Maand: februari 2016

Vanmorgen staat er reeds een bedanking van Hettie op onze FaceBook pagina. Ze kreeg van Hilde 2 pakjes frigomagneetjes. Eentje met kleerknopen en eentje met afbeeldingen van Waregem. Ze heeft er intussen een kleine assemblage van gemaakt in de vorm van een hartje.

We rekenen af bij Claire in de Sir David, en vertrekken richting Paternoster. Het is weeral zeer winderig en we naderen de omgeving waar gisteren een brand heeft gewoed.

En warempel, het vuur is hier nog altijd aan het smeulen. De brandweerlui hebben hun handen nog overvol.

Hier en daar steken nog nieuwe brandhaarden de kop op.

Niet simpel om al die haarden in te dijken.

Onderweg passeren we op enkele kilometer van Darling. We hebben tijd genoeg zodat we besluiten om dit ommetje te maken. Het stadje staat helemaal in het teken van Evita Perron. De legende leert dat een zekere Pieter Uys verliefd werd op Darling wanneer hij jaren geleden verdwaalde op weg naar McGregor en toevallig terecht kwam in Darling. Zeventien jaar later is het stadje berucht en beroemd over gans Zuid-Afrika. Immers twee maal per week voert Evita Perron, het beroemde alter ego van Pieter Uys hier een satirisch nummer op dat met de regelmaat van een klok wordt aangepast aan de politieke gebeurtenissen in Zuid-Afrika. Pieter deinst er niet voor terug om heilige huisjes af te branden. Zijn Evita is intussen de bekendste vrouw van Zuid-Afrika geworden en travestiet Pieter Uys steekt haar om de haverklap in een nieuw kleedje.

De plaats van het gebeuren is een oud afgedankt stationnetje dat werd omgebouwd tot theater, restaurant, bar en museum.

Het perronnetje van Darling.

In het aanpalend museum bewonderen we tientallen portretten van Evita. Al deze portretten zijn geïnspireerd naar bekende meesters. Dit hier is Evita à la Van Gogh.

Hier Evita op zijn Picasso’s.

En wat dacht je van deze Gustav Klimt?

Tussen al die hilarische toestanden mogen wij toch ook eens zot doen?

Wie moet die voorstellen?

Bij het verlaten van Darling en Evita Perron hebben we nog een ontmoeting met een Spanjaard en een Portugees die beiden met een Harley Davidson door Afrika toeren.

Verschillende kennissen hebben ons restaurant “Strandkombuis” in Yzerfontein aangeraden. We passeren Yzerfontein en het is al kort na de middag. Dus willen we in “Strandkombuis” een hapje verorberen. Een tweetal kilometer gravelweg en we arriveren aan een reuze tent die het restaurant zou moeten voorstellen. Maar alles is er desolaat en verlaten. Her en der liggen lege flessen en vuile glazen.

We zijn hier gans alleen. Er zit dus niets anders op dan rechtsomkeer te maken.

Enkele meter op de terugweg kruisen we een tegenligger. We houden halt om informatie te vragen naar het restaurant. Onze tegenligger is de eigenaar van “Strandkombuis”, samen met zijn zoontje. Hij vertelt doodleuk dat er morgen een huwelijksfeest doorgaat en dat het restaurant vanaf zaterdag normaal open is. Hoe de man dat zal fiksen mag een raadsel wezen…

In het centrum van Yzerfontein vinden we dan toch een ander eethuisje “The Beaches”.  Het spaghettieke laat superlang op zich wachten maar is wel zeer lekker.

Nu verder op weg richting Paternoster. Het landschap onderweg verandert regelmatig. We spotten twee kamelen tussen de koeien… rare combinatie. We maken ook nog een korte halte aan een Mall waar een Vodacomwinkel te vinden is. Luc heeft immers problemen om met zijn datakaartje van Vodacom op internet te geraken. We belanden bij een computergoeroe die binnen de drie minuten de klus klaart. Er is er eentje meer dan content.

Tegen 17 uur bereiken we Paternoster en onze B&B “Hoekie”. Geloof het of niet maar het ligt op de hoek van de straat. Madame Otilia ontvangt ons met de nodige egards. We krijgen twee kamers toegewezen en ontvangen alle instructies over de deuren welke we dienen te sluiten, de uren van het ontbijt en het gebruik van het zwembad.

Onze kamer in “Hoekie”.

We zijn nog veel te vroeg voor het diner. We kunnen nog een lange wandeling maken langs het strand. Het is een prachtige avond en de lucht kleurt bijzonder zacht.

