Maand: maart 2019

Vandaag terug zonnig weer. Dit wil zeggen ontbijt op het terras. Nog een paar foto’s, want dit is ons laatste ontbijt bij Amber Guest Lodge.

Onze leuke serveuze Amber mag er ook eens bij op de foto.

Herman opteert voor een “full house” ontbijt.

Van moeder en dochter eigenaars moeten we ook afscheid nemen.

We hebben slechts een vijftigtal kilometer voor de boeg. Tijd zat dus. Eerst nog even de boetieks en galerijen van Knysna afdweilen.

In Knysna in het algemeen, en Thesen Island in het bijzonder zijn er inderdaad enkele zeer mooie galerijen.

Alle kunstvormen komen hier aan bod…

Zowel beeldhouwkunst…

… als schilderkunst… (dit is een werk van onze vriendin Marinda Combrinckx)

Zowel grafiek als fotografie…

Gilles in bewondering voor een modern media kunstwerk.

In één van de galerijen ontmoeten we een vinger kunstenaar.

Inderdaad… de man schildert niet met borstel of penseel, maar wel met z’n vingers.

Dit willen we toch eens van dicht zien.

Hij schildert niet alleen met zijn vingers; hij schildert het beeld ook op zijn kop.

Hij heeft zelfs prints laten maken van zijn schilderijen op sjaals.

Odile staat er schattig mee. Verkocht !

Nu heeft Gilles ook wel een Afrikaans armbandje verdiend.

De deal is vlug gesloten. Verkoopster content en Gilles content.

Nog een paar boetieks…

…en nog een paar galerijen…

… en nu is’t genoeg geweest.

Een half uurtje rijden, en we komen aan in Wilderness. ’t Is middag, dus vlug een hapje nemen in Views Hotel.

Alleen al voor het uitzicht zou je naar hier komen.

We maken er een vluggertje van. Want we willen nog een en nader doen deze namiddag.

Eerste stop maken we aan “De kaart van Afrika – Map of Africa”.

De naam voor deze plaats is afgeleid van het uitzicht op de achterkant en toont een vorm van de rivier die lijkt op de kustlijn van de Zuid-Afrikaanse landen.

Het uitzicht op de kustlijn is nog verbluffender.

En wat meer is… van hieruit zijn verschillende paragliders hun geliefde sport aan het beoefenen.

Prachtig hoe ze van hieruit een aanloop nemen, om daarna minuten lang boven de oceaan te zweven. En alweer komt het water in Gille’s mond. Want hij heeft alras bemerkt dat er een paar tentjes staan van organisaties die duo-sprongen promoten.

Binnen de kortste keren is de deal gesloten. Hij wordt een corset aangemeten…

Zit alles goed vast ??? Klaar voor het opstijgen.

Daar gaat hij… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien…

Odile en Hilde turen naar boven…

En Gilles tuurt naar beneden…

Steeds verder weg. Komt hij ooit nog terug?

Ach meneer, een mooie vogel wil ik zijn… met sterke vleugels asjeblief meneer Merlijn…

Na een half uurtje zweven staat onze vogel goed en wel weer aan de grond. Zo content als iets… Zijn malchance van gisteren is grotendeels goedgemaakt.

Op de parking van “Map of Africa” hebben we nog een leuk gesprekje met de vrouwelijke parkwachter. Een heel leuke dame die dolgelukkig is met een petje.

Vanuit een geparkeerde wagen heeft chiwawa ons ganse gesprek gevolgd.

Nu nog tien minuutjes, en we arriveren bij onze eindbestemming voor vandaag.

Bij “Just For 2”, de self catering accommodatie van onze Belgische vrienden Greta en Roger Vandewiele.

Het weerzien na ongeveer tien maanden wordt bezegeld met een welkom drink op hun privé terras. Een glaasje Poncraz kan toch deugd doen.

De chalets waar we zullen overnachten zijn prachtig gelegen.

We hebben uitzicht op een uitgestrekte vlei, waar bijwijlen bokjes of ander wild rondsluipen.

Voor het diner  rijden we terug naar het centrum, en belanden we bij “The girls on the square”. De meisjes aan de hoek; in België zou men soms aan iets anders denken, maar hier is het wel degelijk een restaurant.

Herman kijkt verlangend uit naar drank en spijs.

Met de Thai curry die hij voorgeschoteld krijgt zal hij wel een tijdje zoet zijn.

De chicken steak ziet er ook speciaal uit. En de bijhorende broodkoek nog specialer.

Allemaal bediend… we kunnen aan de slag.

En vandaag ook alweer heeft Gilles een lekker dessert verdiend. Smakelijk Gilles. Na deze mooie dag zal ons bedje in “Juist voor twee” deugd doen.

Wakker worden bij gietende regen. ’t Is eens iets anders. Dat wil zeggen dat we niet buiten kunnen ontbijten. Binnen dan maar. Maar we zijn precies gestraft… De tafeltjes staan zodanig opgesteld dat we met ons aangezicht op de muur kijken.

En het heeft nog zijn voordelen ook. We kijken op een streekkaart; zodoende  kunnen we onze planning voor de volgende dagen wat bespreken.

Herman bestelde een omelet “full house”. Als hij dat kan binnenspelen zal het mogen een harde winter worden.

In Bloukrans, op zo’n 40 km van Knysna, ligt de Bloukrans Bridge – synoniem voor ’s werelds hoogste bungeejump. Gilles heeft op internet één en ander opgezocht en wil dit wel eens proberen. Zonder lang over na te denken, heeft hij zich gisteren dan ook impulsief ingeschreven. Deze morgen regent het pijpesteeltjes, maar regen is geen handicap om de jump te laten doorgaan.

Spijts de regen rijden we door een prachtig natuurgebied, door groene landschappen, diepe kloven en hoge bergpassen die door bruggen met elkaar zijn verbonden. Niets engs aan, over zo’n brug rijden. Tot we bij de Face Adrenaline bungeejump in Bloukrans aankomen komen. De brug waar we zojuist overheen gereden zijn, is ook de brug waar Gilles vanaf zal springen. En naar een brug kijken is nog nooit zo eng geweest. Zelfs de meest hardcore adrenalinejunkies zie je hier even slikken wanneer je in de verte een noodkreet hoort wanneer je weer iemand van de brug af ziet springen.

Eenmaal aangekomen in het domein vallen mijn ogen op een Guinness wereldrecord diploma. De oudste man die de sprong ooit waagde was 96 jaar. Zou ik dit misschien ook wel eens aandurven???

Bij onze aankomst wordt Gilles onmiddellijk afgeleid naar de plaats waar alle nodige formaliteiten dienen vervuld voor de jump van 216 meter. Zijn verstand heeft hij intussen op nul gezet…

Hij wordt volledig in een harnas gestopt… En Odile; die ziet dat het allemaal volgens de regeltjes gaat.

Intussen gaan Hilde, Herman en ikzelf een koffietje nemen in de cafetaria. Daar staat een reuzenscherm met de life beelden van de personen die springen.

Die beelden zijn overweldigend…

Bij het zien van deze beelden is mijn goesting over… Binnen twintig jaar misschien… dan ben ik ook 96.

