Dag: 19 maart 2012

Omdat het vorige week nogal druk was, profiteren we van deze zondag om er zowel een rustdag als een rustige dag van te maken. We genieten van het cosy kader van onze guesthouse, en tegen de middag gaan we naar het strandrestaurantje “Lemon grass” van enkele tappa’s genieten. In de namiddag flaneren we in een originele Kaapse handelsnederzetting, “The Old Nick Village”. Heden ten dage bestaat de Village uit een prachtige tuin met een opeenstapeling van kleine in elkaar doorlopende huisjes en winkeltjes waar keramiek, kunst, textiel en sieraden te bewonderen en eventueel te kopen vallen. In één van die huisjes is er een oud klein textielmuseum ondergebracht. En of ik hier mijn hartje kan ophalen… Om het met een woord van Marva te zeggen; herinneringen. Vanavond zoeken we de bekende sfeer van “Emily Moon” op. Achteraf gezien was deze zondag toch niet echt een rust-dag.

Ons overdekt terrasje in onze guesthouse “Cornerway house”. Franser dan Frans.

“Lemon grass”, de place to be op Plettenberg Bay. Zalig genieten aan een van de mooiste kusten van Zuid-Afrika.

Bij het verlaten van de “Lemon grass” krijgen we een niet mis te verstane boodschap mee…

Altijd een schitterend beeld als een rivier (hier de Piesang) in de zee (de Indische oceaan) stroomt.

De duifjes en de vogeltjes hebben hun pleziertjes op Plettenberg Bay…

…en de vissers ook!

Het kleine textielmuseum in “The old Nick village” in Plettenberg roept veel herinneringen op. Hoeveel tienduizenden draadjes zou ik niet geschrankt hebben ? En als je mij vraagt wat de mooiste stiel is, dan zal ik nog steeds antwoorden; “de tex – stiel”.

Zelfde weefmachine (Hattersley) als in de textielschool van Aalst in 1960. Maar in Aalst hingen er geen dergelijke bordjes aan de muur. Zowel de technische evolutie (het weefgetouw) als de economische (het bordje aan de muur) kunnen  in een halve eeuw toch gans andere dimensies aannemen.

We eindigen onze dag bij Emily Moon, een restaurant dat we reeds sinds 2008 koesteren.

We hebben vandaag 500 kilometer te gaan en het weer zit weeral niet mee. Dus tijdig vertrekken. We nemen afscheid van “Avondrust”, van zijn gezellige uitbater en van Graaff Reinet. Een ganse voormiddag doorkruisen we mooie landschappen met sporadisch kleine dorpjes als afwisseling. Een stuk na de middag en na meer dan 350 km bereiken we Uniondale. In een afgedankte toneelzaal, die nu dienst doet als snack- resto- en kunstgalerij genieten we tussen antiek- kunst en andere prularia van een broodje beleg. Hilde ontdekt op het podium een levensgroot schilderij, en is ervan overtuigd dat dit kunstwerk geïnspireerd is op de Verhaert Sisters. Het is ook hier dat we de keuze moeten maken of we nog 175 kilometer rijden over mooie Nationale wegen, of anderzijds   slechts 75 km over de fameuze Prince Alfred pass. Men vertelt ons dat er met een normale wagen niet veel overschot zal zijn wegens de regen van de laatste dagen. En in tijd moet het ook ongeveer gelijk zijn; dikke twee uur. Maar het avontuur lonkt, en langs die Alfred pass is er natuurlijk veel mooier natuurschoon te zien. Dus wij doen het, en op uitzondering van één bijna frontale botsing komen we de pass heelhuids door. Die pseudo botsing gebeurde  in een haarspeldbocht, waar we beiden in het midden van de smalle modderweg reden. Allebei op hetzelfde moment blok-frein, en we stonden recht voor mekaar stil met beide bumpers op ongeveer 20 cm. Excuses uitgewisseld, en terug op weg naar Plett. Daar worden we ontvangen door lieve Caroline (hoe kan het anders?) van Cornerway House. We voelen ons direct thuis, en overwegen al drie maal te overnachten in plaats van twee. We zien wel…

In de dorpjes onderweg hangt zelfs nog Kerstversiering.