Maand: april 2016

Vanmorgen nog een kiekje van de kunstinstallatie vanuit ons vensterraam. De zwevende vrouwen blijven bekoren.

Toevallig lezen we vandaag een artikel in het dagblad over het kunst event  van Hermanus. Lionel Smit, De kunstenaar van de zwevende vrouwen staat zelfs op de foto van het artikel.

Het is zaterdag vandaag, en… begin van de maand. Dit betekent dat de week- en maandlonen gestort werden op de bankrekening.  Er staat dus weer geld op de rekening. Dat kan je zo zien in het straatbeeld; aan elk bankkastje staan lange files wachtenden om geld te tanken.

We worden ook weeral getroffen door de blik van een man die de vuilnisbakken aan het uitkeren is, in de hoop iets bruikbaars of eetbaars te recupereren.

Ook op zaterdag worden her en der openluchtmarkten gehouden. Zo ook in onze straat naast het kleine kerkje. Iedereen mag exposeren mits een kleine donatie aan de kerkgemeenschap.

Veel antiek, maar ook wat kledij en zelfs een paar eetstalletjes.

Aan een van de kraampjes vinden we een afgeleefd antiek boekje; “Tandheelkunde in school en huis”.  Alleen al de gravure op de kaft loont de prijs van het boekje (1,5 €). Dat zal ook wel een geschenkje worden voor één van mijn vrienden tandartsen.

Voor deze middag plannen we een ritje naar de Hemel en Aarde Village, een paar kilometer buiten het centrum van Hermanus. In die omgeving moet er op zaterdagmiddag een hemelse food-market zijn. Iedereen waarmee we spraken draaft er hoog mee op. Aan de rand van de village liggen er ook een paar leuke galerijtjes.

In de Galerij Daniël Kok hangen wel een tiental heel mooie werken.

Ook deze “Blue Lady” trekt wel even onze aandacht.

Maar niet getalmd; we zijn niet gekomen om de galerijen, maar wel voor de food-market op het wijndomein van Hermanuspietersfontein. Er heerst reeds een gemoedelijke drukte.

Er zijn een tiental tafels opgesteld waar verschillende delicatessen kunnen gekocht worden. Er kan ook op bordjes bediend worden, die je dan ter plaatse kan degusteren.

Uiteraard heeft de eigenaar van de locatie – Hermanuspietersfontein – ook zijn eigen tafeltje. Hier kan je een glaasje of een flesje van één van zijn lekkere wijnen degusteren.

Het valt ons op dat het logo van Hermanuspietersfontein verdomd goed gelijkt op dat van Hotel Playa de la Luz van vriend Jan De Clerck uit Spanje.

Zelfs de glaasjes zijn bijna identiek aan deze van Playa.

Er zijn ook Westkust mosselen verkrijgbaar. Dat zijn van die hele grote mosselen; bijna groter nog dan oesters. Da’s ook geen spek voor mijnen bek.

We laten het niet aan ons hart komen. We nippen een wijntje en Hilde geniet van een zestal oestertjes.

Naast de oesters kan je ook perlemoen krijgen, de zogenaamde abalones zoals gisteren. Ik heb er ééntje geproefd, maar die smaakte echt niet zo goed als deze van gisteren. ’t Is dus bij dat ééntje gebleven.

Ten alle kante hangen er spreuken aan de wanden. Bijna allemaal met betrekking op voeding en eten. Er zitten er wel een paar zeer fijne tussen.

Als we terug het centrum van Hermanus bereiken zit het terras van  Burgundy afgeladen vol. Maar op het eigenste moment is er een koppeltje dat vertrekt. We genieten hier dan nog van een cappuccino als dessert. Daarna anderhalf uurtje naar de kamer. Hilde heeft altijd wel wat om de oren, en ikzelf ben hopeloos aan het achteruitlopen met de blog.

Zoals afgesproken komen Luc en Lieve Notredame ons tegen 19u30 afhalen aan onze B&B. Het restaurant “Bientang’s Cave” ligt maar een vijfhonderdtal stappen hiervandaan. Maar eveneens een honderdtal treden naar beneden. Want het terras van het restaurant ligt slechts een vijftigtal centimeter boven  het zee-niveau. We zitten exact op hetzelfde plaatsje van waaruit de foto op de folder van Bientang’s Cave gemaakt is. Maar ’t is bijna pikdonker, en voor één keer het ik mijn fototoestel niet bij. Toen wist ik nog niet dat er op mijn Iphone ook een ingebouwde flits zit. ’t Is dus voor één keer zonder foto’s. Desalniettemin hebben we een fijne avond. Goed gegeten, niet slecht gedronken, en over 1.001 dingen verteld. We hebben elkander veel beter leren kennen. Tegen het afscheid is het bijna 23 uur, en we beloven dat we elkaar in de toekomst nog gaan ontmoeten. Is het niet in Zuid-Afrika, ’t zal in West-Vlaanderen zijn.