Tijd dus om een heuse fotoshoot te organiseren.

Johnny en Marina bij hun bootje.

Zonder woorden. Misschien de nieuwe uitbaters voor “Strandkombuis”?

Zelfs de kinderen uit de straat nemen deel aan de shoot.

De pro’s aan het werk…

 

Het resultaat mag wel gezien zijn. Leuk hé!

Mooi koppeltje.

De maagjes laten zich stilaan horen en het is ook tijd om naar de “Vierkante Lepel” te trekken, want onze gastvrouw Otilia heeft ons daar een tafeltje besteld tegen 19u30. Chef Louis komt ons zijn uitgebreide keuze gerechtjes voorstellen waarbij hij het water in onze monden tovert. En alhoewel dienster Carmen niet kan zingen bedient ze ons toch met de grootste elegantie. Met z’n drieën eten we een heerlijke Kingklip en de gamba’s zijn ook van de bovenste vangst. We zullen weeral goed slapen.

De vogels vliegen zeer dicht boven ’t water en dat zou de voorbode moeten zijn voor stormachtig weer. Hopelijk klopt het niet want vanmiddag hebben we afspraak met onze vrienden Luc en Dominique. Zij hebben in de voorbije tien dagen enkele wildparken bezocht en in de komende veertien dagen zullen zij ons vervoegen.

We hebben slechts een veertigtal kilometer te gaan tot Clifton, de plaats waar we om 13 u afspraak hebben met onze vrienden. Tijd zat dus.

In het stadje Muizenberg passeren we een pompstation met aanpalend een carwash. De vele vogels van Kalk Bay hebben wel een en ander uitwerpsel achtergelaten op onze Nissan, en we vinden dat we onze vrienden toch niet kunnen verwelkomen met een vuile wagen.

De chef van de autowassers evalueert de duurtijd voor onze autowas op ongeveer drie kwartier. Hij ziet dat ik dat veel te lang vind. Hij loopt als een bezetene naar zijn kantoortje en enkele seconden later zeult hij een driezitbank uit zijn bureel. Om de tijd wat comfortabeler te doden.

Ikzelf slenter wat rond op de parking, en bemerk enkele honderd meter daarvandaan een mini kerkje. We willen reeds verschillende dagen een paar kaarsjes branden voor speciale intenties, maar vonden tot hiertoe nog geen enkel kerkje dat open was.

Ook ditmaal weer van dat. Beide deuren van het kerkje zijn op slot. Maar komt daar plotseling een zonderlinge heer die informeert naar onze bedoelingen. Wij vertellen hem dat we een paar kaarsjes willen branden. De heer haalt een bos sleutels tevoorschijn en opent één van de deuren van het Anglicaanse kerkje. Hij is hier de koster. We stoppen hem een briefje in de hand. Bij het verlaten van het kerkje wil hij graag even poseren voor de foto.

Pal naast het kerkje ligt er een schooltje en hier blijven we ook nog wat rondneuzen. We hebben geluk want het is juist speeltijd.

De nieuwsgierige kinderen verdringen zich aan het hekken.

Terug aan onze carwash bemerken we dat men in Zuid-Afrika ook al aan gepersonaliseerde nummerplaten toe is.

Door ons lange oponthoud aan die carwash wordt het toch nog spannend om tegen 13 u in Clifton te arriveren, maar uiteindelijk halen we het toch nog. Ditmaal hebben we wel een petje bij voor de parkwachter.

Wij dachten de eersten te zijn, doch dat was zonder Luc en Dominique gerekend. Zij werden naar hier gebracht door hun Belgische vrienden Patrick en Vera, en ze waren juist de parking opgereden als wij er ook aankwamen. Hadden ze zich dan wel verstopt om ons te verrassen. Luc heeft ons minutenlang undercover gefilmd met zijn GoPro, dit terwijl we tot driemaal toe de tafelschikking veranderden. Tot Hilde plots Dominique en Vera opmerkte. Hartelijk weerzien natuurlijk.                                                                               Op de foto; Hilde, ikzelf, Luc, Dominique, Vera en Patrick. Met op de achtergrond de Twaalf Apostelen.

De dames hebben het druk met opdisselen van verhaaltjes en fotootjes.

Onze ober van “Bungalow” komt enkele mooie visjes presenteren.

Dit terwijl de skydivers rakelings langs ons terras landen. We genieten met volle teugen van de mooie omgeving, van spijs en drank en vooral van ons gezelschap en de talloze verhalen. Voor we het goed en wel beseffen is het bijna 16 uur. De tijd is aangebroken om afscheid te nemen van Patrick en Vera.

