Vanmorgen ontbijten we een half uurtje vroeger. Immers om 9 u heeft hilde afgesproken met Guido en Erna om een paar uurtjes het centrum van Simonstown te gaan afdwijlen. Ikzelf blijf liever in de studio om mijn blog achterstand wat op te halen. Ik neem vanop ons terras een foto een foto van het drietal.
En weg zijn ze. Ze hebben ook afgesproken om Herman onderweg op te pikken. Ze zijn pas vertrokken als er terug een stroomonderbreking van twee uur komt. Gelukkig is zowel mijn I-Phone als mijn laptop voor 100% geladen.
Tegen 11u30 ga ik het gezelschap achterna in het centrum. Ze zien er allemaal heel gelukkig uit.
Herman is zelfs naar de kapper geweest. Schone jongen… De kapper heeft wel een paar vlekjes gemaakt op zijn T-shirt.
We rijden nu met twee wagens naar Noordhoek Farm Village. Een shop, eethuis- en ontspanningscentrum aan de uitkant van Noordhoek.
We spreken af in Café Roux, voor het geval we elkaar zouden verliezen. Ze verwachten hier de zoveelste stroomonderbreking van een tweetal uur. Maar in dit café blijven ze, zelfs dan, toch nog spijs en drank serveren.
Waar hebben we dit nog al gezien?
Her en der valt hier wel wat leuks te beleven.
Deze Afrikaanse ervaring willen we wel eens delen.
Een wandelstok met ingebouwd whisky flesje, fietsbel en achteruitkijkspiegel zou wel iets voor Guido zijn.
Guido klaagt regelmatig over het feit dat hij een beetje klein is…
Herman en ikzelf toveren een truuk uit onze mouw om Guido van zijn complex af te helpen. En of hij content is…
We vinden hier ook een paar mooie decors voor een fotosessie.
Eentje om door te sturen naar de familie in België.
Iedereen is stipt op de afspraak in Café Roux. We nemen hier ons apéritiefje.
Tegen 13 u hebben we onze afspraak in Restaurant Mariner’s Warf in Hout Bay. Om Hout Bay te bereiken moeten we over de 9 kilometer lange Chapman’s Peak. Wat een ervaring…
Deze bergpas behoort tot de toppers van de Westkust.
We komen in Hout Bay aan op hetzelfde ogenblik van de hop-on hop-off.
Trossen meeuwen overvleugelen de oceaan.
Aan het strand is een zandkunstenaar druk in de weer met een sculptuur van een zeemeermin.
Het corona virus begint hier ook meer en meer in beeld te komen. Hopelijk breekt het hier in Zuid-Afrika niet te vlug uit.
In Mariner’s Warf krijgen we een vijf-persoonstafel toebedeeld op het boven- en buitenterras.
Als die van in de keuken ons zien aankomen schieten ze reeds in gang… zonder dat we al besteld hebben.
Maar ze zullen het geweten hebben. Hier kan je toch niets anders dan hun specialiteit, zijnde kreeft, te bestellen.
Prachtexemplaren…
Herman ziet het best zitten…
Guido is zijn beestjes nog aan het aanschouwen.
Een glasje ijsgekoelde Boschendal smaakt hier heerlijk bij.
Onder ons op de straat zitten een pak groene arbeiders van hun middagrust te genieten.
Er speelt ook een xylofoon orkestje. Ze tokkelen er op los alsof hun leven ervan af hangt.
Als het op betalen aankomt, komt onze ober, mede onder indruk van de xylofoon klanken, zingend zijn kaartlezer presenteren. Erna trekt hem bij de arm, alsof ze een danspasje met hem wil uitvoeren.
Het spel zit op de wagen. Met ons gezelschap beginnen we aan een soort Afrikaanse Marie-Louise.
De xylofoners hebben ons al vlug in de gaten, en ze beginnen als het ware nog heviger te spelen.
Nu is het hek helemaal van de dam…
Verschillende klanten van andere tafels beginnen ook mee te dansen.
Intussen doet de leider van de band een teken met knipoog naar mij; hij heeft momenteel enkele xylofoonstokjes in de aanbieding. Dat moeten ze met mij uiteraard geen twee maal doen…
Voor de volgende tien minuten ben ik de leader van de band… en met succes, al zeg ik het zelf.
Intussen is ons gezelschap ook al beneden aangekomen, en doen ze daar dansen ze onverdroten verder.
Oei… een vals nootje. Maar daar trekken de dansers zich niets van aan.
Hierop komt Herman een beetje dirigeren. Verschillende mensen komen een centje werpen in de money-box die bij ons orkest opgesteld is.
We willen in de vooravond naar Cape Point voor een avondmarkt. Het is nog wat vroeg, en daarom rijden we eerst nog even naar centrum Hout Bay. Daar kennen we een koffie barretje “Allegria”, waar we een drietal jaar geleden een ganse week gingen ontbijten.
Natasha, de eigenares ziet ons uit de auto stappen en herkent ons direct. Ze komt de verbruikzaal uitgelopen om ons te begroeten. We hebben vlug ergens een bloempot kunnen tjoepen om haar cadeau te doen. Ze herkent de bloemen, want ze komen van haar eigen terras. Maar ze kan er toch hartelijk om lachten. Een cappuccino serveren zal echter niet lukken, want ze kampen hier weeral met stroomuitval. Reeds voor de tweede maal vandaag, en telkens meer dan twee uur.
Ik sluip toch eventjes naar binnen, om de “wall of fame” te bekijken. Misschien hangt mijn tekening of die van Luc Wilms hier nog tussen. Geen geluk echter… er hangt geen enkele van beide er nog bij. Ik mag het boek van de recent verwijderde tekeningen ook nog inkijken, maar daarin ook niets.
Nu zetten we koers naar de avondmarkt in Cape Point. We moeten terug over Chapman’s Peak. We krijgen schrikkelijk mooie tegenlicht beelden in het vizier. Die lonen wel een stop.
Onze silhouetten zijn ook niet mis.
Rond 18 u arriveren we op die avondmarkt in Cape Point.
Hier zijn terug van alle soorten dingetjes te koop. Artistieke en andere. Ook spijs en drank. Zowel om mee te nemen als om hier ter plaatse te nuttigen.
Al die huisjes zijn vervaardigd uit bier-, limonade- en colablikjes.
Op het ogenblik dat we een tafeltje willen veroveren botsen we op die vrienden van Herman; Jean-Luc en Bernadette. Het was Bernadette die gisteren onder ons balkon stopte om Herman toe te wuiven. Jean-Luc drinkt geen gewoon bier, maar brengt overal waar hij gaat een surrogaat mee. Een soort alcoholarm bier. Erna wil dit wel eens ruiken.
Intussen is Herman aan het flikflooien met Bernadette La Rousse.
Rond 20 u trekken wij, samen met Guido en Erna naar huis. Herman blijft achter met Jean-Luc en Bernadette. Zij zullen hem naar huis brengen.
Her en der zitten of liggen nog mensen te genieten van de zwoele avondzon.
Eenmaal terug thuis in onze studio komen Guido en Erna nog een uurtje bij ons langs. We genieten van een glaasje Poncraz, en wisselen een pak foto’s uit van de laatste dagen. Hiermee wordt de dag bezegeld.