6 uur in de morgen. Prachtige zonsopgang te zien vanuit onze kamer. Nog wat vroeg om op te blijven. Ik duik nog een beetje terug onder de lakens.

Een vriend van de Waregemse filmclub had mij reeds van verleden jaar de tip gegeven om eens contact op te nemen met een koppel Belgen die een zestal maanden per jaar in Sandbaai bij Hermanus verblijven.

En vandaag, toevallig 1 april, is het er toch maar eens van gekomen om Luc en Lieve Notredame te gaan opzoeken. Wat zijn dat aangename mensen. West-Vlamingen! We krijgen een resem tips en weetjes mee voor ons verblijf alhier. Zoveel zelfs dat er slechts een paar zullen weggelegd zijn voor dit jaar. Vooraleer afscheid te nemen maken we een afspraak om morgenavond samen een restaurantje aan te doen in Hermanus.

Gisteren waren we op zoek geweest naar de abalone kwekerij in de nieuwe haven van Hermanus. Alles leek daar dicht en afgesloten. Met de tips die we van Luc Notredame meekregen trekken we er deze middag opnieuw heen. Inderdaad, nu komen we er wel in.

We worden ontvangen door Johan Hugo, één van de eigenaars van de kwekerij, We zijn spijtig genoeg te laat voor de geleide tour. Deze heeft maar éénmaal per dag plaats, om 11 u in de voormiddag. Als Johan onze ontgoocheling bemerkt stelt hij voor dat hijzelf een privé tourtje voor ons zou versieren. Wat hebben we nu geluk!

De zeeslak Abalone , in het Nederlands paarlemoer of zee-oor genoemd, is erg gewild vanwege de mooie parelmoeren schelp die gebruikt wordt voor veel decoratieve doeleinden zoals knopen en zelfs juwelen. Het vlees wordt als delicatesse beschouwd (Abalone steak) en schijnt ook medicinale werking te bezitten. Al deze eigenschappen bij elkaar hebben ervoor gezorgd dat deze zeeslak overbevist is geraakt en nu wordt beschermd. Er wordt actief jacht gemaakt op de stropers. Tot daar Johan’s inleiding om nu met de tour van de paarlemoerkwekerij te starten.

Maar eerst moeten we een paar botten aantrekken, want de kwekerij moet ten alle tijde bacterievrij blijven.

Dit verdient wel een foto.

Nadat we met onze voeten nog door een spoelbad moesten lopen en ook onze handen gedesinfecteerd werden kunnen we aan de eigenlijke tocht beginnen. In deze eerste afdeling worden de diertjes van 0 tot 3 maanden gekweekt. Ze worden verdeeld over honderden watertanks. Deze tanks worden gevuld met het water van de oceaan. Noch de kwaliteit van het zeewater, noch de temperatuur (15-18 graden) worden aangepast. Zo wordt de optimale natuurlijke habitat van de diertjes in stand gehouden. Zij krijgen wel wat voeding toegediend, maar die bestaat ook bijna hoofdzakelijk uit zeewier van de oceaan. Ook al omdat er geen chemicaliën worden toegevoegd kan het bedrijf het water terug naar de oceaan stuwen zonder enige verontreiniging. Er circuleren dus constant miljoenen liters water door het bedrijf.

Zolang de diertjes nog de drie maand niet bereikt hebben zitten ze vastgenesteld op zwarte plastic schelpen. Johan laat er eentje over zijn duim lopen. En dat lopen kan je ook letterlijk nemen. Want in tegenstelling tot oesters hebben abalones slechts een schelp langs één zijde.

Eenmaal de drie maand voorbij verhuizen de dieren naar de overdekte kwekerij. Hier komen ze nu in grote bakken terecht. En vanaf nu zal men ook hun geslacht kunnen bepalen.

Hilde krijgt een abalone in haar handpalm, en we gaan nu eens vlug controleren of een meisie of een mannietjie is.

Dit exemplaar is een mannietjie… Het wit gedeelte achteraan onder de schelp verraadt sperma. Zodus…

En zo zie je ook hoe ze zich zo makkelijk kunnen verplaatsen.

Tussen hun 3 maanden hun vierde jaar leven de abalones tussen geperforeerde schotten in de waterbakken. Om het paaien (afzetten van sperma en eieren) te stimuleren wordt waterstofperoxide toegevoegd aan het zeewater in de bakken. Dit stimuleert de spieren die moeten contracteren om eieren en sperma los te laten.

In de kwekerij worden eieren en sperma in de juiste verhouding gemengd. Na enkele uren zinken de bevruchte eieren naar de bodem van de tank.

