Maand: april 2015

In deze “African Footprints” zullen we twee dagen verblijven tot Zondagmorgen (op Pasen) Mehdi en Julien aankomen. Het zullen waarschijnlijk twee rustige dagen worden. Rustdagen met kleine uitstappen, met wandelingen, met boekje lezen en ook met wat nietsen.  Vandaag, onze eerste dag, begint al goed. Om 9u30 valt de elektriciteit uit; de receptie vertelt ons dat het waarschijnlijk drie uur zal duren. Het wordt dus inderdaad “boekje lezen”. Hilde heeft intussen een plaatsje ontdekt waar de kippen niet bij kunnen.

Een kip-loos hoekje.

Men vertelt ons ook dat er op ongeveer 4 kilometer hiervandaan een prachtig winkelcentrum ligt. “East-Mall”. Onze B&B beschikt over een minibusje (voor airport transfers) en ze willen ons gerust tot daar brengen. Het is inderdaad een impressionant centrum. Wijnegem in ’t kwadraat. Op de middag eten we er in een restaurant een overheerlijke tagliatelle met zeevruchtjes. Voor de rest laveren we tussen en door honderden shops. Souvenirs, kledij, boeken, cd en dvd’s, noem maar op… Op een bepaald moment spreekt een jongedame ons aan en informeert of we hier met vakantie zijn. Uiteraard… Ze doet zich voor alsof ze ook buitenlandse is en ze oefent hier zogezegd een tijdelijke job uit. Niets beseffend laten we ons iets verder meetronen naar de winkel waar ze werkt; een schoonheidssalon. Haar baas begint ons daar te overtroeven met productjes, flesjes en zalfjes voor vanalles en nog wat, en zowel voor heren als voor dames. Ons argument dat wij van onszelf vinden dat we mooi genoeg zijn (?) slaat de man in de wind, en voor wij het goed beseffen is hij Hilde aan het bewerken met een drietal van die zalfjes. 

Bij deze kerel zal Hilde een metamorphose ondergaan…

Die MICA schijnt over de ganse wereld bekend te zijn. Prinses Charlene van Monaco zou grote fan zijn van deze cosmetica.

Die kerel blijft maar smeren, en als hij aan zijn vijfde potje begint wordt Hilde toch wel een beetje argwanend.

Hilde met argwanende blik…

Het resultaat mag er best wezen, en als Hilde vraagt naar de prijs van één van die zalfjes krijgt ze een ontkennend antwoord. Als je niet minstens drie van de producten aanbrengt bekom je geen resultaat. En elk potje kost de tegenwaarde van ong. 700 €, maar voor Belgische toeristen zou hij het wel aan 650 € per zalfje doen. Er is een bankautomaat recht tegenover de shop. Ook dat is dus geen probleem. Wij bedanken de man hartelijk, doch wat wij niet verwacht hadden; hij blijft super vriendelijk. Hilde krijgt zelfs een kaartje mee met de adressen waar MICA in België te verkrijgen is.

Het resultaat mag er best zijn. De kerel bemerkt dat Hilde nogal enthousiast is en hij haalt al zijn rekenmachine boven.

Voilà se… we zijn weeral een ervaring rijker. Intussen is het hoogtijd om ons naar de uitgang van de Mall te begeven, want ons B&B busje zou ons om 17 u terug ophalen. Inderdaad; ze staan ons al op te wachten. Ze zijn met twee, en ze vertellen ons dat ze altijd per twee moeten rijden. Het zijn Malawiërs, en ze worden door de zwarte Zuidafrikanen argwanend bekeken. Vandaar… Ze zijn met vijf in onze B&B, en ze doen er alle taken; van ontbijt klaar maken tot kamers kuisen, lakens wassen en de tuin onderhouden. Zeven dagen op zeven. Eénmaal per jaar krijgen ze wel drie weken verlof en dan trekken ze naar de familie en/of het gezin in Malawi. Vanavond eten we een ananas op ons terrasje, aangelengd met een glaasje (drie glaasjes) zoete witte wijn. ’t Is eens iets anders.

Zaterdag 4 april. Weeral onze laatste dag alleen. Want morgen komen Mehdi en Julien eraan. Na ons ontbijtje vragen we om ons met het B&B busje naar centrum Johannesburg te voeren. Ongeveer 10 kilometer. We hebben gepland om een ganse dag Joburg te bezoeken met de rode bus hop-on hop-off. Deze bus maakt de grote toer rond de hoofdstad van Zuid-Afrika. En zoals de naam het zegt; we stappen op en af waar we maar willen. 

De Hop-on Hop-off in Johannesburg.

Door oortelefoontjes krijgen we alle informatie over de buurten waar we doorrijden. Na twee haltes zit de bus afgeladen vol. We rijden over Ghandi square, waar uiteraard een prachtig beeld van de Indische Mahathma Ghandi.

Ghandi square, met het beeld van Mahathma Ghandi.

Ghandi leefde 18 jaar als Indiër in Zuid-Afrika. Hij werd in Pietermaritzburg vanwege zijn huidskleur uit de trein gezet omdat hij weigerde met zijn eersteklaskaartje in derde klasse te gaan zitten. Hij wers hier vaak als uitschot behandeld, en deze harde confrontatie zorgde ervoor dat hij anders naar de wereld ging kijken. Gandhi begon zich te bemoeien met rechtszaken die draaiden om de burgerrechten van Indiase immigranten. Al snel groeide hij uit tot prominent voorvechter van de rechten van de Indiase minderheid. 

Ghandi, de voorganger van Mandela.

Twee haltes verder komen we aan het vijftig verdiepingen hoge Carlton Center. Omdat die 50ste verdieping kan bezocht worden maken we hier onze eerste hop-off. 

Het vijftig verdiepingen hoge Carlton Center.

Het Carlton Centre is 222 meter hoog en telt 50 verdiepingen. Het is hiermee een van de hoogste gebouwen in Afrika. Het bevat 23 liften en heeft een totale oppervlakte van 68.055 vierkante meter. Een ondergronds winkelcentrum met meer dan 180 winkels verbindt het gebouw met het Carlton Hotel. In minder dan één minuut brengt de lift ons naar verdieping 50. Hier kunnen we over de ganse oppervlakte vrij rondlopen en krijgen we een fantastisch uitzicht op de plattegrond van Jo-burg.

Fantastisch uitzicht op Johannesburg.

Dezelfde foto als hierboven, doch meer in detail.

Hilde op verdieping 50.

Een mooi bronzen beeld op diezelfde verdieping 50.

Eenmaal terug op de hop-on hop-off rijden we door enkele drukke winkelstraten. We vangen flitsen op van de straatwinkeltjes en de kramen die uitgebaat worden door Koreanen, Indiërs of Afrikanen uit Mozambique en waarover nogal wat commotie ontstaat. De laatste weken zijn hierdoor ook al enkele rellen uitgebroken.

Winkeltjes uitgebaat door niet-Zuidafrikanen.

Zelfs op straat verkopen ze vanalles. Bij de minste onraad is hun boeltje in de kortste keren ingepakt.

Vanop de bus worden we geconfronteerd met de uitbundigheid van veel Afrikanen, maar soms ook met hun schrijnende armoede.

Afrikaanse uitbundigheid.

Maar soms ook schrijnende armoede.

In schril contrast met die armoede rijden we nu langs Gold Reef City. Een thema park waarin eveneens een luxe hotel en een casino is ondergebracht. In het eigenlijke park verwijst alles naar de goudmijnen en je kunt er het Johannesburg van het einde van de 19e eeuw terug beleven. Er werden echte mijnliften gerestaureerd die toentertijd door de mijnwerkers gebruikt werden. Het hotel en het casino zijn versierd met levensgrote gouden beelden van dieren. Las Vegas in Afrika.

Het Gold Reef City Hotel; glamour en glitter.

Onze volgende hop-off is het Apartheid Museum. Ons inziens zou dit  evengoed Mandela Museum kunnen noemen, maar het doet er niet toe.Dit museum is misschien wel het meest interessante en aangrijpende museum van heel Zuid-Afrika. Hier krijg je een multimediale tour door de verschrikkelijke geschiedenis van de apartheid. Voordat je het museum binnenkomt, word je al geconfronteerd met rassenscheiding. Op je ticket staat ‘blankie’ of ‘nie blankie’ en vervolgens heeft iedere groep een eigen ingang.