De bagage van Luc en Dominique beperkt zich tot twee scoutszakken, en Patrick is behulpzaam om deze over te laden in onze Nissan.

Een uurtje later staan we in Bloubergstrand ter hoogte van ons verblijf voor de twee volgende nachten; The Sir David.

Gerante Claire is momenteel afwezig maar haar taak wordt gretig overgenomen door Obscure. Die legt ons met handen en voeten uit hoe het ganse huis in elkaar steekt.

We besluiten om het voor de rest van de dag rustig aan te doen. Een paar uurtjes op terras, aan het zwembad of op de kamer, en tegen 19 uur nog een korte wandeling. We hebben geluk met een prachtige zonsondergang. We vinden dat we toch nog een klein avondhapje verdienen en stappen “ons huisie” binnen voor alleen maar een dessertje; een wafeltje…

… en wat voor een wafeltje!

Inderdaad, de ochtend wordt gekleurd door enkele niet nader te omschrijven verrassingen. Bij het verder plannen van de dag beslissen we het rustig te houden vandaag.

We laveren wat rond in ’t centrum. Onze aandacht valt op een familie met vier kinderen die de afvalcontainers op straat onderste boven keren. Alles wat voor hen min of meer bruikbaar is laden ze over in een winkelkar. We worden hier toch regelmatig met zielige toestanden geconfronteerd.
Spijts zondag zijn de winkels toch open. We zoeken een paar boekenwinkels op. We willen wat meer te weten komen over de Zuid-Afrikaanse vlag en het Zuid-Afrikaans volkslied. Immers, we hebben beloofd aan een studente uit Waregem om haar hierover wat meer inlichtingen te bezorgen. Marie-Hélène moet op school deze twee onderwerpen naar voor brengen. De tien studenten met de beste voorstelling mogen volgend jaar deelnemen aan een uitwisselingsproject en kunnen voor twee weken naar Zuid-Afrika.

Er valt heel wat te vertellen over de Zuid-Afrikaanse vlag en nog veel meer over het Zuid-Afrikaanse volkslied.

In deze boekhandel hebben we bijna een uur gesnuisterd, maar helaas met weinig resultaat.

In de namiddag beslissen we om eens heen en weer naar Simons-Town te rijden met de trein. Het is slechts een vijftiental kilometer, en de spoorlijn loopt over het ganse traject evenwijdig met de zee.

Filmdecor anno 1950 op het treinperron van Camps Bay. We kopen twee kaartjes heen en terug 1ste klas en betalen hiervoor 42 Rand, zijnde minder dan 2,5 €. Voor de prijs moesten we het dus zeker niet laten.

Alle wagons zijn volgespoten met graffiti.

Vanop de trein vallen regelmatig mooie tafereeltjes te beleven.

Waterpret op tien meter van de spoorbaan.

We verlaten Kalk Bay

Soms komen de zandduinen tot bijna aan de sporen.

Nog een leuk tafereeltje vanuit de trein.

Simons Town is een grote marinebasis en bij het binnenrijden bemerken we een groot legerschip dat aangemeerd ligt in de basis.

Het stadje zelf is piepklein maar de hoofdstraat bestaat uit hoofdzakelijk pittoreske huizen.

’t Ziet er ook geen arm stadje uit…

De kapper van Simons Town is wel dicht op zondag.

Ook de terugweg verloopt vlekkeloos.

Terug in het station van Kalk Bay worden we begroet door een guitarist.

Omdat we vreesden voor overbevolking in de restaurants wegens Valentijn hadden we gisterenavond ook een tafeltje voor vanavond besproken. Dus trekken we voor de tweede avond op rij naar “The Annex”.

We kunnen vanavond niet à la carte eten, en dit wegens Valentijn. We zijn verplicht het Valentijnsmenu te eten. Dit was dus wel zoals de bijhorende wijn; Buitenverwachting.

Vier dagen op dezelfde locatie schijnt lang, maar is wel degelijk in een wip en een draai voorbij. Zeker als je alles naar je zin hebt. Vanmorgen hebben we wel niet volledig naar onze zin. Wegens de wekenlange droogte is er waterrantsoenering in Hout Bay, en hebben ze het water voor onbepaalde tijd afgesloten. ’t Zal dus zonder douche en met stoppelbaard verder moeten. De koffers zijn bijna geladen en huiseigenaar Markus komt nog een babbel slaan. De Duitse man was in zijn professionele loopbaan bloemenkweker in de streek van Johannesburg. Sinds enkele jaren is hij naar Hout Bay uitgeweken en heeft hij hier “Snooze” uit de grond gestampt. En nu is hij Frans aan ’t studeren, want hij wil in Frankrijk een grote boerderij kopen in de streek van Pau.