Na al die uitleg en nadat we enkele vragen correct beantwoord hebben krijgen we het getuigschrift van “abalon-o-loog” overhandigd door Johan. De botten mogen terug naar af, en hij voert ons mee naar de receptie alwaar een kleine proeverij met abalones op ons wacht. Heerlijk! Links onderaan abalones met een speciaal sausje en kaviaar. In het midden een julienne van abalones, champignons, tomaat, peper en nog een paar ingrediënten. Om rechts te eindigen met pure abalone. Alhoewel ikzelf absoluut geen oesters mag vind in dit een echte delicatesse.

Awel, awel… zijn we hier goed ontvangen.

De kwekerij van Johan Hugo commercialiseert de abaloneproducten onder de naam “ABAGOLD”. Tussen 85 en 90% van de productie gaat naar de Far East. Zowel in China als in Japan zijn ze verzot op deze delicatesse. Als je weet dat er vier jaar aan een abalone gekweekt moet worden kan je ook wel indenken dat het niet goedkoop is. Een klein doosje opgelegde abalones kost al vlug boven de 30€.

We rijden nog enkele straatjes in- en uit om de andere activiteiten in de haven wat te proeven.

De township die we nu passeren kan ik weeral niet links laten liggen. Dus neem ik hem rechts. Een braadworstje bij die twee leuke dames zouden we wel lusten, maar het contrast met de abalones zou te groot zijn.

De snoepcontainer heeft ook wel te doen. Klanten vechten om het eerst bediend te worden.

Twee wrakken. Hoeft geen verdere uitleg.

We gaan morgenavond souperen met Luc en Lieve Notredame. Zij vroegen of wij niet wilden reserveren in “Bientaugg’s cave”, een restaurant vlak aan het water in de oude haven. Op onze wandeling naar het restaurant ontmoeten we twee Moslima’s.

Vanop het terras van het restaurant heb je een prachtig uitzicht op de Indische Oceaan. Maar morgenavond zal daar waarschijnlijk niet zoveel van te zien zijn.

Deze periode is geen walvisseizoen, doch eensklaps zien we een monsterexemplaar voor onze ogen opduiken. We zijn zeer geschrokken maar toch ook wel supercontent dit meegemaakt te hebben.

Op onze terugweg ontmoeten we verschillende Kaapse klipdassen. Deze dassie’s komen in grote getale voor op de Tafelberg, maar blijkbaar zijn ze hier ook niet vreemd.

Voor diegenen die het niet gesnapt hadden… dat van die walvis was een        1-april grapje natuurlijk.

Elke eerste vrijdag van de maand organiseert Hermanus een Kunst Wandeling. Dat is nu eens geen 1-aprilgrap. En dit van 17 u tot 20 u. Dat willen we wel eens meemaken.

Vijftien galerijen, gelukkig allemaal op de oppervlakte van een voorschoot.

Het meisje is echt. De olifanten zijn een schilderij.

In veel van de galerijen zijn de kunstenaars aanwezig, en overal worden wij op een hapje of een glaasje vergast.

 Keramiek, brons, glaswerk, sieraden, aquarellen, Afrikaanse artefacten; er is meer dan genoeg om een paar uur op een zeer gezellige manier door te brengen.

Gezien het warme klimaat is er zowel buiten als binnen iets te beleven.

Het publiek is ook zeer verscheiden.

Een naakt in een gekrakeleerd metaal.

We zijn zeer matig geweest in het aanvaarden van drankjes en hapjes, doch na een drietal uren zijn we het wel zat. Niet van de drank, maar van de overvloed.  Gelukkig hebben we voor vanavond niets vastgelegd. Moe en voldaan trekken we naar onze “Burgundy”.

Zoals Paulette gisteren al vertelde heeft ze inderdaad wat te vertellen. We zijn 31 maart en ze werkt haar laatste dag voor Burgundy. Potverdorie… Lucretia is hier al weg, en nu Paulette ook nog. Jammer!

We maken zelfs een soort afscheidsplechtigheid aan Paulette mee. Van haar collega’s krijgt ze bloemen en geschenkjes.

Bij al deze belangstelling is ze volledig van haar melk. Wij kunnen alleen maar zeggen; het ga je goed Paulette.

Intussen is er in de straat een heen- en weergeloop met een soort totempalen. We informeren naar de reden, maar de gasten hebben wel veel plezier, maar ze weten helemaal niet met wat ze bezig zijn.

Op de dijk zijn ze aan de wegwijzer betonnen kubussen aan het opstellen. Hier krijgen we iets meer uitleg.

