeten op de begane grond, of daar botsen we weeral op een filmcrew. Efkes stil zijn, en luisteren welke taal ze spreken… jawel; Nederlands.

Het is een Hollandse ploeg die voor RTL 4 een reportage inblikt. Ik kan ze enkele informatie bezorgen over de omgeving, en daar zijn ze heel tevreden mee.

Moe maar tevreden zetten we rond 19u30 voet aan wal in ons hotel. Souperen zit er niet meer in, maar omdat het hier onze laatste avond is willen we toch nog een afscheidsdrankje nemen in het restaurant. We eindigen met een staatsieportret van Hilde, en al de rest is voor morgen.