Tegen 10u30 verlaten we Hout Bay, niet zonder nog een paar keer achterom te kijken naar het prachtige stadje.

We moeten terug de Chapman’s peak over en we houden regelmatig een fotostop.

We willen onze belofte nakomen aan artiest Marc Alexander. Daarom maken we een vijftal kilometer omweg langs Kommetjie. Marc is er weeral niet maar zijn vrouwtje Lindy springt in haar wagen en in minder dan vijf minuten is ze terug met Marc aan haar zijde.

Blij om Marc terug te zien.  Hij heeft intussen weeral mooie werken gemaakt. Zelfs weeral eentje met een vos.

Marc wil nu persé op de foto met twee vossen. Dat kan ik hem natuurlijk niet weigeren. Hij vertelt over zijn verdere plannen om het winkeltje hiernaast ook in te nemen en om te vormen tot atelier. Hij ziet het helemaal zitten.

Een half uurtje later zijn we in onze B&B Chartfield in Kalk Bay. Onze kamer is OK. We hebben een mooi uitzicht op de baai en op de haven.

 

Mooi zwembadje ook.

En een zwemster met de front van de zee.

Het is bijna 15 uur en dus te laat voor een lunch. We houden het dan maar op een wafeltje met een cappuccino. Op een plaatsje waar we een mooi zicht hebben op Kalk Bay.

Achteraf nog enkele postkaarten kopen voor het thuisfront. De twee lieve caissières houden van een grapje en worden beloond met een foto.

Nu terug naar de tuin van Chartfield voor een paar uurtjes relax. ’t Zonnetje schijnt en sinds gisteren is de temperatuur veel draaglijker geworden.

Vanavond sluiten we aan in restaurant “The Annex”. Het is inderdaad het annex restaurant van het grote naastliggende Hotel Majestic. We houden het op een lamscarré met lekkere groentjes.

En daarbij een flesje Sauvignon Blanc ; FISHWIVES. Voor éénmaal heb ik voor de naam van de wijn gekozen.

Hilde heeft al een paar dagen problemen met haar coiffure. Zo kan ze toch overmorgen op Valentijn niet rondlopen. Dus onze eerste opdracht voor vandaag; op zoek naar een kapper. Anderhalf uur duurt dat wel. Intussen slenter ik wat rond in het winkelcentrum. Binnenwippen bij de schoenlapper waar ik Hilde’s herstelde sacoche ophaal. Prachtig en degelijk hersteld.

Nu vlug richting haven, want vandaag willen we wel degelijk mee met een boottocht. De plaatselijke jeugd is hier al leuke of minder leuke spelletjes aan het spelen.

De vissersboten meren regelmatig aan met hun vangst van de vorige nacht.

Efkes uitblazen.

 

Kleurrijke figuren.

De vangst wordt opgehaald door de visfabriek.

Vandaag hebben we meer geluk. De charterboot zit niet overvol en we kunnen een mooi zitplaatsje op het achterdek bemachtigen.

We zijn vertrokken…

Hout Bay vanop zee…

Na een twintigtal minuten krijgen we Duiker Eiland reeds in ’t vizier.

En dan plots zitten we midden in een kolonie pelsrobben.

Deze Kaapse pelsrobben (of zeehonden) zijn torpedovormige gestroomlijnde zachtglanzende zoogdieren.

De levenscyclus van deze zeehonden bedraagt tussen de 30 en 40 jaar. De mannetjes zijn veel zwaarder gebouwd dan de meisjes (koeien). De populatie op Duiker Eiland varieert in aantal van seizoen tot seizoen, gaande van 600 tot 5.000. De drachtperiode duurt tussen de 8 en de 11 maanden en de dieren brengen gewoonlijk één jong per jaar ter wereld. Hun gevaarlijkste vijanden zijn de mens, de haaien en de orka’s.

De pelsrobben wonen hier samen met de Oever-Aalscholvers, grote van vinnen voorziene zeevogels. De aalscholver duikt onder water om zijn prooi te vangen. Deze vogels zitten veelal met uitgestrekte vleugels op de rotsen. De reden hiervoor is dat in tegenstelling tot de rest van hun lichaam hun vleugels niet waterdicht zijn. De wijfjes leggen twee tot vier eieren per broedsel en broeden de eieren uit tussen hun gevliesde poten.

