Maand: maart 2020

Vanmorgen ontbijten we een half uurtje vroeger. Immers om 9 u heeft hilde afgesproken met Guido en Erna om een paar uurtjes het centrum van Simonstown te gaan afdwijlen. Ikzelf blijf liever in de studio om mijn blog achterstand wat op te halen. Ik neem vanop ons terras een foto een foto van het drietal.

En weg zijn ze. Ze hebben ook afgesproken om Herman onderweg op te pikken. Ze zijn pas vertrokken als er terug een stroomonderbreking van twee uur komt. Gelukkig is zowel mijn I-Phone als mijn laptop voor 100% geladen.

Tegen 11u30 ga ik het gezelschap achterna in het centrum. Ze zien er allemaal heel gelukkig uit.

Herman is zelfs naar de kapper geweest. Schone jongen… De kapper heeft wel een paar vlekjes gemaakt op zijn T-shirt.
We rijden nu met twee wagens naar Noordhoek Farm Village. Een shop, eethuis- en ontspanningscentrum aan de uitkant van Noordhoek.

We spreken af in Café Roux, voor het geval we elkaar zouden verliezen. Ze verwachten hier de zoveelste stroomonderbreking van een tweetal uur. Maar in dit café blijven ze, zelfs dan, toch nog spijs en drank serveren.

Waar hebben we dit nog al gezien?

Her en der valt hier wel wat leuks te beleven.

Deze Afrikaanse ervaring willen we wel eens delen.

Een wandelstok met ingebouwd whisky flesje, fietsbel en achteruitkijkspiegel zou wel iets voor Guido zijn.

Guido klaagt regelmatig over het feit dat hij een beetje klein is…

Herman en ikzelf toveren een truuk uit onze mouw om Guido van zijn complex af te helpen. En of hij content is…

We vinden hier ook een paar mooie decors voor een fotosessie.

Eentje om door te sturen naar de familie in België.

Iedereen is stipt op de afspraak in Café Roux. We nemen hier ons apéritiefje.

Tegen 13 u hebben we onze afspraak in Restaurant Mariner’s Warf in Hout Bay. Om Hout Bay te bereiken moeten we over de 9 kilometer lange Chapman’s Peak. Wat een ervaring…

Deze bergpas behoort tot de toppers van de Westkust.

We komen in Hout Bay aan op hetzelfde ogenblik van de hop-on hop-off.

Trossen meeuwen overvleugelen de oceaan.

Aan het strand is een zandkunstenaar druk in de weer met een sculptuur van een zeemeermin.

Het corona virus begint hier ook meer en meer in beeld te komen. Hopelijk breekt het hier in Zuid-Afrika niet te vlug uit.

In Mariner’s Warf krijgen we een vijf-persoonstafel toebedeeld op het boven- en buitenterras.

Als die van in de keuken ons zien aankomen schieten ze reeds in gang… zonder dat we al besteld hebben.

Maar ze zullen het geweten hebben. Hier kan je toch niets anders dan hun specialiteit, zijnde kreeft, te bestellen.

Prachtexemplaren…

Herman ziet het best zitten…

Guido is zijn beestjes nog aan het aanschouwen.

Een glasje ijsgekoelde Boschendal smaakt hier heerlijk bij.

Onder ons op de straat zitten een pak groene arbeiders van hun middagrust te genieten.

Er speelt ook een xylofoon orkestje. Ze tokkelen er op los alsof hun leven ervan af hangt.

Als het op betalen aankomt, komt onze ober, mede onder indruk van de xylofoon klanken, zingend zijn kaartlezer presenteren. Erna trekt hem bij de arm, alsof ze een danspasje met hem wil uitvoeren.

Het spel zit op de wagen. Met ons gezelschap beginnen we aan een soort Afrikaanse Marie-Louise.

De xylofoners hebben ons al vlug in de gaten, en ze beginnen als het ware nog heviger te spelen.

Nu is het hek helemaal van de dam…

Verschillende klanten van andere tafels beginnen ook mee te dansen.

Intussen doet de leider van de band een teken met knipoog naar mij; hij heeft momenteel enkele xylofoonstokjes in de aanbieding. Dat moeten ze met mij uiteraard geen twee maal doen…

Voor de volgende tien minuten ben ik de leader van de band… en met succes, al zeg ik het zelf.

Intussen is ons gezelschap ook al beneden aangekomen, en doen ze daar dansen ze onverdroten verder.

Oei… een vals nootje. Maar daar trekken de dansers zich niets van aan.

Hierop komt Herman een beetje dirigeren. Verschillende mensen komen een centje werpen in de money-box die bij ons orkest opgesteld is.

We willen in de vooravond naar Cape Point voor een avondmarkt. Het is nog wat vroeg, en daarom rijden we eerst nog even naar centrum Hout Bay. Daar kennen we een koffie barretje “Allegria”, waar we een drietal jaar geleden een ganse week gingen ontbijten.

Natasha, de eigenares ziet ons uit de auto stappen en herkent ons direct. Ze komt de verbruikzaal uitgelopen om ons te begroeten. We hebben vlug ergens een bloempot kunnen tjoepen om haar cadeau te doen. Ze herkent de bloemen, want ze komen van haar eigen terras. Maar ze kan er toch hartelijk om lachten. Een cappuccino serveren zal echter niet lukken, want ze kampen hier weeral met stroomuitval. Reeds voor de tweede maal vandaag, en telkens meer dan twee uur.

Ik sluip toch eventjes naar binnen, om de “wall of fame” te bekijken. Misschien hangt mijn tekening of die van Luc Wilms hier nog tussen. Geen geluk echter… er hangt geen enkele van beide er nog bij. Ik mag het boek van de recent verwijderde tekeningen ook nog inkijken, maar daarin ook niets.

Nu zetten we koers naar de avondmarkt in Cape Point. We moeten terug over Chapman’s Peak. We krijgen schrikkelijk mooie tegenlicht beelden in het vizier. Die lonen wel een stop.

Onze silhouetten zijn ook niet mis.

Rond 18 u arriveren we op die avondmarkt in Cape Point.

Hier zijn terug van alle soorten dingetjes te koop. Artistieke en andere. Ook spijs en drank. Zowel om mee te nemen als om hier ter plaatse te nuttigen.

