Ons slaapkamervenster geeft zicht op zee. Bij een wakker momentje om 5 uur in de morgen krijg ik vanuit ons bed dit mooie schilderij voorgesteld.
Sheryl komt bij het ontbijt vertellen dat er enkele haaien aan het spartelen zijn in de oceaan. Binnen de kortste keren staat de bijna volledige ontbijtcast aan de overkant van de straat. Na tien minuten nog altijd geen haai te zien en de natuurspotters druipen een voor een terug naar hun ontbijttafel.
Na het ontbijt in schuifjes trekken de mannen hun stoute zwembroeken aan. Want dat verhaal van die supergrote pijlstaartroggen blijft nazinderen. We trekken naar het nabijgelegen haventje van Struisbaai, alwaar we de roggen zouden kunnen ontmoeten.
In het haventje is het een drukte van jewelste. Bootjes die te water worden gelaten kruisen andere bootjes die met hun vangst uit het water worden opgetrokken.
Vele van de vissers trachten direct hun vangst aan de man/vrouw te brengen.
Wie wil deze drie rode snappers kopen? Voor een prikje neem je ze mee naar huis.
Je kan de vissen zelfs volledig opgekuist en klaar voor de pan of de oven aankopen.
Zelfs met dergelijk schammele en overbemande roeibootjes trekken ze de oceaan in. Doet bijna denken aan bootvluchtelingen.
Intussen heeft Luc schoenen en T-shirt uitgetrokken en glijdt hij met zijn waterdicht GoPro filmcameraatje het water binnen. En jawel… binnen de kortste keren komt een eerste staartvisrog aangeschoven.
Luc schreeuw regelmatig dat het monster aan zijn knieën of tenen aan het zuigen zijn. Bij mij is de durf en de goesting om ook te water te gaan ineens voorbij.
Jammer dat het water zo troebel is. Bepaalde details van het spel tussen mens en vis gaan hierdoor verloren. Luc blijft commentaar geven ; “Hij voelt niet aan als schubben, maar veeleer als een zacht deken” – “Ooohh… hij is aan mijn voeten aan het likken” – “Ooooh.. nu glijdt hij langs mijn benen” – De oooh’s en de aaah’s volgen elkaar in snel tempo op.
Na een tiental minuten houdt Luc het voor gezien (en gevoeld), en begeeft hij zich tussen de andere toeristen.
We trekken terug naar onze Ocean House om Luc de kans te geven zich om te kleden. Na die sublieme belevenis wil Luc wel eens informeren wat men op internet zegt over die pijlstaartroggen.
Hieronder een drietal van de meest recente artikels over de pijlstaartrog.
1) In de Amerikaanse staat Florida heeft een pijlstaartrog een man aangevallen en met zijn stekel het hart van de man doorboord.
2) Mensen worden doorgaans in de voet gestoken. Contact met de stekel veroorzaakt plaatselijk lichamelijk letsel door de snee zelf, pijn en opzwelling door het gif, en mogelijk een infectie door de delen van de stekel die in de wond zijn achtergebleven en van het zeewater dat de wond is binnengekomen. Fatale gevallen kunnen optreden wanneer de steek niet op de juiste manier behandeld wordt, een belangrijke slagader geraakt heeft, of terechtgekomen is in het gebied van de romp of het bekken. Op 4 september 2006 kwam tv-presentator Steve Irwin, ook bekend als ’the Crocodile Hunter’, om het leven door een steek in de hartstreek door een pijlstaartrog.
3) In Agulhas (Zuid-Afrika) neemt roekeloze Belg risico’s met zijn leven.
En daarbij bedenken dat Luc vergeten was zijn levensverzekering aan te passen.
Volgende etappe gaat naar het meest zuidelijke puntje van Afrika, het AGULHAS NATIONAL PARK waar effectief de Indische in de Atlantische oceaan overvloeit.
We wandelen over een houten loopplatform op enkele meter van de vuurtoren.
Botanisch is deze streek een wonder te noemen. En bovenop deze flora krijgen we extreem mooie rotsformaties te bewonderen.
Dit verliefd koppeltje poseert op het zuidelijkste puntje van Afrika.
De Indische Oceaan reikt de hand aan de Atlantische Oceaan.
Hier probeert de Indische de hand te reiken… maar hij geraakt niet tot bij de Atlantische.
Is dit nu Christoffel Colombus, Bartolomeus Dias of Vasco de Gama?
Iets verder op onze ontdekkingstocht ontwaren we het wrak van schip.
Het is de voorsteven van het Chinese schip Meisho Maru dat hier op op 16 november 1982 schipbreuk leed. Het wrak blijft hier sindsdien hangen in de ondiepe wateren van deze kust.
Nog iets verderop komen we aan het monument “Map of Africa”. Een top-item voor de Zuid-Afrika bezoeker.
Een stalen kaart van Afrika, die niet alleen exact de omtrek en de oppervlakte van het land weergeeft, maar eveneens alle niveauverschillen.
Hier kunnen we onze aardrijkskunde kennis wat bijschaven.
Intussen is Luc druk in de weer om op 1/100 graad exact de stand van het Zuiden te bepalen.
Het is 14:30 , tijd voor een koffietje in POTPOURRI, een winkeltje met allemaal rommeltjes waar we ook een wafel of een pannenkoek kunnen eten.
Een uurtje later terug naar onze Ocean Time voor de gebruikelijke siësta of blog time. Met de laptop in de tuin krijg ik het gezelschap van een paar leuke vogeltjes.
Allen heeft vanavond ook het gezin van zijn dochter op bezoek. Opa Allen heeft een telegeleide helicopter bovengehaald tot groot jolijt van de kleinkinderen.
Leuk speelgoed, maar…. geen geluk. De batterijen zijn niet opgeladen. ’t Zal dus voor morgen zijn.
Hilde heeft iets met dat prachtig beeld in de tuin. Ze krijgt dus een mooie foto met Mister Algulhas.
Shelly reserveert een tafeltje in ZUIDSE KAAP, het meest zuidelijke restaurant van het continent.
Het bewijs dat we niet zuiderlijker kunnen dan deze “ZUIDSE KAAP” hangt op een koperen plaat in de hall van het restaurant.
Wij dachten in de muurschildering het Chinese schip te herkennen waarvan we deze middag het aangespoelde voorsteven zagen. Maar bij navraag aan onze serveuse schijnt dit niet het geval te zijn. We kiezen hier voor vis van de dag of steak, en tegen 21u30 trekken we voldaan naar onze Ocean View.