Als we terug binnenvaren zitten er ook een pak van deze aalscholvers op de vlotters langs de havengeul.

Terug met onze voeten op de begane grond is er zopas terug een visserssloep binnengelopen.  Uitzonderlijk voor deze periode hebben ze een tonijn mee in hun vangst. Deze reuze vis is meer dan één meter lang. Hij wordt onmiddellijk onder handen genomen door een plaatselijke uitsnijder die hem minutieus onder handen neemt. De volgende dagen zullen de lokale restaurants gegarandeerd tonijn op de kaart hebben.

We nemen afscheid van de haven, de vissers en de pelsrobben.  De tocht naar Duiker eiland was een prachtige ervaring. En voor de prijs moesten we het zeker niet laten. Omgerekend 2,4 € per persoon.

Op de terugweg passeren we een galerij waar we nog niet zijn binnengelopen. SI-art. Toch maar even een halte maken. We worden vriendelijk te woord gestaan door curator Olaf. En inderdaad… er hangen verschillende leuke werken.

Momenteel is de galerij hoofdzakelijk bevolkt door een schilder uit Congo, namelijk Thonthon Kabeya. Hij schildert op canvas, maar doet dit in verschillende lagen. Het werk wordt in feite driedimensioneel. Van een figuur snijdt hij de ogen uit maar plaatst daarachter een nieuwe layer canvas met ditmaal de ogen. Zeer speciaal. In dit hierboven afgebeelde werk zit de kam tussen twee layers.

 

Nog een werk van Thonthon

Een foto van Thonton in zijn atelier. Dit was dan weeral eens een echte opsteker.

Voor vanavond hebben we een tafeltje kunnen bemachtigen in “Kitima”, een superlocatie in Hout Bay. Een topper onder de Aziatische restaurants.

“KITIMA”, sinds jaren the place to be in Hout Bay.

In de receptie staat er al een tafeltje om de goesting aan te scherpen.

Hilde wikt en “Kitima” beschikt.

We krijgen een Moo Khob  voorgeschoteld, zijnde een crispy roasted pork belly served with spiced salt and barbeque sauce. Dit alles geserveerd op een heet vuurtje. Genoeg voor vanavond…

Met haar perfect oriëntatievermogen heeft Hilde op deze foto ons Snooze huis gevonden. Uit deze foto blijkt ook welk mooi uitzicht we hebben vanop ons appartement.

Na het ontbijtje op zijn Waregems rijden we naar het winkelcentrum van Hout Bay. Immers aan Hilde’s oranje sacoche is een oor afgebroken, en zonder sacoche kan ze niet verder. We hebben nogal vlug een schoenmaker te pakken, en deze belooft de klus te klaren tegen morgenmiddag. Intussen lopen we ook nog even het aanpalend antiekwinkeltje binnen. Mooie spulletjes en zeer mooie oude gravures.

Van hieruit gaat het naar de haven van Hout Bay. Er hangen zeer lage wolken over de haven. We hadden graag een boottocht gemaakt naar Duiker eiland waar duizenden zeehonden hun territorium hebben.  Maar één bootje is een kwartier geleden afgevaren en het volgende is overboekt. Het zal dus voor morgen zijn.

Bij de bootcharters hebben we geen geluk… een volgende keer beter.

Hier in de haven zien wij er geen duizenden, maar regelmatig komt er toch ééntje poseren voor de foto.

De kolos speelt een spelletje met de meeuwen.

We zien ook een paar kunstschilders aan het werk.

We maken ook een fotoshoot mee van de plaatselijke schonen.

Hilde aarzelt geen moment als ze uitgenodigd wordt om mee op de foto te komen.

Vanmiddag houden we het (weeral) sober met een viertal sushi’s. We zitten op een open terras met uitzicht op de haven.

Het tafeltje naast ons zitten twee heren gezellig te discussiëren in het Frans. Heel uitzonderlijk om hier Frans te horen. Het duurt weeral niet lang of we delen mee in de discussie. Het zijn twee vrienden, afkomstig van Namur, die samen lagere school liepen. Het toeval bracht hen later enkele jaren samen in Belgisch Congo. Nu woont er één in Zuid-Afrika, en de andere (de dikste) runt een beenhouwerij in Jambes/Namur. “Boucherie Roland”, alom gekend in de streek van Namur. En nu is Roland voor drie weken op bezoek bij zijn vriend in Zuid-Afrika. De boucherie draait verder want intussen heeft Roland’s zoon deze overgenomen. Weeral een verhaal rijker.