Al die huisjes zijn vervaardigd uit bier-, limonade- en colablikjes.

Op het ogenblik dat we een tafeltje willen veroveren botsen we op die vrienden van Herman; Jean-Luc en Bernadette. Het was Bernadette die gisteren onder ons balkon stopte om Herman toe te wuiven. Jean-Luc drinkt geen gewoon bier, maar brengt overal waar hij gaat een surrogaat mee. Een soort alcoholarm bier. Erna wil dit wel eens ruiken.

Intussen is Herman aan het flikflooien met Bernadette La Rousse.

Rond 20 u trekken wij, samen met Guido en Erna naar huis. Herman blijft achter met Jean-Luc en Bernadette. Zij zullen hem naar huis brengen.

Her en der zitten of liggen nog mensen te genieten van de zwoele avondzon.

Eenmaal terug thuis in onze studio komen Guido en Erna nog een uurtje bij ons langs. We genieten van een glaasje Poncraz, en wisselen een pak foto’s uit van de laatste dagen. Hiermee wordt de dag bezegeld.

Vanmorgen gestart met goed en met slecht nieuws uit Belgenland. Het goede is dat vriend Noël Demeulenaere praktisch zonder kleerscheuren (letterlijk) uit zijn waterduik gekomen is. Daaetegenover echter komen er meer en meer alarmerende berichten over het Coronavirus, en de maatregelen die in België en in Europa genomen worden. We willen niet doemdenken, maar we hopen dat we, zoals gepland, op 2 april kunnen thuis geraken.

Deze morgen vliegen zwermen vogels in tientallen colonnes vogels over de baai. Zijn ze misschien op de vlucht voor het virus?

Rond 9u30 is Herman te voet bij ons aangekomen. Hij overbrugt de afstand in exact tien minuten. We nemen de tijd voor een mini ontbijt, en wisselen ook wat Afrikaanse telefoonnummers uit.

Als Herman aan de balustrade van ons terras naar de overvliegende vogels staat te turen, stopt er plots een wagen en spring daar een dame uit. Is dat wel een kennis van Herman zeker… Bernadette la rousse. Wat is de wereld toch klein. Bernadette heeft geen tijd om naar boven te komen, maar vanop het verdiep roepen ze elkaar een afspraak toe. Morgenavond treffen we elkaar op een avondmarkt in de buurt.

Deze voormiddag willen we wel eens naar Cape Point ostrich farm. Een struisvogelboerderij, en geloof het of niet; daar heeft Herman ook een vriendin. Nancy is haar naam.

Een prachtig domein in een majestueuze omgeving.

De eerste dieren die we te zien krijgen zijn geen struisvogels, maar wel nijlpaarden. Bij nader toezicht schijnen dit echter stenen dieren te zijn.

Dit is ook geen struisvogel…

…en dit ook al niet.

En dan… eindelijk. Het eerste dier maakt zijn verschijning.

Nu komen er meer en meer.

We gaan ons inschrijven voor een anderhalf uur durende tour in het domein. Hier vallen we in de handen van Nancy. Herman krijgt al direct een schildpad in de hand gestopt.

Leuk diertje.

Nancy troont ons mee naar een soort struisvogelmuseum. Ze vertelt allerlei wetenswaardigheden over die vogels.

Van de eieren…

… tot het leder.

Hoe sterk is een struisvogelei?

Jawel, Nancy kan bovenop een ei gaan staan.

En wie is de zwaarste van ons gezelschap? Die mag ook op een ei gaan plaats vatten. Een struisvogelei kan inderdaad tot 160 kilogram dragen.

Eenmaal we alles uitgelegd zijn over huiden, pluimen en beenderen van de struisvogel mogen we zelf eens met die ingrediënten poseren.

Na dit leuk intermezzo verplaatsen we ons naar de afdeling van de jonge vogels. Te beginnen met de dierjes die in de broedmachine uit het ei komen…

… tot de vogeltjes van een drietal weken.

Leuke baby.

Deze zijn al enkele maanden.

We zijn één en al belangstelling.

Nu neemt Nancy ons mee naar de afdeling reptielen.

Een mooie mole snake…

… Dit zou moeten een Afrikaanse python zijn.

Een mooie groene mamba…

… en een gele anaconda.

Nu nog even langs de krokodillen langs lopen.

Hilde ziet hier al een saccoche in kroko.

We eindigen onze tour bij de schildpadden. Nancy vraagt om heel stil te zijn en de diertjes niet te storen in hun activiteit.

Als afsluiter lopen we nog even het aanpalende winkeltje binnen. Hier worden tientallen spulletjes verkocht die van ver of van nabij iets te zien hebben met de struisvogel. We hebben hier een aangenaam gesprekje met een Duitse juffrouw, die hier een drietal maanden stage loopt.

Hilde heeft hier ook al vlug een vriendinnetje gevonden.

Als afscheid maakt die juffer nog een laatste struisvogelfoto van ons drieën.

Met een blik op dit prachtig schilderij nemen we afscheid van deze prachtige Ostrich Farm.

Eenmaal bij de uitgang wil ik ook nog een kiekje met een struisvogelkiekje.

Vanaf de Ostrich farm rijden we nu twintig minuutjes verder naar het piepklein maar leuk stadje Kalk Bay.

De Main Street is wel een leuk straatje.

Hier zijn winkeltjes naar ieders meug en zeug. We spreken af om hier iedereen zijn eigen weg te laten gaan, met afspraak om 17 u in de Cape to Cuba Club.

Hier vallen ook her en der leuke foto’s te maken.

Heel speciale shops. Van artistiek tot exentriek.

Die Cuba Club kunnen we niet missen. De omgeving liegt er niet om.

En binnenin zitten we heel en al in Cuba.

Deze barman kan zijn identiteit ook niet verloochenen.

We genieten hier van een wijntje en poetsen dan de plaat richting onze studio in Simons Town.

We trekken vanavond naar de Yacht Club in het centrum van Simons Town. We zijn vanavond met z’n vijven.

Onze Belgische vrienden Guido en Erna Thomas zijn aangekomen, en ze logeren in dezelfde locatie als wij.

Hilde met Erna. Ze hebben elkaar veel te vertellen.