Alhoewel we goed gebruind zijn van de zon krijgen we toch een “blankes” ticket.

Dit is de ingang voor de “blankes”.

Eenmaal binnen in het domein van het museum worden we al direct geconfronteerd op een prachtig stukje architectuur. Zes hoge pijlers beelden de beginselen van de grondwet uit; democratie, gelijkheid, verzoening, verscheidenheid, verantwoordelijkheid, respect en vrijheid.

Democratie, gelijkheid, verzoening, verscheidenheid, verantwoordelijkheid, respect en vrijheid. In het museum zie je ook een indrukwekkende expositie van historici, filmmakers, designers, architecten en curators die geen doekjes winden om de keiharde gevolgen van dit regime. Zo hangen er 121 stroppen aan het plafond die de geëxecuteerde politieke gevangenen moeten voorstellen.

121 stroppen.

Er is een goede afwisseling tussen beeld, geluid en originele objecten uit de tijd van de apartheid.  Denk aan de borden waar aangegeven waar blanken en niet-blanken heen moesten, die destijds overal in Zuid-Afrika waren opgehangen. Er zijn zelfs cellen nagemaakt waar de vrijheidsstrijders, waaronder Nelson Mandela, gevangen werden gehouden.

Tientallen kijkkastjes met foto’s, brieven en voorwerpen.

Madiba Mandela in al zijn gedaanten.

We krijgen Mandela’s verhaal vanaf zijn geboorte, school, eerste aanraking met het verzet, zijn 27 jarige gevangenschap op het gevangeniseiland Robben Eiland tot zijn vrijlating en benoeming tot president. De expositie herbergt ook objecten, zoals de rode Mercedes-Benz die de medewerkers van de fabriek in hun vrije tijd hadden gemaakt om aan de toenmalige president te schenken.

De rode Mercedes die Mandela cadeau kreeg van het personeel van Mercedes-Benz.

Design en architectuur hand in hand.

Mandela verheven tot pure kunst.

Na dit bezoek hebben we het idee een heel boek gelezen te hebben. Als we terug op de hop-on zitten bemerken we pas dat we al meer dan vier uur onderweg zijn. We rijden nu enkele kilometer langs de rand van Soweto. In 1904 kwamen de eerste mensen hier wonen in dit gebied ten zuidwesten van Johannesburg.De echte groei vond echter plaats in de jaren vijftig en zestig. De Zuid-Afrikaanse apartheidsregering besloot destijds dat in Johannesburg alleen nog maar blanken mochten wonen. Zwarten, kleurlingen en Aziaten dienden te verhuizen naar de voor hun ‘ras’ bestemde townships. Deze wijken smolten in de volgende decennia samen tot de huidige stad Soweto met ruim vier miljoen inwoners.

Soweto; hier huizen meer dan vier miljoen zwarten.

Nog een detailfoto van Soweto.

Een geleid bezoek aan Soweto vergt meer dan een halve dag, en dat zit er voor dus niet meer in. Dan maar een stukje verder bussen tot we de Neighbourgoods Markt in Braamfontein bereiken. Dit complex beschikt over  twee uitgebreide verdiepingen waar voedsel, ambachtelijke bieren, zelfgemaakte gin en wat oppervlakkige design wordt. De tweede verdieping beschikt over een uitgebreid dakterras met uitzicht over Joburg’s downtown. We hebben geluk, want op zaterdag is dit “the place to be” voor de hippe Joburgers. En minder hippe toeristen worden getolereerd. 

De uitgelaten sfeer in Braamfontein.

Een wandeling door de kraampjes leert ons dat hier alles te koop is. Croissants, verse eieren, organische chocolade, rood fluwelen cupcakes, vers op hout gestookt ovenbrood, bloemen, gigantische roze oesterzwammen; noem maar op.  Je kan zittend op de grond je pizza verorberen, maar ook op de trappen en aan de lange tafels kan aangeschoven worden voor een ambachtelijk biertje of een hippe gin.

Een geweldige sfeer.

De markt is gespecialiseerd in leveranciers van ambachtelijke producten, lokale en regionale boeren, natuurlijke en biologische handelaren en verantwoorde en duurzame bedrijven. Er zijn ook een paar designer kleding kraampjes en zelfs schoenen van Tsonga.

De meest uiteenlopende hapjes; je kunt het zo gek niet bedenken.

We hebben ons gelukkig niet te veel laten verleiden door al dat lekkers en na een uurtje rond laveren spoeden we ons terug voor het laatste ritje hop-on. De klok wijst al bijna 18 u als we terug opgehaald worden door het African Footprints  busje. Avondmalen zit er niet meer in. We hebben nog een pakje kaasjes en wat fruit. Zelfs een flesje wijn. Meer moet dat niet zijn. Intussen krijgen we ook een sms-je van Mehdi en Julien dat ze reeds in Frankfurt zijn aangekomen en binnen een paar uurtjes hun vlucht hebben naar Johannesburg.  We zijn er klaar voor om hen morgenvroeg te verwelkomen.

Voor de Sutterkes is het hun laatste dag in Zuid-Afrika. Dus ook het laatste ontbijt. Hazy bewijst dat ze ernstig met haar vak bezig is en dient ons een schitterend ontbijt op. 

’t Is bijna een schilderijtje.

Het laatste morgenmaal.

We hebben tijd zat want Paul en Nadine moeten maar in de vooravond inchecken en we hebben slechts 160 kilometer te gaan tot Johannesburg. Dus blijven we dan deze voormiddag nog een paar uurtjes boekje lezen, mailtjes doornemen en luieriken. Een babbel met Suzan.

En dit wordt het afscheid van Suzan.

Tegen de middag bereiken we Tambo airport van Johannesburg. We gaan eerst onze Toyota Hilux inleveren. Omdat Nadine zich per rolwagen moet verplaatsen is de huurmaatschappij zo behulpzaam om ons met onze Hilux tot aan de check-in ingang te voeren. De Sutterkes komen op verre na niet aan het toegelaten gewicht, en wij zijn natuurlijk gelukkig al een en ander van onze bagage met hen te kunnen meegeven. 

Ze zijn er klaar voor…

Aan de check-in verloopt alles zoals een fluitje van ’n cent.

Er kan zelfs een grapje af met de hostess. (Miss Swissair).

Eenmaal ingecheckt hebben we nog een dik uur de tijd voor een koffie en om nog een en ander bij te praten.  

Ons laatste uurtje samen.

We kunnen alleen maar met goede gevoelens terugblikken op de voorbije week. En nadat we nog de nodige afspraken gemaakt hebben om ons binnen enkele weken in Waregem of Kruishoutem te ontmoeten is het moment van afscheid aangebroken. Wij gaan nog even naar een verhuur bureau om vanaf overmorgen een auto te huren. Want dan komt zoon Mehdi en kleinzoon Julien eraan. Dat is ook in de kortste keren geregeld. We nemen nu een taxi om ons een tiental kilometer verder te brengen, naar Kempton Park. Daar ligt B&B “African Footprint”, en daar zullen we de twee volgende dagen verblijven. 

Onze B&B  voor de twee volgende dagen; “African Footprint”.

Bij Hilde valt deze locatie niet zo zeer in de smaak. Er lopen immers (echte) kiekens rond in de tuin. En kiekens zijn Hilde haar ding niet. Wat dan nog bijna even erg is; het zwembad werd omgebouwd tot visvijver. Gelukkig is er wel (zeer traag) internet. In een warenhuis tegenover de B&B halen we een paar belegde broodjes, een pakje koekjes en een flesje wijn. Vanavond wordt het dus dinner in de kamer met gesloten deuren en vensters. Want er lopen nog steeds kiekens op de koer en wij liggen op het gelijkvloers. Maar de broodjes en de wijn smaken…

 

 

 

 

 

 

 

1 April. Opletten voor verzenderkesdag. Om 7 u klassiek ontbijt. We hebben een babbel met een Hollandse dame, we betalen onze rekening, en weg zijn we.