Omdat de boottocht niet kon doorgaan besluiten we om te proberen de township van Hout Bay te bezoeken. Auto parkeren in een township is natuurlijk geen goed idee. Honderd meter voor de inrit is er echter een politiekantoor. Wie niet waagt niet wint. Ik loop binnen in het kantoor met de vraag of ik niet voor anderhalf uur mijn Nissan op hun parking mag parkeren. Natuurlijk mag dat… ik krijg zelfs een tikkeltje mee om achter mijn voorruit te plaatsen.

Op het eigenste moment komt er een hop-on hop-off bus aangereden en er stappen drie juffrouwen uit die de township willen bezoeken. Er is ook een gids uit de township die hen opvangt. Wij vragen aan Kenny om mee met hen aan te sluiten, en dat mag. De drie juffrouwen (Duitse) zijn ook akkoord. We starten bij een kerkje van Imizamo Yethu, de township van Hout Bay.

Per 10 à 15 huisjes is er één gemeenschappelijk toilet. Maar een schotelantenne hebben ze bijna allemaal.

Een paar maanden geleden (Kerstmis 2015) woedden hier verschillende branden. Er vielen vier doden en meer dan vierhonderd mensen waren dakloos.

Het leven zoals het is…

De inwoners van Imizamo Yethu bestaan ​​voornamelijk van Xhosa sprekende mensen afkomstig uit de Transkei in de Oost-Kaap, waar veel van hun familieleden nog steeds wonen. Stilaan komt er echter verbetering in de leefomstandigheden van de wijk.

Kenny vertelt ons over een Iers zakenman Niall Mellon. Deze man heeft de bouw van driehonderd stenen huisjes gefinancierd. Kenny zelf werd een paar jaar geleden uitgenodigd naar Ierland. Wat is hij fier om de foto te tonen waar hij naast Bob Geldhof staat. En hij had ook een ontmoeting met zijn naamgenoot Premier Enda Kenny.

We bezoeken ook een kleutertuin.

Zo’n lieve kindjes…

De lagere school is pas uit, en zij die moeten wachten op vervoer maken hun huistaak op straat.

Ook hier alleen maar blijde gezichten.

Eindigen doen we in een cafeetje. Eén van de Duitse juffers daagt een zwarte man uit op de carambole. En ze wint toch wel zeker!

We zijn pas op het appartement of we krijgen al een FaceTime oproep. Zoon Mehdi zit samen bij vriend Noël Demeulenaere. En Noël wil ons eens zien en een woordje placeren. Een gesprek vol lol en plezier. Noël heeft hiermee FaceTime ontdekt en belooft ons regelmatig langs deze weg te contacteren. De rest van de avond met een boekje in een hoekje en vroeg in bed.

Vanmorgen zitten er drie nijlpaarden in onze badvijver. Bij nader toezien blijken het echter geen echte te zijn. Gelukkig maar…

En de vogeltjes zijn ook alweer op post.                                                               Voor de eerste maal genieten we van een zelf klaargemaakt ontbijt. Ook gezellig, zeker in deze mooie omgeving.

We voelen ons hier echt thuis in Snooze. Tegen 10u30 trekken we ’t stad in. We kennen hier al een beetje onze weg van vorige jaren.

Veel moois te zien onderweg…

Maar ook minder fraaie dingen. Deze verslaafde heeft op deze stoep de ganse nacht doorgebracht.

We maken een halte bij Ghuba gallery. We herinneren ons nog dat hier een Hollandse artieste huist. Nel is haar naam.

Nel herkent ons ook nog. Ze vertelt ten voeten uit over Hout Bay, over haar kunst en over haar plannen voor een groter atelier.

Momenteel is Nel druk doende om een drietal paneeldeurtjes uit Madagascar te overschilderen. Ziet er wel héél mooi uit. We beloven van één der volgende dagen nog eens binnen te wippen.

Vlak naast de gallery van Nel is er nog een grote gallery, en daar terten (Waregems voor stappen) we uiteraard ook even binnen.

De uitbaatster van de galerij is in gesprek met een heer, en ze doet ons teken dat we gerust efkes mogen rondneuzen. Als die heer ons hoort Vlaams spreken informeert hij naar onze herkomst. De heer zelf is niemand minder dan Harry De Zitter, afkomstig uit Leupegem-Oudenaarde. Hij is een wereldvermaard kunstfotograaf, en momenteel heeft hij werken hangen in deze galerij. Dat is dan ook de reden waarom hij hier is, want sinds jaren woont hij in in Amerika. Weeral een reden voor een uitgebreide babbel.

