Wakker worden met dit beeld in zicht… Doet mij onwillekeurig denken aan Bo, mijn broer die in 1988 overleden is. Hij had de gave van het woord, en een van zijn mooiste gedichten was “Dag bloem”.
Onze huisbaas Marc is reeds vroeg in de weer. Hilde had graag een kiekje gehad met Marc, en dit is het ideale moment.
Rond 11 u gaan we een wandeling maken in de stad. Hier ook weeral bloemen.
I love HERMANUS
We willen het vandaag wat sober houden, en we installeren ons aan een tafeltje in het Belgisch wafelhuis. ’t Is eens iets anders, een wafel als lunch.
En dan nog een super lekkere wafel; een Belgische.
We waren overtuigd dat de uitbater, Eddy, een belg was. Maar wat blijkt? ’t Is een Hollander. Maar dit verandert niets aan het feit dat het een lekkere wafel was.
HAIR DOT COM. What’s in a name? Hilde heeft om 13u30 een afspraak lopen bij de kapper, rechtover onze deur. En daar wil ze wel op tijd zijn. Ikzelf blijf eenzaam achter in onze cottage.
Bijna twee uur later is Hilde hier terug. Met een mooi donkerbruin kopke. Ze is vol lof over de manier van aanpak bij de kapster. We krijgen een telefoon van Stan en Lut om ons uit te nodigen om vanavond samen te gaan dineren in restaurant HUSSAR GRILL. Er zou ook nog een ander koppel golfvrienden bij zijn.
Elke eerste vrijdag van de maand organiseert Hermanus een kunstwandeling. ART WALK HERMANUS. Tussen 17u en 20 u stellen 26 galerijen hun deuren wagewijd open voor de kunstliefhebbers. Al de galerijen liggen op een boogscheut van elkaar. Spijts mijn pijnlijke knie gaan we toch proberen een tiental van die galerijen te bezoeken. We gaan met de wagen en kunnen parkeren naast HUSSAR GRILL, ons restaurant voor vanavond. En dat ligt middenin een groot deel van de galerijen.
Vanaf de eerste galerij worden we overdonderd met prachtige kunststukken en presentaties.
Toppers van zowel Afrikaanse als Internationale kunstenaars.
Dit schilderij zou wellicht wel thuishoren in Waregem. Enerzijds een ode aan het vlas, en anderzijds doet het denken aan de drip painting van de Waregemse Pollock, Denis de Gloire.
Op een gegeven moment sta ik bijna oog in oog met een heer die ook een knieverband heeft. Hij loopt met een kruk. Ik spreek hem aan om te informeren welk probleem hij heeft met zijn knie. Volgt een ganse uitleg, en hij eindigt met me de raad te geven van me ook met een kruk te verplaatsen. Als ik hem vraag waar hij zijn kruk gekocht heeft, vraagt hij dat ik vijf minuutjes ter plaatse blijf wachten, en hij verdwijnt als de bliksem. Enkele minuten later komt hij terug tevoorschijn, ditmaal met twee krukken. En die tweede is voor mij… cadeau! Al mijn aandringen ten spijt weigert hij ook maar iets van mij te ontvangen. Er zijn toch nog goede mensen op de wereld hé!
Op vele van die werkjes zou je direct verliefd worden…
Op dit ben ik al 58 jaar verliefd.
Ook mooi…
Wat kan de wereld klein zijn… Een dame staart mij vragend aan… ik kijk naar haar, en roep onmiddellijk; Christina. Inderdaad, zij was de receptioniste in Auberge Burgundy. We verbleven daar telkens enkele dagen, zowel in 2014, 2015 en 2016.
En dan plots staan we oog in oog met op een werk van onze Belgische vriend Herman van Nazareth. Als dat geen verrassing is.
Ook nog een drietal andere beelden van Herman.
De galerijhoudster bemerkt ons enthousiasme voor Herman van Nazareth, en komt een beetje uitleg vragen. Als we vertellen dat we Herman goed kennen is het hek volledig van de dam.
Barbara troont ons mee naar buiten, want daar zit haar echtgenoot wat uit te blazen op het trottoir.
Ze schenkt ons een boek dat ze uitgegeven heeft over een Afrikaanse kunstenaar Gerard Sekoto. Alles klikt zodanig dat ze ons inviteert om zondag samen te gaan lunchen in Stanford. Er zal ook een derde koppel aanwezig zijn, vrienden uit Parijs.
Ondertussen is het hoogtijd om onze vrienden in The Hussar Grill te vervoegen. Jos, Lut, Anita, Hilde, ikzelf en Stan. Ook hier raken we bijna niet uitgepraat. Rond 22 u trekt iedereen voldaan en tevree naar de bedstee.