Jawel, hier zitten we in een self catering. Dit wil zeggen; zelf voor het ontbijt zorgen. Om 8 uur staan de eitjes al roerklaar.
In afwachting op de geroerde eitjes reeds een beetje werken aan de blog. Zodat de achterstand niet te groot wordt.
Tegen 11 u komen Luc en Dominique ons ophalen. Onze dames willen eerst eens naar het shopping center van Jeffreys Bay. Volgens info die Hilde kon inwinnen bij haar vriendinnen moeten hier wel een paar heel speciale shopkes huizen.
Die vriendinnen hebben inderdaad niet gelogen. ’t Is hier van shop in… shop out.
Veel prularia…
… maar ook heuse kunst. Deze viskoppen zijn vervaardigd uit tientallen stukjes recuperatiemateriaal.
Dat wil Luc wel eens van dichterbij bestuderen.
Wegens een nakende verhuizing als we terug in België arriveren hebben Hilde en ikzelf besloten, ja bijna gezworen, om gedurende deze reis niets te kopen. Luc en Dominique waren getuige van deze afspraak. In één van die shops hangen zeer mooie huisnummers, waar je niet kan omheen kijken. Zoiets kan je toch niet laten liggen… Belofte ten spijt. Luc is echter getuige van dat koopje, en hij legt het wel vast op de gevoelige plaat zeker… Misschien moet ik nu wel voor altijd horen en zien dat ik mij aan mijn woord niet kan houden.
Twee winkels verder koop ik voor 10 ZAR (ongeveer 60 eurocent) een fluitje. Het prulletje produceert een zeer scherp geluid; dit kan dienstig zijn als ik nog eens verloren loop. Heeft Luc dat weeral gezien en weeral vastgelegd.
Tijd nu om door te sjeezen naar St Francis Bay.
Onderweg kunnen we niet nalaten om een stopje te nemen aan een township. Het is zaterdag, dus geen school. Her en der staan groepjes kinderen ons enthousiast te begroeten.
Uiteraard staan ze graag op de foto.
Aangekomen in St Francis Bay. Maar waar moeten we nu het eerst naartoe?
Deze pancarte liegt er niet om. Er is overal wel iets nieuws te zien.
We hadden graag een boottochtje op de kanalen gemaakt. Maar wegens de hevige stormwind zijn alle boottochten afgelast. De meeste vissersboten zijn dan ook niet uitgevaren.
Er is inderdaad bijna geen activiteit in de haven.
We gaan dan maar een restaurantje opzoeken, en aan één van de kanaaltjes belanden we bij Quaside, een pizza restaurantje.
De plafondluchters zijn hier vervaardigd van omgekeerde emmers met kristallen oorringen aan. Onze dames vinden dit een prachtig idee.
En wat eten we in een pizza restaurantje? … Juist… Goed geraden.
Zouden we ook iets drinken bij die pizza? Een glaasje witte wijn “Fat Bastard”.
Koffie nemen we liever aan de vissershaven. Kwestie van het uitzicht.Maar het is zaterdagnamiddag, en alles is reeds dicht.
Aan een man met een spliksplinternieuwe Volkswagencamionette informeren we of hij onze gewezen orkestleider Francis Bay gekend heeft. En of St Francis Bay daar misschien iets mee te maken heeft. De kerel is van hier, maar hij hoort het donderen van St Francis Bay tot in België.
We lopen nog wat rond in de haven. Hilde heeft weeral een kunstkader ontdekt waarin ze kan poseren voor haar volgende verjaardaginvitatie.
Het is ons al opgevallen dat veel van de boten hier uitgerust zijn met lange rijen lampen. Bij navraag schijnen dit boten te zijn die in de late avond met touristen uitvaren. Wanneer het dan gans donker wordt, en de lampen worden aangestoken, dan komen de octopussen naar de oppervlakte.
Als bij toeval komen we op een plaatsje terecht waar men publiciteit maakt met die octopus ervaring. Dat willen we ook wel meemaken. Maar geen geluk; nog altijd te veel wind.
We krijgen hier wel nog te zien wat we allemaal zullen mankeren…
… en nog
… en nog.
We rijden terug naar Jeffrys Bay. In de hoop dat we daar misschien een boottochtje kunnen maken met het bootje van onze B&B eigenaar. Bijna aangekomen passeren we onze vertrouwde township. Zoals steeds is Bompa ontstuimig blij als hij ons ziet passeren. De man zit er van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in een stoel gekluisterd. Waarschijnlijk is hij verlamd en wordt hij daar neergedropt. Om te genieten van de passage.
We besluiten dan maar om er een rustige zaterdagavond van te maken. Iedereen in z’n eigen huisje. Beetje overschotjes, koekjes en snoepjes voor avondmaal. Boekje lezen, blog bijwerken, valiezen pakken voor morgen, en zo passeert de avond heel rustig.
Tegen 22 u is de wind volledig gevallen, en zetten we ons zelfs nog een kwartiertje op ons terras. Onze buren zijn vanavond aangekomen. In de nachtelijke belichting ziet hun villa er stralender uit dan ooit. Het zwembadwater is helblauw en de witte muren zorgen voor een prachtig contrast. Om 22u30 zoeken we ons beddeke op. Slaapwel.