Als ik mij om 7 u installeer in de living om mijn blog wat bij te werken zijn zowel Christine als Dirk reeds druk in de weer met ons ontbijt.
Buiten is de zon reeds aan het opkomen. Dirk wijst me op een hertejong dat door de struiken sluipt. Dirk gooit daar regelmatig wat etensresten, en vandaar…
Als naar gewoonte zitten we om 9 u allemaal aan de ontbijttafel. Niet alleen genieten van het lekker ontbijt, maar ook druk in de weer met de planning van de volgende dagen.
Immers Hilde en Dirk zijn levende encyclopedieën als het op reizen in Zuid-Afrika aankomt. Terwijl Luc alles in de gepaste vorm giet.
Zowel voor vandaag als voor de komende dagen krijgen we heel wat interessante tips. Hilde vernoemt dat ik in de komende dagen wel eens naar de kapper zou moeten, of daar komt reeds de tip; een broederpaar van 81 en 83 jaar die samen sinds 56 jaar een coiffure salon runnen. Daar moeten we dus zeker eens een kijkje gaan nemen, en wie weet ons misschien aan een haarsnit riskeren.
Met pijn in het hart moeten we nu afscheid nemen van B&B Dune View en van zijn lieve gastheren Dirk en Christine. Hopelijk kunnen we hier in de toekomst nog een paar keer langskomen.
Dirk en Christine doen ons uitgeleide tot aan de voordeur. Saluu, en tot de volgende…
We rijden naar het centrum van Mossel Bay. Een straatmuzikant speelt een deuntje, de parkwachter zal onze auto in de gaten houden…
… en de jonge gasten zijn al op de paardjes aan het rijden…
… anderen poseren fier als een gieter aan een oude kever die geassorteerd is aan hun saccoche.
Onze ogen vallen ook op een leuke affiche.
En nu op zoek naar het kappers broederpaar. Met de uitleg van Dirk in het voorhoofd kunnen we het salon niet mislopen. Willem en Charles zijn opgetogen met onze komst, en nodigen ons uit plaats te nemen in een kapperszetel.
Als ze horen dat het alleen mijn haar dient geknipt zijn ze wel een beetje ontgoocheld. Charles neemt mij onder zijn schaar…
… terwijl Willem zijn dagblad verder gaat lezen.
Maar dan plots… Hilde heeft gemerkt hoe vakkundig Charles met kam en schaar door mijn grijze haardos wentelt en hierdoor gesterkt informeert ze voorzichtig of zij haar kopje ook een beetje kan laten inkorten. Binnen de kortste keren zit ze in de tweede zetel en gaat Willem in de aanval op haar coiffure.
De ganse operatie neemt exact 16 minuten in beslag. De totale factuur loopt op tot 180 Rand of 12 €. Bij het verlaten van het salon worden wij nog eens volledig afgestoft. Dag Charles… Dag Willem…
Op minder dan honderd meter van het coiffuresalon vandaan huist Bradley Michaels, de artiest-schilder die me verleden jaar zijn kiel cadeau deed. Daar wil ik dus wel nog even gedag gaan zeggen.
Bradley is zo blij om ons terug te zien. Ik vertel hem dat ik zijn kiel verwerkt heb in een kader van Salvador Dali, en dat het werk een topplaats kreeg op mijn expositie van verleden jaar komt hij ontroerd.
Op mijn IPhone kan ik Bradley een foto tonen van het Dali kader waarover Bradley’s kiel gedecoreerd is.
Bradley is zo blij met onze komst en het goede nieuws dat we hem brengen. Hij is wel een beetje gegeneerd dat hij ditmaal geen kiel kan meegeven. Immers zijn kiel zit vandaag in de wasmachine. Hadden we gisteren langs gekomen, dan hadden we terug met een Jackson Pollok kiel huiswaarts gekeerd.
Als afscheid nog een kiekje met een paar van Bradley’s werkjes.
Intussen is het bijna 12 uur en willen we toch nog een stukje weg afleggen voor onze middagpauze. Eerst nog de dieselbak bijvullen en dan de weg op richting Gondwana. Daarna naar Jackhalsvlei en wat treffen we aan in Jackhalsvlei?… Neenee, geen jackhalsen maar wel twee giraffes.
Dit exemplaar komt tot bij de afsluiting om ons te begluren. Ze staart ons aan alsof ze nog nooit een mens heeft gezien.
We bereiken het stadje Riverdale en in café MARIA gaan we een milkshake proeven.
Hilde voelt zich hier direct in haar nopjes.
Niet ver van Maria’s café ligt er een oude gevangenis die werd omgebouwd tot winkelgalerijtjes. Maar de authenticiteit van de gevangenis werd zoveel mogelijk behouden.
De gevangenis is nog ten dele intact gebleven.
De binnenkoer waar de gevangenen een half uurtje per dag een wandelingetje mochten maken.
Verschillende van de cellen werden omgebouwd tot kleine winkeltjes.
In een kerker hangt er zelfs nog een strop aan de haak. Jeetje… luguber…
De originele spiongaten zitten nog in de celdeuren.
Nog een godsdienstig eerbetoon in één van de cellen.
Rond 17 u rijden we onze eindbestemming van vandaag binnen. Het meest zuidelijk punt van Afrika; l’Agulhas. Luc en Dominique zijn een en al belangstelling voor de toerist-info van l’Agulhas. Hier schijnen roggen te zwemmen met een diameter van 1,5 tot 2,5 meter. Dat moeten we morgen wel eens gaan controleren.
In tegenstelling met wat de goegemeente denkt dat Kaap de Goede Hoop het meest zuidelijke punt van Afrika is, staan we hier in l’Agulhas wel op dat punt.
We zijn aangekomen aan B&B B&B Agulhas Ocean House. Marine Drive n° 4. Het nummer vinden is inderdaad geen probleem.
Allen en Sheryl staan ons als het ware op te wachten in de hall. Wat een enthousiast koppel.
Ze tronen ons mee naar de mooie slaapkamer…
… en de leuke badkamer.
In de mooie living met uitzicht op de tuin brengt Sheryl ons de nodige info bij over Agulhas en omstreken. Ze weet ook te vertellen over die grote roggen die door de zwemmers kunnen aangeraakt worden. De ogen van Luc gaan reeds aan het tintelen. Morgenvroeg misschien een beetje vroeger opstaan?
Sheryl reserveert ons een tafeltje bij “Pelicans” aan de haven.
We bestellen hier scampi’s of paella. Niet het allerbeste wat we deze reis achter onze kiezen kregen. Maar het kan niet alle dagen feest zijn. Tomorrow is another day!