We begeven ons terug naar buiten om Gilles en Odile op te zoeken. Daar hebben we een leuk gesprekje met een Australische vader en zoon. Zij hebben een half uurtje geleden de jump gewaagd, en beiden stralen van geluk.

Terug bij Gilles toont hij fier de identiteitstekens die op zijn rechterhand geviltstift weren. Waarom doen ze dat? Je weet maar nooit…

Gilles wordt opgeroepen om zich bij het tiental springers te voegen. Binnen enkele minuten zal dit groepje naar de plaats van de afsprong gevoerd worden. Een laatste knuffel van Odile, en dan…

Wij gaan terug naar het TV scherm in de cafetaria.  En daar vallen we van de ene verbazing in de andere.

We horen ook de schreeuwen van de jumpers… niet te doen…

Bangelijk…

En dan plots… komt er een gordijn mist over de brug… Als een wit laken spreidt die mist zich over de ganse omgeving. Vijf minuten later zien we de brug zelfs niet meer…

Wanneer dit meisje gaat springen komt de mededeling dat dit voorlopig de laatste jump is. Tot bij nader bericht.

In de vallei is werkelijk niets meer te zien.

Een kwartiertje later komt Gilles ontgoocheld op ons afgestapt. Met als enige troost Odile en zijn sigaretje. De adrenaline heeft intussen plaats gemaakt voor een mengsel van boosheid en berusting.

Van hieruit gaat het naar onze reservatie in wijndomein “Bramon”, waar we wegens de regen ook niet kunnen aanschuiven tussen de wijnranken. We krijgen wel een mooi plaatsje op het overdekt terras.

We toasten op een nieuwe kans voor Gilles om ooit nog eens deze bunjee ervaring te kunnen afwerken.

Odile lacht ook nog een beetje in de kleur van haar regenjas…

… en Gilles heeft de tegenslag ook nog niet volledig verteerd.

Deze boeboe komt gedurig rond onze tafel snuffelen. Hij heeft precies ook medelijden met Gilles.

We zitten hier op het grondgebied “The Crags”, een buitenwijk van Plettenberg. En dat is ook de plaats waar ons peetkind Meagan woont.

Dus willen we wel eens op het onverwachts binnenspringen bij Meagan thuis. Naar haar school hoeven we niet te gaan, want in Zuid-Afrika is het nu al Paasvakantie (raar maar waar). We passeren nog de Mohair Shop met de echte mohair schaapjes.

In de mohair shop gaat Hilde op zoek naar een paar geschenkjes voor Meagan, haar mama, haar zusje en haar broertje.

Intussen lopen de anderen door de verschillende zalen waar artisanale artiesten allerlei mooie beeldjes boetseren, beschilderen en bakken.

Deze man is een beertje aan het afwerken.

En deze mevrouw beschildert miticuleus een ander beeldje.

We hebben ook contact met de baas van het kunstateljee. De man weet ons in korte tijd te imponeren met allerlei nuttige weetjes.

Tegen dat we vertrekken zijn we reeds dikke vrienden. En nu naar de township van Meagan, een paar kilometer hiervandaan.

Zonder ook maar éénmaal te missen posteert Hilde ons voor de deur van Meagan’s huisje. Een mevrouw, die later een tante blijkt te zijn, vraagt ons naar binnen te komen.

Wat is Meagan’s mama blij om ons weer te ontmoeten. Maar momenteel is Meagan zelf niet thuis. Jammer. De cadeautjes zijn uiteraard ook meer dan welkom.

Het zusje Poppy is zoals altijd laaiend enthousiast. Spijts dat ze deze week twee tandjes moest laten gaan…

En broer Maurizio ligt er ook vrolijk lachend bij. Maurizio is het gehandicapt negenjarig broertje van Meagan. De jongen kan niet stappen en niet spreken. Dagelijks wordt hij opgehaald en voor een achttal uur naar een opvangcentrum gebracht. Maar niet gedurende de vakantie.

Mama is fier als een gieter met een certificaat dat Maurizio eind vorig jaar meekreeg van het opvangcentrum. Certificaat uitgereikt omdat Maurizio altijd lacht en een zeer goed oogcontact heeft.

Nog een beschrijving uit de opvang van Maurizio.

Odile is intussen al goede maatjes met Poppy, maar het uur van afscheid is aangebroken. We laten nog vele groetjes achter voor Meagan, we geven een drukkie aan mama en Poppy, een knipoog aan Maurizio, en weg zijn we.

Onderweg naar onze B&B passeren we nog de Old Nick Market met de nieuwe MUNGO weverij. Hier kan ik moeiljk voorbijrijden zonder een stop te maken.

Vlug efkes een ommetje langs de wandelgang rond de weverij. Het is bijna 17 uur, en om dat uur zit de werkdag erop. Sinds twee jaar werken ze hier met een volledig nieuw machinepark met Duitse Ruti weefmachines. Mijn textielbloed begint weer te borrelen…

Een panoramafoto van de nieuwe Mungo weverij.

Om 17 u gaan we een uurtje recupereren naar de B&B. En daarna trekken we naar het centrum van Knysna naar onze geliefde plek “La Turbine”. Een oude stoomfabriek die omgebouwd is tot hotel/restaurant.

Veel van de machines van de stoomfabriek staan prachtig verwerkt in het interieur.

Odile nestelt zich in een zetel voor een glazen vloer die uitzicht geeft op de onderliggende machinekamer.

Her en der staan tafeltjes opgesteld tussen de machines.

Dienster Vovo bedient ons op een ludieke manier van een glaasje Weltevrede Chardonnay.

Voor de rest genieten we met vier van kingklip en voor eentje lams shops. Alles heel lekker.

Gilles mag de laatste restjes van zijn ontgoocheling wegwerken met twee bolletjes ijs; ééntje met vanille en ééntje met chocolade.

Hiermee besluiten we onze speciale dag.

Zondag vandaag. Na ons klassiek ontbijt trekken Herman , Hilde en ikzelf naar het kerkje van Hornlee,  een township op een tiental kilometer hiervandaan. Gilles en Odile gaan liever eens op verkenning in Knysna. Zij deponeren ons aan het kerkje, en zullen ons komen ophalen wanneer we hen bellen. Enkele jaren geleden waren we ook al enkele keren in deze kerk.

“The Christian Faith Mission” of  De Christelijk Geloof Missie is één van de acht kerken die hier in de township gevolgd wordt. Bij de kerk worden we verwelkomd door een soort Diaken. De man is blij te vernemen dat wij hier al voor de vierde maal naar de dienst van de Christian Faith komen. Introductie is dus niet meer nodig.

Twintig minuten voor aanvang van de dienst zijn er al heel wat gelovigen aan het arriveren.

Kleine kinderen en zelfs baby’s mogen ook mee.

Om 9u30 vangt de dienst aan. De kerk is maar half bezet. Het koor en de muzikanten op het podium zijn voor een uurtje vertrokken. Bovenaan rechts hangt een scherm, waarop de meeste teksten van de liederen geprojecteerd worden. Karaoke avant la lettre.

We kunnen alle teksten volgen op het grote scherm. Deels van de liederen komen in het Engels. De andere in het Afrikaans.