Een foto van Harry De Zitter.

Op een koertje achter de galerij bemerk ik een leuk tafereeltje.

In de galerij zelf hangen er nogal wat werken van Richard Scott, een bekend Zuidafrikaans schilder.

Van diezelfde Scott een leuk verkeersbord voor wegeniswerken.

En Denis De Gloire is hier precies ook al gepasseerd.

Terug op de parking bemerken we een overjaars  autootje naast onze X-trail. Aan het karreke is goed te zien dat er in Zuid-Afrika nog geen autokeuring bestaat. Iets verderop stoppen we aan een Woolworth Mall om een paar broodjes te kopen voor onze lunch. Die kunnen we dan opeten in ons Snooze appartement.

Als we nu terug bij onze X-trail komen staat er een koppel te werken aan hun Toyota. Hun 4×4 is omgebouwd tot een heuse campingcar. Ze zijn druk doende om de stroomtoevoer van een zonnepaneeltje aan te sluiten op hun frigobox. En ze spreken Hollands. Daar moet ik toch ook een babbeltje mee maken. Het zijn Wilma en Ivo Lauteslager uit Nederland. Ze wonen zes maand per jaar in Marloth Park, dichtbij Krugerpark. Wij vertellen dat we een kennis hebben die ook een doeninge heeft in Marloth Park; Paul Desutter. Je gelooft het niet, maar het is aan deze mensen dat Paul indertijd zijn doeninge gekocht heeft. De wereld is weeral een stuk kleiner.

Nu vlug naar Snooze, want het is bijna 14u. De belegde broodjes smaken heerlijk. En de vogeltjes… die zijn zich weeral grondig aan het wassen.

Voor de rest van de middag met een boekje in een hoekje. Kopje in de schaduw en voetjes in ’t water. Zaaaaalig…Voor vanavond hebben we een tafeltje besproken in een Aziatisch restaurant “Cheyne’s”. En best dat we besproken hebben want de keet zit afgeladen vol. Zowel binnen als op ’t terras.

We houden het als naar gewoonte bij één enkel plaatje (ditmaal een voorplaatje). Zes reuzegarnalen in tempura. En dit met een glaasje Chenin Blanc… meer moet dat niet zijn.

Tegen 21 u verlaten we “Cheyne’s”. Twee kilometer verder en tien minuten later staan we aan ons bedje. Slaapwel.

Vandaag verhuizen we naar een andere locatie. Laatste ontbijt dus bij African Queen. Bij het afscheid aan Marc en Marjolijn en het vereffenen van de rekening krijgen we van Marc een fles wijn toegestopt. Om het probleempje van verleden jaar volledig uit te wissen. Fijn van Marc.

Afrika op zijn best.                                                                                                   Onze afstand voor vandaag is danig klein, en we besluiten om eerst nog even de andere kant op te gaan. Immers, gisteren in Kalk Bay hadden we graag kunstschilder Marc Alexander ontmoet, maar zijn galerij aldaar was veranderd in een restaurant. Men vertelde ons dat hij nu een nieuw atelier geopend heeft in Kommetjie. Dus maken we nu een omweg naar Kommetjie.

Op de binnenkoer van een voormalige boerderij “Imhof Farm” zijn wel twintig winkeltjes, restaurantjes en speeltuintjes ondergebracht.

De boerderij en de schuren zijn volledig omgebouwd tot boetiekjes.

Zebra’s van Sally Wellbeloved.                                                                                  In één van die winkeltjes is een fotogalerij ondergebracht. Twee vriendinnen presenteren hier hun beste kunnen van de fotografie. Als je ’t mij vraagt; Françoise V en Sally W zijn grote talenten.

Drie prachtige koppen van Françoise V.

Selly Wellbeloved. (mooie naam hé!)

Françoise V.                                                                                                                 Een babbel met de dames, en de belofte van iets op mijn blog te zetten (bij deze) en van elk jaar eens binnen te wippen in hun mooie galerij.

Iets verderop lopen we binnen in een winkeltje waar de porseleinoven juist opengaat. De dame hier maakt fijne juweeltjes van porselein. Hilde twijfelt om een kettinkje met porseleinen hangertje te kopen, maar ze ziet er uiteindelijk van af. Die madame is een commerçante en ze fluistert in mijn oor dat het volgende zondag Valentijn is. Ik tracht in het geheim dit hangertje te kopen, maar dat is zonder Hilde gerekend. Zij heeft het direct in de gaten en de transactie eindigt met een high five tussen die madame en Hilde. Hilde weet dus al wat haar zondag te wachten staat.

