Maand: februari 2015

We plannen om het vandaag zachtjesaan te doen. Franschhoek is niet groot en we hebben hier nog vier dagen.

Ontbijt in “De alchemist”.

Vakantie nemen dus. We blijven tot de middag genieten van onze mooie tuin en onze ruime kamer van bijna 50 m2. Dan trekken we terug voetstaps het stadje in. Vanals we op straat komen worden we al opgeschrikt door de afval ophaaldienst. Een supermoderne vrachtwagen. Bij ons zouden daar achteraan twee mannen opstaan. Hier een zestal.

Wel zes man lopen mee met de vuilnisdienst.

In het stadje heerst er weeral een drukte van jewelste, maar de sfeer blijft aangenaam. Iedereen is hier precies in verlof en heeft tijd zat. Winkeltjes, boetiekjes, restaurantjes en galerijtjes kleven aan elkaar. Van Tsunga schoenen (de beste Afrikaanse schoenen) tot handtassen, van porselein tot juwelen, van schilderijen tot artistieke beelden; alles in overvloed. In de straten zelf is het bedwelmend warm en ze voorspellen voor morgen nog een vijftal graden meer.

Morgen nog een heel stuk warmer… Kunnen we die 6° niet naar België sturen?

Tsonga schoenen kunnen hun voet zetten naast de beste schoenen van bij ons. En ik kan sinds meer dan drie jaar weten.

Tsonga schoenen… en nu fabriceren ze ook tassen.

En van presenteren kennen ze ook al iets af…

Gedurende ons middagsnackje vallen we weeral aan de praat, ditmaal met twee Hollandse dames. Het zijn twee zussen waarvan eentje reeds 42 jaar in Franschhoek woont. De andere woont in Alkmaar en is bezoek bij haar zus. En waar ze vroeger altijd ruzie maakten is dat tot hiertoe nog niet gebeurd. Zij geven ons een tip om een dichtbijgelegen wijnhuis te gaan bezoeken, namelijk Solms Delta. Genoteerd en te doen een dezer dagen. En weeral gaat de winkeltjestocht verder, maar van nu af aan beperk ik mij tot de galerijen. En Hilde komt me telkens na een tiental minuten vervoegen.

Galerij EBONY; prachtige beelden op een mooie achtergrond.

Van alles wat…

Op de stoep van een prularia winkeltje is een zwarte dame woldraad aan het spinnen op een antiek spinnenwiel. Dit oude spinnenwiel staat wel in schril contrast met de GSM die ze in haar decolleté opbergt. 

De GSM zit netjes bij de duifjes.

Omdat we ondervonden dat de restaurantjes hier ’s avonds proppensvol zitten hebben we er deze namiddag eentje vastgelegd. Een Italiaan “Allora”. Best dat we reserveerden, want tientallen mensen moeten het onverrichterzake afstappen.

“Allora”. Lekkere lamskoteletjes.

De lamskoteletjes zijn prima en de Chenin Blanc “Petite Ferme” mag er ook zijn.

Voor dit jaar zit het liedje in de Westin erop. Tegen 10 uur is alles bij baliejuffer Lisa afgerekend en wordt ons Nissanneke voorgereden. Laatste maal op ons WESTIN bureeltje.

Afrekenen bij Lisa.

Een uurtje later staan we in het prachtig intieme stadje Franschhoek.  Hier willen we vijf dagen blijven. Onze B&B “De Alchimist” wordt gerund door de Gentse uitbater Yves, en dat sinds een zestal maand. Die sympathieke man ontvangt ons zeer hartelijk en we drinken samen een glaasje Sauvignon aan het zwembad.“De Alchemist” van Gentenaars Yves en Martine in Franschhoek.

Wat een mooie tuin…

Ontvangst in “De Alchemist”.

Yves vertelt dat zijn vrouw Martine voor een drietal maanden teruggekeerd is naar België om haar zieke moeder bij te staan in de revalidatie van een hartoperatie. Intussen wordt Yves hier bijgestaan door een jongeman uit Koksyde, Enzo. En wat dacht je? Enzo was enkele jaren geleden scoutsleider van ons nichtje Camille. Weeral een kleinere wereld. 

Enzo, de vroegere scoutsleider van nichtje Camille.