Nadine en Paul zijn klaar voor de nieuwe dag.

Hoofddoel van vandaag is Pilanesberg Nationaal Park. Reeds na een uurtje bereiken we de ingang “Bakgatla Gate”. In tegenstelling met vorige Nationale Parken verlopen de formaliteiten hier heel wat sneller.

De ingang van Pilanesberg National Park.

 

Pilanesberg Park is 55.000 hectare groot en malariavrij. Het bestaat uit  vier concentrische bergcirkels. De hoogste top is de Pilanesberg zelf, die 600 meter boven het Mankwe meer uitstijgt. Mankwe ligt precies in het midden van de kom van de vulkaan, een rond gebied met een doorsnede van 27 kilometer. Het park is het resultaat van “Operatie Genesis”, een in 1979 begonnen succesvolle wild bescherming operatie. Het park dat eens boerenland was is teruggebracht in zijn oorspronkelijke staat en uit diverse gebieden werd wild overgebracht, zodat er tegenwoordig de totale oorspronkelijke fauna is gehuisvest. En we hebben geluk; we weten er heel wat te ontdekken.

Twee leeuwen in het bush…

en een zestal op pad.

Eén exemplaar heel dichtbij.

We rijden door de dichte bossen, in de valleien en op de glooiende graslanden. De variëteit van de natuur is hier werkelijk overweldigend. Om de haverklap belanden we in een ander decor.

Grazende wildebeesten langs de oever van het meer.

Dit wildebeest is aan rusten toe…

De rest van de kudde wildebeesten.

Prachtige waterlelies en een waterbok.

In Pilanesberg leven ook meer dan 300 vogelsoorten, met name roofvogels. Aasgieren broeden op de steile kliffen van de Magaliesberg en een aantal voederplekken is gecreëerd om deze bedreigde vogelsoorten te helpen overleven.

Een Walberg’s arend.

Een grijze kingfisher.

In het park zelf is er een groot restaurant met buitenterras. We eten er een pizza, een wrap of een boerenworst. Ideale kost om in het dierenrijk te verorberen. En zelfs vanop dit terras kunnen we verder sommige dieren spotten. 

Springbokken bij de lunch…

en een mooie groep zebra’s.

Zelfs een vervet aapje op de vensterbank.

In de namiddag is het niet anders. Van het ene prachtig panorama en/of landschap in het andere met tussendoor een groot deel van de ark van Noë.

Twee statige giraffen.

Mama nijlpaard.

Nogmaals impala’s…

en neushoorns.

Nog een mooie nyala.

Rond 17 uur is het genoeg geweest. We hebben tenandere nog een tachtigtal kilometer te gaan naar Rustenberg. Ellen, onze GPS girl begeleidt ons netjes, maar op enkele kilometer van onze B&B valt ze in panne… ze is kompleet haar tel kwijt. Dan is het maar zelf zoeken geblazen. En dat gaat ook. Berrit Country House ziet er keurig uit. Wat wel opvalt is dat de kapel bijna dubbel zo groot is als het gastenverblijf. 

Berrit Country House. Eén en al kapel.

Dit zijn de gastenkamers. Netjes en goed verzorgd.

We zijn hier de enige gasten vandaag, dus worden we in de watten gelegd. Alle service wordt verzorgd door Mama en haar dochter. En die laatste studeert nog aan een hogere hotelschool. Maar momenteel is het vakantie en kan ze dus een handje toesteken. 

Dit is de Mama… Suzan.

En dat is dochterlief. Hazy.

De dames hebben ons voor vanavond een diner klaargestoomd, bestaande uit kip met champignons en rijst. Gevolgd door een Afrikaanse pudding overgoten met kersensiroop. Lekker. Het huis mag geen wijn verkopen; ze hebben immers geen drankvergunning. Maar dat wil niet zeggen dat de klanten zelf hun flesje niet mogen bovenhalen. Er liggen er altijd een paar in de wagen, dus… een Vlaming trekt zijn plan.

Wij ontbijten in de mooie living. De Sutterkes op hun kamer. Niet omdat we in ruzie liggen maar omdat het voor Nadine comfortabeler is. We hebben vandaag 360 kilometer te gaan waarvan bijna honderd over gravel. Geen makkie dus.  

Ontbijt in de mooie living.   

We rijden door een prachtig natuurgebied en reeds na een kwartiertje belanden we bij de Ebenezer Dam. Het loont wel de moeite om er eens rond te rijden. Op een bepaalde plaats ligt er een yacht-club, hetgeen in deze streek niet zo evident is.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

De yacht-club bij de Ebenezer Dam.

Nu moet het achtereenvolgens over Polokwane, Mokopane en Modimolle. Allemaal moeilijke namen die niet veel zeggen, maar wel gevuld met overvloedig natuurschoon. Soms glijden (?) we als door een regenwoud, wat verder zien we een opeenvolging van meren. Afwisseling genoeg.

Soms regenwoud…

soms een aaneenrijging van meren.

Bij het naderen van het stadje Moria heerst er een drukte van jewelste. Immers binnen enkele dagen is het Pasen. Dan komen alle volgelingen van de ZCC, the Zion Christian Church, (De godsdienst waarmee Jeffrey gisteren zo hoog opliep) hier samen. Moria is hun Mekka, en met meer dan vier miljoen volgelingen willen ze er bij zijn. Ongeveer 5.000 bussen komen hier op af, en ze proppen ze vol met meer dan 150 personen per bus.

Moria, the place to be voor de miljoenen Zionisten.

En vandaag zijn de grote voorbereidingen reeds op gang gebracht. Ongeveer 3.000 prefab toiletten worden aangevoerd. Er zullen ook honderdduizenden Zionisten per trein, per auto, per ezelskar en zelfs per fiets of te voet komen.  Er moet voeding en drank aangevoerd worden voor mens en dier. Men zegt ons dat binnen een paar dagen hier in kilometers in het rond geen doorkomen meer aan zal zijn.

Van kilometers ver is de ZCC ster reeds te zien.

Eén vrachtwagen doet het werk, en met dertig man staan ze te kijken…

De chaos begint nu al. De meesten dragen hun kepi met de zilveren ZCC ster.

Er staan wel wat wachters als we de heilige grond (?) oprijden, doch die laten ons zonder meer passeren. Als we na een tiental minuten dit terrein terug willen verlaten worden we tot de orde geroepen. We hebben foto’s gemaakt. Zij hebben het gezien, en dat mag niet. Ik maak de opmerking dat dit nergens aangeduid staat, maar daar hebben ze geen oren naar. Foto’s tonen en verwijderen. Ik toon dus mijn laatste foto, en moet die verwijderen. Als ze nu naar de voorlaatste foto vragen verplaats ik de foto’s in tegengestelde richting, zodat de eerste foto te voorschijn komt. Dat is er eentje van een week geleden; dus mogen we doorrijden. Saluu Zion!

Dit is een archieffoto van de samenkomst van Pasen 2014.

Voilà, weeral iets beleefd dat we niet vlug zullen vergeten. Ik ben wel een beetje ontgoocheld in Sutterke; hij heeft gewillig al zijn foto’s uitgeveegd. Iets verderop maken we een fotostop voor een groepje kinderen die spelen in de tuin van een nabijgelegen winkeltje. Op het moment dat we snoepjes uitdelen komt de uitbaatster van het winkeltje ons iets tonen; een minuscuul schildpadje van drie dagen oud. 

Een snoepje lusten ze altijd…

Een schildpadje van drie dagen oud.

Dooreen geschokt en getjokt van de 80 km gravelweg bereiken we rond 16 uur het centrum van Thabazimbi, de stad van onze B&B. Op grote spandoeken staat vermeld dat gisteren een spiksplinternieuw verkoop center werd geopend. Mooie architectuur en zeer verzorgde winkels. Alles ruikt nog naar nieuw. We strijken er neer in een winkeltje dat half souvenirshop en half cafétaria is. Omdat ze nog maar pas geopend zijn proberen ze alles te doen om het ons naar onze zin te maken. Hilde vraagt naar iets dat zij nu niet verkopen (een gommetje) en de winkeljuffer Christell loopt naar een andere shop. Binnen de kortste keren is ze daar terug met een potlood met gommetje bovenop. Cadeau voor Hilde. Er volgt een leuk onderonsje en een koffieklets. Deze wordt uiteraard besloten met enkele foto’s. 