Bijwijlen gaat het er hevig aan toe.

Voor enkele van de liederen gaat de ganse gemeenschap hand in hand postvatten tegen de wanden van de kerk.

God wordt op alle mogelijke manieren in the picture gesteld.

Na bijna één uur volgt dan het moment van de lezingen en de preek. De slagzinnen galmen door de kerk. Hij buldert erop los, danig luid zelfs, waardoor verschillende kinderen aan het huilen gaan.

Dit poppemieke trekt er zich niets van aan, en wandelt rustig tot bij het podium.

Na ruim twee uur volgen nog de mededelingen van de activiteiten voor de komende week. Hiermee wordt de dienst afgesloten.

Intussen heeft Hilde dat weglopertje al onderschept.

Op de trappen van de kerk, en op het pleintje ervoor wordt er nu nog een tijdje becommentarieerd.

Herman vertelt zijn indrukken aan de Diaken…

… en ook aan de pastor kan hij zijn impressie’s kwijt.

Trouwens, een zeer inschikkelijk man, die pastor.

Intussen is Hilde ook al weer in gesprek met een gelovige dame.

Allemaal lieve mensen…

Die andere dame wil ook nog op de foto.

… en deze vriendinnetjes ook…

… en deze mama met wenend kindje ook…

… tot besluit een laatste kiekje; het weglopertje met z’n mama.

Enkele minuutjes na ons telefoontje staan Gilles en Odile reeds aan het kerkje. Een telefoontje naar wijndomein BRAMON leert ons dat we geen tafel kunnen krijgen tussen de wijnranken. We passen dus voor Bramon. Dan maar de haven van Knysna. Bij de aanlegplaats van de Featherbed boot ligt een restaurant met zowel buiten- als binnenterras.

We krijgen een mooi plaatsje toebedeeld op het buitenterras.

… met zicht op de stijger van de grote featherbed boot.

Herman keurt de Protea Sauvignon Blanc goed, tot jolijt van olijke serveuze Blossom.

Langs alle kanten valt van alles te zien…

… en in ons bord valt nog het meest te bezien. Twee maal mossels, twee maal gamba’s en één maal calamar/frites. Inderdaad, Knysna is niet voor niets de stad van de schelpdieren.

Op mijn vraag aan serveuze Blossom of ze goed kan zingen, gaat ze direct twee collega’s roepen, en we krijgen daar een recital voorgeschoteld om “u” tegen te zeggen.

Na de lunch maken we een lange wandeling in en rond Knysna.

Tien minuten ten oosten van Knysna ligt een afgelegen baai met een ongerept strand, aan de rustige Noetzie riviermonding,

De omgeving van Noetzie heeft een grote verscheidenheid aan inheemse flora en fauna en een eclectische verzameling klassieke strandhuizen en fantasievolle “kastelen”.

Vooraleer de beklimming naar de kasteelheuvel aan te vatten, gaan Gilles en Odile eerst een plonsje wagen in de Indische Oceaan.

We zijn begonnen aan de klim. Herman en ikzelf zijn al vlug een beetje moe.

Op de klim zelf hebben we een paar heel speciale ontmoetingen. Hier met een bemoeial,…

… met een keverkweker die op wandel is met een van zijn lievelingsdiertjes op het hoofd…

… met een gedrogeerd of zat konijn, dat iedereen voor de voeten loopt…

… en hier met een varkentje met een grote snuit… en mijn vertelselke is nog niet uit.

Van daarboven hebben we een prachtig zicht op de Oceaan.

Odile geniet er ook van.

Voor vanavond hebben we geopteerd voor het restaurantje “The Bell Tavern”, waar we uit vervlogen jaren zeer goede herinneringen aan overgehouden hebben. Het ligt een vijftal kilometer buiten Knysna, in Belvidere.

Jeffrey, de olijkerd van vorige jaren, is er nog altijd. Hij steelt terug de show, en hij weet ons lekkere plaatjes voor te schotelen. Zijn bulderstem, zijn schaterlach en zijn grote (m….) mond zullen ons nog lang bijblijven.

Na het ontbijt koffers pakken. Herman krijgt assistentie.

Gilles weet op een super efficiënte wijze de koffers te schikken.

Terwijl Herman afscheid neemt van onze gastvrouw.

We vertrekken rond 10 uur richting Knysna. De rit gaat langs de N407 tot Klaarstroom, en daar komen we op de N12 richting De Rust en Oudtshoorn.

We rijden door het Meringpoort Nationaal Park, en maken uiteraard meerdere fotostops.

Weeral door prachtige landschappen.

Sporadisch liggen her en der ook enkele kleinere townships.

Eén van onze vele stops.

Tevreden met een koekje…

… of met een flesje water.

Een groot bord met wat uitleg over die Meiringspoort, en de man Johannes Meiring, aan wie we deze weg te danken hebben.

Odile in assorties kledij met de omgeving.

Je raakt hier nooit op uitgekeken.

Nog eentje voor het souvenirboek.

Hier bovenop de heuvels van de Meringpoort krijgt Hilde onverwachts de rol van pleegmoeder toebedeeld.

Een mooie baby; Zidan is zijn naam. Zijn echte ouders komen uit Durban.

Vanaf nu naderen we Oudtshoorn, en wie Oudtshoorn zegt denkt struisvogels.

We passeren verschillende kwekerijen, en aan eentje willen we wel eens halt houden om de diertjes van dichterbij te bekijken.

En het zijn nieuwsgierigaards. Van het moment dat ze Odile zagen komen ze met z’n allen schoorvoetend tot bij de draad.

Mijn volgend nummer in het circus wordt er eentje met struisvogels.

Een echte “bouche à bec”.

Over de ongeveer 10 kilometer die ons nog scheiden van Oudtshoorn worden we tot drie maal toe opgehouden door wegenwerken. Eénmaal ongeveer 10 minuten, maat wee maal om en bij de 20 minuten. Maar wij” probeer geduldig te wees”.

Herman tracht zijn geduld bij te houden door z’n vest over zijn hoofd te leggen.

Uiteindelijk bereiken we toch de silo’s van Oudtshoorn.

Deze silo’s zijn omgebouwd tot een prachtige struisvogelshop met aanpalend restaurant. In februari kwamen Hilde en ikzelf hier ook al eens langs met Luc en Dominique.

Opletten dat we hier in struisvogelland niets breken. Eén geluk nog; struisvogeleieren zijn heel hard.

Saccochen in stuisvogelhuid zijn hier schering en inslag…

Deze is wel geassorteerd met het kleed.

Odile voert hier een goocheltruc uit. “De truc met het ei”. Gilles kan z’n ogen niet geloven.

De truc schijnt gelukt te zijn.

In het resto nuttigen we een quiche, een cake of een broodje met een drankje.

Bij de uitgang nog even poseren in een groot divan, gemaakt uit echt struisvogel leder.

En Gilles bezorgt Odile nog een echte struisvogelstempel op het voorhoofd.

Bij het naderen van Wilderness maken we een halte bij het uitkijkpunt op de Indische oceaan.

