Als naar gewoonte ons ontbijt met zicht op Paarl. Uiteraard gaat de discussie van de dag over de gevolgen van onze vervroegde terugvlucht. Herman vliegt normaal maandag met Turkisch Airlines, doch sinds gisteren hebben die besloten om geen vluchten meer uit te voeren op Brussel. Nu zal hij proberen om een vlucht te boeken op onze vlucht van zaterdag met Ethiopian Airlines. Duimen maar. Gastvrouw Kristien is ook niet gerust in de toekomst, en denkt er zelfs aan om vanaf volgende week “Perle du Cap” te sluiten, en samen met Michael bij vrienden in te trekken op een paar honderd kilometer hier vandaan.
Deze voormiddag willen we de “Spice Route” bezoeken, een twintigtal kilometer hiervandaan, richting Franschhoek.
De Spice route is als het ware een coöperatieve waarin verschillende zorgvuldig uitgekozen ambachten zijn uitgenodigd. Het gaat van chocolade maken, bier brouwen tot glasblazen, en resulteert in een selectie van smaken uit alle hoeken van Zuid-Afrika. Het gedeelde doel is om het hele collectief een unieke kracht en een boost te geven om elkaars individuele handel te ondersteunen.
We trekken direct naar de glasblazerij. Immers de twee voorgaande keren dat we hier langs kwamen was die blazerij telkens om uiteenlopende redens gesloten.
Maar nu hebben we meer geluk. Het atelier is in werking.
Interessant om zien hoe men met vuur, zand en uitgeblazen lucht dergelijke mooie vormen kan bekomen.
Vanop meer dan drie meter voelen we de hitte van die vlam. Die blazer zal hier ook wel nooit koud hebben.
In het aanpalend atelier kunnen we de afgewerkte producten bekijken en/of kopen.
Vaasjes en figuurtjes naar ieders heug en meug.
In dit legertje zit een zwart en een wit schaap. Tracht die maar te vinden.
Hilde heeft het zwart schaap gevonden; dat ben ik…(grapje)
Vanuit deze hoek zijn zowel het witte als het zwarte schaap te vinden.
Het chocolade maken en bier brouwen laten we deze keer aan ons voorbijgaan. Liever een wandeling in de tuin.
Het terras is volledig vernieuwd…
… en in de tuin zelf zijn ook op verschillende plaatsen renovatiewerken aan gang.
Ook wielertoeristen houden van deze omgeving.
Zelfs eekhoorns vinden het hier fijn vertoeven.
Van deze wil ik toch nog een mooie foto…
… en hop… daar gaat hij.
Ik kan hem nog even meepikken op de stoep.
Genieten maar…
… ook voor mama met kleine zoon op de tractor.
We lopen nog even de grote shop binnen. Herman gaat op zoek naar een geschenkje voor het thuisfront.
Zal hij iets vinden? We zullen het nooit weten.
De juffrouw aan de kassa draagt een mondmasker. Inderdaad… het begint hier ook.
Mijn zus Lily is verzot op Rooibos thee. “Twee doosjies asseblief”. Het zijn er dan nog van Mandela!
Koffie en thee… à volonté!
In de verbruikzaal gaan we toch een cappuccino proeven…
… en net als verleden jaar; wat reclame maken voor koffie Van Overstraeten.
Als afscheid wil Herman nog een foto bij de kaart van de echte Spice Route.
Wij willen er ook eentje.
Hoogtijd nu om onze reservatie bij “Viande” in Grande Roche te gaan invullen. Een kwartiertje later rijden we onze Polo voor.
Herman krijgt het hakmes niet los uit het kapblok.
We krijgen een van de laatste tafeltjes op het terras.
Een dienster komt ons het menu brengen. Ze wordt echter onmiddellijk weggestuurd door de chef van de bedieners. Hij beweert dat hij het was die gisteren onze reservatie genoteerd heeft, en dus zijn wij klanten van hem.
Voilà se… dat is hem (haar?). We informeren naar zijn naam, en hij antwoordt doodserieus “Elle”. Hij ziet dat we moeite hebben om onze lach te onderdrukken, en hij verwijst naar zijn speldje op zijn schort… Er staan inderdaad twee woorden op dat speldje “Viande” en “Elle”.
Het eerste blad van het menu is terug een gans evangelie. Ditmaal niet over Corona, maar over het restaurant zelf. Intussen hebben we geleerd dat Viande uitgesproken wordt als “vee aand” en dat het de vertaling is van “Vlees”.
Zoals steeds blijft het uitzicht vanop dit terras betoverend.
Bij het flesje Lanzerac krijgen we leuke hapjes van het huis gepresenteerd. Lekker.
Hilde en Herman kiezen voor vis; kingklip.
Ik heb het op struisvogelsteak gemunt.
Herman laat Elle eens meeproeven van onze Lanzerac.
Eenmaal we aan onze cappuccino aan het nippen zijn passeert een koppel Belgen aan onze tafel. Zij waren gezeten aan een tafel naast de onze, en dus wisten al een en ander over ons. Het koppel woont zes maanden in Zuid-Afrika en zes maanden in België. Hij is dierenarts, gespecialiseerd voor Alpaca schapen, en dit over de ganse West Kaap. En zij is de schoonzus van Nathalie, ons buurmeisje in Waregem. De wereld is voor de zoveelste maal verkleind.
We verlaten Grande Roche, Viande en Elle. Nog een laatste foto van Hilde aan de fontein.
Deze namiddag gaat iedereen z’n eigen gang. Zwembad, laptop, schikkingen met thuisfront voor terugkomst. Foto’s onder elkaar uitwisselen. Onze toekomstige B&B’s annuleren, en noem maar op.
Vanavond rijden we naar centrum Paarl naar een eenvoudige bistro. “Back’s”
We houden het eenvoudig. Herman een salade van calamari, Hilde een sirloin en ik een pizza. Daarbij een flesje Sauvignon Bland Darling. We betalen de ronde som van 550 ZAR, zijnde 28,8 €. Minder dan 10 € per persoon. Voor de prijs moeten we het inderdaad niet laten.
Rond 22u verlaten we de bistro en rijden recht naar huis. Beetje internetten en facetimen in verband met onze vervroegde terugkeer, en beddeke binnen.