V.l.n.r. Kathleen, Hilde, Christell, Nadine en Paul. Paul wil een prentje met Christell.

En Christell wil een prentje met Christian.

Nog een tiental kilometer te gaan. De lucht kleur wat onweerachtig en steekt schril af tegen de omliggende bergen. Tegen 18 uur kloppen wij aan bij Maroela Guest House. Weeral een prachtige locatie. Midden in de bomen. 

De lucht steekt schril af tegen de bergen.

Maroela Guest House. Wat een mooie locatie weeral!

Deze kerk zien we vanop ons terrasje.

Het avondritueel is niet anders dan de vorige dagen. Apéritiefje op terrasje en een diner in het restaurant van onze B&B. Vandaag noemt dit “Ons Plek”.

31 maart 2015. –  Ontbijt reeds om 7u30 want we hebben een drukke excursiedag voor de boeg. Een uurtje later zijn we al de baan op naar het Marakele National Park. Het park werd enkele jaren geleden door UNESCO  uitgeroepen tot een beschermd biosfeerreservaat. Aan de ingangspoort is heel wat papperasserie te vervullen, maar dat zijn we nu al gewoon.

Marakele National Park. Door Unesco erkend als biosfeerreservaat.

Nog een documentje te ondertekenen, en nog een, en nog een…

Het Marakele National Park ligt in het hart van het Waterberg gebergte. Zoals de Tswana-naam al doet vermoeden is het park uitgegroeid tot een ‘plaats van heligdom’ door de indrukwekkende verscheidenheid aan wilde dieren. Dit komt vanwege de ligging in de overgangszone tussen het droge westen en de vochtigere oostelijke regio’s van Zuid-Afrika. De gemiddelde hoogte van het gebergte is 600 meter, maar er zijn bergtoppen met een hoogte tot 1400 meter van waar we een schitterend uitzicht hebben.

                    Prachtige vergezichten.

Het is hier zo mooi en het landschap is zo gevarieerd. Marakele wordt wel eens het best bewaarde geheim van Zuid-Afrika genoemd.

Ondanks het droge klimaat is dit een vrij groen stukje natuur met lange stukken bushvelden, savanne, en veel verschillende grassen, plantensoorten en lavendelstruiken. Meerdere rivieren doorkruisen het gebied en stromen dan over in de Limpopo rivier. De rivierbeddingen hebben een groenere vegetatie en trekken ook andere diersoorten.

Gravel- en aardewegen laten sporen na…

Een klipspringer; hadden we tot hiertoe nog niet gezien.

En dit is een prachtig koppeltje klipspringers.

Ook zebra’s.

Alle grote wildsoorten hebben zich hier gevestigd zoals de olifant, de neushoorn, de katachtige en een verbazingwekkende verscheidenheid aan vogels, met inbegrip van de kapgier. Hier huist waarschijnlijk de grootste kolonie ter wereld van die bedreigde Kapgieren. 

De Kapgier.

De kapgier heeft net als andere gieren dons in zijn nek en op zijn kop, hierdoor lijkt het net of hij een kapje op heeft. Doordat de kapgier alleen maar wat dons op zijn kop heeft kan hij goed in karkassen komen, zonder dat zijn verenkleed smerig wordt. Kapgieren zijn aaseters, net als alle andere gieren. Ze eten voornamelijk vlees van karkassen van dode dieren en andere vleesresten. Omdat deze gier zelf te zwak is om karkassen open te maken, moet hij wachten met eten tot andere gieren bij het prooidier aangekomen zijn om het karkas te breken. De kapgier is teven vaak te vinden in dorpen waar hij het vleesafval opeet. Het meest ongebruikelijke is wel dat hij ook mest eet, waaronder zelfs menselijke uitwerpselen. Om de hoek ontdekken we ook klipdassen bij de vleet.

Grote kolonies klipdassen.

We ontdekken toevallig een oryx. Het dier ligt rustig te genieten in de savanne. Oryxen zijn te herkennen aan de lange, dunne rechte hoorns, de vrij korte manen, de bult op de schouder en grote hoeven. De dunne vacht is wit van kleur met zwarte, grijze en/of bruine markeringen. Beide geslachten dragen hoorns

Rustende oryx in de savanne.

Waarnemingen van oryxen liggen waarschijnlijk aan de oorsprong van de eenhoorn. Als een oryx van de zijkant gezien wordt, lijkt het alsof het dier slechts één hoorn heeft. Dit is misschien de oorsprong van die mythe.

Een koppeltje oryxen; beide geslachten dragen hoorns. En het vrouwtje heeft precies maar één hoorn. Vandaar (misschien) de mythe over de eenhoorn.

Het wordt al een stuk in de namiddag vooraleer we Marakele buiten rijden. En er is ook al iets aan het rammelen. Gelukkig zijn in Thabazimbi wel wat eetgelegenheden, en de “Oceam Basket” lijkt ons de ideale locatie voor een vluggertje. We proeven bijna allemaal iets anders, gaande van sushi’s over mosseltjes tot reuze garnalen. 

Heerlijke sushi’s.

Mosseltjes op Afrikaanse wijze.

En lekkere reuze garnalen met frietjes en… rijst.

Voor de rest van de namiddag trachten wij nog een en ander op te vangen van de mijnen in Thabazimbi. Het stadje is sinds de jaren dertig van de 20e eeuw vooral gegroeid door de ijzermijnindustrie. De naam Thabazimbi is gerelateerd aan de mijnindustrie. Thaba is het Sotho-woord voor berg, terwijl zimbi een samentrekking is van het Sotho-woord tshipi en Zulu-woord ntsimbi; beide woorden zijn te vertalen met ijzer. Maar de  samentrekking zimbi heeft in het Zulu echter een geheel eigen, minder populaire betekenis – namelijk duivels. Ironisch genoeg lijkt de duivelse benaming nu meer te duiden op de werkomstandigheden tijden het ijzererts delven. Op de berg waar het ijzererts gemijnd wordt, kan het ongelofelijk heet worden. ‘Zo heet als in de hel, maar dan mooier’, luidt zelfs een slagzin van het bedrijfsleven in Thabazimbi. 

De ertsen worden per kilometer lange treinen afgevoerd.

De ijzermijnen van Thabazimbi.

Speciaal gebouwde wagons om de ertsen te stapelen.

Heel veel valt er niet te bekijken aan die mijnen. We toeren nog wat rond in het stadje en trekken dan rustig naar onze Maroela lodge voor een rustige avond.

Twee winkelende dames in Thabazimbi.

 

 

Lekker geslapen in Phelwana Lodge. Het self-service ontbijt is uitgebreid en royaal. Paul en Nadine hebben een paar telefoontjes met de familie in Kruishoutem.

Nadine aan de ontbijttafel.

Cheney komt ons vragen of we geen interesse hebben om ook eens een tent-kamer te bezichtigen. Misschien interessant in het geval we nog eens terug zouden komen. Je weet maar nooit. 

We gaan samen met Cheney een tent-kamer bekijken.

Van buiten precies een verbeterde tent…

maar binnenin de luxe van een mooi huis.

Zelfs de badkamer is verfijnd.

Hoe goed we hier ook gepamperd werden, toch is het uur van afscheid aangebroken. Vlug nog een positief woordje in het gastenboek en natuurlijk ook de vertrouwde afscheidskiekjes. 

Nog een paar zinnetjes in ’t gastenboek.

Afscheid aan Jeffrey.

Afscheidsfoto met de ganse crew.

Service tot de laatste minuut.

Wij moeten (mogen) nog een tiental kilometer door het reservaat rijden om dan terug op de officiële baan te komen. En wonder boven wonder, we zien nu bijna meer dieren dan gisteren avond met Cheney. Langs de dam zien we al een viertal nijlpaarden. Iets verderop in de berm een drietal olifanten.

Vier nijlpaarden…

een drietal olifanten.

En om het plaatje compleet te maken, nog een nyala, een waterbok en zelfs een buffel.

