Ons laatste ontbijt bij Pieter en Anja van “Ons Stee”. Pieter is fier als een gieter om de opfrissingen te demonstreren die hij gisteren met Anja en zijn Belgische vrienden Luc en Rita heeft uitgevoerd.
Er werd zelfs een nieuwe vogelpik aan de muur gemonteerd.
Rita heeft verschillende kruiden aangeplant in het nieuwe tuinbakje. Besluit; “Ons Stee” kan weer met de besten mee!
Laatste ontbijt op terras.
Bono ligt er een beetje triestig bij. Weet hij misschien dat wij vertrekken?
Anja komt ook al afscheid nemen. Hopelijk tot later nog eens. Dikke knuffel…
We verlaten “Ons Stee” met de klassieke afscheidsfoto.
Na tien minuutjes rijden we door Paarl, en nog een kwartiertje later maken we een halte in Franschhoek. Hier aan het Hugenoten monument.
De frangipani’s staan hier in volle bloei en verspreiden hun geuren tot meters in het rond.
We willen even goeiedag gaan zeggen bij onze Belgische kennissen Rob en Machteld, die hier sinds een viertal jaar wonen.
Geen geluk; niemand thuis. Vlug een naamkaartje schrijven met de melding dat wij aan de deur waren.
Vooraleer we onze rit verder zetten gaan we nog een cappuccinootje nippen op het terras van Sacred Ground.
Voor de ene is de cappuccino al wat lekkerder dan voor de andere.
Voor het vervolg van onze rit moeten we terug over de Franschhoek Pass. Akelig om zien hoe het vuur hier heeft huis gehouden.
Bijna niet te geloven hoe sommige wijngaarden gespaard bleven van het vuur. Naast deze wijngaard is alles verwoest.
Iets verderop rijden we door Grabouw en Elgin. Het is hier dat de Belg Koen Roose zijn wijndomein heeft; Spioenkop. We springen juist even binnen om een goeiedag te wensen. Vermits we hier volgende dinsdag met vrienden op bezoek komen houden we het dan ook op een éénminuut gesprekje.
Elgin is ook de streek van het fruit- en dan vooral de appelkweek. Om de haverklap kruisen we vrachtwagens met lege of volle fruitbakken.
En we hebben nog geluk ook. We passeren een boomgaard waar de pluk volop aan gang is. Dit verdient een stop en een foto.
De eigenaar komt op ons afgestapt en nodigt ons uit om tot bij de prikkeldraad te komen en zo het schouwspel van iets dichter gade te slaan.
Met kennis van zaken wordt elke appel bekeken en/of betast vooraleer te beslissen of hij plukrijp is.
Een gedeelte van de oogst is voor België bestemd. Als ze horen dat wij Belgen zijn gaan ze aan het zingen. Prachtige stemmen… bijna aandoenlijk.
Een half uurtje later (intussen is het 16 uur) komen we het walvisstadje Hermanus binnengereden.
Omdat we weten dat het hier altijd heel druk is gaan we eerst en vooral een plaatsje bespreken voor vanavond in “The Burgundy”. De chef herkent ons van ver. Omdat er nogal veel wind is reserveert hij een tafeltje binnen, doch aan het openstaand raam dat uitgeeft op het buitenterras. Ideaal dus. Nu nog efkes binnenwippen bij een Pic&Pay om wat brood, boter en confituur te kopen. Ons volgend verblijf is geen B&B, maar wel een self-catering.
En nu op zoek naar ons verblijf voor de volgende dagen “The Vishuis”. Zoeken is veel gezegd, want binnen de kortste keren staan we voor de deur. Het is een combinatie van vier huisjes. Eén tamelijk groot, en drie kleine huisjes. Voor alle vier een gemeenschappelijk terras en jacouzie.
Pas aangebeld, of daar staat eigenaar Marc voor de deur. De vriendelijke man helpt ons de koffers naar cottage 2 te brengen. We krijgen alle nodige inlichtingen in verband met parking, veiligheid, afsluiten van cottage deur en de terrasdeur. Marc woont maar een boogscheut (letterlijk) van hier, en bij het minste probleem staat hij hier binnen de minuut.
Leuke cottage hebben we.
Groot bed, plezante living.
Goede WiFi, televisie met Belgisch BVN kanaal.
Leuke badkamer met inloopdouche. Geen bad, maar al bij al…een plezante locatie voor de volgende dagen.
Het duurt niet lang vooraleer mijn computerhoekje geïnstalleerd is.
We zijn slechts een 300 tal meter van de centrale plaats verwijderd, dus alles à pied. We lopen tussen gekende en minder gekende huisjes en étalages.
In “The Burgundy” worden we, net als vroeger, lekkere dingen geserveerd. Hilde kiest de vis van de dag (zilvervis), en ik kies voor lamskoteletjes. Alles lekker.
Na het gesmaakte souper wandelen we huiswaarts. Op een tiental meter van “The Burgundy” bemerken we een pas geopend restaurant met wijnproeverij. “The Wine Glass”.
Hun naam indachtig ben je niet verplicht om hier te eten. Je kan gewoon één glas wijn bestellen uit meer dan 160 soorten. Een fractie van die flessen zitten verzameld in een blauwgekoelde piano. Je moet er maar aan denken.
We kunnen ons niet houden en gaan toch nog even genieten van een glaasje. We hebben een leuk gesprek met Amanda, de manager. Zij hoopt dat we één dezer dagen ook eens komen lunchen of dineren. En ze geeft ons een tip mee…
Sinds een paar maand heeft “The Wine Glass” een associatie aangegaan met een toeristisch busje dat een tour van anderhalf maakt in en rond Hermanus. Vanaf 9 uur in de morgen kan men inschrijven voor de tour van anderhalf uur. Misschien proberen we dit wel eens. 
Pas thuis gekomen krijgen we een Face Time oproep van kleindochter Léonie en haar vriend Wannes. Ze zijn alle twee afgestudeerd, en sindsdien gestart met een job. Ze stralen op het scherm. Hoe leuk om hen ook eens life bezig te horen. We zullen weeral goed slapen.