Twee pientere heren verlossen ons uit onze nieuwsgierigheid. In Juni is hier in Hermanus een groots kunstevenement gepland. Nu reeds wil de stad hiervoor de aandacht trekken en wil men op enkele strategische plaatsen een eye-catcher opstellen. De twee heren die ons te woord staan blijken de kunstenaars van die werken te zijn.

Vandaag plannen we bezoekjes aan Stanford (25 km) en Gansbaai (nogmaals 25 km)

Stanford is een piepklein stadje, maar zeer pittoresk.

Er staat er eentje naartjes te verkopen. Naartjes zijn appelsienen. Dat wisten we ook niet.

Deze zit te nietsen…

We maken een stop in YUM coffee.

We bestellen alle twee een guiche.

Aanpalend aan Yum is er ook een plezant winkeltje.

Hier kan je 29 verschillende soorten thee kopen. We wisten zelfs niet dat er zoveel soorten bestaan.

Nu onze weg voortzetten naar Gansbaai. Een boogscheut ver maar.

Op een voetpad van het stadje Gansbaai ligt er wasgoed te drogen. Precies een modern kunstwerk. Wie legt er nu wasgoed op het voetpad? Bij nader toezien blijken het kuisvodden van een schildersbedrijf te zijn die hier te drogen liggen.

Het golven van de zee spatten tot ver over de golfbrekers. Daar trekken deze vissers zich echter niets van aan.

Het water hier is extreem rijk aan vis. De koude golfstroom van Antarctica zorgt voor veel plankton, dat veel zeedieren aantrekt. Aan het haventje van Gansbaai is het precies een drukke bedoening. Een kijkje nemen dus…

Er is inderdaad een vissersboot binnengelopen en ze zijn met man en macht aan het lossen.

Het is serieus werken, maar het gaat er toch gezellig aan toe.

Deze boot heeft uitsluitend op pilchars gevist. De visjes worden in plastic bakken gekieperd.

Niet te tellen hoeveel miljoenen van die visjes op één nacht uit de zee gehaald worden.

Aan de zijlijn zitten er wat mensen die hopen op het einde van de werkzaamheden enkele graantjes -in dit geval visjes- mee te pikken.

Hopelijk blijft er voor deze stakker ook wel hier of daar een visje rondslingeren.

De bakken worden gewogen. Er komt nog een laagje ijsblokjes boven de visjes. En dan gaan de bakken met de heftruck de vrachtwagen binnen. Enkele kilometer verder worden de vissen verwerkt in de visfabriek.

Een paar dagen later verlaten de visjes het fabriek onder deze vorm. Die doosjes herinner ik mij nog maar al te goed uit de soldatentijd en de Chirojeugd kampen.

We rijden nog wat door langs de strandlijn, in de hoop B&B Cliff Lodge te vinden. Deze B&B ligt langs de oceaan in een randdorp van Gansbaai; De Kelders genaamd. Daar verbleven onze Duitse kennissen Yvet en Paul voor een paar dagen. Ze waren danig enthousiast en tipten ons om deze B&B zeker eens te gaan bekijken.

Inderdaad, een prachtige B&B.  We riskeren ons om aan te bellen en een folder te vragen. Misschien kunnen we hier volgend jaar een paar dagen komen. De baas is supervriendelijk, en hadden we deze voormiddag aangeklopt, dan hadden we Yvet en Paul nog kunnen gedag zeggen. Hij troont ons mee naar een paar kamers die op dit moment nog niet ingenomen zijn. Schitterend, maar… niet goedkoop!

Veel dichter bij de oceaan kan dit zwembad niet liggen.

We hebben de terugtocht aangevat en een koffietje in “Coffee on the Rocks” zal ons deugd doen.

Vanop dit terras hebben we ook schitterende zichten op de zee en de rotsen.

Op onze terugweg blijven we in vervoering door de prachtige landschappen.

Aan de bushalte van Stanford kunnen we een afslag nemen naar de plaatselijke township. Even een kijkje nemen.

Hier weer overal blijdschap troef.

Zalige expressies toch?

De jeugd ziet het ook wel zitten.

Een paar kilometer voor het binnenrijden van Hermanus passeren we nog een zeetong, en hier is zopas een kolonie flamingo’s neergestreken. Pech dat ik geen telelens bij heb, maar ook met een gewone 85mm loont dit ook een kiekje.

We komen in Hermanus aan onze “Burgundy”. Groot is onze verwondering als we de wegwijzer bemerken waar vanmorgen steenblokken werden geïnstalleerd. Op elk blok zweeft nu een vrouwenfiguur. Een schitterende installatie als promotie voor het “Hermanus Fine Art” evenement dat hier in juni georganiseerd doorgaat.

Recht tegenover de installatie, in de Burgundy, zit de kunstenaar van de beelden de reacties te volgen van de mensen die voor het eerst met de installatie geconfronteerd worden. Boeiend.

