Voor alle geduld en volharding die onze trouwe volgers aan de dag leggen, krijgen ze deze morgen een boeket protea’s. De protea is de nationale bloem van Zuid-Afrika.
In de Main Road en haar zijstraatjes zijn er niet minder dan 14 kunstgalerijen. Door mijn knieprobleem hebben we die vrijdag op de art tour niet kunnen bezoeken. En dat willen we deze voormiddag goedmaken.
Het begint al met een zelfportret…
Mooi masker. Misschien kunnen we hier ook een zelfportret van maken.
Inderdaad. Zelfportret N° 2
Prachtige manier van presenteren…
Zowel binnen als buiten.
Imaginatie hebben ze wel die Afrikanen. Zelfs van een verkeersbord maken ze een kunstwerk.
In een paar galerijen zitten er ook prachtige zwartwit foto’s in hun collectie.
Prachtige opnames…
Kunst in schijfjes komt ook meer en meer aan bod.
En kunst met gaatjes is ook erg “IN”.
We passeren terug aan kabouter Plop. Omdat mijn knie bijna volledig genezen is wil ik hem mijn kruk cadeau doen. Maar twee stappen verder krijg ik terug een klein pijnscheutje. Dan maar vlug die kruk teruggevraagd.
We willen wel nog een afscheidsfoto met onze kabouter.
De lucht begint weeral vervaarlijk toe te trekken, en vooraleer we druipnat worden vluchten we onze stek Bourgundy binnen.
De druppels beginnen te vallen, en we vluchten de “Burgundy” binnen. We bestellen een cappuccino, en wie komt hem opdienen? Lucretia, de dame waarmee we meer dan tien jaar een goede band hebben. Door corona was het nu wel drie jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. De begroeting is des te hartelijker.
Het moment is aangebroken om de weg in te slaan naar Betty’s Bay. Een dikke vijftig kilometer, en onderweg valt wel een en ander te beleven.
Een uurtje later rijden we de oprit op van Danny en Vera. Vera was de dame die we op onze heenvlucht toevallig ontmoet hebben. (Zie op deze blog 3 Februari). We hadden haar beloofd dat we haar zeker een bezoekje zouden brengen, en dat zal nu ook ingelost worden.
De kennismaking was zeer hartelijk. Danny hadden we nog nooit ontmoet, en met Vera hadden we alleen een kort gesprek in de airport.
Bij een lekkere kop koffie op hun mooi terras met prachtig zicht op zee rolden de verhalen over de baren.
Zelfs Kastaar geniet er ook van. Wafwaf…
Terug in Hermanus maken we een stop voor een mosseltje en een frietje. Als het ware nog beter dan de Zeeuwse mosselen.
Het tafeltje naast ons zit een koppel Duitsers, en het duurt niet lang voordat we met Beate en Detlef aan de praat zijn. Weeral veel bijgeleerd… Lekkerslaap…