Billy, onze buurman van verleden week had ons herhaaldelijk op het hart gedrukt dat we zeker Clarence moesten bezoeken, en indien mogelijk er een volle dag verblijven. En dus zetten we vandaag koers naar Clarence. Een ritje van om en bij de 150 kilometer, dat met de glimlach afgehaspeld wordt. Want vandaag is het zonnetje weer aan het priemen en er kan dus niets kapot. Onderweg een paar stops bij dametjes die een winkeltje opstellen aan de rand van de invalswegen. Meestal zijn dit werklozen die op die manier toch nog trachten een centje te verdienen. Het is bijna middag als we aankomen in Clarence, en we worden onmiddellijk gegrepen door de charme die het stadje uitstraalt. De huisjes zijn als het ware uit een cowboyfilm gesneden, en liggen in een dal dat omringd ligt van uitlopers van de Drakensbergen. Kleurrijke winkeltjes, café’s, kunstgalerijen antiquairs en brocanteurs wedijveren voor de origineelste reclameborden. En toch is het niet kitscherig. Nadat we een belegd broodje binnenspeelden en een B&B-tje op de kop hebben getikt stappen we een magazijnwinkel van tweedehandskledij binnen. En wat hangt daar te pronken in een lange rij herenjassen? Een veston van Christian Devos, een tweetal jaar geleden meegegeven met de ophaling van Oostpriesterhulp. Alhoewel spotgoedkoop heeft Hilde toch liever dat ik ze niet koop. Inderdaad, het zijn alleen maar de bomen die elkaar niet tegenkomen. We hebben ons de ganse namiddag moegeslenterd van winkeltje naar galerijtje, van koffiehuisje naar antiquairtje. Maar het is vooral de ongegeneerde sfeer die in het stadje hangt die ons het meest aangrijpt. Blij dat we hier morgen nog een ganse dag mogen vertoeven… En Billy,… baie dankie voor de tip !
Op bijna elke invalsweg zitten ze met een kraampje. Werkloze madammekes die toch trachten wat te verdienen, nu eens met de verkoop van groenten en vlees…