In de jaren 1920 werd een spoorlijn aangelegd tussen George en Knysna. De werken begonnen aan beide uiteinden van de lijn op hetzelfde moment en werden uiteindelijk afgewerkt rond 1930. De zogenaamde tchoo-tchoo stoomtrein maakte vier maal per dag de verbinding tussen de twee steden. De brug, die de monding van de Kaaimans-rivier oversteekt, werd al snel een toeristische attractie op zich. Ze is 210 m lang en 36 m hoog. Tragisch genoeg werd deze spoorlijn zwaar beschadigd bij zware overstromingen in 2006, waardoor de verbinding werd afgesloten. In 2008 werd de verbinding terug opengesteld, maar amper twee jaar later zou een nieuwe overstroming het definitieve einde van deze treinverbinding inluiden. Heel jammer!

In mijn archief “Zuid-Afrika 1999” vind ik nog een foto van de tchoo-tchoo stoomtrein die over de brug komt aangestoomd.

Gilles en Odile, doch ook Herman riskeren zich aan een 200 meter lange rotsklautering naar een waterval aan de overkant van de rots.

Hilde, maar ook ikzelf laten deze kelk aan ons voorbijgaan.

De waterval schijnt wel maar een waterstraaltje te zijn.

Op  hun terugweg naar beneden staan we hen welkom te wuiven.

Aan de overkant van het brugje waarop we hebben plaatsgenomen hebben we al regelmatig enkele auto’s horen remmen, en dit blijkbaar zonder reden.

Maar wat blijkt; daar zit een politieman geïnstalleerd om met een radar-installatie de hardrijders te flitsen. Ik ga de man even aanspreken. Vertelt de kerel me dat hij over de ganse namiddag slechts vier maal heeft geflitst. En hij denkt nog dat ik dat geloof ook…Een kwartiertje later en twintig kilometer verder staan we aan onze nieuwe B&B “Amber Guest Lodge”. Het zijn andere eigenaars geworden sinds we hier twee jaar geleden verbleven. Een vriendelijke dame leidt ons door de kamers, en verstrekt ons de nodige uitleg.

Hilde installeert zich in het zonnetje aan een tafeltje bij het zwembad.  Het dagboekje moet nog van een tweetal dagen bijgevuld worden.

En de jeugd; die gewennen aan het (frisse) lauwe water.

Herman krijgt een voetmassage van BMC kinesist Gilles.

Teen per teen komt aan de beurt.

Na de massage is hij weeral klaar voor een nieuwe stunt.

Vanavond hebben we een tafeltje laten reserveren bij Restaurant Blend. Het is een restaurant dat genesteld ligt tussen de bomen op weg naar de beroemde Knysna Heads. het is een leuk eetcafé waar een grote waaier aan lekkere gerechten worden geserveerd. De ober weet ons danig te verleiden met zijn uitleg over de gurnard vis, dat we alle vijf hiervoor kiezen. En de keuze blijkt achteraf de goede te zijn geweest. Heerlijk stuk vis. Uiteraard besprenkeld met een vleugje Leopard’s Leap Sauvignon Blanc. Afsluiter van een lange en leuke dag.

 

 

 

Om 8u30 uitgebreid ontbijt op terras van Karoo Lodge.

Bovenop zijn ontbijt krijgt Herman nog een massagesessie van petekind Gilles.

Om 10 u vertrekken we met onze Nissan in 4×4 richting Swartberg Pass. Binnen de kortste keren zitten we op een adembenemend mooie slingerende weg.

De lange ongeasfalteerde baan kronkelt door een eindeloos golvend, ruw landschap dat beelden oproept van oude westerns en wilde indianenverhalen.

Odile is al aan het fantaseren voor zo’n indianenverhaal…

Herman regeert over dit terrein…

Hilde staat klaar om van de grond te gaan…

En Odile gaat al helemaal de lucht in.

De spectaculaire weg werd in de jaren 1880 – 1890 aangelegd door de bekende wegenbouwer Thomas Bains, die aan de slag ging met zo’n tweehonderd gedetineerden en enkele karrenvrachten springstof.

Af en toe oppert men het idee om de stofweg te asfalteren, maar de plaatselijke bewoners zijn daar absoluut tegen, bang dat het unieke karakter van hun Pass verloren zou gaan.

Je kan blijven fotograferen, en nog, en nog, en nog…

Een foto op het topje van de 2.100 meter hoge Swartberg Pass.

… en nog eentje…

Herman mag er ook eens bij…

Zo wijds als de bergen rondom ons.

Hilde en haar I-Phone.

Tegen de middag komen we terug in Prince Albert. Oorspronkelijk heette het stadje Albertsburg., maar toen het in 1845 de gemeentelijke status verwierf werd het omgedoopt tot Prince Albert, naar de echtgenoot van de Britse koningin Victoria.

Hier nog wat meer details over de benaming “Prince Albert”.

We gaan een lunchke nemen in de tuin van Restaurant “Lazy Lizard”.

Kelner Denzill voert vlot onze gerechtjes aan. Hamburger, broodje ham en kaas, penne en een slaatje.

Na de lunch een uurtje platte rust aan het zwembad van onze Karoo Lodge.

In een zwembroekje en een boekje in het zwembadhoekje. Vakantie ten top.

Na dat uurtje platte rust trekken we terug het stadje binnen.

Prince Albert is een uitzonderlijk mooi plattelandsstadje. Het grootste deel van de bewoners zijn inwijkelingen, vaak buitenlanders die gecharmeerd werden door de rust en de romantiek die er heerst.

De sfeer is er relaxed en toch levendig, vooral door de creativiteit van de vele kunstzinnige zielen die er een nieuw leven zijn begonnen.

Karoo Looms is hier een weverij die we al tien jaar kennen. Eigenares Sophia Booley is zelfs al bij ons op bezoek geweest in België. Hier stappen we uiteraard op af.

In de weverij is iedereen verrast ons terug te zien.

De blijdschap druipt er af…

Bij de minste insinuatie naar een song steken ze in groep van wal met enkele prachtige misliederen. Hartverwarmend.

Intussen is Sophia ook binnengelopen en kunnen we wat herinneringen ophalen. Ze weet te vertellen dat ze tegen volgend jaar met de weverij naar een andere locatie zullen verhuisd zijn.

De angora- en de merinosschapen zijn de trots van deze streek. Zij leveren het beste lamsvlees. Tot op de openbare vuilnisketels krijg je ze in beeld.

En de merinoswol van Prince Albert is van ongelofelijk goede kwaliteit, en wereldvermaard. In de weverij van Sophia, Karoo Looms, wordt deze wol verweven tot prachtige stoffen en tapijten.

Het ganse proces komt hier aan bod. Van het handmatig spinnen…

… tot het weven…

… en het scheren van de pooldraden.

We trachten de verschillende stadia van zo dicht mogelijk te volgen.

Mooie tapijten in zachte en onverslijtbare merinoswol.

Naast de weverij heeft Sophia ook nog een winkeltje, waar ze aan de toeristen allerlei textielproducten aanbiedt. Voor de gelegenheid werd het winkeltje omgedoopt naar de naam van onze kleindochter. (LEONIE)

We nemen afscheid van Sophia, van haar personeel en van Karoo Looms. Nu nog wat ons hart ophalen in de hoofdstraat, waar van alles te beleven valt.