Een prachtbeest van een nyala.

Een waterbok (met een toiletbril op zijn poep)

En zelfs een buffel.

Enkele kilometer van Tzaneen, ongeveer halfweg, maken we een stop voor een reuze baobab boom. Dit is de grootste baobab van Afrika; hij heeft een omtrek van 23 meter. Hij zou ongeveer 6.000 jaar oud zijn. Binnenin de boom is er zelfs een kleine pub, maar die is momenteel niet toegankelijk. Deze zeer speciale bomen komen vooral voor in Namibië en hier in de omgeving van Tzaneen. Er doen vele mythen en legenden de ronde over deze boom. 

De reuze baobab, met binnenin een kleine pub.

Ze zijn ook bekend als de upside-down-boom. De legende wil dat God werd beledigd door een jager, en God strafte hem door alle baobabs ondersteboven te laten groeien. Wanneer je in de winter een kale baobab ziet met zijn takken naar de hemel gericht, dan begrijp je vanwaar dit begrip vandaan komt.

Het is inderdaad precies of deze boom ondersteboven staat; met zijn wortels in de lucht.

In de oudheid geloofden de koningen dat de geesten die zich in de baobab schuil hielden hen zou begeleiden bij het nemen van de juiste beslissingen.  

Sutterke zou Sutterke niet zijn moest hij die boom niet beklimmen.

Het is intussen middag geworden en in het centrum van Tzaneen passeren we Coach House. Dit lijkt ons wel een goede locatie om een lunchke te proberen. Vier maal steak met champignonsaus en reuzelekker. 

Mooie tuin…

leuk zwembad…

en retro interieur. Waar hebben we die rode saccoche nogal gezien?

Deze dames ontmoeten we bij een benzinestop. Ze zijn bruidsmeisjes op retour van een trouwpartij.

En deze is ook onderdeel van het feest.

In de vooravond bereiken we “Bramasole”, ons logement voor vannacht. We zijn aangenaam verrast door de mooie accommodatie en de prachtige natuurlijke omgeving. 

Prachtig neergepoot midden in de natuur.

Dit is het tuinhuis aan de dam.

Het interieur is ook zeer speciaal.

En de slaapkamer met open badkamer is eveneens zeer verzorgd.

Vanavond houden we het rustig. We genieten op ons terrasje van de prachtige omgeving. We hebben VRT nieuws op BVN en wat tijd om een beetje orde op zaken te stellen met foto’s en blog.

 

Vandaag vertrekken we voor een zesdaagse trip met de Paul en Nadine (de Sutterkes). Om 7 uur toen we nog in bed lagen had Paul hier al afspraak met Anton om hem de nodige instructies te geven voor het onderhoud gedurende onze afwezigheid. We hebben een rit van ongeveer 3 uur voor de boeg. (200 km). We beginnen er aan rond 10 uur. Alles verloopt vlekkeloos en we hebben tijd zat om hier en daar een stop te maken.

Het verkeer in Zuid-Afrika verloopt veel ontspannender dan in Europa.

En in een bakkie heven er geen gordels…

Onderweg – 1

Onderweg – 2

Onderweg – 3

We maken nog een korte koffie- en sanitaire stop in Hazyview en rond 14 uur bereiken we Phelwana Game Lodge in Hoedspruit. Een prachtig domein.

 

Een prachtig domein.

Bij het verlaten van de auto al worden onze dames in bescherming genomen door Jeffrey en Jacq. Het welkomstdrankje staat al klaar en Jeffrey komt aandraven met lekkere hapjes.

Jeffrey en Jacq begeleiden onze dames naar de lodge.

Lekker welkomstdrankje.

Jeffrey met de hapjes.

Als we nog aan het genieten zijn van die hapjes en drankjes komt een bureeljuffer aandraven met documenten welke we moeten ondertekenen. Zoals ook in de vorige game lodges moeten wij afstand doen van de verantwoordelijkheid van de lodge in geval wij door een wild dier zouden gekwetst of in het slechtste geval verslonden worden. 

Als een dier ons opfret ligt de schuld bij onszelf.

Intussen is ook een andere jongedame komen bijzitten. Cheney is haar naam. Zij zal ons vanavond meenemen op een game drive. Paul en ik zien dat wel zitten en de dames tenandere ook.

Cheney zal ons begeleiden op een game drive. Ze heeft een zeer toepasselijke familienaam; Kruger…

Dit is ons huisje.

Om 16u30 is het dan zo ver. Cheney wacht ons op in haar bush jeep. We zijn slechts met ons vieren, dus mogen we een plaatsje innemen naar believen. Het wildpark van Pelwhana is niet zo groot, maar toch krijgen we heel wat wild in ’t vizier. Te beginnen met twee prachtige giraffen, gevolgd door een tsessebe en een buffel. Deze laatste op een vijftal meter van onze Jeep.

Twee mooie giraffen.

Dit zou dan moeten een tsessebe zijn. (volgens ons boekje)

 

Een buffel met zijn kalf; zéér dichtbij.

Aan de waterpoel worden we getrakteerd op een apéritiefje, maar ook op een tamelijk zeldzame grijze reiger. Prachtexemplaar! Cheney weet te vertellen dat dit één van de big five onder de vogels is.

Een grijze reiger; prachtige vogel.

Cheney maakt foto’s met de I-phone.

Op de terugweg weg naar de lodge lopen ook nog een groep blauw gehelmde parelhoenders over de baan. Deze vogel staat symbool voor Zuid-Afrika, terwijl de protea de bloem is die Zuid-Afrika symboliseert.

De blauw gehelmde parelhoen

De protea is de bloem die symbool staat voor Zuid-Afrika.

Tegen 19 u zijn we terug van de drive, en een half uurtje later worden we al aan tafel verwacht. We worden vergast op een driegangenmenu. Als starter een risotto met champignons. Hoofdschotel wordt daurade (zeebrasem) gewikkeld in een spinaziebed en ham. En voor dessert een pannacotta. Misschien wel iets van ’t goede te veel.

Daurade gewikkeld in spinazie en ham; zeer speciaal.

Sutterke maakt er een specialleke van…

We worden bediend door Jeffrey. Als we navraag doen over de betekenis van de zilveren ster op groen veld die op zijn hemd prijkt vliegt hij pas uit de bol. Dit is het teken van zijn geloof, the ZCC ofte Zion Christian Church. Eén van de meest gevolgde godsdiensten in Zuid-Afrika. Volgende week op Pasen komen meer dan vier miljoen volgelingen van Zion samen in Moria, een tweehonderd kilometer hiervandaan. Als Jeffrey hoort dat mijn voornaam Christian is, dan is het hek helemaal van de dam. Hij is van ons tafel niet meer weg te slaan. (We zijn tenandere in gans het restaurant maar met twee tafels). Twee Christians samen; een Zionist en een artiest. 

Verbroedering tussen de Christians.

Tegen 21 uur trekken we naar onze woonstede. Het is een zwoele avond en we besluiten om samen nog een pousse-café te drinken op ons terras. We zullen des te beter slapen.

Wat een eeuwigheid leek is vandaag werkelijkheid. De laatste dag van Luc, Dominique, Guy en Taanteke is aangebroken. Moeilijk te aanvaarden, maar het is nu eenmaal zo.

Dit prachtig Afrikaans beeldje op onze kamer weerspiegelt min of meer de stemming van deze morgen.

De vrienden hebben gepland om rond 10 uur te vertrekken voor een rit van ongeveer 430 kilometer naar Johannesburg alwaar ze vanavond hun vlucht naar Londen nemen. Morgenvroeg hebben ze dan verbinding naar Zaventem. Bij het ontbijt is het dan ook wat stiller dan voorheen. En het ontbijt smaakt ook minder lekker. Gelukkig hebben we nog die fruitsalade welke we gisterenavond vergeten waren. Maar dan plots komt Sutterke het erf opgereden en de stilte slaat al vlug om in vrolijk gepalaver. Sowieso moeten we nog een afscheidsfoto maken.