We willen nu zo vlug mogelijk het stadje gaan verkennen. Vorige jaren lieten we Franschhoek links liggen of leenden we het maar een schichtig bezoekje en misschien was dit wel onterecht. Alleen al de mooie omgeving met de wijnranken op de flanken van de heuvels maakt het stadje al meer dan aantrekkelijk.

Franschhoek ligt in een kom, rondom omgeven door heuvels.

Het mooie witte kerkje in fel contrast tegen de felblauwe lucht.

De hoofdstraat van dit knusse stadje is bezaaid  met restaurantjes en terrasjes. En op één van die terrasjes strijken we ons neer voor een snack met een glaasje… jawel,water. Bij het nippen aan onze capucchino worden we aangesproken door drie geüniformeerde studentes. Zij kregen op school de opdracht een omhaling te doen voor een kinderdorp in een nabijgelegen township. Ze zijn al een half uurtje bezig, maar konden nog niemand strikken. Dan zijn wij maar de eerste slachtoffers, en met plezier. Ik beloof hen dat ik een goed geluksbrenger ben en dat het van nu af aan beter zal lukken.

Drie leuke studentes op ronde voor het goede doel.

Een uurtje later valt mijn oog op een oudere man die zeult met een statief en een camera die samen zeker meer dan 5 kilogram wegen. Ik ken dat type camera en spreek de man hierover aan. Léon Taillieu woont in Detroit Amerika. Zijn grootvader Félix was van… Zwevezele en migreerde naar de States. Hijzelf heeft nog twee broers in de States; Arthur en August. Wij discuteren over camera’s, montagesystemen en computers. Hij trekt met zijn vrouwtje de wereld rond en maakt een film van zijn reis. Als dat maar goed komt. Het enige waarover we niet durven informeren is naar zijn leeftijd.

Léon Taillieu uit Detroit met vrouwtje, camera en statief. Ze zien het wel zitten…

Na een paar uurtjes zijn we het stadje bijna rond en beslissen richting onze “Alchemist” in te slaan. Botsen we plotseling wel terug op de drie groene studentinnen zeker. Ze zijn zo fier als een gieter, want ze hebben  intussen al een tiental sponsors gestrikt. We hadden hen toch gezegd dat we geluksbrengers zijn. We wisselen nog e-mail adresjes uit om de foto te versturen. En giechelend nemen ze afscheid.Afscheid aan de giecheltruutjes.

Een uurtje nietsen of pootjebaden en ’t is weeral tijd voor een hapje. De echte culinaire geneugten van Franschhoek laten we voorlopig nog links liggen want we hebben hier nog vier dagen te gaan. Een aantrekkelijk eethuisje “Café Franschhoek” serveert ons een spaghetti carbonara zoals weinig Italianen het zouden nadoen. Ditmaal wel met een flesje Chenin Blanc van Plaisir du Merle.

Lekkere bistro.

Wanneer we in het pikdonker onze tuin binnenstappen schijnt deze nog mooier en feeërieker dan bij dag. 

Onze feeërieke tuin.

 

Laat Valentijn ontbijt om 9u30. Wat worden we lui. Tegen 11 uur maken we een wandeling door Long Street tot aan de Green Market. Ongeveer anderhalve kilometer. Op een plein voor een groot hotel zijn enkele sandwichmen aan het goochelen met hun sandwichpanelen.

Sandwichman aan het oefenen. Spectaculair wat ze met die panelen doen.

Op Greenmarket zelf is het precies iets rustiger dan naar gewoonte. De grote drommen toeristen  moeten er nog aankomen. 

De grote stroom toeristen laat voorlopig nog op zich wachten.

Intussen springen we eens binnen in de St George’s kerk, een Methodist church die zelfs een cafetaria runt achterin de kerk. Verschillende lekenwerkers zijn hier alles aan het voorbereiden voor de speciale dienst van morgen; de oogst-dienst. Bijna overal is de oogst binnen en morgen zullen de gelovigen die overschot aan groenten of fruit hebben dit meezeulen naar de kerk. Op het einde van de dienst zal de volledige voedselhoop verdeeld worden onder de behoeftigen uit de omgeving. Jammer dat we morgen Kaapstad verlaten.

De St George toren tussen de moderne buildings.

De Central Methodist Mission in de St George kerk.

Wanneer we de kerk buitenstappen is er al heel wat meer beweging op Green Market. In het midden van het marktplein staan talloze kraampjes, die stuk voor stuk vergelijkbare hebbedingetjes verkopen.

