Herman is ons enkele minuten voor bij het ontbijt. Hij heeft intussen al een tafelgenoot gekregen…
Minou, de kattin des huizes.
Als ik aan een van de diensters informeer naar haar gezinstoestand, en verneem dat ze één zoontje heeft, dan schenk ik haar een rennerspetje voor die jongen. Zet ze dit wel pardoes op haar eigen hoofd.
Binnen de kortste keren staan beide andere diensters ook in de rij voor zo’n petje. Graag gedaan. Onze tip nemen ze er uiteraard graag bij. Ze hebben ons ten andere zeer goed verzorgd. Een paar dagen geleden presenteerden ze op eigen initiatief om een pakje linnen te wassen en te strijken. Danke Dolores, Sandra en Loryn. Dolores weet nog te vertellen dat haar vader altijd het lied zong van “I love the kisses of Dolores”. Maar in deze Corona tijden wordt er niet meer gekust.
Echt lieve mensen.
Intussen komt Kristien ook haar opwachting maken.
Uiteraard de flinke Michael ook. Sinds eergisteren moet hij niet meer naar school wegens Corona virus.
Terug ons VW-Polootje opstoppen.
We mogen niet meer kussen of knuffelen. Dus… saluu van verre!
De achterbank zit ook poefende vol.
Ongeveer 60 kilometer haspelen af in een klein uurtje. Tegen 12 uur maken doen we onze intrede in B&B Church Hills van de sympathieke Belgen Koen en Véronique.
Koen en Véronique ontvangen ons met alle honneurs en begeleiden ons naar ons kamer bij het zwembad.
Als dat geen mooie kamer is. We wanen ons op het strand. We herinneren ons dat we twee jaar geleden dezelfde kamer hadden.
Geloof het of niet… dit is een foto van twee jaar geleden.
Koen wijst ons op het probleem om vanavond een restaurant te vinden. Sinds gisteren blijven een groot gedeelte van die restaurants ’s avonds dicht. Hij stelt voor om er zelf enkele te contacteren. Voor deze middag zou er geen probleem mogen zijn.
Wij trekken dan maar vlug het stad in. De eerste keet die we binnenstappen “Brasserie Bouchon Rouge” heeft een tafeltje voor ons. Chance!
Mooie art-deco aankleding.
We bestellen voor de mannen gamba’s en voor Hilde steak tartare.
Gelukkig is het nu nog 10 minuten voor 13 uur. Vanaf 13 uur mag er geen alcohol meer besteld worden. Weeral Corona maatregel. Vlug een flesje Ataraxia. En een foto van het etiket.
Voilà se… voor den album.
Volgens Hilde is de tartare délicieux.
En de gamba’s mogen er ook best wezen.
De tafel naast ons is bezet door Nederlanders. Een gesprekje leert ons dat de eigenaar van deze brasserie ook een Hollander is.
Wat ons ook opvalt zijn die ongelofelijk mooi afgelijnde wolken. Magritte wolken noem ik dat. Je kunt er naar kijken en blijven kijken…
…en kijken, en kijken.
Een koffietje voor dessert, en we kunnen weer verder.
Op straat valt ook een en ander te beleven.
Een Afrikaans gezinnetje. Gewapend tegen de zon.
Daar gaan ze…
Leuke, knusse, schilderachtige hoekjes.
Antiekstalletjes.
Tuincentra.
Wijnshops.
Kunstgalerijen.
Nog antiek, of zou ik beter zeggen; oud ijzer.
We lopen ook nog even binnen bij Eve’s, een combinatie van koffiehuis en rariteitenshop.
De grootste rariteit echter is de bazin. Ze is stomdronken, beweert Française te zijn, en de beste mossels van Afrika te serveren.
Het is genoeg geweest voor deze namiddag. We gaan ons klassiek uurtje rusten, dimaal rond het zwembad van Church Hill.
Ik heb hier bij het zwembad nog een leuk kontakt met een koppel Hollanders; Ruud en Sjouke. Ruud geeft mij informatie over het blogsysteem waarmee hij werkt. “Pindat” is de naam, en het is zeer eenvoudig en praktisch om mee te werken. En bovendien gratis. Verder vertellen ze dat ze hier al een vijftal jaar komen bij Koen en Véronique. Ze hebben hier een speciale klik met één van de dienstmeisjes. Dat dienstmeisje heeft twee zoontjes; Ruud en Sjouke hebben nu besloten deze twee jongens voor de komenden jaren te ondersteunen in hun onderwijs. Zij willen dit gaan doen in de vorm van een financiële bijdrage dat die door Koen en Véronique zal beheerd worden. Mooie geste!
Dolce farniente.
Tegen de klok van 18 u komen Koen en Véeonique een apérootje drinken op ons terrasje.
Voordat Koen en Véronique naar hier uitweken hadden ze een grote sportwinkel in Knokke. Zodoende hebben we wel hier en daar stof tot discussie.
Na een half uurtje kunnen we reeds uitleggen aan Véronique war het “flessegeluk” betekent. Ogen toe, hard blazen in de lege fles, en je mag een wens doen… die altijd uitkomt. Maar je mag uw wens aan niemand kenbaar maken.
“Ik zal het zeker aan niemand zeggen” schijnt Véronique hier te zeggen.
Ze is nu al gelukkig met die wens die zal uitkomen.
Tegen 19u30 heeft Koen voor ons gereserveerd bij Félix. Dringend daarheen dus.
Het is hier zeer donker, en na enkele minuten valt de lamp boven ons tafel ook nog uit.
We kiezen alle drie voor porc belli met pommes Anna. Wat die pommes Anna betekent mag Joost weten, en serveuse Claudia kan er ook niet op antwoorden. Een flesje wijn bestellen zit er ook al niet in. Vanaf ’s middags mogen ze wegens Corona geen wijn meer serveren. We trekken vanavond niet met de beste gevoelens huiswaarts. Jammer voor onze laatste avond op Zuid-Afrikaanse bodem.