We genieten van mosselen of pizza, en achteraf kan er nog een don pedro af. Om goed te slapen

>Deze morgen krijgen we vanuit het thuisfront een vreselijk dagbladartikel toegestuurd. Vriend Noël Demeulenaere zou gisteren met zijn wagen in een vijver terecht gekomen zijn. Bij het doornemen van het ganse artikel moet het ongeval nog al bij al meegevallen zijn, en is Noël er zelfs heelhuids uitgekomen. Niet plooien Noël!!!

Ontbijt in onze Roman Rock Studio met zicht op False Bay. Echt gezellig.

Na het ontbijt trekken we naar de grote shopping mall van Simon’s Town. We doen wat inkopen van spijs en drank om een hapje en apéritiefje te kunnen presenteren in onze studio. Vanaf deze middag komt vriend Herman Declercq eraan; we moeten hem toch een beetje in stijl kunnen ontvangen.

In deze grote mall valt het op dat hier ook, net zoals in België heel veel winkels en magazijnen opgesloten staan.

Leegstand alom.

Wat zeker niet leeg staat is de kunstwinkel van vriend-artiest Marc Alexander. Sinds een tweetal jaren heeft Marc, samen met zijn echtgenote, zijn kunstatelier overgebracht naar deze mall.

En sinds dit jaar organiseert hij op maandag en dinsdag teken- en schilderklassen. In theorie is de galerij gedurende die sessie’s gesloten.

Maar voor ons wordt met plezier een uitzondering gemaakt.

Die lessen zien er wel super interessant en boeiend uit. Elke cursist werkt aan een eigen gekozen onderwerp.

Dit is een leeuwenkop van de hand van Marc zelf. Vijf jaar geleden, toe Marc nog zijn galerij had in Kalk Bay, hebben we een vossekopje gekocht. We zijn er nog altijd heel blij mee… Vooral Hilde.

Marc heeft engelengeduld om alles tot in de stipjes uit te leggen.

We gaan nu samen een koffietje drinken in de “Cattle Baron”, een koffiehuis in dezelfde mall. Je zou het doen alleen al voor het uitzicht.

Het is 11 u. Vanaf nu kunnen we een telefoontje krijgen van Herman dat hij geland is. We trekken dus vlug naar onze studio. En wat kan je doen als je moet wachten? Lekker zonnebadje nemen op ons terras.

Er is een misverstand geslopen in onze afspraak met Herman. Wij hebben hem een mailtje gestuurd om bij zijn aankomst in Kaapstad met een taxi tot hier te komen. Maar door wisseling van Europese naar Afrikaanse telefoonkaartjes is er één en ander niet doorgekomen. Uiteindelijk komt Herman er toch aan, al is het met een uurtje vertraging. Einde goed… alles goed. We drinken een verfrissend glaasje Poncraz. Daarna begeven we ons met Herman’s bagage ten huize Jacqueline, het onderkomen van Herman voor de volgende dagen. Slechts op een tweehonderdtal meter van onze studio.

Hierna gaan we een wandeling maken in Boulders Beach. Niet alleen voor de pinguins, maar ook voor de prachtige omgeving.

We zullen proberen het volledig parcours af te leggen.

Bijna over het volledige parcours ligt er een loopplatform, hetgeen de moeilijkheidsgraad uiteraard ten goede komt.

Een prachtig uitzicht op False Bay.

De boulders (rotsen) liggen te pronken in het mooie licht.

Op deze rots zitten er misschien wel een honderdtal van die pinguins. In de wereld van die diertjes heeft het corona virus precies nog zijn intrede niet gedaan.

Er is er eentje weggelopen…

Dit groepje heeft ook een mooi verscholen plaatsje gevonden.

Nog een eenzaat…

Op elk plaatsje kan je halt houden voor een foto.

Weeral iets gezien…

Hier zwemmen de toeristen tussen de pinguin’s.

In de bermen ontdekken we ook een kleine das… lief beestje.

Onderweg staan hier en daar ook souvenirkraampjes opgesteld.

Kent Herman daar wel één van die verkoopsters zeker. Een ronde leuke dame.

Dit wordt dan ons voorlopig afscheid aan de pinguinkolonie.

En we wandelen terug naar onze auto. We maken nu een ommetje richting centrum.

Een cappuccinostopje aan de haven van Simons Town hebben we nu wel verdiend.

Intussen hebben deze jonge mannen onze VW Polo goed bewaakt.

Vanavond trekken we terug naar de haven van Simons Town. We hebben restaurant “Saveur” uitgekozen voor ons avondhapje.

Chef Webster, een heel vriendelijke man, weet ons danig te overtuigen zodat we alle drie twijfelen om voor hetzelfde kiezen. De visvangst van de dag; Cob.

Cob is een typisch Zuidafrikaanse witte vis. Volwassen kan die vis tot 35 kilogram wegen.

De beslissing valt; voor iedereen cob en daarbij een flesje Sauvignon Hartenberg.

Gelukkig krijgen we geen ganse cob op ons bord. Webster komt regelmatig aan onze tafel voorbij om naar onze bevindingen te informeren. We sluiten hier onze dag af. Op onze terugweg zetten we Herman af bij “Villa Jacqueline”. Hij stelt voor om morgenvroeg te voet tot bij ons te wandelen. Als wij op onze studio arriveren zitten we weeral zonder elektriciteit, en dit voor nog maar eens twee uur. Slaapwel in het donker.

Marie-Claire is vannacht bij Nathalie thuis gaan slapen, en dit omdat wij haar kamer voor één nacht hebben ingenomen. Om 8 uur maken Nathalie en Marie-Claire reeds hun opwachting. In een speciale outfit die verwijst naar de Argus Tour van gisteren.

Na het ontbijt trekt Leopold met mij het stad in. Onze Europecar tussenpersoon heeft na verschillende oproepen niets meer van zich laten horen. Ik moet dan maar op zoek naar een huurwagen voor de volgende 24 dagen.En Leopold is zo vriendelijk om mij te begeleiden in die zoektocht. De deskdame die ons bij AVIS ontvangt moet ons in eerste instantie een beetje ontgoochelen. Waarschijnlijk zijn alle Aviswagens van kantoor Durbanville verhuurd. Maar ze vraagt toch tien minuutjes geduld om misschien toch nog iets uit haar mouw te toveren.