Deze standhouder is precies nog niet gans wakker.

We lopen tussen de trommels, lepels, ringen, kettingen, oorbellen, doeken, tassen, kralen, blikken mini-autootjes, beelden, dierenhuiden, T-shirts, cd’s, asbakken, schalen en zelfs Afrikaanse kruiden. We stuiten  op een kraampje met Afrikaanse maskers. “My friend, come and see.” Op de één of andere manier zijn we heel populair hier op Green Market Square, alle verkopers zijn onze beste vriend.

Kraampje met Afrikaanse maskers. Allemaal antiek…

Hij laat ons een houten masker zien, met katoenen haren. “Dit masker brengt geluk, ik heb ook maskers die je beschermen,” vertelt onze nieuwe beste vriend ons. “Kijk, je kunt zien dat hij heel oud is, onze voorouders hebben deze nog gebruikt.” We vragen wat dit antieke houten masker, dat er verdacht nieuw uitziet, ons gaat kosten. “300 rand” is het antwoord – dat is ongeveer 25 euro. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Meteen zegt hij dat hij ons dit speciale masker voor een special price aan wil bieden. Omdat we zijn vrienden zijn. Heel aardig van onze goede vriend, maar we kijken toch even verder.

Onze nieuwe goede vriend heeft ons niet genoeg weten te overtuigen.

Het was de bedoeling om vandaag ook een bustoer rond Kaapstad te maken met de dubbeldekker Hop-on-Hop-of. Er is een halte in de Long street, en daar doen we dan ook de hop-on.

Hop-on in de Long street.

Alhoewel het niet de eerste keer is dat we deze tour maken leren we toch een en ander bij. We hebben het gevoel dat de verhalen die door de oortelefoon klinken aan de nieuwste omstandigheden zijn aangepast. Het verhaal over de “World of birds” klinkt danig overtuigend en we besluiten daar een hop-off te maken. Alhoewel aan de ingang en bij de kassa er alles zeer bescheiden uit ziet belanden we toch in een park van vier ha groot en we kunnen bijna in alle volières binnenlopen nadat we ons door een soort primitieve sluis doorgeworsteld hebben. Naast de ongeveer 400 vogelsoorten zijn hier ook aapjes, slangen en zelfs muizen te bewonderen. Misschien waren die muizen wel de lunch voor de slangen, want ze zaten verdacht dicht bij elkaar.

Van de fazant…

tot  de pauw…

van de ibis…

tot het flamingo jonkie…

Het kwam zelfs tot een goed gesprek met meneer de Uil.

De volières met hennen- of andere kieken-achtigen had Hilde liever niet binnen te gaan en hebben we dan ook wijselijk links laten liggen. De eekhoorntjes en aapjes daarentegen kregen wel onze volledige belangstelling.

Snoepend eekhoorntje…

en schichtig squirrel aapje.

Onze volgende stop wordt het mondaine badstadje Camps Bay. Het is al 17 u maar de thermometer wijst nog altijd 28° C aan. Op het strand is er nog volop activiteit. En op de wandeldijk lopen straatventers, muzikanten en ijsventers elkaar builen.Op het strand nog volle bak.

Een kinder zang- en danskoor in volle actie op de wandeldijk.

Op onze terugweg met de shuttle naar de WESTIN zitten we naast een Zuid-Afrikaans koppel die Valentijn komt vieren met een weekend-arrangement in de WESTIN. Zij kennen België omdat ze jaarlijks 24 ton diepvriesgroenten importeren van een firma uit de omgeving van Roeselare. En nu willen ze daarbovenop ook nog een hoeveelheid diepvries aardappelen uit België importeren. Geïnteresseerden kunnen op eenvoudige aanvraag hun naamkaartje bij ons bekomen.   Vanavond trekken wij terug naar ’t centrum voor een Valentijnsdineetje. ‘l Apéro is een gezellig restaurantje dat heeft Hilde deze voormiddag reeds geboekt.

 

l’Apéro. The place to be voor Valentijn.

Bij navraag aan onze dienster Ursula blijkt zij inderdaad degene te zijn waar we in 2012 een lang gesprek mee hadden. Zij werkte hier toen halftime, want ze studeerde nog. Intussen is ze de manager geworden. Zo zie je maar dat mits hard werken en veel inzet ook in Afrika nog iets te bereiken valt. Zelfs voor de zwarten en de colourds. We genieten van elkaar en van een heerlijke struisvogelsteak. En een flesje Chenin Blanc maakt de maaltijd compleet. 