Wijzelf gaan de beelden ook eens van dichterbij bekijken. Zowel de kleur als de materie van de dames doet ons denken aan de naakte vrouwen welke we een vijftal dagen geleden in Stellenbosch hebben gezien.

Het bordje op een van de sokkels bevestigt onze gevoelens. Die beelden waren ook van Anton Smit.

Uiteraard wil Hilde ook nu eens bij deze dames poseren. Ditmaal is het wel moeilijk om dezelfde pose als die dames aan te nemen.

De chef van Restaurant Burgundy komt er juist aan om de avondshift voor te bereiden. Ideaal moment dus om een tafeltje voor twee personen vast te leggen voor vanavond.

Na het diner kunnen we de installatie bij kunstlicht bewonderen. Ziet er nu nog anders uit… bevreemdend.

De lucht zit nog niet zuiver, maar het regent toch niet. We zijn dus tevreden.

 

Het is weeral Paulette die ons ontvangt bij het ontbijt. Ze wil wel eens op de foto met Hilde en ze verklapt dat ze voor morgen iets in petto heeft.

Deze voormiddag willen we eens het ganse centrum uitkeren. Hervalt inderdaad wel een en ander te beleven.

Bij een grote bloemist krijgen we wat meer inzicht over de Afrikaanse bloemen in ’t algemeen en de protea in het bijzonder. Deze protea is tevens de Nationale bloem. Bijna elke belangrijke stad in Zuid-Afrika heeft een Protea Hotel.

Bij de winkels met Afrikaanse toestanden staat alles meestal overvol. Niet makkelijk dus om het kaf van het koren te scheiden.

Piepkleine restaurantjes. Inderdaad, amper een “voorskoot” groot.

We zijn hier aan de Indische Oceaan. De watersporters komen hier goed aan hun trekken en de winkels spelen daar ook op in.

Hier hebben we de tandpasta en de scheerzeep aangevuld.

In één van de kunstgalerijen staan verschillende prachtige bronzen. Zeer mooi. Het is waarschijnlijk best dat ze niet geprijsd staan.

Terwijl bij deze beeldjes wel een prijskaartje ligt…

In dezelfde galerij is een artiest aan het werk. Hij is de laatste figuurtjes aan het invullen van een groep. Op mijn vraag hoeveel figuurtjes op het schilderij staan kan hij niet antwoorden.

Een fotowinkel kan ik natuurlijk niet vorbijlopen. Niet veel zaaks ware het niet van een glazen kast met oldtimer camera’s. Staat daar een mini camera, maar dan ook mini. 5,9 centimeter lang. Kiku 16 Model II. Ik informeer of het toestelletje te koop is. Jawel, voor 250 Rand. Alles werkt nog perfect en er zit zelfs een onbelicht filmrolletje in. Maar de filmpjes zelf zijn niet meer in de handel. Voor iets minder dan 15 € is mijn verzameling terug een item rijker.Mijn dag kan niet meer stuk.

Vanmiddag een kleinigheidje eten. We willen dit doen bij Betty Blue, want we vernamen dat het precies daar is waar Lucretia nu werkt.

Inderdaad, we ontmoeten Lucretia terug. Hier samen met haar nieuwe werkgeefster Celia. Een drietal maand geleden heeft zij dit nieuwe eethuisje opgestart. Alles hypermodern en superclean.

Niet alleen het Betty Blue logo, maar ook andere tekens zijn wel héél modern opgevat. Zoals deze richtingwijze naar heren en damestoilet.

En wat dacht je van dit klachtenbord?

Hilde eet hier een slaatje met feta, gourgettes en tomaatjes.Ze boft!

Ik kies voor een spinazie pannenkoek. Overgoten met een ondefinieerbaar doch zeer lekker sausje. Ook zeer lekker. We komen nog terug Lucretia. Beloofd!

In een shop hebben we wat aandacht voor een Zuid-Afrika kaart. Maar in feite is het een reclame voor de BAZ BUS. Dit is een soort hop-on hop-off bus die door het ganse land dretst. Uiteraard zien wij dit niet zitten. Meer bedoeld voor backpackers.  Voor eventuele jongere lezers van ons blog, toch wat verdere uitleg. Baz Bus is de populaire hop-on hop-off buspas voor backpackers in Zuid-Afrika. Het concept is simpel: koop vooraf een buspas naar je eindbestemming en stap in en uit zo vaak je wilt langs de route. Er zijn meer dan 180 backpacker hostels en lodges om uit te kiezen en meer dan 40 steden en dorpen waar je onderweg kunt uitstappen. Je wordt opgehaald en afgezet voor de deur van je hostel. Zolang je maar in één richting blijft reizen, mag je zo vaak als je wilt in en uitstappen. Er zijn verschillende buspassen voor backpackers van alle leeftijden. De meeste reizigers aan boord zijn jong en onderweg is het vaak erg gezellig. Het is tevens een prima optie als je niet zelf door Zuid-Afrika wilt gaan rijden met een huurauto. En veilig.

