Wat vliegt de tijd. We zijn weeral 28 februari. Gelukkig zijn er dit jaar 29 dagen in februari.
Op stap naar onze ontbijtstel “Ile de pain”. De hemel is wel wat overtrokken en er vallen zelfs enkele druppeltjes.
Bij deze bewolking ziet alles er precies veel somberder uit.
In ons vertrouwd adresje is het ontbijt weeral top. En door de diensters worden we reeds als habitués beschouwd.
Als we een serveerster attent maken dat wij het een beetje eigenaardig vinden dat de was uithangt in een verbruikerzaal krijgen we als antwoord dat dit een kunstwerk is.
We durven niet vragen of dit dan ook een kunstwerk is.
Spijts het mindere weer maken we toch nog een lange wandeling in de winkelstraaten van onze wijk Thesen Island.
Het is inderdaad iets koeler vandaag, maar aan alles is een oplossing.
Om 13 u hebben we afspraak met Isabelle aan het bureel van BIA in Plettenberg. Er dienen nog enkele praktische probleempjes opgelost, en we krijgen ook de uitleg waar we onze peetkinderen kunnen ophalen.Om 13u45 kunnen we Meghan en Meshay oppikken in Plettenberg Secundary School.
De klassen eindigen normaal om 14 uur, maar wij mochten ze een kwartiertje vroeger afhalen om niet in het gewoel te zitten na de schoolbel.
In afwachting dat onze kinderen uit de klas worden gehaald kunnen we wat rondneuzen in alle foto’s …
… en eveneens in de trofeeën die de laatste jaren door de leerlingen van de school veroverd werden.
En dan plots doet Meshay haar verschijning. Meshay is niet het peetkind van Luc en Dominique, maar wel van Olivier, hun kleinzoon. Toen Olivier hier verleden jaar drie maand vrijwilligerswerk deed, heeft hij Meshay aangenomen als peetkind.
Luc probeert Olivier op te roepen, en het lukt nog ook. Volgt een lang en leuk facetime gesprek tussen Meshay in Plettenberg en Olivier in Londen. Meer dan 10.000 km verwijderd en life elkaar zien en met elkaar converseren.
De techniek kent geen grenzen.
En dan plots…maakt onze Megan ook haar opwachting.
Vertederend moment. Traantjes van geluk.
Wat ziet onze Megan er goed uit… een heuse juffrouw geworden. Ze straalt.
Megan heeft nog wel een probleempje vooraleer we de school verlaten. Ze moet een paar dagen geleden haar GSM gebruikt hebben op een moment dat het niet mocht. De telefoon werd door iemand van de directie in beslag genomen. En hij is slechts terug te krijgen tegen betaling van 100 ZAR. (ongeveer 7 €). En dat heeft meghan niet. Wij helpen Megan uit de pech, maar moeten daarvoor naar het bureel van de directie om alles te officialiseren. Ik geef 100 ZAR. Meghan ontvangt een reçu, en aan de hand van dat document kan ze volgende week haar GSM afhalen.Misschien een goed voorbeeld om toe te passen in de Belgische scholen? Of ben ik een beetje te streng?
Van hieruit moeten we nu vlug naar Wittedrift High School. Dit is een internaat waar Exonia, de peetdochter van Luc en Dominique verblijft. Exonia staat al gepakt en gezakt op ons te wachten. Weeral een aandoenlijke begroeting.
Het is het einde van de week, en alle studenten mogen naar huis.
Exonia en Megan kunnen erbij in de wagen. Onze Isuzu is een 4×4, en achteraan in de koffer zitten er twee vouwzeteltjes.Ideale zitjes voor de twee juffrouwen.
De rest van de namiddag staat in het teken van onze twee meisjes. Zij beslissen dus wat we doen en waarheen we gaan.Eerst de hongerige maagjes vullen is de boodschap. In het groot winkelcentrum van Plettenberg is er een KFC. Doet een beetje denken aan onze Mac Donald.