Het laatste galerijtje van Imhof is uiteindelijk dat van Marc Alexander, de artiest aan wie ik vorig jaar een vossenschilderij kocht. Maar we hebben pech; Marc is voor een viertal dagen naar Johannesburg. Alhoewel; vrouwtje Lindy is wel aanwezig. Lindy Alexander, Marc’s vrouwtje.                                                                  Samen met Lindy nemen we een kijkje naar de nieuwe werken van Marc. We beloven haar om op het einde van de week nogmaals binnen te komen, want dan passeren we nogmaals in Kommetjie.

Het is reeds 14 uur. We eindigen ons bezoek aan Imhof in de tuin van Blue Water Café. Voor elk een halve portie calamaris en een half uurtje relax. Er lopen paarden, lama’s en zelfs een pauw in de prachtige tuin.

Deze meid tracht haar tot vriend van de pauw te maken. Met wisselend succes.

’n Mooie kop heeft dat diertje wel…

Enkele meter voor onze parking liggen nu vier kamelen waarmee we een tochtje kunnen maken. Maar Hilde zit niet graag op de rug van een kameel…

We hebben een dertigtal kilometer te gaan, maar we moeten wel over de 600 meter hoge chapman’s peak. Zeer smal en kronkeldekronkel. Maar fantastische uitzichten.

We doen het op ’t gemakske en genieten van de fantastische zichten op de Atlantische oceaan.

Geregeld zijn er inhammetjes en uiteraard maken we daar een fotostopje.

Ook een paar artificiële tunnels.

En nu het “moment suprème” van de dag; aankomst aan ons appartement SNOOZE on Hout Bay. Een betonnen constructie op het hoogste niveau van Hout Bay. De tuinier is hier manusje-van-alles. Hij heeft reeds de valiezen vast vooraleer de koffer gans open is. Daarenboven heeft hij ook een pittige naam; Moi Gow. We mogen hem op zijn Westvlaams Moi Gow seg noemen.

Op het eerste zicht beschikken we over alle comfort, en het zal later blijken dat dit ook zo is. Moi Gauw Seg weet ons alles nauwkeurig uit te leggen. Van de Nespresso koffiemachine tot de kookplaat en van de buitendouche tot de Wifi. De bouw is zodanig in de natuur geïntegreerd dat er noch verwarming nog airco nodig is. Wij kunnen het niet geloven want het is buiten 35°. Maar ook dit zal naderhand blijken dat het klopt.

Het bad binnen is het verlengde van een waterpartij buiten.

Hilde zit nog maar pas in bad, of daar komen twee vogeltjes zich ook al wassen. We rijden vlug nog even ’t stad in voor een sandwichke voor vanavond en wat proviand voor de volgende vier ontbijten. Want we verblijven hier vier dagen in ons  SNOOZE appartementje.

Als naar gewoonte is het ontbijt in “African Queen” weeral top.We zijn een beetje lui, en het zal bijna 11 uur worden voordat we in Kalk Bay aankomen. Het stadje heeft nog niets van zijn charme ingeboet.

Flashy gekleurde huisjes…

en ook de bezoekers moeten niet onderdoen.

Dit kon ook de Côte d’azur zijn.

Winkeltjes op zijn Afrikaans.

Hebbedingetjes bij de vleet.

Aan de haven heerst er een drukke bedoening tussen de vissersboten.

Deze zeehond riskeert zich efkes aan wal.

Op de pier durven we ons niet begeven want de golven spatten metershoog over de muur.

De zee is inderdaad super onstuimig.

 

Voor vanavond hebben we een tafeltje gereserveerd op het buitenterras van wijndomein “Cape Point”. Het is slechts enkele honderden meter van onze B&B gelegen. We zouden er te voet heen kunnen.

 

Het zicht vanop het terras van Cape Point vineyards.

Onder het genieten van een glaasje Chenin blanc maken we in een half uurtje tijd de volledige zonsondergang mee…  Zalige ervaring.

Inderdaad, een top locatie.

Op elk tafeltje ligt er een kaartje met een niet mis te verstane boodschap.

Een heerlijke steak met superfijne frietjes… meer moet dat niet zijn. Tegen 21 uur zijn we terug bij “African Queen”. Nog een uurtje lezen en/of internetten en bedje binnen.