Een eitje in de morgen is een dag zonder zorgen.
Het is zondag, en we informeren bij gastheer Luc of er in de omgeving niet ergens een zondagsmis te versieren valt. Jawel, maar die begint binnen 10 minuten. Te ver om nog op tijd te zijn, maar dan roept Luc; “Kom, spring in mijn wagen, en we zijn weg…”
EK IS DIE LIG VIR DIE WÊRELD! – IK BEN HET LICHT VAN DE WERELD! Klokslag 10 uur kan Luc ons afleveren aan de kerk van Robertson.
De kerk zit afgeladen vol. De pastor is reeds alle aanwezigen (ons inbegrepen) aan het verwelkomen.
Nu komen de gezangen aan bod. Alle gelovigen zingen mee alsof hun leven ervan afhangt.
Het licht van God (in dit geval een halogeenlamp) schijnt over de wereld, en daar weet de Pastor wel een half uurtje over te prediken.
Op een bepaald moment worden ook de jarigen van de voorbije week in een hulde betrokken. Oma Babou is deze week 61 geworden, en is dus onderdeel van de gevierden. Kleinkind Ulla geniet mee.
Na iets meer dan twee uren is de dienst afgelopen. Bij het verlaten van de kerk nemen we afscheid van verschillende van die lieve mensen.
Van onze gastheer Luc kregen we de raad om deze middag een lunchke te gaan nemen in restaurant “Four cousins”. Maar we zijn te voet en het is wel twee kilometer verder. Onderweg ontmoeten we wel enkele zeer speciale situaties. Zoals hier; een boom waarin het ganse hebben en houden van een dakloze Afrikaan is genesteld.
De wandeling verloopt langer dan verwacht, en bijna nergens kunnen we in de schaduw lopen, terwijl de thermometer 32° aangeeft. Maar uiteindelijk bereiken we toch ons doel, en Hilde wil nog een kiekje bij die vier kozijnen.
De vermoeiende wandeling is hier al bijna vergeten.
We hebben zicht op de keuken, en eenmaal we het formaat van de pizza’s gezien hebben, besluiten we om er eentje te delen.
Onze buren van in de kerkdienst worden hier ook onze buren.
Bij de uitgang van de vier kozijnen staan er ook nog vier kiekens. Dat zijn Hilde haar lievelingsbeestjes, en daar wil ze ook mee op de foto.
Nu terug een wandeling van anderhalve kilometer. Nu passeren we wel regelmatig een winkeltje en een boetiekje…
Zelfs een snuffelhoekje…
Moe maar tevreden en uitgedroogd arriveren we terug aan onze guest house Ballinderry. Op het terras laten we ons op een stoeltje ploffen, en we halen onmiddellijk een grote literfles spuitwater om ons te verfrissen. Het merk van het mineraal water noemt hier “La vie de Luc”, maar dat schijnt niets met onze huisbaas Luc te maken te hebben. Maar plotseling krijgen we daar het verschot van ons leven; staat daar een andere Luc aan ons tafeltje. Inderdaad, onze Belgische vrienden Luc en Dominique, samen met hun vrienden Thierry en An. De verassing is danig groot, dat ik zelfs vergeet een foto te maken van het gezelschap.
“Wij schrikken voor niets”, maar nu waren we toch wel serieus geschrokken. Even bekomen, en dan spreken we af om vanavond samen te souperen.
En inderdaad, als naar aloude gewoonte heeft gastrouw en super kokkin Hilde voor ons een menu bereid om “U” tegen te zeggen. Zeker een ster waardig!
Gastheer Luc verzorgt de bediening en is tevens sommelier. Na het souper trekken we het niet te lang meer, want iedereen is vermoeid na deze lange hete dag. Slaapwel !