Lekkere goed gepeperde kippeboutjes en een coca-cola. Voor de meisjes is het feest.
En wij mogen eens drollige grapjes maken…
Nu schakelen we over naar de serieuze zaken. In hetzelfde centrum is er ook een Pic & Pay, en daar mogen ze elk een winkelkar eetwaren vullen. Bij haar keuze houdt Megan wel rekening met Papa, Mama, broertje Marcellio en zusje Poppie.
En nu ons laatste station; Mr Price. Een textielschop met kledij voor meisjes en jongens, voor dames en heren, voor jong en od, vor dik en dun.
Eerst nog een beetje vleien en vertellen wat ze in feite allemaal tekort komt…
Dit mooie jeans vestje past als gegoten… en Megan is er nog mooi mee ook. Dus; in de zak…
Misschien hier nog iets wat past bij dit mooie vestje.
Of iets dat past voor onder dat vestje.
En of ze content is… Nu nog op zoek naar één en ander voor kleine broer en zus.
Aan de kas alles afrekenen. We gaan alles deponeren in onze car. Vervolgens naar onze afspraak op een nabijgelegen terras.Wij zijn nof de eersten om ons daar neer te vleien.
Tijdens het genieten van een frisdrank of een koffie probeer ik een paar mooie hoekjes uit te zoeken om Megan in beeld te brengen.
Nog maar pas begonnen of Luc, Dominique en Exonia komen eraan. Exonia heeft er ogenschijnlijk ook wel bij gevaren.
Er worden zelfs wat grapjes gemaakt.
Het vieruurtje is voorbij. NWe gaan de meisjes nu naar hun respectievelijke thuis brengen.
Ze wonen allebei in een township.
Luc helpt pak en zak binnensleuren in het schamele huisje van Exonia.De ouders van Exonia zijn naar een andere stad verhuisd. Wegens haar school kon zij onmogelijk mee verhuizen. Dat maakt dat ze de weekends hier alleen doorbrengt.
Het afscheid aan Luc en Dominique doet uiteraard wat pijn.
25 kilometer verderop. Een township in de Crags, het huisje van Megan. Jammer, want Mama en kleine zus zijn niet thus.
Papa is buiten aan het klussen, en broer Marcelio ligt in de zetel. Het elfjarig knaapje is gehandicapt en kan niet zitten, noch rechtstaan of lopen. Als Hilde het truitje toont die Megan deze middag voor hem heeft uitgekozen begint de jongen warempel te glimlachen.
Wat doet dit deugd. De eerste keer dat we Marcelio zien glimlachen. Vertederend…
Intussen is hier ook het uur van afscheid aangebroken. Een laatste “drukkie”, en “tot volgend jaar”…
We rijden de township buiten. Aanvankelijk is het wel stil in de wagen.
Maar dan komen de verhalen los. Wat Luc en Dominique gezien hebben in het huisje van Exonia, en wat wij beleefden bij Megan. En we zijn blij dat we een klein beetje kunnen meehelpen om die kinderen te laten studeren, waardoor ze later waarschijnlijk in betere omstandigheden door het leven kunnen.
We rijden nu terug naar Plettenberg. Daar hebben we afspraakvoor een apero met vriend Remy en Lieve De Backer in hotel Quartet. Remy is een van de medestichters van “Born in Afrika”.
Na het aangenaam gesprekje bij Lieve en Remy rijden we terug naar onze thuisbasis in Knysna. Een kwartiertje opknapbeurt, en daan gaan we te voet naar “La Turbine”, een hotel/restaurant met een heel speciale uitstraling.
Het restaurant is volledig gebouwd in een oude stoomfabriek en elektriciteitscentrale. Een groot gedeelte van de machines werden ingewerkt in de verbruikzaal. Op sommige plaatsen staan de tafeltjes letterlijk tussen de machines. We kiezen voor de enen king klip, en voor de anderen scampis. Na deze drukke dag zijn we heel tevreden om rond 22 u naar bed te kunnen.