Om 9 uur zitten we samen in de tuin aan ons laatste ontbijt in Franschhoek. De elektriciteit ligt weeral uit, en we zitten pal naast de generator die een lawaai van jewelste maakt. Aangenaam is anders. Bij de afrekening volgt nog een discussie met Madame B&B. Zij beweert dat één van onze kamers een upgrade was en dat er dus zoveel meer moest betaald worden voor die kamer. Het zou dan nog over onze kamer gaan, waarvan de badkamer de eerste avond onder water stond. Zaten we hier dan toch in de aap gelogeerd? Het dispuut wordt echter vlug bijgelegd, en tegen 10u30 rijden we Franschhoek uit.
We hebben tijd genoeg, dus trachten we de autowegen te vermijden en de alternatieve wegen te nemen. Maar onze TomTom GPS doet daar een beetje moeilijk over.
We doen toch ons gedacht, en maken als het ware een grote cirkel rond Lions-head, de berg naast de Tafelberg. Hilde heeft wat twijfels, temeer omdat we een omweg maken van bijna 60 kilometer. Maar voor wat (mooie natuur), hoort wat (grote omweg) en ze legt er zich uiteindelijk bij neer (figuurlijk).
We rijden door het luxe kuststadje Camps Bay, en zijn nu slechts een vijftal kilometer verwijderd van Clifton, onze standplaats voor deze middag.
Restaurant Bungalow ligt op het strand, en vanop het terras heeft men zicht op zee en eveneens op Lions Head.
We melden ons op de minuut stipt (13 u) bij de receptie. We krijgen een leuk plaatsje op het open terras. Terras dat momenteel nog maar tamelijk dun bezaaid is, maar dat zal niet lang meer duren.
Reeds drie opeenvolgende jaren maken we de parkwachter van The Bungalow gelukkig met een coureurspetje. In zoverre dat hij verleden jaar spontaan mijn naam herinnerde; Mienier Defosch. Maar vandaag is onze vriend er niet… Wat gaan we nu aanvangen met da klakske?
Onze ober Kelvin stelt zelf voor een fotootje van ons gezelschap te nemen. We laten hem maar doen, en… het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf.
Eenmaal de dames apart mag toch ook… ze zien er gelukkig uit!
Eentje van ons twee mag toch ook? In voorbereiding op het feest van morgen.
We bestellen met z’n drieën kingklip en Dominique gaat voor prawns. Alles overheerlijk.
Kelners zijn er precies genoeg.
Kelvin schenkt ons een heerlijk glaasje Sauvignon Blanc Glen Carlou bij.
Dominique wil daar een kiekje van.
Na een paar uurtjes heerlijk genieten van spijs en drank en van alles wat de natuur hier te bieden heeft trekken we naar onze eindbestemming van vandaag, ons Signature Lux Hotel in Kaapstad, een half uurtje hiervandaan. En weeral twijfelt TomTom aan de straat. Dan maar een stop maken om met de Google app onze bestemming in te geven.
We passeren het “Groote Schuur” ziekenhuis. Je weet wel; daar waar hartchirurg Dr Barnard de eerste harttransplantatie met succes uitvoerde.
Nu staan we in een wip en een draai aan het SIGNATURE LUX HOTEL, bijna rechtover onze vroegere locatie, de Westin. Het hotel is ondergebracht in een vroeger magazijn van de scheepswerven. Buitenuit met wat twijfels, maar het interieur straalt luxe en chique uit.
Over de rode loper belanden we in de receptie. We checken hier moeiteloos en in een mum van tijd in. Onze kamer inpalmen, (ééntje op verdiep 4 en ééntje op verdiep 5) duurt ook niet lang.
Het is 17 uur, en we besluiten om het Waterfront te gaan verkennen, enkele minuten hiervandaan. Hier valt er altijd wel iets nieuws te beleven.
Dit jaar staan her en der levensgrote neushoorns opgesteld. En ze hebben nog allemaal hun hoorn.
Het grote silo gebouw op de achtergrond werd in een tijdspanne van anderhalf jaar volledig vernieuwd. Sinds begin vorig jaar is daar het Zeitz museum ondergebracht, het grootste museum van moderne en hedendaagse kunst in Zuid-Afrika. De negen verdiepingen in het Silo gebouw bestaan uit meer dan tachtig galerieën, waar kunst van Afrikaanse jonge creatieve geesten wordt tentoongesteld, Daar moeten we in de komende dagen zeker eens op af.
In enkele van de straten staan her en der mime kunstenaars hun kunnen te demonstreren. Soms vragen ze medewerking uit het publiek.
Niemand merkt dat dit een levend beeld was. Minuten lang stond de man met halfopen mond en zonder de ogen te knipperen voor zich uit te staren. Als uiteindelijk dat klein kereltje naast hem in zijn bil kneep viel hij door de mand.
Kindjes en hun ouders mogen op- en afstappen van het treintje dat constant op het Waterfront rond rijdt.
Afrekenen in één van de vele shops. Misschien iets gekocht voor Valentijn?
Laat iedereen maar winkelen. Ik ben terug op gang geschoten als mime kunstenaar. Terug met open mond, maar ditmaal met gesloten ogen. Dat is veel makkelijker.
In de lommer van de bomen staan ook verschillende marimba groepjes de toeristen te entertainen, in de hoop van een CD te kunnen verkopen.
We gaan een frisdrank of koffie nemen op het terras van Alfredo.
Vanop dat terras hebben we eveneens zicht op de ambiance rond het marimba groepje.
Nu nog even door de grote overdekte hall van het Waterfront. Tientallen, zoniet honderd winkeltjes, groot en klein. Met soms wel mooie ideeën…
… soms ook een beetje stout…
Maar altijd kindvriendelijk.
Uitrusten kan op de uitgewerkte trap.
Er is zelfs een opvangcentrum voorzien voor huisvaders. Je moet er maar aan denken. Wanneer komt het eerste huisvader centrum in België
Het is bijna 19 u en we beslissen om hier ergens een kleinigheidje te eten vooraleer naar het hotel terug te trekken. We opteren voor Vovo Telo. Want we weten van vroeger dat ze hier zeer lekkere kippenleverpastei serveren. Vovo Telo ligt op een paar meter van het superrad.
Maar wat blijkt? Vandaag geen kippenleverpastei op de kaart. Hoe spijtig. We kunnen wel levertjes op een toast krijgen. Met z’n drieën maken we deze keuze en Dominique kiest voor een bruschetta met avocado.
Misschien niet zo heel lekker als de pastei, maar de levertjes mogen er best wezen. Overgoten met een glaasje Chenin valt het best mee. Intussen begint het al te donkeren.
Morgen is voor Luc en Dominique de laatste dag aangebroken. We spreken af rond 21 uur in de bar van het hotel. Samen met laptops, I Pad’s en I Phones willen we alle foto’s en films van onze vier weken samen te delen. Maar in bar is een soort cabaret aan de gang en concentreren is hier onmogelijk.
Het stadszicht vanuit ons kamer.
We spreken dan maar af in ons kamer. Een gedeelte van de foto’s worden op schijfjes en USB stick’s opgeslagen. Een deel van de filmfragmenten vraagt echter 5 à 6 uur tijd om over te zetten, en deze laten we vannacht verder doorlopen, in de hoop dat ze tegen morgenvroeg helemaal gekopieerd zijn.
Voor de laatste keer een kusje en een slaapwelletje met onze vrienden. ’t Is bijna niet te geloven dat die maand bijna voorbij is.