Er zijn er die vannacht niet zo lekker geslapen hebben wegens “te warm”. Voor ons ontbijt werden we een etablissement aangeprezen, en dit willen we dan ook wel eens uitproberen. Alhoewel; de naam laat niet veel goeds vermoeden.
De muesli met fruit kan er nog enigzins door…
Maar die broodjes met spek; dat is een ander paar mouwen.
Nu een wandelingetje door Hermanus richting reservatie voor onze bustoer.
Op het walvisplein worden we plots geconfronteerd met een… walvis!
Het diertje is braver dan het eruit ziet.
In het “Sculpture Park” staan prachtige beelden. Elk jaar komen er één of twee beelden bij.
Ik geloof dat er dit jaar zelfs drie beelden bijgekomen zijn.
Hier wil Hilde ook wel eens bij…
… en ik wil een vuiltje uit z’n neus halen.
Intussen hebben we het kraampje bereikt waar we onze busrit kunnen boeken.
Janie regelt alles tot in de kleinste details, zodat we straks om 11 uur aan onze tocht kunnen beginnen.
Het is Zeker niet goedkoop. 150 ZAR voor een bustoer van twee uurtjes. (Iets minder dan 9 €). Maar we hebben het er voor over. Vanavond een slokje Sauvignon blanc minder, en ’t is vergeten.
En stipt om 11 uur komt de bus voorgereden. Er zijn nog twee Duitsers en twee Hollanders van de partij.
We zijn dus met acht, plus de chauffeur, plus gids Kurt. Een zeer goede gids trouwens.
We maken een korte stop aan de oude haven…
.. we krijgen tekst en uitleg aan de nieuwe haven.
De township rijden we stapvoets door.
Hier valt wel altijd “iets” te beleven.
Bijna overal hangt de was uit, en overal vind je een schotelantenne.
Die barbecue vind je om elke hoek. Ze doen het niet alleen voor eigen gebruik, maar meestal kan je ook een stukje vlees kopen.
We rijden nu nog naar de top van de berg, van waaruit we een mooi ansicht hebben op Hermanus. Bij nader toezicht vinden we ook de “vallei van Hemel en Aarde”. De place to be voor de wijnkastelen.
Tot in de kleinste details weet Kurt ons in te wijden in de Hermanuskennis.
Op deze pancarte krijgen we een (ingewikkelde) uitleg over de zeespiegelstijging.
Kurt vindt dat het nu lang genoeg heeft geduurd. Laat ons dus aan de retour beginnen.
Allé… allemaal terug naar ons busje.
Twintig minuutjes later staan we weer in het centrum van Hermanus.
Onze busrit is danig in de smaak gevallen, en we willen onmiddellijk inschrijven voor een rondleiding met gids in de township Zwelihle. Morgen om 10u30 hebben we afspraak met gids Willie Kompela, een man die zelf met zijn familie in die township woont. We zien er al naar uit.
Na de bustoer kunnen we bij “The Wine Glass” van een consumptie genieten, en dit met 25% korting. Dat laten we zeker niet liggen. Hier kunnen onze madams ook hun achtergebleven mails ophalen.
Een glaasje Newton Johnson met 25% korting smaakt nog lekkerder.
Onze dames krijgen hier precies een verschijning…
… maar het is de plafondverlichting waarvoor ze zo in verwondering staan. De lichtarmatuur bestaat uit een dertigtal wijnglazen. Door elke voet van de glazen schijnt een lampje. Je moet er maar aan denken.
Op zoek naar een restaurantje passeren we een Tsonga winkel. Tsonga zijn mijn lievelingsschoenen. Alsof mijn voeten voor model hebben gediend.
Ze passen als gegoten aan mijn voeten.
Het is bijna 14u30 en we hebben nog niet geluncht. We springen binnen in het Belgisch wafelkot naast de schoenwinkel.
Vroeger werd dit wafelhuis gerund door Patricia, een Gentse dame. Maar momenteel is het kleindochter Danisha die voor de bediening zorgt. Da wafels zijn lekker Belgisch.
We willen na onze wafel nog een wandeling maken. Maar de regen gooit roet in het eten. We druipen af naar huis. Onderweg echter passeren we een coiffuresalon; “The LAB”. De ganse crew zit er op werk te wachten.
Ik laat me dan maar direct onder handen nemen. Hilde komt na twintig minuutjes kijken hoe het zit. Zij is danig enthousiast over mijn resultaat. Per direct laat ze zich ook opnemen voor een behandeling.
Vanavond houden we het dicht bij huis. Italiaans restaurant Paradiso. We kiezen voor Spaghetti di mare ofwel voor scampis. Weeral een mooie dag die op zijn einde loopt.