Barbecue midden op het trottoir. Dat kan hier ook.

Onze Unimog waarmee we vanavond op toer gaan staat ook al in de straat.

Galerij in… galerij uit…

Hilde zou ook wel een duik willen nemen.

Op het trottoir worden wij onverwachts aangesproken door een dame in zwarte cape.

 

De dame beweert een afstammelinge van de geesten van Prins Albert te zijn. Ze nodigt ons uit om binnen een uurtje in de avondschemering een wandeling te maken door de straten van het dorp. En dit in gezelschap van die geesten van de prins. Ze zal ons laten kennismaken met de personages die hier in de loop der jaren hebben hebben gewoond, en van hun geesten die hier niet weg willen.

Spijtig genoeg moeten we passen voor deze ghost tour, want we liggen reeds vast voor de Unimog tour.

Industriële kunst schijnt ook kunst te zijn. We lopen nog in een galerij waar tal van deze toestanden te bewonderen zijn.

Het is bijna 18 uur, dus hoogtijd om naar de samenkomst voor onze Unimog tour te trekken. Plaats van afspraak; receptie van Swartberg Hotel. Maar wat krijgen we daar te horen?…………… De tour kan vanavond niet doorgaan wegens afwezigheid van de gids. Potverdorie nog aan toe! Waarom hebben jullie ons dan niet verwittigd? Gisteren moesten we ons telefoonnummer afgeven, dus kon je ons wel opgebeld hebben.

Niet getreurd. We gaan een uurtje vroeger dan voorzien naar het restaurant van het hotel, de “Green Prince”. Odile leest onze toekomst voor de volgende dagen in Hilde’s handpalm.

Ons tafeltje is nog niet beschikbaar in het restaurant, en de ober stelt voor ons op het terras van de Gin bar te installeren. Er staat een mooie frangipani plant aan het terras, en één van de frangipanibloemen nestelt zich in het haar van Odile.

Wat hoort er thuis in een gin bar; een gin natuurlijk. Met aangepaste tonic en frangipani.

Op jullie gezondheid!

Grootvader/peter en kleinzoon/petekind in een leuke discussie.

En de mooie hond des huizes; die keek ernaar en zag dat het goed was.

Intussen staat ons tafeltje in het restaurant reeds op ons te wachten. Kelner Miel komt reeds met onze Sauvignon aandraven.

We kiezen voor elk wat wils. De stroom valt weeral uit, maar Swartberg Hotel heeft zelf een generator. Zo blijven we elkander helder zien.

Alhoewel volle maan wordt het toch geen sinecure om ons bed te vinden. Maar uiteindelijk lukt het toch.

Vandaag is het een verlofdag in Zuid-Afrika. Human Rights Day. Maar daar trekken we ons niets van aan. Het is wel ons laatste ontbijt in Madeliefie.

Prinsesje Nita heeft ons drie dagen uitstekend verzorgd. Altijd met de lieve glimlach.

Gilles is ons (weeral) voor. Hij weet als geen ander de koffers te schikken in onze Nissan X-Trail.

Intussen zijn de andere mannen reeds afscheid aan het nemen van Minette, onze leuke gastvrouw.

Het is bijna zo ver. Gilles is erin geslaagd al onze bagage in de koffer te krijgen. Alhoewel… er zijn nog een paar koffers die enkele centimeter uitpuilen.

Molly zou willen meegaan met Odile, maar dat mag natuurlijk niet.

Gilles komt ook nog afscheid nemen van Minette.

We hebben ongeveer 340 kilometer te gaan naar Prince Albert.  Tegen de middag zijn we ongeveer halverwege aan het dorpje Maatjiesfontein. Het dorp, midden in de eindeloze vlakten van de Karoo, telt amper een handvol huizen, een postkantoor en een hotel.

Maatjiesfontein ziet eruit als een filmdecor voor een verhaal uit de Victoriaanse periode.

Tijdens de Anglo-Boer oorlog was Maatjiesfontein een militaire commandopost van de Britse troepen. The Lord Milner Hotel werd tijdelijk ingericht als een militair hospitaal.

Langs deze trap moesten de verpleegsters naar de kamers van de gekwetste soldaten.

Twee hofdames poseren in de majestueuze Royal Lounge.

Maatjiesfontein is bekend als een uitzonderlijk historisch dorpje, en het werd erkend als een nationaal monument. Dagelijks kan je met een oude Londense dubbeldekker een tour maken. Daar willen we wel eens aan meedoen.

John is de gids op de dubbeldekker. Wij zijn de enige reizigers voor vandaag. We amuseren ons rot met die kerel. Met een rauwe stem kraamt hij de ene onzin na de andere uit. Niet te doen…

We steken wel één en ander op over het dorpje zelf en over zijn geschiedenis. De schapenteelt is de voornaamste activiteit in deze streek. De dieren krijgen door het eten van de kruidige woestijnplanten een typisch pittige smaak.

Na een half uurtje is de busrit afgelopen, maar we zijn nog van John niet vanaf. Hij troont ons nu nog mee naar enkele vertrekken van het aanpalende kasteel.

In zijn eigen stijl blijft hij acteren als een echte filmvedette.

Flegmatiek stopt hij de foto tot bijna tegen mijn neus.

Nu een beetje uitblazen. Ik krijg John’s tuba voor een tijdje in bewaring.

John begint het repertorium van Louis Armstrong aan te vatten, en Herman valt onmiddellijk in.

Al zingend trekken we het bruine café/restaurant “Laird’s Arms” binnen, en daar smijt John zich op de piano.

Den John zingt en speelt er op los, slechter of zijn leven ervan afhangt. Louis Armstrong, Duke Ellington, Charlie Parker galmen door het café.

En iedereen geniet mee op zijn manier…

Er is er zelfs eentje die een schilderijtje van den John aan het voltooien is.

John’s liedje is bijna uitgezongen, en het is al over het middaguur. We vragen aan de Victoriaans uitgedoste serveuses een tafeltje op het terras.

Zalig genieten op het leukste terras van Maatjiesfontein.

Ze zijn met z’n tweetjes om onze bestelling op te nemen. Kwestie van een dubbele controle te kunnen maken…

Sakie en Maria hebben onze bestelling genoteerd.

Odile is tevreden met haar salade en Gilles is vol lof over zijn stoofpotje…

… tussenin toch een privé commentaartje.

Na de lunch maken we nog een korte wandeling in de omgeving van het Lord Milner hotel. Hier een boom waarin tientallen nesten van wever vogels hangen.

Hier moeten we toch een foto van.

Rond 15 uur zetten we onze rit verder richting Prince Albert. We rijden door de bergachtige rotslandschappen van de West-Kaap.

We moeten nog een benzinestop maken. Wanneer we de parking oprijden start daar een camion die roet uitstoot om het tien meter in de omtrek donker te maken. Hoe zou die bij ons door de schouwing komen? Maar hier bestaat (nog) geen autoschouwing.

De mama’s dragen hier hun baby’s op de rug.

Rond 16u30 bereiken we onze nieuwe woonplaats, B&B Karoo Lodge.

Het heeft wel wat voeten in de aarde voor de baas komt opdagen, en ons binnen laat.

