Vandaag verlaten we Paternoster. Een beetje vroeger uit de veren als naar gewoonte. We willen voor ons ontbijt even tot aan de kust rijden om te informeren of de kreeftenvissers vannacht uitgevaren zijn. Hilde heeft het druk met die nieuwe oorhangers van Hettie.
Om 7 uur zijn de bouwvakkers al druk in de weer.
De thermometer wijst reeds 21°, maar die mannen hier is dat bitterkoud.
We hebben geluk. De Oceaan ligt erbij als een spiegel en er is al een beetje beweging aan gang. Het gros van de vissers landt rond het middaguur. We beslissen dus om enkele uren later af te reizen. We bellen Koen, de eigenaar van onze volgende B&B op, om te verwittigen dat we niet rond 14 u zullen arriveren, maar dan wel tussen 16 en 17 u.
Na het ontbijt gaan we de sleutels overhandigen en afscheid nemen van onze buren/eigenaars. Ben is er niet, maar Noamie, zijn echtgenote, is zeer enthousiast over de goede huurders die wij wel waren. Ze hoopt ons volgend jaar terug te mogen ontvangen. En ze nodigt ons uit om vlug even twee andere huisjes te gaan bezichtigen, huisjes waarvan Ben en zij ook de eigenaars zijn.
Beide huisjes kleven aan elkaar, en zijn dus ideaal om met twee koppels te bewonen. Zeer goed gelegen in de eerste rij aan de Oceaan.
Nieuwview is de naam. Twee huisjes onder hetzelfde dak.
En wie is hier klusjes aan het uitvoeren? Jawel, onze vriend Franz uit Kroatië. Even pienter als gisteren.
We nemen afscheid van Noamie, in de hoop ons volgend jaar terug te ontmoeten.
We rijden nu naar het strand. Er is nog niet te veel beweging en we besluiten eerst nog een koffietje te gaan slurpen in Paternoster Hotel.
Om naar het toilet te gaan in het hotel moet je door de bar passeren. “ThePanty Bar”… wat is me dat?
Het plafond is hier bezaaid met tientallen, misschien wel honderden slipjes en béha’s. Vele van die lingerietjes zijn met een viltstift genaamtekend. Na meer dan vijf minuten vind ik geen enkele bekende terug en geef ik het op.
En nu, op naar het strand. Het is hier al behoorlijk druk.
De vissers zijn verplicht hun volledige vangst te legaliseren. Er is immers een quota voor de kreeftenvangst in de Oceaan, en deze moet minutieus nageleefd worden.
Elke bak of zak kreeften dient naar een container gebracht. Daar wordt alles gewogen en ingeschreven.
Als we ze mogen geloven moet de vangst van vandaag superieur van kwaliteit zijn.
Maar tussen de enkele meters afstand van de bootjes tot de controle tiert de zwarte markt welig. Bewoners en restaurateurs uit dichte en verre omgeving komen hierop af om toch maar één of meerdere exemplaren persoonlijk te kunnen uitkiezen.
Eenmaal de deals met de vissers gemaakt is het inpakken en wegwezen geblazen.
Om de haverklap klampen ze me aan; “Hoy Oopa… jij nie crayfish koop?” Aan toeristen verkopen ze uiteraard heel graag. Die kennen er niets van en ze betalen het dubbele van de prijs of nog meer.
Plots komt Hilde me een schouderklopje geven met de melding dat iets verderop een cameraploeg aan het werk is. En dat ze bij een interview van een visser het woord “Wolfgat” hoorde vernoemen. Niet gewacht, niet gedraald… onmiddellijk daarop af. Het is inderdaad een ploeg van Reuters News die een reportage maakt over ’s werelds beste restaurant “Wolfgat”. En wie ben jij Meneer, en van waar bent u? Na drie zinnen vragen ze al of ze van mij ook een klein intervieuwke kunnen afnemen.
Daar gaan we… Ze vragen mijn gedacht over “Wolfgat” Mijn antwoord is kort en bondig; “The best restaurant of the world… OF THE WORLD!” Met die tweede “of the world” zijn ze heel tevreden. Intussen worden ze opgeroepen om naar “Wolfgat” te trekken, want daar heeft een tweede reporter de chef Kobus van der Merwe te pakken.
Hop… Statief en camera over de schouder, en weg zijn ze. Het rotsblokken en duin op tot aan het restaurant waar de chef klaar is voor een interview.
Met de telelens kan ik het terras wel in beeld brengen. Doch het interview wordt afgenomen binnen in het restaurant.
Na dit televisiegebeuren kuieren we nog wat rond tussen strand en zee.
Intussen zijn de laatste bootjes aan het binnenlopen. Bijna allemaal zien ze er gelukkig uit met de vangst van vandaag.
Kwaliteit goed… kwantiteit goed… wat wil je nog meer?
Op de weg naar onze auto worden we nog verschillende keren aangesproken om toch maar een paar van die kreeftjes te kopen. Ze steken de beestjes in de lucht om te tonen dat ze nog bewegen en dus nog levend zijn.
Op de dijk zitten een viertal illegale verkopers. Ze hebben hun kreeftenzakken zo goed en zo kwaad als mogelijk verstopt, want er zijn net twee agenten afgezakt naar het strand. En Hilde houdt hun wagen in het oog…
Het is reeds 13 uur voorbij en we zetten nu vlug koers naar onze volgende bestemming Riebeek-West. Ongeveer halfweg passeren we Langebaan, en we houden hier toch een korte food-stop.
In Restaurant Breeze kappen we een spaghetti naar binnen.
Een half uur later zijn we terug de baan op, en een nog uurtje later arriveren we aan onze eindbestemming B&B Church Hills in Riebeek-West. Amper de parking opgereden of onze gastheer Koen maakt al zijn verschijning aan het achterpoortje. Drie en twee jaar geleden waren we hier ook al. We zijn dus geen vreemden. Intussen zelfs vrienden.
Het voelt een beetje aan als terug thuis komen.
Koen en Véronique helpen ons installeren in onze knusse slaapkamer.
Véronique weet te vertellen welke restaurantjes we hier in de volgende dagen kunnen aandoen. Samen met Koen geeft ze ook een hoop aan informatie mee over deze streek.
Een beetje rusten, een internetje, een zwemmetje, en ’t is weeral avond. Rond 19 u trekken we naar een van de aangeraden adresjes, Mama Cucina, een Italiaans restaurantje in Riebeek Kasteel, een vijftal kilometer van onze Riebeek West.
Leuk interieur, maar omdat het vanavond zo zwoel is opteren we toch om buiten te zitten.
Hilde kiest voor een steak met lookboter, en ik houd het bij een Pizza.
Hilde kan en zal ook niet klagen over die steak.
De tafel naast ons zitten twee dames. Door één of andere opmerking geraken we in gesprek en binnen de kortste keren kennen we een deel van elkaars leven.
Het zijn moeder en dochter die in Sommerset West wonen, maar hier in Riebeek Kasteel een weekendje komen doorbrengen. Immers, dochter Tammy is sinds enkele dagen voor twee maand in verlof. Zij werkt op een Russisch yacht en na vier maand ononderbroken dienst heeft ze recht op twee maand vakantie. Misschien ontmoeten we elkaar wel eens in Zuid-Frankrijk, want in Juni-Juli vaart het schip die richting uit. De mama van Tammy is een Zuidafrikaanse, terwijl papa een Duitser is.
Van links naar rechts; Mama, Hilde en Tammy. Leuk gesprek, iedereen blij, en wie weet…