Afscheid van de vrienden…

Maar Sutterke wil persé nog een bijkomende foto. Hij beweert dat hij bij elk afscheid aan vrienden in Marloth Park een foto heeft waarop hij aan de voeten van die vrienden ligt. Dat pleziertje gunnen we hem uiteraard.

We gunnen Sutterke deze afscheidsfoto.

En dan… dan is het zover. Laatste koffers in het busje, drukkie’s, kusjes en ook enkele traantjes. Wat hadden we weeral een mooie vakantie samen.

Laatste koffers in ’t busje.

Sutterke en ikzelf rijden een tachtigtal kilometer mee tot Nelspruit, alwaar we een wagen mogen afhalen (een bakkie met gesloten koffer) waarmee we de volgende acht dagen samen op toer kunnen. 

Onze Toyota bakkie stond al op ons te wachten. Hiermee kunnen we nu met Paul en Nadine een weekje op toer.

Tegen 14 uur zijn we terug in Marloth Park en samen met de Sutterkes gaan we een kleinigheidje verorberen in Resto Vonja’s. Een zeer eenvoudig restaurant dat nochtans deel uitmaakt van een Boutique Hotel, namelijk Ecolux.

Dienster Thobile van Ecolux.

Klein hapje en zalig genieten in de mooie tuin van Ecolux.

In de vooravond zijn we uitgenodigd op het apéritief bij Sutterkes. Immers, elke avond rond 18 uur komen daar een viertal bush baby’s (een soort mini-aapjes) zich tegoed doen aan stukjes banaan die Paul daar zorgvuldig uitstalt. Het spektakel dat die beestjes daar opvoeren moet super hilarisch zijn. Maar je raadt het al… uitgerekend vandaag komen die aapjes niet. Volgens Paul te wijten aan het feit dat er onweer in de lucht hangt. Gedurende het lange wachten komt Anton nog binnen om de nodige afspraken te maken over zijn taken van de komende week. Hij wist dat wij bij de Sutterkes zouden zijn, en daarom heeft hij terug zijn Astana trui aangetrokken.

Anton is nog steeds gekleed met de trui van Astana.

Tegen de klok van 20 uur trekken we terug naar Xeni Lodge. Eerste maal in meer dan drie weken terug onder ons tweetjes. Het wordt wel even wennen. We verzetten onze zinnen met een zwempartijtje “by night”. 

 

Reeds om 5 uur worden gewekt door het alarm van dienst, zijnde Guy. 5 uur is inderdaad zeer vroeg… te vroeg. We krijgen een koffie en een cake toegediend door onze dames en tegen 5u30 komen Paul en Nadine ons ophalen. Hilde en ikzelf nemen plaats bij de Sutterkes en zodoende zitten we met vier in elke wagen. Iedereen zit dan ook aan een venster om dieren te spotten. Tegen 6 uur begint het al goed te klaren en bereiken we de ingang van Kruger langs de gate “Crocodile Bridge”. De formaliteiten duren veel te lang maar geen probleem; onze knop staat op Afrika gedraaid. We zijn nog maar enkele honderden meter in Kruger of daar worden we gans National Geografic op een plateautje gepresenteerd. Te beginnen met de gnoe (of wildebeest).

De gnoes (of wildebeesten) staan als eerste op het programma.

In de daaropvolgende paar uur krijgen we een show opgediend waar je alleen maar kan van dromen. Soms van zeer dichtbij, andere keren in een wijds landschap. We krijgen antilopen, zebra’s, olifanten, neushoorns, wrattenzwijnen, impala’s, buffels en zovele andere dieren voorgeschoteld, zonder van de vele exotische vogels te spreken.

Deze impala’s hebben dorst.

Een grijze reiger op de voorgrond en op de achtergrond een buffel.

Dank zij onze uitstekende chauffeur Luc wordt hier een aanrijding met dit zebraatje nipt vermeden.

Geel gebekte ooievaars.

Een prachtige kudde olifanten.

Nijlpaard op de loer.

Tegen tien uur – we zijn dan al meer dan vier uur onderweg – nemen we een break in parkrestaurant “Lower Sabie”. We krijgen een reuze Engels ontbijt voorgeschoteld, en dat spelen we binnen als zoete koek. Het is ook het moment om brandstof bij te tanken en aan de sanitaire behoeftes te voldoen. Immers, eenmaal terug in het park mogen we de wagen niet meer verlaten. We zijn weer op weg voor het tweede bedrijf.

Giraffes moeten de poten wijd openspreiden om te kunnen drinken.

Drie op een rij…

Een strenge hornbill (neushoornvogel)

En een prachtig gekleurde Europese scharrelaar.

Dominique als een echte “Pro”.

Een vies wrattenzwijn.

Een buffel in het water en een hyena op het droge.

Dezelfde hyena met de telelens.

Luc geniet van al dat moois… en hij niet alleen.

Odille, de krokodil.

Impala met buffel in de achtergrond.

Opgepast… olifant op de weg!

Moeder en dochter neushoorn doen ook de oversteek.

Het Aards Paradijs kan niet veel mooier geweest zijn.

Soms héél dichtbij.

Moeder en dochter Dumbo.

We zijn danig opgegaan in al dat natuurschoon, en we zouden vergeten dat we tegen 16 uur moeten thuis zijn. Want dan komt Sutterkes knecht, Anton, ons busje wassen. Het moet er immers impécabel uitzien om het morgen in Johannesburg in te leveren. Inderdaad, morgen is het de laatste dag voor Dominique, Luc, Taanteke en Guy. Maar laten we daar nu nog niet aan denken. Paul, Nadine en Hilde rijden naar het dorp om ingrediënten op te halen voor de braai (barbecue) van deze avond. Paul heeft immers beloofd om een braai à la Sutterke te verzorgen, en hij houdt voet bij stuk. Intussen beginnen Dominique en Taanteke al een beetje de bagage klaar te stomen in vliegtuignormen. Anton heeft liefst twee uur vertraging maar hij kan het toch nog klaren om het busje in behoorlijke conditie te brengen. Zowel buiten als binnen geeft hij het een goede beurt. Hij krijgt zijn vergoeding met bovenop een petje van Astana. En omdat het zo een lieve man is krijgt hij er van Hilde zelfs de Astana shirt bij. Anton straalt van contentement.

Anton straalt van contentement.

Tegen 18 u schiet Sutterke op gang, en hij wil van niemand geholpen worden. Met het flegme à la Jeroen Meus tovert hij  zijn ingrediënten om tot braaiklare hapjes. Intussen kunnen de mannen verder met verslagen, blogs en andere toestanden. Uiteraard in de nabijheid van een apéritiefje. En de dames houden zich onledig met het klaarmaken van een fruitsalade. Later blijkt dat Sutterke ook een dessert heeft, en niemand zal er aan denken om die salade op te dienen. 

Sutterke in volle actie.

Als entree krijgen we kippebilletjes voorgeschoteld. Hoofdgerecht wordt een filet pure. De smaak, de malsheid en de cuisson zijn onverbeterlijk. Iedereen is het hier unaniem over eens. Bovenop komt er nog een dessert; een warme banaan met twee bolletjes vanille-ijs, overgoten met Amarulla. 

Leuk dessertje, of beter; leuk dessert.

Nadien dist Sutterke nog een groot verhaal op over een goudmijn. Daar waar niemand in geloofde zouden toch enkele boringen gedaan zijn, en Paul heeft een paar stalen in handen gekregen van die boringen. In die groene steen zouden enkele promille goud aanwezig zijn. 

Sutterke met zijn verhaal over de goudmijn.

Als je de groene steen nat maakt en met een zaklamp beschijnt, dan moeten we gouden glinstertjes bemerken.

En wij maar luisteren naar Sutterkes verhalen. Maar de wijn is bijna op…

Bij gebrek aan wijn – er werd immers vergeten om nog een paar flessen bij te kopen – zal de avond om 22 u worden afgesloten. Zij die morgen naar Johannesburg rijden zullen met een frisse kop bij de zaak zijn. Later wordt gefluisterd dat een viertal dapperen (?) nog een half uurtje zouden gezwommen hebben. Maar ik geloof dat niet… Hasta Maniana.