Vanavond een lams koteletje in Restaurant Paradiso.

Na het ontbijt nog een afscheidsfoto met Yves. Een echt afscheid is het eigenlijk niet, want op 3 april komen wij hier nog voor een tweetal dagen terug. We hebben ook nog een gesprek met een koppel Duitse gasten. Ze reizen voor de vierde keer door Zuid-Afrika met als hoofddoel het maken van foto’s en het schrijven van teksten voor hun fotoboeken en blogs. We krijgen een paar interessante tips en wisselen ook onze wederkerige blog informatie uit. De blog van Yvet en Paul is www.yp-travel-photography.be

We gaan de baan op, en reeds na een paar honderd meter houden we even halt bij een nieuwbouw. We kennen niet veel van het bouwvakkersvak, maar we hebben toch de indruk dat hier goede stielmannen bezig zijn.

Aan zijn muts zou je het niet zeggen, maar deze plamuurder geeft toch de indruk zijn stiel onder de knie te hebben.

We passeren ook de township van Franschhoek. Dinsdagvoormiddag is een kalme dag, temeer daar het ook nog Paasvakantie is. waardoor veel kinderen de steegjes helpen vullen. Een veiliger moment om zonder begeleiding de township in te rijden bestaat er niet. Dus doen we het…

Voetballende kinderen, kleine huisjes, scharrelende geiten en kippen, geitenkoppen en geplukte kippen op de lokale markt, kleine bars en barbecues op straat.

Twee kapoenen…

Bijna aan elk huisje hangt de was uit…

Op het eerste gezicht roept een township misschien een gevoel van medelijden op. Maar als je verder kijkt dan de façade van golfplaten, zie je veel levensvreugde, trots en ubuntu, verbondenheid.

Aan levensvreugde ontbreekt het inderdaad niet…

De eentonige golfplaten worden soms opgefrist met prachtige motieven. Motieven die veelal verwijzen naar de strijd voor de mensenrechten.

Toekomstig rugby kampioen.

Prikkeldraad met lief snoetje.

Kleurrijk, zowel de mensen als de huisjes.

Zelfs een heuse interieurshop.

Hoewel zeer kleurrijk, ligt het kleuterschooltje er toch wat verlaten bij. Immers, deze week is het immers nog vakantie.

Ook zo voor het kerkhof. Verlaten maar niettemin zeer kleurrijk.

Het logo van de lagere school bevat een gezegde dat overal van toepassing moest zijn; “WERK OVERWINT ALLES”.

Het wordt nu wel hoogtijd  om onze weg te vervolgen, want het is weeral bijna middag. In Theewaterskloof hangt er een bevreemdende mist over het water. Het lijkt wel opwaaiend zand. Of is het de combinatie van de twee? Terug een fotostop natuurlijk.

Intussen is Hilde weeral in de weer met haar Ipad.

In de buurt van Grabouw willen we bij Harris Bros wel eens de pizza proeven.

Plezant familiebedrijfje. Moeder, dochter en zoon…

Een glaasje wijn en een psalm uit de bijbel verlicht het wachten.

De pizza is inderdaad ovenvers. Afgaande op het formaat besluiten we om er samen ééntje te delen. Alhoewel zeer lekker krijgen we met z’n tweeën die pizza niet helemaal op.

Hilde’s maag was weeral kleiner dan haar hart…

De pizza-jongen vertelt ons dat hij van Botrivier afkomstig is, en dat we daar zeker nog een stop moeten inlassen. Naast het Botrivier hotel moet een leuke keet liggen. Een soort bruin café.

Het is inderdaad een authentiek bruin café. Bruiner dan bruin…

We bestellen twee capuccino’s en vragen om deze op het buitenterras te serveren.

Intussen ga ik toch nog even op verkenning. Naast het café is er ook nog een dameskroeg, een feestzaaltje en een biljartkamer.

Ook nog een restaurantje. Hier trekt de menu van de dag wel mijn aandacht. Wat willen ze in godsnaam bedoelen met “Afval”? Intussen kregen we het antwoord van Greta uit Wilderness als reactie op deze blog. ‘Afval’ kan zeer lekker zijn. d.i. ingewanden en/of orgaanvlees – smakelijk !”.

Door al ons oponthoud zal het toch 16 uur worden voor we de walvisstad Hermanus bereiken. Onze B&B, Auberge Burgundy, vinden we moeiteloos, want twee jaar geleden waren we hier ook al.