Alhoewel de dame geen mauwen draagt kan ze ons na enkele minuten toch een wagen voorstellen. Een Volkswagen Polo handgeschakeld. Het is aanvaarden of geen auto hebben; aanvaarden dus maar. De papierslag wordt volledig vervangen door de computer, en in een mum van tijd staat huurcontract, verzekering en nog een boel gegevens op mijn IPhone. Ik zal elke dag een verslag krijgen over mijn rijgedrag. Gelukkig alleen maar over dit gedrag… Enkele minuten later kan ik in mijn Polootje de Mercedes van Leopold volgen tot aan diens woning.

Aangekomen ten huize Leopold en Amanda komt de elektronische snij- en printmachine van dochter Nathalie ter sprake. Dat zou ik wel eens willen zien…

Binnen de tien minuten is een afspraak met Nathalie geregeld, en staan we in haar atelier; “Unique cut”.

Met deze laserprinter kan Nathalie een enorme variëteit aan dessins ontwerpen. Met een laserstraler worden deze dan uitgesneden.

Dit kan zowel op papier, karton, hout of PVC.

Achteraf kunnen aan de hand van deze figuurtjes allerhande kunstwerkjes en/of scrapbooks gemaakt worden. Nathalie organiseert zelfs groepslessen waarin ze dit allemaal aan de man of vrouw kan brengen.

Ze is niet weinig fier als ze ons enkele van die kunstige stukken kan presenteren.

Heel mooi allemaal.

Met dank aan Nathalie rijden we langs het stadje Drbanville terug naar Home Leopold en Amanda. Daar nemen we ook afscheid, maar voor niet lang. Immers, volgende zondag viert Leopold zijn verjaardag, en daar zijn we voor het derde opeenvolgende jaar op uitgenodigd. Tot zondag dus…

Nu voor ongeveer 70 kilometer de baan op richting onze volgende woning in Simon’s Town, de pinguinstad. Tot hiertoe was Luc altijd chauffeur. Het in nu wel efkes wennen; links rijden en dan nog zonder automatische versnellingsbak. Hopelijk ben ik niet gebuisd op die geheime controle van AVIS.

Simon’s town blijft er mooi en aantrekkelijk uitzien.

We parkeren onze Polo op een voorbehouden plaatsje voor appartement 1 van Roman Rock Studio’s.

We waren hier al twee maal. Dus we kennen al een beetje het gebouw.

Minder dan vijf minuten na ons telefoontje naar Ilse, de agente van het gebous, is ze al ter plaatse.

De overdracht van het appartement is een formaliteit, want we kennen de open en de toe. Mooi uitzicht op de False Bay hebben we hier wel.

False Bay, het woord zegt het zelf, is een valse baai, die in feite een verbinding maakt tussen de Indische en de Atlantische Oceaan.

Leuke kamer met groot bed…

Hilde is dol op die kussens met vogeltjes. We zullen ons hier weeral thuis voelen.

Vanavond maken we een kleine verplaatsing naar het centrum. Vlug ergens wat proviand inkopen voor een drietal dagen ontbijt. Onze “Roman Rock Studio” is immers geen B&B, maar wel een self catering. We kopen dus wat koffie, melk, brood, suiker, confituur, muesli, en yoghourt. Daarna springen we binnen in restaurant “The Lighthouse” voor een vluggertje.

Hilde bestelt een steak tartaar en ik hou het bij een toast met kippenlevertjes. Daarna nog een beetje TV kijken in onze nieuwe thuis, en bedje binnen.

’t Is weeral van scheiden doet lijden. Na bijna vijf weken zullen onze wegen zich vannamiddag scheiden van die van Luc en Dominique.

We wandelen een beetje verweesd en verloren naar het centrum.

Met de wegwijzers boven de bekende zeemeerminnekes raken we terug op het rechte pad.

Beijing is slechts 12.895 kilometer, maar daar willen we niet naar toe, want daar zitten ze met het corona virus.

Dan maar terug naar onze vertrouwde Burgundy. Hier mogen we nog handen drukken en een knuffel geven.

Het weer is wel donker en bewolkt, maar dat laten we ook niet aan ons hart komen.

Na het afscheid aan Lucretia en haar Burgundy, volgt het afscheid aan The Vishuis en gastheer Marc. Telkens met de belofte volgend jaar terug te komen.

Intussen kennen we al stilaan de schikking van onze koffers.

Veel overschot is er niet…

Een klein uurtje rijden, en in padstal Peregrine hebben we afspraak met Leopold en Amanda Chanterie.

Peregrine is een soort pretpark annex restaurant. Als we eraan komen zijn Leopold en Amanda er nog niet.

Er is ook een grote grote oldtimer verzameling.

Een antieke stoomketelkar.

En er is een woordje uitleg bij.

Ook een winkeltje met allerlei hebbedingetjes.

Ditmaal geen metalen, , maar houten vogeltjes.

Rond 11U30 komen Leopold en Amanda eraan. Het koppel is afkomstig uit Oeselgem (streek van Waregem), maar woont sinds meer dan 50 jaar in Zuid-Afrika.

Direct na zijn ingenieurstudies trok Leopold de wereld in, om na enkele omzwervingen te blijven hangen in Zuid-Afrika. In een vluggertje kwam hij toch nog eens terug naar België. Om met zijn Amanda te huwen en haar mee te tronen naar Afrika. Na enkele jaren in dienstverband gewerkt te hebben startte hij in de Westkaap zijn eigen bedrijf. Wij leerden een vijftal jaar geleden het koppel kennen door een gemeenschappelijke vriend.

Vandaag zouden wij normaal naar Simon’s Town doorreizen, doch in dit stdje passeert vandaag de Argus Tour, misschien wel het grootste en mooiste fietsspektakel ter wereld! We kregen bericht van onze B&B dat hierdoor onze kamer slechts na 19 uur kan ingericht worden. Leopold had ons ondertussen ook gebeld dat we die dag zeker niet in Simon’s Town zouden kunnen geraken. En hij deed direct het voorstel dat wij gerust bij hem zouden kunnen overnachten. Met dank aanvaard.