Zeer afstandelijk overhandigt hij ons de sleutels met de hoogstnodige uitleg over Internet, TV, en airco.

Tegen 18 u zijn we opgedirkt en wel klaar voor het souper in Gallery Café. Maar het is nog ietsje vroeg en we slenteren nog wat rond in de omgeving.

Recht tegenover Swartberg Hotel bemerken we een grote Unimog Jeep. Hiermee kan op afspraak een tour met gids gemaakt worden in en rond Prince Albert. We informeren in het hotel en laten ons opschrijven voor de rit van morgenavond 18 uur. 200 ZAR per persoon (ongeveer 13 €)

Herman en Gilles zien het al zitten voor de tour van morgen.

In ons “Gallerie Café” hangen zowel oude prenten…

… als nieuwe Afrikaanse kunst.

Dienster Eunice schotelt ons drie maal kudu voor. Eénmaal kip en één maal salade met vijg, ham en kaas. Met bovenop een flesje Merlot Robert Alexander.

Rond 20 u en op het einde van ons diner worden we weeral gestraft met een stroomonderbreking. Het eindigt als een diner aux chandelles.

Gelukkig ligt onze Karoo Lodge maar op enkele honderden meter, en is het volle maan om naar huis te gaan. Eenmaal op onze kamer krijgen we nog een Face Time oproep van Caroline en Bert. Want vanavond zit het gezinnetje daar voor éénmaal compleet in Waregem. Vandaar die oproep. Om 22 u gaan de lichten terug aan. Maar ’t is dan al tijd om naar bed te gaan.

 

 

Vanmorgen bij het ontwaken bemerk ik een mail van Gilles die vannacht om 1 uur binnenkwam; “we hebben onze valiezen kunnen recupereren, en zijn nu terug in de B&B”. Als dat geen goed nieuws is. Om 8u30 verschijnt het dolgelukkig koppel opgefrist en al aan het ontbijt. Het geluk druipt er af.

Gilles is beroepshalve manager in “The Grill” in Gent, het restaurant van zijn vader. Hij heeft daardoor ook contact met importeurs van Zuid Afrikaanse wijnen, en hij heeft voor vandaag een bezoek gepland aan wijnhuis Rupert & Rothschild, waarvan hij wijnen op de kaart heeft in “The Grill”.

We hebben nog wat tijd over, en we maken die vol met kaartjes schrijven naar België. Hier is Herman er eentje aan het volmaken voor zijn Hilde.

Een beetje luieriken kan ook nog.

Om 11 uur maken we onze opwachting aan het prachtige domein van Ruppert & Rothschild. Gelegen in een prachtige omgeving met uitzicht op de bergen van Paarl.

Op de koer zijn juist een paar wijnpluksters binnengelopen. In ruil voor een trosje druiven krijgen ze van Herman een petje, en daar zijn ze dolgelukkig mee.

Zowel Rupert als Rothschild zijn namen die in de wijnwereld klinken als een klok

We worden ontvangen door Brian, die onmiddellijk met de champagne in huis valt.

Franse Champagne van Barons de Rothschild.

We proeven nog een witte en een rode wijn, ditmaal met sommelier Gilles.

Odile geniet met beide handen van de Rupert en Rothschild Classique.

De wijnproeving was slechts een voorsmaakje. Nu worden we op een ander terras uitgenodigd voor de lunch.

Onze eerste lunch met z’n vijven. Iedereen content.

Na de uitgebreide lunch maken we nog een korte wandeling door het domein.

We lopen ook nog even binnen in een paar lokalen van Rupert & Rothschild. Hier de tasting room.

Hilde is helemaal weg van deze prachtige wijnkoelers.

Wanneer we Ruppert verlaten hebben we nog tijd voor een ommetje langs Franschhoek.

In het Quartier Français heeft Gilles een toevallige ontmoeting met Mahatma Gandhi.

Op hetzelfde moment mag Odile in de zetel bij Nelson Mandela.

We snuisteren wat rond in de winkeltjes en galerijen.

Herman komt om het hoekje gluren.

Prachtige bronzen beelden…

Om elke hoek schuilt wel een design- of kunstwinkel.

Ook in veel tuinen zijn mooie stukken opgesteld.

We wanen ons reeds in Kruger…

De Afrikanen hebben soms een gans andere zin voor humor.

Odile staart in de verte…

Gilles en Herman zien het ook wel zitten.

Een huis van meer dan honderd jaar oud. Prachtig bewaard. We kennen de Belgische eigenaar, en gaan eventjes aanbellen.

Niemand thuis. Dan maar een foto nemen in het portaal.

Op weg terug naar ons Madeliefie in Paarl. Onderhoud van de straatbermen.

We passeren terug aan dezelfde township van eergisteren.

We staan amper stil of daar komt weeral onze vriend op ons af. Nog steeds even hartelijk…

Voor vanavond heeft Minette een tafeltje gereserveerd bij BLACKSMITH’S KITCHEN, een restaurant even buiten het centrum van Paarl.

En weeral brengt onze gastheer Willy ons ter plaatse. Dit zijn Odile en Gilles; maar dat wist u al…

 Kelner Malibong met z’n leuke coiffure weet ons op een bijzonder leuke manier te entertainen. We genieten van een pizza, van ribbetjes of van een struisvogelsteak.

Eerst wanneer wij Willy hebben opgebeld om ons terug te brengen, bemerken we welk mooi uitzicht we vanuit het restaurant hebben op Paarl.

Hilde weet hier nog een mooie I-Phone foto te maken van vier personen die staren op Paarl. Mooie afsluiter van weeral een mooie dag.

Vanmorgen om 7 uur is Minet reeds de koer aan het vegen. Hilde wil een handje toesteken, maar dat weigert Minette ostentatief.

Een goede start van de dag met muesli en fruit.

We zijn er klaar voor…

Vanavond komen Gilles en Odile ons achterna. Dus hebben we een grotere auto nodig. Zoals afgesproken met Cobus van Europcar leveren wij deze voormiddag tegen 11 uur onze wagen in bij Europcar aan het Hotel Westin in Cape Town. Zoals altijd is Cobus weer in zijn beste doen. Wij hebben een dikke 2.000 kilometer gereden met de Toyota, en dit zonder het minste schrammetje. De benzinetank is vol, dus moet er niets bijbetaald.

Tot voor een paar jaar hebben we regelmatig gelogeerd in de “Westin”, en we lopen dus enkele bekenden op het lijf. Receptioniste Liza komt van achter de balie gerend om ons een knuffel te geven. Herinneringen…

Zondag waren we afgesproken met Leopold Chanterie dat we vandaag een paar van zijn fabrieken zouden bezoeken. Tegen 11 uur zal hij ons aan de “Westin” komen ophalen. In afwachting drinken we een cappuccino in “Louis”, de bar van de Westin.

Een kwartiertje voor 11 uur belt Leopold dat hij reeds aan de deur van de Westin staat. Hij is met de wagen van echtgenote Amanda gekomen om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Eerste bezoek is gepland aan CHANTEX manufactury, de fabriek in Parow, waar hoofdzakelijk transportbanden gefabriceerd worden.

Impressionante machines in een zeer groot en hoog gebouw.