Anne-Marie verzorgt de receptie, en ze doet dat uitstekend. We slapen op het eerste verdiep maar zij zorgt er voor dat onze koffers daar afgeleverd worden. Het ontbijt ’s morgens moeten we aan de overkant van de straat nemen in een restaurant dat ook Burgundy noemt.  Anne-Marie bezorgt ons de vouchers. Omdat ze zo behulpzaam is zing ik voor haar één van mijn jeugdliedjes “Zeg Annemarieke waar gaat gij naartoe?” En of ze er kan om lachen… ze informeert zelfs naar de integrale tekst, en ik beloof haar die tegen morgen te bezorgen.

We glippen vlug nog efkes de aanpalende straatjes binnen. Ook hier een opeenstapeling van leuke boetiekjes, galerijtjes en snuisterijenwinkeltjes.

In een van de winkeltjes ontdekt Hilde een tafereel uit haar jeugdjaren. De drie meisjes zouden Liliane, Danielle en Hilde voorstellen. De dame uiterst rechts kan als Mama Paula doorgaan, en op het achterliggend schilderij zou schoonzus Monique afgebeeld staan. Met veel goede wil kan ik er zelfs ook inkomen.

Dit beeld stelt Hilde voor (bovenaan) met een vriendin (onderaan). Na lang aandringen verklapt ze mij de naam, maar slechts op voorwaarde dat ik die naam niet op de blog zal zetten. Ik houd mij hier uiteraard aan mijn belofte.

Omdat we morgenvroeg het ontbijt nemen in Restaurant Burgundy kunnen we het vanavond evengoed al eens uitproberen. En ’t is gemakkelijk… we moeten maar de straat oversteken. We hopen serveuse Lucretia hier terug te ontmoeten. Lucretia was een zeer lieve dame, en ze begroette ons altijd met “Mienier Dievosch”. Maar Lucretia is intussen uitgeweken naar een ander restaurant in Hermanus. Spijtig! Maar vandaag is Paulette onze dienster. Ze heeft Lucretia nog gekend en ze belooft ons even goed te bedienen als Lucretia indertijd deed. En ze houdt woord. We eten elk zes grote scampies en likken duimen en vingers af.

Nog geen twee minuten op ons kamer als we daar een Face Time geklingel ontvangen. Kleinzoon Julien met Bompa. Ze zijn met de ganse familie op wintersport. Enthousiasme alom. Als we het mogen geloven zijn ze alle twee ski kampioen. En we geloven het nog ook!

Nog maar pas afgesloten met Julien, of daar hangen Caroline en Bert aan de Face Time lijn. Weeral een lange babbel. Het nieuws van België en van Waregem overspoelt ons.  Gelukkig ditmaal alleen maar goed nieuws. Toch plezant dat we zo ver van elkaar ook zo dicht bij elkaar kunnen zijn. We kruipen met goede gevoelens in bed…

Oef, het zonnetje schijnt weer vandaag. Ontbijt buiten dus. en Yves heeft woord gehouden; het potje confituur van Rob werd stiekem op onze tafel gezet. Lekker hoor Rob!

Vandaag maken we er een rustig dagje van. Zalig niksen, wandelingske in ’t stad, genieten van tuin en zwembad. Zelfs een middagdutje. Da’s lang geleden.

Ja santé… Alle dagen die mannekes binnen en buiten dragen.

Nog een schilderij van Yves.

Dit manneke doet ons aan iemand denken.

Zelfs een dagblad lezen in ’t Afrikaens… moet ook kunnen vandaag.

 

Vanavond gaan we hapje eten bij “Allora”. Steak tartaar met frietjes.

Lemusia is weeral onze serveuse, ditmaal bijgestaan door Simon. We zijn een uurtje vroeger dan naar gewoonte op de kamer; zo kunnen we nog eens het Belgische televisienieuws meepikken op BVN.

 

Inderdaad, ’t is Pasen! Aan familie, vrienden en alle lezers van deze blog wensen we een zalig Paasfeest.

Er liggen geen paaseieren in de tuin, want het regent pijpenstelen. Maar Yves stelt ons gerust; er komen paaseitjes op de ontbijttafel en binnen een uurtje schijnt de zon. Als dat maar waar kon zijn…

Tegen 8u30 begeven we ons naar de kerkdienst van de Verenigde Gereformeerde kerk. Rob had ons gisteren gewaarschuwd dat we beter iets te vroeg gaan. Dan hebben we de gelegenheid om ons kenbaar te maken. De dienst begint in feite maar om 9 uur, maar de kerk zit toch al bijna vol. Er komt een soort Kerkmeester op ons af om ons welkom te heten. Hij informeert naar onze nationaliteit en of hij onze namen mag kennen. We mogen plaatsnemen waar we zelf verkiezen. Bij de aanvang van de dienst worden tientallen liederen en gospels gezongen. Soms door een vrouwenkoor, soms door een mannenkoor en ook en vooral door de ganse gemeenschap.