Gelukkig dat we binnen zitten voor onze lunch. Opeens en onverwacht valt daar een oorverdovende donderslag uit de hemel, gevolgd door een wolkbreuk om kletsnat tegen te zeggen. Na de koffie en de regenvlaag is het afscheid van Luc en Dominique dan aangebroken. Na vijf weken scheiden hier onze wegen. Luc en Dominique hebben 70 kilometer verderop afspraak met vrienden in Constantia, terwijl wij meerijden met Leopold en Amanda. Het waren onvergegtelijke weken en het afscheid doet wel wat pijn…

Wijzelf hebben ook nog een uurtje te rijden tot huize Leopold in Durbanville. Daar begroeten we ook Marie-Claire; een Belgische vriendin van Leopold en Amanda. Zij komt twee maal per jaar voor enkele weken vanuit het verre België bij hen op bezoek.

Intussen is Leopold reeds stiekem zijn barbecue aan het opwarmen.

Dochter Nathalie is intussen ook binnengelopen. Ze valt onmiddellijk in om haar papa bij te staan aan het barbecue gebeuren.

Alles komt kits… het rookt goed en het ruikt goed.

Heerlijke koteletjes en lapjes geringeld spek. Bravo Leopold.

En nu… genieten maar!

Koteletje, speklapje en ribbetje. Wie zegt beter? Na het souper nog een gezellige babbel. En dan richting onze mooie slaapkamer. Met dank voor de gastvrijheid van Leopold en Amanda.

We gaan terug ontbijten naar onze gekende stek “Burgundy”. Het weer is wat overtrokken en daarom besluiten we om ons op het binnenterras te installeren.

Lucretia en haar manager lopen er weeral opgewekt bij.

Elke zaterdag organiseert men in Hermanus een boeremarkt. Daar willen we wel eens naar toe. Veel producten van de locale ambachtslieden, leuke eetkraampjes, voor elk wat wils.

Dominique komt onder de indruk van die mooe metalen siervogels.

Daar hoort een foto bij.

Eetstalletjes waar de plaatjes heel mooi en speciaal gepresenteerd zijn.

Hilde haar ogen vallen op een vosje.

En alsof ze met één vosje nog niet genoeg heeft, koopt ze er hier nog eentje bij.

Kunstwerkjes vervaardigd met steentjes en keitjes.

Een standje met alleen maar lampekappen.

Het meisje met de barbecue. Vervaardigd uit een gasfles.

Mutsjes, mutsjes, mutsjes…

Belgische chocolade… de beste!

Aangezichtjes beschilderen.

Dat zal mooi worden…

…inderdaad, zeer mooi!

Die bloempotten zijn ook wel mooi gemaakt.

Zeer veel volk en leuke sfeer. Een aanrader…

Tegen 15 u terug thuis. Rest van de namiddag aan de laptop…

… of aan het zwembadje. Rond 19 uur genieten we op ons terrasje van een toastje met kippelever, nootjes en een glaasje wit.

Vanavond hebben we afspraak in de Italiaanse keet Paradiso.

Het is ons laatste avondmaal met Luc en Dominique. We houden het eenvoudig met pizza voor iedereen. En tegen 22 u naar ons nestje.

>Vannacht heeft het tamelijk veel geregend, en vanmorgen is het nog steeds overtrokken. We starten de dag met een gelukwensmailtje naar onze kinderen Bert en Caroline voor hun huwelijksverjaardag. Voor het ontbijt gaan we naar Burgundy, een restaurant waar we bij vorige bezoeken aan Hermanus dagelijks gingen ontbijten. We passeren een kapper “Hair.dot.com”, waar midden in het voetpad een gat er vervaarlijk en onafgedekt bij ligt. Hoe lang duurt het voor hier ongelukken van komen?

Lucretia, de chef-ober van Burgundy herkent ons direct. Ze is geen haar veranderd, en ze zegt van ons hetzelfde.We bestellen een ontbijt met croissant, een eitje en fruitslaatje.

Lucretia verwijst naar het opschrift boven de deur van het restaurant. Wij maken deel uit van die fabriek.

Luc gaat tegen 10u30 naar het centrum om onze gids Willy af te halen. Willy zelf heeft geen auto, we moeten dus zelf rijden, met Willy tussen ons.

We rijden langs de oude haven, en binnen de tien minuten bereiken de township ZWELIHLE, de leefwereld van Willie.

Nadat we onze auto in de garage (?) van Willie mochten parkeren begeven we ons naar zijn woning.

Het huisje zelf, hoe klein ook, is netjes en verzorgd.

Moemoe Willy is thuis met eentje van de twaalf kleinkinderen.

Een pienter baasje, die kleinzoon van Willie.

Willy toont ons in het keukentje het vuur waarop een viertal potten staan te pruttelen. Dit moet een volledig afrikaans menu worden voor een zestal personen. Nu pas komt aan het licht dat wij verondersteld zijn om hier vanmiddag te blijven lunchen.

Wanneer Willie dan van één van de potten het deksel opheft flapt Luc er direct uit dat we vanmiddag zijn afgesproken met vrienden. Tot zijn grote spijt(?)

Tijd nu om onze wandeling in de township te starten. Wily weet over elk hoekje, straatje of huisje iets te vertellen.

En hij kent precies iedereen.

Bijwijlen artistiek…

… soms zielig…

… maar altijd met de glimlach.

Wassen…

… en plassen

Zowel ondergoed…

…als kleden voor de zondagsmis.

Nu loodst Willy ons een schooltje binnen. Lukhanyo primary school. Voor leerlingen van 8 tot 12 jaar.

De directeur is een zeer joviale man. Hij stelt voor om met ons een rondgang te maken. Dat slaan we uiteraard niet af.

De school telt meer dan 1300 leerlingen. Gemiddeld zitten er 52 kinderen in een klas. Soms zelfs meer, en dan moeten ze met drie plaats nemen op een bank van twee.

Met een knipoog naar de meester krijg ik toelating om enkele minuutjes zijn taak over te nemen. Tot groot jolijt van de kinderen.

Binnen de kortste keren hebben ze Broeder Jacob onder de knie. De ganse klas zingt uit volle borst mee.

Het afscheid is heftig…

Bij het butengaan teken ik nog in een vluggertje een Wiske op het blad van een der kinderen.

Nu willen ze allemaal dat ik nog efkes langs kom.

Maar willen of niet; we moeten verder. Saluu allemaal!