Sutterke is reeds om 6 uur ter plaatse. Hij zou reeds zwaardere zekeringen besteld hebben die hopelijk tegen ten laatste vanmiddag geleverd worden. En om 7u30 maakt reeds een man van de elektriciteitsmaatschappij zijn opwachting om een controle te doen op de hoofdtransfo in de tuin. Die man bevestigd dat tegen deze namiddag alles zal opgelost worden. Intussen hebben onze dames een gasbrandertje ontdekt waarmee warm water en dus ook koffie kan gemaakt worden. Wij zitten pas aan tafel als daar een familie van zeven zebra’s hun entree maken. Ze komen tot aan de trap van het zwembad, en je voel zo aan dat ze hier thuis zijn. Waarschijnlijk heeft Sutterke die dieren al afgericht, want ze blijken tammer te zijn dan de ezels van bij ons (als je verstaat wat ik bedoel…). Een fotoshoot kan nu natuurlijk niet uitblijven. 

Daar is de eerste al op komst.

Gevolgd door nog een viertal…

Klikkerdeklikkerdeklik… de camera’s klikken er op los.

Ze kennen hier precies de weg.

Nu hebben we ze wel van héél dichtbij.

Hopelijk komen de diertjes ook nog binnen een tiental dagen als kleinzoon Julien hier is. Dan kan het feest niet op… Om 10 uur komt Sutterke ons afhalen om ons te gidsen voor de rest van de dag. Maar eerst gaan we tot bij hem thuis, een viertal kilometer hier vandaan. Om Nadine af te halen en om eventuele lege of bijna lege batterijen wat bij te laden. Sutterkes huis noemt Xari’s place. Beide huizen noemen naar hun twee kleinkinderen Xeni (Xeni Lodge) en Xari (Xari’s place). De eerste stop van onze gids begint een beetje in mineur. We bezoeken een kinderschooltje in de omgeving van een township. Sutterke is daar een beetje sponsor, want hij heeft er een dertigtal kastjes en nog enkele zaken cadeau gedaan. Parmantig stapt Paul naar het directiebureeltje, maar wat blijkt; sinds gisteren is er Paasverlof, en dit tot 13 april. Tegenslag dus.

Paul stapt parmantig op het schooltje af, maar wat blijkt… vakantie.

Gezien de goede relatie met Paul staat de verantwoordelijke toch toe dat we enkele klaslokaaltjes bezoeken. 

Alleen de verantwoordelijke is aanwezig.

Aan de wand hangen borden met de footprints van alle kinderen. Leuk toch?

Van deze kastjes zou Sutterke er een groot pak gemaakt hebben voor het schooltje.

We houden het er nogal vlug voor bekeken. Maar in de nabijgelegen township is er des te meer te bekijken en te fotograferen. We belanden van het ene tafereeltje in het andere.

Dit is een kerkje in de township, volledig gebouwd uit recuperatie van paletten.

Deze Madam speelt coiffeuse voor haar buurvrouw.

En deze Mama geeft de kleine spruit een wasbeurt.

Een beetje uitrusten mag ook…

Iets verderop passeren we een drukke straat met winkels en grootwarenhuizen. Je bemerkt direct dat dit een straat is die volledig is afgestemd op de zwarten. Op uitzondering van zes Bastards is daar geen enkele blanke te bespeuren. Maar toch lijkt het de moeite om er eens rond te neuzen. En we worden er overal vriendelijk bekeken. Luc koopt er een pak koekjes om later aan de kindjes te kunnen uitdelen. Taanteke wou er ook een kopen, maar die leek wel even te groot.

Die zak koekjes lijkt net iets te groot voor Taanteke.

Alles wordt aan- en weggesleurd. Niets is te groot, niets is te zwaar.

Ze lopen mekaar builen.

Hilde heeft al tot drie, viermaal toe verwaterd op een pruik en eindelijk schijnt ze hier haar gading te vinden.

Pruikjes in alle kleuren en vormen.

Voilà se,… eindelijk gevonden.

Weeral iets verder rijden we door een min of meer blanke buurt. Er is zelfs een Spar winkel. Hier doen we enkele elementaire inkopen, want we hebben niets van voeding meer in huis. Wegens de panne met de elektriciteit is frigo en diepvries uitgevallen en hebben de inhoud kunnen weggooien. Onderweg zien we weeral mooie landschappen en fotogenieke taferelen.

Hard labeur.

Twee vriendinnen.

Op de weg naar huis passeren we nog een bananenplantage. Sutterke weet ons een en ander te vertellen over het reilen en zeilen op die plantage. Zeer interessant. Het is juist 13 u en de arbeiders stoppen voor de schafttijd. We rijden nog even langs de barakken waar vroeger de slaven in werden gehuisvest. Deze woningen worden nu gebruikt door de arbeiders van de plantage.

Zutterkes Hummer tussen de bananen.

En hier de magasinage. Bananen aan de lopende band.

Almaardoor bananen.

Het is 13 u. Schafttijd dus.

Op de weg naar huis rijdt Sutterke langs de Crocodile rivier die Marlothpark scheidt van Krugerpark. We zien zelfs enkele olifanten en antilopen,

Olifant aan de crocodile river.

Om 13 u even een stop in onze Xeni Lodge om de boodschappen af te zetten, en om te kontroleren of de elektriciteit werkt. Alles schijnt voorlopig in orde te zijn. Van hieruit gaat het naar Restaurant Serena. De Sutterkes eten hier dagelijks een dagschotel met inbegrip van een glas wijn voor 40 Rand, zijnde ongeveer 3 Euro. Wie zegt beter? Wij houden het bij spaghetti of een mediterraans slaatje, uiteraard ook met een glaasje wijn. In de verbruikzaal staat een biljart en een zwarte komt aan onze tafel vragen of iemand van ons gezelschap hem durft uitdagen voor een partijtje pool. Je gelooft het niet, maar Luc neemt het voorstel aan. En op de koop toe wint hij nog ook.

Ze zijn eraan begonnen…

Luc’s haren rijzen ten berde van de concentratie.

Hij ontpopt zich als een echte kampioen. Blank wint tegen Zwart.

We trekken voor anderhalf uurtje terug naar onze Xeni Lodge voor een siësta of zwempartij. Het zijn weeral dezelfde ladies die niet uit het water te slaan zijn.

Onze twee meerminnen…

Genieten maar !

Om 17 uur trekken we terug op stap, ditmaal met de frigobox. Her en der staan bij de Crocodile River kleine tribunes opgesteld van waaruit je een prachtig zicht hebt op de rivier en zijn omgeving. Rond deze tijd een mooie zonsondergang en met wat geluk ook enkele dieren.

Met (gevulde) frigobox naar de uitkijkpost.

En zoeken maar…

Luc denkt iets gespot te hebben, en Guy tracht te volgen.

Zelfs zonder dieren is het uitzicht hier betoverend.

Genieten maar…

We krijgen praktisch geen wild te zien. Hoop en al een krokodil en twee nijlpaarden. Deze laatste zitten zelfs veel te ver af voor een degelijke foto. 

Een krokodil in haar territorium, de Crocodile River.

Hebben Dominique en Hilde iets in ’t vizier?

In twintig minuten tijd wordt het hier donker. De river lijkt nu nog mooier dan voorheen, maar dieren spotten zit er niet meer in. ’t Zal voor een volgende keer zijn.

De Crocodile river lijkt nu nog mooier dan voorheen.

Later op de avond gaan we nog een kleinigheid eten in “Het Watergat” en tegen 21u30 is iedereen op zijn kamer. Morgen moeten we immers vroeg op, want dan bezoeken we het Krugerpark.

 

 

Ontbijt als naar gewoonte. Het is die nieuwe chef en Carol die alles aanbrengen. Het kan precies weeral niet vlug genoeg gaan, want telkens iemand zijn bestek loslaat is zowel bord als bestek verdwenen. Intussen is Guy al gaan afrekenen bij gerante Lisa.

Lisa, de gerante van Ematjeni Lodge.

Guy moet daar in de receptie ook een dame ontmoet hebben die hem heeft verteld dat Zijne Majesteit de Koning van Swaziland verkondigt dat zijn land tegen 2020 het modernste land ter wereld zal zijn. Die Madam geloofde het, en ze moet danig overtuigd zijn geweest dat Guy het precies ook begint te geloven. Tegen 10 uur verlaten we met gemengde gevoelens Ematjeni Lodge.