Leopold weet ons in de mate van het mogelijke wegwijs te maken in het fabricatie proces.

Hilde heeft haar kleedje aangepast aan de kleur van de machines.

We doorlopen, samen met Leopold, de verschillende productie stadia.

Mastodonten van machines.

Schoonzoon Ryan is hier ook een van de leidinggevende krachten.

Van CHANTEX gaat het naar WATERJET Technology in Belleville. Receptioniste Sandra ontvangt ons in stijl.

In deze fabriek worden allerlei vormen uitgesneden worden. Zowel met laser- als met waterstraal.  En dit uit alle materialen en in alle mogelijke vormen.

Alle machines zijn computergestuurd.

In WATERJET is dochter Pascaline een van de leidinggevende figuren.

Niet alleen vele vormen, maar ook grote diktes kunnen aangepakt worden.

Deze bedrijven zijn mannenbastions, en Pascaline weet inderdaad haar mannetje te staan.

Alle deeltjes van deze Ferrari compositie zijn volledig uitgesneden bij WATERJET Technology.

Na het uitlaseren van het ijzer blijven onbruikbare platen over.

Maar soms kan men toch de overschotten recupereren. Hier verstopt Hilde zich  achter een deur die gemaakt werd van een afval plaat.

Er mag ook wel een grapje af… Hier claimt Pascaline haar vader te brandmerken met een zegelijzer dat dient om dieren te brandmerken. Die zegels worden ook bij Waterjet gemaakt.

“Een klein beetje dunner” schijnt Leopold aan een van de medewerkers te willen uitleggen.

Je raakt hier nooit uitgekeken.

We verlaten WATERJET Technology met nog een fotootje van vader en dochter.

Eenmaal de deur achter ons dicht rijden we richting Durbanville, ten huize Leopold en Amanda.

Pas opgereden, of daar staat Amanda reeds in de deuropening. En vriendin Marie-Claire is ook nog steeds in het land.

We worden hier getrakteerd op een heerlijk kaas- en wijnbuffet.

Intussen is dochter Nathalie ook komen aanschuiven. Er worden nog vele herinneringen en anekdotes opgehaald van het verjaardagsfeest van verleden zondag.

Moeder Amanda en dochter Nathalie.

Rond 15 uur brengt Leopold ons terug naar Kaapstad. We worden uitgewuifd door de drie dames Nathalie, Amanda en Marie-Claire.

Aan Waterfront in Kaapstad nemen we ook afscheid van Leopold. Binnen een half uurtje verwachten we Gilles, de kleinzoon van Herman met zijn vriendin Odile. Zij zijn vannacht geland in Kaapstad, maar bleven daar in een hotel aan de airport slapen om deze morgen een 5-persoonswagen op te halen.

We hebben nog tijd en slenteren wat rond in de grote mall van Waterfront. In een Apple I-store gaan we een nieuw hoesje kopen voor Hilde’s I-Phone.

Op één van de vele pleintjes maakt een jonge toeriste onverwachts een handstand voor de sokkel van een mime acteur. De mime kerel is volledig uit zijn lood geslagen, maar hij kan er toch om lachen.

We gaan ons installeren bij Alfredo. De cappuccino is nog maar pas besteld, of daar maken Gilles en Odile hun opwachting.

Ze zijn vannacht na een voorspoedige vlucht goed aangekomen, maar owee… hun koffers waren niet mee. Als dat geen tegenslag is. Vandaag dus de ganse dag in hun reiskledij rondlopen, en vanavond om 11u30 zullen die koffers waarschijnlijk mee zijn met de volgende KLM vlucht. Hopen maar… en hoop doet leven.

We gaan Gilles en Odile installeren in onze B&B Madeliefie. Onze nieuwe wagen, een Nissan Xtrail rijdt prima, en chauffeur Gilles heeft het links rijden al onder de knie. Maar op de weg van Kaapstad naar Paarl is het superdruk. Bijna anderhalf uur om Paarl te bereiken. Vanavond is Gastheer Willy ook alweer ter beschikking om BOB te spelen en ons naar een restaurant te voeren. Ditmaal kozen we voor Resto BACKS in het centrum van Paarl.

Met z’n tweeën kiezen we voor een porc belly. Ziet er misschien niet al te koosjer uit, maar is wel zeer lekker. De anderen eten tagliatelle, kingklip of steak. Ook zij zijn tevreden. Een Fairview wijntje daarbij maakt het souper kompleet. Tegen 9u30 komt Willy ons ophalen om ons terug naar zijnMadeliefie te voeren.

Een uurtje later vertrekken Gilles en Odile terug richting airport Cape Town in de hoop dat hun valiezen zullen mee zijn met het vliegtuig van Amsterdam, dat om 23u30 aldaar zal landen. Duimen maar…

Als we om 7u30 het gordijn opentrekken zien we er daar al eentje drijven in het zwembad.

Jawel… ’t is Herman. Hier geeft hij een speeltje terug aan een kleuter die het in het water wierp.

Met spijt in het hart moeten we na het ontbijt afscheid nemen van “Somer Place”. De vogeltjes op de tuinfontein trekken zich er niets van aan.

Zowel Hilde en Herman hebben nog iets op het oog dat ze gisteren zagen liggen in  de grote mall van Somerset West.

Bij Herman was het een “paanen” broek…

… en bij Hilde waren het kleurrijke sokken.

We gaan nog een fruitsapje of een koffie drinken op een van de terrassen van de mall. Krijg ik daar een oproep op mijn Afrikaans telefoonnummer. Armin, de baas van Somer Place, laat weten dat er op Herman’s kamer een I-Pad werd achtergelaten…

Gelukkig zijn we nog maar een vijftal kilometer weg van Somer Place. Onze kar gedraaid, en terug naar af. Na enkele minuutjes komt Happy Herman met I-Pad onder de arm terug naar de auto gestapt.

Vandaag zit wijndomein “NEETHLINGSHOF” in onze planning. Bijna halfweg op onze route tussen Somerset en Paarl.

Het domein beschikt ook al weer over een prachtige tuin, in een geweldige omgeving.

De tractors zijn druk in de weer met aan- en afrijden. We zitten immers midden in het pluk seizoen van de druiven.

Een oude afgedankte pers versiert de mooie gevel van één van de opslagplaatsen.

Er is ook een mooie kunstgalerij.

Het interieur van de galerij verwijst zowel naar wijn als naar kunst.

Een paar heel speciale werkjes. Hier vier verschillende doekjes in één kader verwerkt.

Boekjes in porselein. Sommige zelfs met kippengaas overspannen.

Er hangt zelfs een doek van Marinda Combrinckx.  Het was Marinda die een zevental jaar geleden het “Hanengevecht” van Emile Claus naschilderde.

Het is bijna 13 uur. We nestelen ons op het terras van “Lord Neethlingshof” en bestellen er een lekker slaatje van kip…

Uiteraard met een glaasje Sauvignon Blanc NEETHLINGSHOF.

Na de lunch verlaten we het domein langs dezelfde dreef die op het wijnetiket staat afgebeeld. Richting Paarl.