Op de speelkoer worden we wel even geschokkeerd bij het zien van enkele dames die zich daar installeren tegen dat de schoolbel rinkelt. Met tafels snoep, frisdranken, chips, bubble gum en noem maar op. Jong geleerd… en later maar klagen dat ze veel te dik zijn, en niet weten hoe dat komt.

Met een kleine attentie nemen we afscheid van de directeur en zijn school.

We lopen terug tussen de blikken huisjes van drie meter op drie. Soms is er maar één toilet voor twaalf huisjes.

En waar er dan toiletten zijn, daar is dan gewoonlijk ook de openbare wasplaats gelegen. Tientallen elektriciteitsdraden hangen er als serpentines te bengelen.

Volgens Willie wonen hier ongeveer 500.000 mensen.

Sommige van de huisjes hebben een huisnummer. Dit zijn de barakken waar de officieel getelde en geregistreerde personen wonen.

Veel huisjes hebben echter geen nummer. Deze zijn dan meestal bevolkt door illegalen.

Willie is hier werkelijk een patriarch in de township. Iedereen kent hem en hij heeft altijd een goed woordje voor ieder van hen.

Luc wil die baby ook wel eens aaien.

Willie brengt ons ook nog binnen bij SEEDS, een crèche waar kindjes van 6 tot 12 jaar worden opgevangen.

We krijgen er wat uitleg over de werking van de crèche. Kleine Samuel maakt zich hier al vlug vriend van ons gezelschap. Dominique start met de high five.

Na mijn high five stel ik Samuel voor om mijn zotte uitdrukkingen te imiteren voor de foto…

… en ik zal van elk smoeltje een foto nemen…

… met deze resultaten tot gevolg…

…smoeltje Nr 2…

…smoeltje Nr 3…

…smoeltje Nr 4… en zo zijn we nog een tijdje bezig geweest. We verlaten de crèche met de belofte dat we die smoelenfoto’s van Samuel vanavond per mail doorsturen. Samuel roept ons nog na dat hij wel eens naar België wil komen. Bij deze is dit genoteerd.

Onze townshiptour is al meer dan een half uur aan het uitlopen. We trekken terug naar Huize Willie. Daar zit Moemoe Willie ons op te wachten, ditmaal met een grote sombrero op het hoofd.

Het afscheid komt eraan. Met wederzijdse toekomstwensen verlaten we elkaar. Willie begeleidt ons wel nog een paar straten door de woonwijk, en dit tot op een punt waar niets meer kan mislopen.

Eenmaal terug aan onze “The Vishuis” trekken we te voet naar het centrum op zoek naar een laat lunchske. Onderweg trekt een speciaal manneke onze aandacht. Hij zit op de stoep en tracht allerlei spulletjes aan de man te brengen.

Ik verdenk de kerel ervan travestiet te zijn, maar Hilde lacht die veronderstelling weg.

Traverstiet of niet… we hebben honger, en springen binnen bij restaurant Fusion.

De gemengde visschotel met scampis is niet mis.

Wanneer we het restaurant verlaten zien we dat raar manneke van daarnet met pak en zak naar de haven trekken.

Hij loopt daar tot aan een bootje, legt zijn spullen op de grond, en begint zich uit te kleden. En waarempel; de kerel draagt een bikini. Had ik het niet gedacht?

Iets verderop zit een verdwaasde kerel zijn drugs te verteren. We haasten ons naar huis voor een paar uurtjes zon-, zwem- of blog plezier.

Om 17 uur start het laatste hoogtepunt van deze drukke dag. De Art walk tour van Hermanus.

Inderdaad; elke eerste vrijdag van de maand openen 20 kunstgalerijen de deuren tot 20 uur.

Over een traject van een tweetal kilometer kan je in een twintigtal galerijen vrij in- en uitwandelen.

In elke galerij kan je vrijblijvend een hapje en een drankje krijgen.

Het is wel degelijk een boeiende organisatie.

Hilde is hier druk in de weer om beeldjes te schieten met haar I-Phone.

Kunst met grote K…

… soms ook met kleinere k

Maar altijd de moeite om er even bij stil te staan. Luc wordt een paar keer aangesproken met de vraag of zijn hemd ook een kunstwerk is…

Als we de laatste galerij verlaten is het reeds goed donker. We gaan een terrasje opzoeken aan de kust om wat uit te blazen van onze lange artistieke slentergang. Het is intussen gelukkig iets frisser aan het worden. Aan een groot toeristisch bord zijn enkele jonge snaken precies een verlengstuk aan het bouwen aan de Art-tour. Laatste drankje, en op naar het bedje.

Er zijn er die vannacht niet zo lekker geslapen hebben wegens “te warm”. Voor ons ontbijt werden we een etablissement aangeprezen, en dit willen we dan ook wel eens uitproberen. Alhoewel; de naam laat niet veel goeds vermoeden.

De muesli met fruit kan er nog enigzins door…

Maar die broodjes met spek; dat is een ander paar mouwen.

Nu een wandelingetje door Hermanus richting reservatie voor onze bustoer.

Op het walvisplein worden we plots geconfronteerd met een… walvis!

Het diertje is braver dan het eruit ziet.

In het “Sculpture Park” staan prachtige beelden. Elk jaar komen er één of twee beelden bij.

Ik geloof dat er dit jaar zelfs drie beelden bijgekomen zijn.

Indrukwekkend…

Hier wil Hilde ook wel eens bij…

… en ik wil een vuiltje uit z’n neus halen.

Intussen hebben we het kraampje bereikt waar we onze busrit kunnen boeken.

Janie regelt alles tot in de kleinste details, zodat we straks om 11 uur aan onze tocht kunnen beginnen.

Het is Zeker niet goedkoop. 150 ZAR voor een bustoer van twee uurtjes. (Iets minder dan 9 €). Maar we hebben het er voor over. Vanavond een slokje Sauvignon blanc minder, en ’t is vergeten.

En stipt om 11 uur komt de bus voorgereden. Er zijn nog twee Duitsers en twee Hollanders van de partij.

We zijn dus met acht, plus de chauffeur, plus gids Kurt. Een zeer goede gids trouwens.

We maken een korte stop aan de oude haven…

.. we krijgen tekst en uitleg aan de nieuwe haven.

De township rijden we stapvoets door.