Nochtans een schitterende locatie “Ematjeni Lodge”.

Na een uurtje rijden naderen wij Maguga en houden er een fotostop aan de lange brug over de dam.

De brug over de Magugo dam.

Het landschap bestaat voornamelijk uit rode aarde met heel veel bomen, arme dorpen langs de weg en afgewisseld met curio shops die wat aan voorbij rijdende toeristen willen verdienen. Iets verderop bemerken we een kleuterschooltje waar de kindjes juist aan speeltijd toe zijn. We lokken ze naar de afsluiting met een snoepje. De verdeling verloopt nogal chaotisch en een liedje zingen komt er ook niet van. Ze schijnen ons niet goed te begrijpen.

Speeltijd in het kleuterschooltje.

Allemaal mooi in uniform.

Snoepjes uitdelen verloopt nogal chaotisch.

Een liedje zingen zit er ook niet in.

Swaziland ligt ingeklemd tussen Mozambique en Zuid-Afrika en heeft het hoogste percentage HIV infecties, waardoor veel kinderen wees zijn geworden. Vaak zorgt het oudste kind voor de jongere broertjes en zusjes en leven zij in armoedige huisjes. Deze weeskinderen zijn volledig op zichzelf aangewezen. 

De gevolgen van HIV zijn soms schrijnend.

Het oudste kind zorgt voor broertje of zusje.

We rijden verder, veel bochten, redelijke wegen en we komen in een stoffige plaats genaamd Piggs’s Peak, het lijkt op een cowboy dorp maar wel eentje met een Spar. In ieder geval garantie voor een redelijk schone toiletstop. Dit stadje is vernoemd naar William Pigg die hier goud ontdekte. Tussen 1882 en 1954 is er druk naar goud gezocht en zijn talloze goudmijnen geopend. Heden ten dage blijft hier praktisch niets van over. De belangrijkste bron van inkomsten wordt gevormd door bosbouw en toerisme. In het centrum komen we bij het Peak Fine Craft Centre, waar we diverse interessante winkeltjes  aantreffen. Ook een paar textielateliers.

Een klein confectieatelier.

Ze vervaardigen allerhande kledij.

Eentje is er ook gespecialiseerd in het borduren van etiketten.

De leidster van het atelier.

Tussen de verschillende winkeltjes en ateliers door ontdekken we ook een eetkraampje. Hier verorberen we onze zoveelste croque. 

De Basterd Ladies in het eetkraampje.

Als we terug aan ons busje komen komt parkwachter George aangedraafd en hij tracht ons met hand en tand (alhoewel hij van dit laatste slechts een paar exemplaren overhoudt) te overtuigen hoe goed hij onze wagen wel bewaakt heeft.

George, de man die ons busje zo goed bewaakte.

George wordt beloond met een fooi en bovenop ook nog met een petje. Vanaf nu zijn er geen heiligen genoeg in de hemel. George slaat zijn handen in de lucht, almaardoor roepende ” Halleluja – Amen”. 

Ik mag het oude petje van George opzetten, maar de vrienden vrezen dat er misschien wel luisjes kunnen inzitten. Halleluja… Amen…

De grensovergang wordt een lachertje. We bekomen onze stempels met een brede glimlach van de douanier en zonder ook maar iets van controle. 

Tolformaliteiten zijn gereduceerd tot stempeltje zetten.

Eenmaal in Zuid-Afrika karren we maar in één stuk door, het landschap is vrij plat met hele grote pisangplantages en boomgaarden. Het rijschema verloopt voorspoedig en om 14.00 uur bereiken we Marloth Park, de thuisbasis van Paul en Nadine De Sutter (Sutterkes voor de vrienden). En wat dacht je; aan de ingangspoort van het park staan de Sutterkes ons in hun prachtige Hummer op te wachten. Bij het betreden van het Sutterkes pand, Xeni Lodge, schiet er op het terras ineens een machine in gang. Lawaai, geblaas geflits. Dit is een constructie die Paul zelf heeft gemaakt om de baboons af te schrikken. Het systeem is gebouwd met allerlei onderdelen van kapotte instrumenten : stofzuiger, fruitperser, een kleed, een nepslang, enz. Hier komen dus nooit baboons op het pand, want die hebben schijnbaar ook een heilige schrik van slangen.

Sutterkes baboonschrik.

Nadat wijzelf ook wat bekomen zijn van ’t verschot krijgen we van Sutterke een rondgang met een overvloed aan inlichtingen over zowel de buiten- als de binnenkant van Xeni Lodge. 

Xeni Lodge… het Afrika van Sutterke.

We krijgen alles uitgelegd van hetgeen hij allemaal heeft aangepast en waar er veiligheden zijn ingebouwd. Nu is het wel hoogtijd geworden voor de welkomstdrink. Liefst een wit wijntje om wat af te kikken. 

Dit zijn ze dan; Sutterke en zijn Nadine.

Nadine en Paul De Sutter vertoeven hier al een negental jaar in dit unieke project van Marloth Park. Het park van ongeveer 3.000 hectare opende in 1972 als een soort vakantiepark. Het grootste gedeelte bleef onaangeroerd. Er zijn geen hekken tussen de verschillende loten. De tuinen blijven in hun oorspronkelijke staat. Marloth Park wordt gescheiden door de Crocodile River van het Kruger Park. Binnen het park, zijn er giraffes, gnoes, kudus, zebra’s, impala’s, wrattenzwijnen, bavianen en er is ook een rijk vogelleven. 

Regelmatig komen er giraffes een bezoekje brengen op Sutterkes domein.

Het is enkele minuutjes voor vijf uur als Sutterke ineens beseft dat hij nog naar de wasserij moet, en die sluit om 17 uur. We vliegen allemaal mee om Sutterke te volgen want naast het wassalon is er een superette waar we onze basisinkopen kunnen doen voor het ontbijt van morgenvroeg. Het wassalon is uiteraard al gesloten en gelukkig blijft de superette tot 18 u open.

Overleg in de superette… Welke koekjes zijn de beste?

Aanschuiven aan de kassa.

Voilà, het proviand is binnen. Terug naar Xeni Lodge waar we nog een uurtje kunnen zwemmen en/of internetten. De meesten stomen zich liever klaar voor het restaurantbezoek van vanavond en zo blijft er ook nog een beetje internettijd over. Er is geen WiFi bij Sutterke, dus moeten we ons verhelpen met onze draagbare router.

Internet time.

Als de Sutterkes ons komen ophalen wil Paul eerst nog een en ander uitleggen over de zuiveringstechniek van zijn zwembad aan kenner Luc.

Twee zwembadspecialisten…

Tijd voor het restaurant “Phumula Kruger Lodge”. We zijn vanavond de enige klanten, maar dat vinden wij niet erg en de uitbaters blijkbaar ook niet. Op uitzondering van Dominique die het bij scampi’s houdt, bestelt iedereen de specialiteit van het huis; Steak Madagascar. Ongelofelijk mals vlees met een subliem pepersausje. Een glaasje wijn mag er ook bij zijn, en voor dessert; Irisch koffie. 

Phumula Lodge… aangename lokatie. Sutterke blijft geobsedeerd van alles wat techniek is.

Op de terugweg bij het inrijden van onze lodge schijnen de verstralers pardoes op een grote familie impala’s. Mooie afsluiter van de avond.

Impala’s in Sutterkes tuin.

We zijn echter nog niet aan de afsluiter van onze avond. Want wat blijkt?… De lodge zit volledig in het donker. Bij nader toezicht blijkt de hoofdtransfo doorgeslagen. In al zijn enthousiasme heeft Sutterke daarstraks alle apparatuur en alle lichten aangelegd; airco’s, waterpomp, zwemdok en noem maar op. En dat heeft de transfo waarschijnlijk niet kunnen verwerken. Voor de rest van vanavond zullen we ons wel verhelpen met zaklamp en kaars. En morgenvroeg wordt het ontbijt zonder koffie, maar… we zien wel. Een Vlaming trekt immers altijd zijn plan.