We hebben tijd zat, dus mogen we regelmatig een fotostop. We zitten niet alleen in de wijnstreek, maar ook in de fruit- en vooral de appel streek. Alle afgekeurde vruchten dienen hier als voedsel voor de koeien. Dit loont inderdaad een fotoschoot.

En dit meisje op een John Deere traktor tussen de wijnranken verdient ook een portretje.

Evenals dit Chineesje (?) op de parking van een benzinestation.

Een tiental kilometer voor Paarl passeren we een mini township. We staan nog niet stil, of daar staan reeds 3 lieve meisjes aan onze auto.

Binnen de kortste keren gevolgd door familie en buren. De rennerspetjes vliegen de deur uit.

En of ze er blij mee zijn…

Deze vriend heeft wel een eigenaardige spreuk getatoeëerd; “Ik zie iedereen graag, maar ik geloof niemand”.

Ik vraag om een beetje uitleg, maar het komt nogal warrig over.

Intussen is zijn vader ook op het appel verschenen.

Vader en zoon lokken mij mee in hun shack (keet). Effenaf zielig… Een vuurtje, een mini tafeltje en een matras. Die laatste neemt de helft van de oppervlakte in beslag.

Zo vlug mogelijk terug buiten uit die keet, en we kunnen nog een paar van de mannen gelukkig (?) maken met een petje.

We moeten afscheid nemen, maar eerst nog een laatste kiekje met de jeugd.

Nog tien minuutjes rijden, en we arriveren bij onze bestemming voor de volgende drie nachten; “Madeliefie”. De naam dekt helemaal de lading.

Eigenaars Minette en Willy zijn heerlijke mensen. En hun hondje Molly is een plezante kapoen.

Wat een mooie kamer… met alles erop en eraan.

Gastheer Willy vraagt of hij niet een restaurant voor ons moet reserveren. Maar wij waren hem voor en hebben reeds ons tafeltje besproken bij “Noop”, een plek die wij al jaren kennen. Waarop Willy reageert dat hij niet wil dat de chauffeur geen glaasje mag drinken. Dus zal hij ons voeren en terug komen afhalen. Zoiets hebben we hier nooit eerder meegemaakt.

In “Noop” krijgen we van de leuke kelner John Charles James tonijn of springbok voorgeschoteld. Met een glaasje Springfield kan vanavond niets meer stuk. Op het einde van ons souper een telefoontje naar Willy, en vijf minuutjes later staat hij voor de deur. Dat noemt men gediend zijn.

 

Net als vorig jaar zijn we vandaag terug uitgenodigd voor de verjaardag van vriend Leopold Chanterie. Leo is afkomstig uit Oeselgem, maar verblijft al meer dan 50 jaar in Zuid-Afrika. Hij heeft hier verschillende fabrieken uit de grond gestampt en geleid. Hij woont samen met echtgenote Amanda in Durbanville. Wij vertrekken iets vroeger naar de feestzaal “Sommerbosch”, want bovenop de fotokader welke we bij hebben voor de jarige, willen we ook nog een boeketje bloemen kopen voor Amanda. En misschien enkele kleine  hapjes, want wie weet hebben we vanavond nog goesting om buiten te komen uit onze B&B. In het warenhuis Woolworth Food is dat vlug geklonken.

Als we aankomen op de parking van Sommerbosch worden we verrast door een eekhoorntje dat onder een van de geparkeerde wagens verdwijnt.

Pas aangekomen, en daar is Leopold reeds met de wijn op toer.

Amanda (links) in druk gesprek met Christine, één van de genodigden.

Ons geschenk weekt veel reacties los. Een foto van het feest van verleden jaar. Met daarop de drie dochters; Nuschka, Pascaline en Nathalie. Zittend Amanda en Leopold, en op de voorgrond kleinzoon Luc.

We zijn met ongeveer dertig genodigden; familieleden, vrienden buren. Een leuke bende. en we mogen allemaal aanschuiven aan één lange tafel.

Op onze gepersonaliseerde plaats ligt een menu waarin we telkens drie opties hebben voor starter, hoofdschotel en dessert.

Op kop van de tafel zit schoonzoon Ryan, met naast hem dochters Pascaline en Nathalie (rechts) en Nuschka (links, maar onzichtbaar op de foto).

De “Pork and Duck Liver Terrine” mag er best wezen.

Hilde heeft het meer gemunt op deze “Kudu Carpaccio”.

Mijn cavalière is Marie-Claire. Afkomstig uit de streek van Mechelen, en sinds jaar en dag bevriend met de familie Chanterie. En momenteel voor vier weken in vakantie bij hen. Verleden jaar was ze al eens bij ons aan huis, samen met de Ida, de Vermeiren’s en de Chanterie’s.

Hilde heeft Herman als compagnon. Nathalie loopt gedurig rond om te zien of iedereen het naar z’n zin heeft.

Recht tegenover zitten Christine en Jan Vermeiren. Een super koppel uit Bornem. Zij wonen halftijds in Zuid-Afrika (Constancia) en halftijds in België. Net als Marie-Claire waren zij ook reeds bij ons te gast in Waregem.

Het gaat er de ganse middag gezellig aan toe.

De “Crispy Roast Duck” is ook heel lekker, maar véél te groot.

De drie diensters zijn super vriendelijk…

Ze deinzen er niet voor terug om hier en daar een grapje te maken.

Nathalie wil wel eens met Herman op de foto.

Waarschijnlijk gaat dit gesprek over kunst. Jan is een gerenommeerd graficus  en kunstschilder. Hij heeft al verschillende tentoonstellingen op zijn teller, zowel in België, in Zuid-Afrika als daarbuiten.

Gezelligheid, leute en plezier alom.

Een onderonsje tussen Nuschka Chanterie en Herman De Clercq.

“Happy Birthday Leo”. Als dat geen mooie verjaardagstaart is!

Gastheer Leopold zorgt er tijdig voor dat niemand dorst zal lijden.

Ambiance ten top…

Met allemaal leuke vrienden.

Een kaasschotel kan er ook nog bij…

of een “Strawberry Ice cream topped with chocolate sauce”. Calorieën zullen we zeker niet tekort komen.

Het wordt al langsom plezanter…

… en nog plezanter…

… en nog…

… en nog…

Christine met één van de diensters wordt het laatste kiekje van de dag. Nu begint de een na de andere afscheid te nemen. En wij volgen hun voorbeeld. Nogmaals hartelijk dank aan Leopold en Amanda, en hopelijk volgend jaar “Same Time, Same Place”.

Tien minuutjes terug in onze Somer Place, en we worden weeral geplaagd door een stroomonderbreking voor twee uur. Gelukkig hebben we wat proviand aangekocht deze morgen. Met een paar solar lampen verlichten we een tafeltje bij het zwembad. We installeren ons daar en genieten er van de mooie donkere avond en die enkele kleine hapjes.

Rond 21u30 krijgen we nog een Face Time oproep van dochter Caroline, Bert, Emile en Charlotte. Hilde zit op dat moment in haar geliefkoosd badje, en dus kan ze geen foto maken van mijn I-Phone. Tien minuutjes later krijgen we Mehdi en Julien op de Face Time, en dan lukt het wel om een kiekje van het schermpje te nemen. Alles gaat goed in Waregem en Knokke; … en wij blij!