Toen ik gisteren avond moeilijk de slaap kon vatten heb ik beslist een verandering te maken in de samenstelling van deze blog. In de toekomst blijf ik per dag publiceren, maar hou geen rekening meer met de chronologie. Dit zal waarschijnlijk een hoopje tijd besparen. We zien wel wat het brengt.
De Belgische vlag in onze tuin blijft hier wapperen, en dit tot en met de dag van ons vertrek.
Wandeling door de straten van Simon’s Town
Van alles wat…
Een beetje contradictorisch; Venetiaanse maskers in Zuid-Afrika.
Just Nuisance, een Deense dog, is de enige hond die ooit officieel is ingeschreven bij de Royal Navy. Tijdens de Tweede Wereldoorlog tussen 1939 en 1944 diende hij bij HMS Afrikander, een marinebasis van de Royal Navy in Simon’s Town, In 1939 werd hij als pup naar Simon’s Town gebracht door zijn eigenaar, Benjamin Chaney, die het United Service Institute leidde, een favoriete ontmoetingsplaats voor matrozen van de Royal Navy. Hij was een zeer vriendelijke hond en werd al snel een bekende figuur in de stad, uitgelaten voor wandelingen en getrakteerd op taarten, koekjes en zelfs bier door de matrozen, voor wie hij een soort mascotte werd. Natuurlijk raakte de hond op zijn beurt dol op zeelieden – allemaal zeelieden – en volgde ze overal, naar de marinebasis, de scheepswerven en zelfs naar de schepen. Geen kleine hond – hij was zelfs groot voor een Deense dog – toen hij begon te luieren op de top van de loopplank, blokkeerde hij de weg en zo kreeg hij zijn naam ‘Overlast’.
Leuke ontmoeting tussen Hilde en haar overlast “Just Nuisance”.
Enkele meter voorbij het monument ligt nog een authentieke kazerne. Met authentieke dril oefeningen.
Het is op de middag, en Hilde wil kost wat kost frietjes.
In de namiddag nemen we een taxi om ongeveer vijf kilometer verder BouldersB Beach te bezoeken.
Boulders Beach is een populaire toeristische plek vanwege een kolonie Afrikaanse pinguïns einde de jaren tachtig van de vorige eeuw gevestigd hebben. Deze Afrikaanse pinguïns staan momenteel op de rand van het uitsterven. Hoewel het zich in een woonwijk bevindt, is het een van de weinige locaties waar deze kwetsbare vogel kan worden waargenomen, vrij rondwandelend in een beschermde natuurlijke omgeving. Van slechts twee broedparen in 1982 is de kolonie de afgelopen jaren terug uitgegroeid tot zo’n 3.000 vogels.
Schitterend toch die leuke diertjes.
Deze taferelen zullen we niet vlug vergeten…
Op onze terugweg, een vijftal kilometer vooraleer we in Simon’s Town aankomen rijden we nog door Glencairn met een supergroot shopping center Harbour Bay. We maken er een stop, want daar heeft onze vriend Marc Alexander een prachtige kunstwinkel met atelier. Twee namiddagen per week organiseert hij teken- en schilderlessen. We hebben geluk; er is juist een sessie aan gang. Marc is kleur instructies aan het geven aan een vijftal dames. Zonder mij voor te stellen ben ik binnengeslopen en begin ik die dames aan te spreken. Ik vertel hen hoe ik een vijftal jaar geleden Marc leerde kennen. En hoe ik hem zijn verhuis naar dit huidige pand een beetje mee hielp organiseren. Als dank kon ik toen een schilderij van een vossenkop op de kop tikken met een reductie van vijftig procent.
Ik ben nog aan het vertellen, of Marc heeft daar al een kleine reproductie van mijn originele schilderij uit zijn archief naar boven gehaald. Tot groot jolijt van die dames, temeer dat ze intussen weten dat mijn naam Devos is.
We willen de cursus niet langer onderbreken, en druipen nu zo vlug mogelijk af. Niet vooraleer echter nog een foto genomen is van Marc met Hilde, en de belofte gedaan van die foto door te sturen. Vanavond zal ik dat dus zeker nog doen.
Aan de uitgang van het centrum bevindt zich nog een grote Woolworth Food winkelmagazijn. Hilde wou al enkele dagen eens voor een maaltijdje zorgen. Met wat ze nu allemaal bij heeft moet dat wel lukken.
Intussen was ik aan de overkant de toeristenkraampjes wat aan het afsnoepen. Uiteraard alleen met mijn ogen.
De verkoopster van dit kraampje heb ik wel heel speciaal afgesnoept. Haar borsten bedekt ze met een grote klever. Op die klever beschrijft ze dat ze drie kanten heeft. De rustige kant, de geestige kant en de kant die we nooit willen zien…