’t Is weeral van scheiden doet lijden. Na bijna vijf weken zullen onze wegen zich vannamiddag scheiden van die van Luc en Dominique.
We wandelen een beetje verweesd en verloren naar het centrum.
Met de wegwijzers boven de bekende zeemeerminnekes raken we terug op het rechte pad.
Beijing is slechts 12.895 kilometer, maar daar willen we niet naar toe, want daar zitten ze met het corona virus.
Dan maar terug naar onze vertrouwde Burgundy. Hier mogen we nog handen drukken en een knuffel geven.
Het weer is wel donker en bewolkt, maar dat laten we ook niet aan ons hart komen.
Na het afscheid aan Lucretia en haar Burgundy, volgt het afscheid aan The Vishuis en gastheer Marc. Telkens met de belofte volgend jaar terug te komen.
Intussen kennen we al stilaan de schikking van onze koffers.
Veel overschot is er niet…
Een klein uurtje rijden, en in padstal Peregrine hebben we afspraak met Leopold en Amanda Chanterie.
Peregrine is een soort pretpark annex restaurant. Als we eraan komen zijn Leopold en Amanda er nog niet.
Er is ook een grote grote oldtimer verzameling.
Een antieke stoomketelkar.
En er is een woordje uitleg bij.
Ook een winkeltje met allerlei hebbedingetjes.
Ditmaal geen metalen, , maar houten vogeltjes.
Rond 11U30 komen Leopold en Amanda eraan. Het koppel is afkomstig uit Oeselgem (streek van Waregem), maar woont sinds meer dan 50 jaar in Zuid-Afrika.
Direct na zijn ingenieurstudies trok Leopold de wereld in, om na enkele omzwervingen te blijven hangen in Zuid-Afrika. In een vluggertje kwam hij toch nog eens terug naar België. Om met zijn Amanda te huwen en haar mee te tronen naar Afrika. Na enkele jaren in dienstverband gewerkt te hebben startte hij in de Westkaap zijn eigen bedrijf. Wij leerden een vijftal jaar geleden het koppel kennen door een gemeenschappelijke vriend.
Vandaag zouden wij normaal naar Simon’s Town doorreizen, doch in dit stdje passeert vandaag de Argus Tour, misschien wel het grootste en mooiste fietsspektakel ter wereld! We kregen bericht van onze B&B dat hierdoor onze kamer slechts na 19 uur kan ingericht worden. Leopold had ons ondertussen ook gebeld dat we die dag zeker niet in Simon’s Town zouden kunnen geraken. En hij deed direct het voorstel dat wij gerust bij hem zouden kunnen overnachten. Met dank aanvaard.
Gelukkig dat we binnen zitten voor onze lunch. Opeens en onverwacht valt daar een oorverdovende donderslag uit de hemel, gevolgd door een wolkbreuk om kletsnat tegen te zeggen. Na de koffie en de regenvlaag is het afscheid van Luc en Dominique dan aangebroken. Na vijf weken scheiden hier onze wegen. Luc en Dominique hebben 70 kilometer verderop afspraak met vrienden in Constantia, terwijl wij meerijden met Leopold en Amanda. Het waren onvergegtelijke weken en het afscheid doet wel wat pijn…
Wijzelf hebben ook nog een uurtje te rijden tot huize Leopold in Durbanville. Daar begroeten we ook Marie-Claire; een Belgische vriendin van Leopold en Amanda. Zij komt twee maal per jaar voor enkele weken vanuit het verre België bij hen op bezoek.
Intussen is Leopold reeds stiekem zijn barbecue aan het opwarmen.
Dochter Nathalie is intussen ook binnengelopen. Ze valt onmiddellijk in om haar papa bij te staan aan het barbecue gebeuren.
Alles komt kits… het rookt goed en het ruikt goed.
Heerlijke koteletjes en lapjes geringeld spek. Bravo Leopold.
En nu… genieten maar!
Koteletje, speklapje en ribbetje. Wie zegt beter? Na het souper nog een gezellige babbel. En dan richting onze mooie slaapkamer. Met dank voor de gastvrijheid van Leopold en Amanda.