Het duurt bijna een vol uur voor we aan de preek toe zijn. Vanop een soort kansel vangt de predikant aan met Christian en Hilda De Vos welkom te heten. De tekst van die verwelkoming verschijnt op het scherm boven de kansel. Er komt zelfs een verwijzing naar de vreselijke gebeurtenissen die zich deze week in Brussel afspeelden. Kippevelmoment…

Na de dienst die bijna twee uur in beslag heeft genomen zijn er nog enkele kerkgangers die op de foto willen met Hilde. Allemaal lieve mensen.

Er komt zelfs een bus aan te pas die een deel van de kerkgangers naar hun huizen terugbrengt.

Zoals afgesproken gaan we terug aanbellen bij Rob en Machteld Meeusen. Net zoals gisteren worden we hier weer als echte vrienden ontvangen. Binnen de kortste keren staat de gekoelde champagne op tafel. Meesterkok Rob heeft voor hapjes gezorgd, en het zijn er om duimen en vingers af te likken. Topper is een groentesoepje van zelfgekweekte groentjes.

Het is niet voor niks dat Rob in 2001 tot Bocuse d’Or benoemd werd. Tussen zijn culinaire uitspatjes door vertelt hij met een aanstekelijk enthousiasme over zijn vorig leven in de horeca.

Het is al een stuk na de middag als we kunnen afscheid nemen. Echter niet zonder dat we een pot confituur willen meenemen voor Yves. Den Yves van onze Alchimist. Uiteraard zelfgemaakte confituur. Intussen hebben we ook een afspraak vastgelegd om vanavond samen met Rob en Machteld in de Reuben’s te gaan souperen. Want we zijn bijlange nog niet uitverteld.

In de Alchimist zijn we uiteraard welkom met onze confituur. Yves zal ze morgenvroeg  zeker nog niet bij het gastenbuffet plaatsen, want dan is ze dezelfde dag nog foetsie. Maar hij belooft wel dat wij er morgenvroeg zullen kunnen van proeven. Nadien hebben terug een lange babbel over de schilderkunsten van Yves. In het vuur van zijn verhaal haalt hij nog een paar van zijn eerste werken tevoorschijn,

Het schilderij van Megan komt ook nog eens naar boven. Yves dringt aan dat ik daar ook eens mee poseer. En waarom niet.

Het is niet omdat het Pasen is dat er niet moet gewerkt worden. De kamermeisjes zijn tot een stuk in de middag in de weer om alles pico bello in orde te brengen.

Als we een paar minuten na 19 u arriveren bij Reuben’s zitten Rob en Machteld al knusjes geïnstalleerd. Doordat Rob uit de horeca komt weet hij een en ander te vertellen over Reuben, de meester kok van Reuben’s. De man is gekend over gans Zuid-Afrika. In een viertal steden heeft hij een restaurant naar zijn naam.

 

Zijn inventiviteit gaat nog veel verder dan het culinaire. Hier in Reuben’s Franschhoek is de bar vervaardigd uit een vleugel van een vliegtuig. Je moet er maar aan denken. Beuben laveert het ganse jaar door van de ene stad naar de andere. Van zijn ene restaurant naar het andere. En wat meer is; hij is een honderd procent self-made cooker. De keuken van zijn mama en de feeling van Reuben.

Reuben heeft zelfs meerdere kookboeken op zijn actief. Sommigen zijn al aan de twaalfde herdruk toe. We beleven hier een boeiende avond met duizend en één verhalen. Uiteraard ook met culinaire hoogstandjes. De canard à l’orange is onverbeterlijk. Intussen doet Machteld ook een verhaal uit de doeken over iets geheel anders. Op enkele kilometer van Franschhoek moet er een gevangenis zijn waar Mandela twee jaar heeft doorgebracht. Heeft niets te zien met Robbeneiland. Dit zou een gevangenis zijn die nog steeds in dienst is. Machteld kent daar de directeur, en ze wil voor ons een geleid bezoek organiseren. Natuurlijk dat we daar mee instemmen. Machteld probeert een afspraak te maken voor Maandag 4 april, want dan zijn we weeral voor een tweetal dagen in Franschhoek. Met dit vooruitzicht in mind hunnen we nog een Irish coffee verteren en daarna is het afscheid alweer aangebroken.

’t Is inderdaad al na 22 uur als we afscheid nemen van Machteld, Rob en hun mooie Jaguar oldtimer. Tot maandag 4 april!

Wat een prachtige wagen…