Hier valt wel altijd “iets” te beleven.

Zelfs “veel” te beleven.

Bijna overal hangt de was uit, en overal vind je een schotelantenne.

Een gasfles voor de barbecue.

Die barbecue vind je om elke hoek. Ze doen het niet alleen voor eigen gebruik, maar meestal kan je ook een stukje vlees kopen.

Bij middag hoort pauze…

Ja, zelfs platte rust.

We rijden nu nog naar de top van de berg, van waaruit we een mooi ansicht hebben op Hermanus. Bij nader toezicht vinden we ook de “vallei van Hemel en Aarde”. De place to be voor de wijnkastelen.

Tot in de kleinste details weet Kurt ons in te wijden in de Hermanuskennis.

Immens grote kerkhoven.

Op deze pancarte krijgen we een (ingewikkelde) uitleg over de zeespiegelstijging.

Kurt vindt dat het nu lang genoeg heeft geduurd. Laat ons dus aan de retour beginnen.

Allé… allemaal terug naar ons busje.

Twintig minuutjes later staan we weer in het centrum van Hermanus.

Onze busrit is danig in de smaak gevallen, en we willen onmiddellijk inschrijven voor een rondleiding met gids in de township Zwelihle. Morgen om 10u30 hebben we afspraak met gids Willie Kompela, een man die zelf met zijn familie in die township woont. We zien er al naar uit.

Na de bustoer kunnen we bij “The Wine Glass” van een consumptie genieten, en dit met 25% korting. Dat laten we zeker niet liggen. Hier kunnen onze madams ook hun achtergebleven mails ophalen.

Een glaasje Newton Johnson met 25% korting smaakt nog lekkerder.

Onze dames krijgen hier precies een verschijning…

… maar het is de plafondverlichting waarvoor ze zo in verwondering staan. De lichtarmatuur bestaat uit een dertigtal wijnglazen. Door elke voet van de glazen schijnt een lampje. Je moet er maar aan denken.

Op zoek naar een restaurantje passeren we een Tsonga winkel. Tsonga zijn mijn lievelingsschoenen. Alsof mijn voeten voor model hebben gediend.

Ze passen als gegoten aan mijn voeten.

Het is bijna 14u30 en we hebben nog niet geluncht. We springen binnen in het Belgisch wafelkot naast de schoenwinkel.

Vroeger werd dit wafelhuis gerund door Patricia, een Gentse dame. Maar momenteel is het kleindochter Danisha die voor de bediening zorgt. Da wafels zijn lekker Belgisch.

We willen na onze wafel nog een wandeling maken. Maar de regen gooit roet in het eten. We druipen af naar huis. Onderweg echter passeren we een coiffuresalon; “The LAB”. De ganse crew zit er op werk te wachten.

Ik laat me dan maar direct onder handen nemen. Hilde komt na twintig minuutjes kijken hoe het zit. Zij is danig enthousiast over mijn resultaat. Per direct laat ze zich ook opnemen voor een behandeling.

Vanavond houden we het dicht bij huis. Italiaans restaurant Paradiso. We kiezen voor Spaghetti di mare ofwel voor scampis. Weeral een mooie dag die op zijn einde loopt.

Onze laatste zwoele nacht in Karoo sun zit er op.

Hermine heeft weeral een prachtige ontbijttafel voor ons opgezet.

Scheiden doet lijden. Maar na het ontbijt blijven we toch nog wat nakaarten met Hermine en Rheinhart.

Een afscheid-groepsfoto hoort er uiteraard ook bij.

En ook eentje van ons sympathiek gastkoppel Hermine en Rheinhart.

Bij het afscheid weten ze in laatste instantie nog te vertellen dat zowel hun woning, als de B&B Karoo Sun te koop staan. Rheinhart is burgerlijk ingenieur, maar sinds de vele hervormingen in Zuid-Afrika kan hij geen aangepast werk vinden. De zwarten krijgen voorrang, zelfs al zijn ze veel minder onderlegd. En voor hun twee zonen zal er hier dus ook geen toekomst weggelegd zijn. Het koppel wil, samen met de kinderen, uitwijken naar Nieuw-Zeeland, Australië, of eender welk ander Engels sprekend land. Wij kunnen hen alleen maar veel moed toewensen.

Nu maar vlug de auto laden, want we zijn al wat achter op ons schema. We hebben immers bijna 400 kilometer af te leggen vandaag.

We vertrekken richting George. De thermometer in de wagen geeft nu al een buitentemperatuur aan van 34°C.

In George houden we een korte benzinestop. De pompist neemt ook onze ruiten eens onder handen.

Als tegenprestatie krijgt de kerel een GB petje. De leuren zijn perfect aangepast aan de rest van zijn uniform.

Hierna richting Swellendam, waar we rond 14 u aankomen.

Mooie kerk hebben ze hier. Maar weeral alle deuren potdicht.

We gaan dan maar een korte lunch nemen in een leuke afspanning “Old Goal”.

Dominique is pal voor een schilderij van Banksy gezeten. Hopelijk gaat deze schilderij niet versnipperen gedurende onze lunch.

We genieten van een quiche, frietjes en een milkshake of een cappuccino.

Raar maar waar; dit is een kerkje onderweg…

… en dit is de naald punttoren van de kerk van Bredasdorp.

Een industriezone met graansilo’s…

… en andere opslagtorens.

We nemen nog een laatste rustpauze onderweg. Op die parking staan een groep renners en een busje van een ploeg die volgende zondag aan de Argus tour zullen deelnemen.

Die mannen zijn hier inderdaad aan het oefenen voor de jaarlijkse Argus-tour. Dit is een wielerwedstrijd die 35.000 deelnemers op een 109 km lange autovrije route brengt, vertrekkend vanuit Kaapstad. Deze koers staat sinds jaar en dag bekend als het mooiste fietsspektakel ter wereld.

Onze mannen wisselen met plezier hun fietshelm in voor een rennerspetje. Ze beloven dat ze zondag met dit petje zullen rijden; uiteraard met hun helm er bovenop.

Daar mag nog een foto bij, ditmaal met BIORACER beter zichtbaar.

En dan eindelijk… de kanonnen van Hermanus. We hebben er toch 410 kilometer opzitten vandaag (30 kilometer omwegen incluus). Danke chauffeur Luc; je zal goed slapen vannacht.

“The Vishuis”, onze woning voor de volgende dagen, ligt in een paralelle straat van de Hoofdstraat. Niet ver van het centrum dus, en super rustig.

Marc Moser, de vriendelijke eigenaar van “The Vishuis” staat ons al op te wachten bij onze aankomst.

We krijgen een rondleiding in de volledige accomodatie van deze self catering.

We beschikken over een mooie leefruimte met aanpalend een slaapkamer.

En mijn bureeltje is ook handig.

Rond 19 u gaan we op zoek naar restaurant. Het wordt ” THE WINE GLASs”.

De muren hangen vol met wijnen die in het restaurant te proeven zijn.

Er zitten zelfs flessen ingebouwd in een piano. Je moet er maar aan denken.

We krijgen een steak met met pepersaus en superfijne frietjes voorgeschoteld. Samen met een flesje Newton Johnson laat zich dat uitstekend smaken.

Morgen vieren onze kinderen Bert en Caroline hun 28e huwelijksverjaardag. We maken van de gelegenheid gebruik om een foto te maken van een toast op hun verjaardag. We kunnen die foto dan morgenvroeg doorsturen.

Onze zwarte ober Siyabulela spreekt de Xhosa taal, en we moeten hem nog niet te lang pramen om een verhaaltje te doen in zijn Xhosa kliktaaltje. Prachtig.

Vooraleer de verplaatsing naar onze slaapstede te maken wil ik toch eerst nog een slaapdeuntje spelen op die wijnpiano.

Onze terugweg naar “The Vishuis” is slechts een driehonderd meter, maar het is wel pikdonker.

We zijn dan ook heel blij als we veilig thuis arriveren.

Om 8u30 toont de thermometer al 30°C. Er is er eentje dat al een half uurtje van de zon heeft genoten.

Na hetv ontbijt stomen (het is intussen al 34°C) we ons klaar om aan onze expeditie te beginnen.

Ons eerste doel van vandaag is de Meiringspoort. Deze pas staat bekend om de bijzondere plooien in de Tafelbergzandsteen aan weerskanten van de weg.

Volgens kenners behoort deze route tot de mooiste van Zuid-Afrika.

De Meiringspoort is vernoemd naar Petrus Johannes Meiring (1799 – 1876), een lokale boer uit De Rust. Hij voerde onvermoeibaar campagne om een weg te bouwen door de poort om de handel voor de inwoners van De Rust te vergemakkelijken. Zijn inspanningen resulteerden uiteindelijk in de eerste officiële weg die voor het publiek werd geopend via de poort op 3 maart 1858.

We rijden weeral door irrealistisch gekleurde kloven, en na 16 kilometer bereiken we een parking. Daar staan een paar rondavels, waarvan er eentje dienst doet als info.

In de tweede ruimte is een soort museumpje ingericht. Met een hoop muurschilderingen en wetenswaardigheden over de Meiringspoort.

Wij hoeven niet te betalen, en ze geven geen reden op. Wij gissen dan maar zelf; ofwel zijn we te oud om nog te moeten betalen? Ofwel is er geen water in de waterval? We zien wel. We beginnen sowieso aan de steile klim.

Een klim langs steile betonnen trappen navigeren ons naar de waterval… die inderdaad bijna droog staat.

Het is inderdaad met een fijn straaltje dat het water naar beneden komt.

Dit neemt niet weg dat er vanuit bepaalde hoeken mooie foto’s te maken zijn.

Luc heeft ook zijn objectief op het waterstraaltje gericht.

Vanuit de hoogte kijken onze dames op een grote zoetwaterput.

De legende vertelt dat in dit water een “Karoo zeemeermin” haar onderkomen gevonden heeft. Luc is ernaar op zoek, maar tot hiertoe ziet hij alleen zijn eigen schaduw.

De versteende boomwortels en de weerspiegelingen in het water zijn spectaculair.

Terug afdalen gaat veel gemakkelijker dan klimmen. De logica zelve…

We raken maar niet uitgekeken…

… tot een zwarte kever er ons aan herinnert dan we ook nog ergens anders heen willen.

Inderdaad. Op onze terugweg naar Oudtshoorn passeren we “Buffels Drift”. Diverse soorten vetplanten en een 5 hectare grote waterplas bieden hier een uitstekend leefgebied aan diverse soorten wild, waaronder 3 van de Big 5, namelijk de olifant, nijlpaard en buffel.

We nestelen ons op een terrasje om een lichte snack te nuttigen. Struisvogel levertjes, met daarna een appeltaartje.

Als toemaatje bij het dessert krijgen we in de verte drie olifanten voorgeschoteld.

Bij nader toezien ontdekken we dat er een driver bij die olifanten meeloopt. Dit komt bij ons toch een beetje zoo-achtig over. Later vernemen we dat we ook zelf de olifanten kunnen benaderen, en ze zelfs helpen voederen. Dit is niet helemaal ons ding, en we druipen dan maar in stilte af.

Een oude verroeste wagen langs de kant van de baan is misschien ook nog een fotostop waard.

Wat is me dat voor iets. Volgens de man die erbij staat is het niet de bedoeling om te restaureren. Dergelijke wrakken kunnen alleen nog dienen als nostalgische versiering.

Aan de overkant heeft de kerel nog verschillende van die karossen staan.

We naderen Oudtshoorn en doorkruisen postkaart landschappen.

Een struisvogelboerderij loont ook nog een stop.

De diertjes komen op ons af, alsof ze ons sinds jaar en dag kennen. Maar die uiterst linkse herken ik precies ook nog van verleden jaar.

Aangekomen in Karoo Sun hebben we een uurtje rustpauze aan het zwembad of op de kamer.

Om 19u30 rijdt de taxi al voor, om ons naar een Italiaans restaurantje te brengen; Bello Cibo (lekkere maaltijd). Zowel taxi als restaurant werden door onze lieve gastvrouw Hermine geregeld.

En wat eten we in een Italiaans restaurant? Spaghetti fruti di mare of Pizza al Parma. Bij onze terugweg weet onze taxidriver te melden dat er voor morgen een temperatuur van 42°C te verwachten valt. Oudtshoorn schijnt één van de warmste steden van Zuid-Afrika te zijn. We zien er al naar uit…