Ursula en Hilde.

 

Inderdaad, vrijdag de 13e. Oppassen geblazen dus. Het begint al met ons te overslapen. Bijna 9 uur is het. Maar niet getreurd, vandaag is toch een dag zonder planning. Overigens is het ook bewolkt.Bewolkt. Er ligt een kleedje op de Tafelberg.

Met de shuttle gaan we naar “Waterfront”. Er valt een fijne motregen uit de lucht en daarom trachten we het overdekt te houden. En we hebben geluk, want een zestal maand geleden werden hier twee oude scheepsloodsen omgebouwd tot shopping malls. De ene met het accent op voeding en lekkernijen van over de ganse wereld. De andere met shops, curiosa en artistieke artikelen. Beiden zijn ongeveer 3.000 m2, en elke winkelruimte is zonder één uitzondering ingenomen. 

Lekkernijen allerhande… je kiest maar.

Van Europese pannen en potten…

tot Afrikaans porselein.

Meestal subtiel gepresenteerd.

In een boetiekje hangen tientallen militaire kostuums. De uitbaatster haast zich om te vertellen dat het kostuums zijn die ontworpen en zijn met een knipoog naar de militaire kledij. Maar ze hebben allemaal een trendy touch die hen onderscheidt van het militair uniform. Navraag leert dat ze maten hebben tot XXL, dus wil ik er wel eens eentje passen. Ik ben al bijna verkocht maar aan de blik van Hilde bemerk ik dat dit niets voor mij is. Als ik achteraf de foto bekijk die Hilde stiekem nam, dan moet ik toegeven dat ze wel gelijk had. Achteraf kon ik niet nalaten de foto in kwestie op Facebook te plaatsen. En wat blijkt… de meeste reacties zijn enthousiast. Mijn Waregemse buurvrouw Agnes doet er zelfs een schepje bovenop en photoshopt er decoraties op.

De linkse foto toont alleen de modieuze touch; één borstzak uit een bedrukt textiel. Op de rechtse foto heeft buurvrouw Agnes mij gedecoreerd.

In een andere art shop bemerk ik een man die ik onmiddellijk herken als een artiest die we twee jaar geleden ontmoetten in een galerij in Franschhoek. En hij draagt nog steeds dezelfde pet.

Zo’n kop kan je toch niet vergeten.

Iets verderop staat een jonge man goocheltrucks te demonstreren. Van drie verschillende koorden (één korte, één middellange en één lange) schamateert hij  drie gelijke koorden. Jammer genoeg is deze truc niet alleen te kopen. Hij maakt deel uit van een ganse doos met een twintigtal trucks, en die is veel te volumineus om mee te zeulen. Er zit zelfs een toverhoed in de doos. Spijtig…

De truc met de koorden. Jammer genoeg niet alleen te verkrijgen.

In een volgend winkeltje zijn twee mannen kuifjes- en andere beeldjes aan het beschilderen. Niet mis. Maar mijn aandacht wordt meer getrokken door de broek van één van die mannen. Deze doet me denken aan een Pollok of een Degloire…

Kuifje beschilderen…

Pollok of Degloire?…

Iets verderop denken we een schilderij of een beeldhouwwerk te op te merken, maar wat dacht je… een zwarte dame in levende lijve.

Jawel, een zwarte dame van vlees en bloed.

Van hieruit gaat het terug naar de buitenwereld want intussen is het opgehouden te regenen. Het is al bijna 14 uur en we passeren “Den Anker”. Wat dacht je… een mosseltje met frietjes voor Hilde en een ameriquain- friet voor mij. Bevloeid met een Fruitesse van Liefmans.

“Den Anker”. Place to be in Waterfront.

We zitten op het zijterras van Den Anker en aldra komen er een paar muziekbandjes het beste van hun kunnen demonstreren. Bij eentje ervan ben ik wel onder impressie van hun mooie zwartwit koppen.

Zingen kunnen ze…

Afrikaanse instrumenten bespelen kunnen ze…

en schilderen kunnen ze blijkbaar ook.

Om de retourshuttle naar de WESTIN te nemen moeten we door de grote Waterfront Mall en hier is het all Valentijn die de klok slaat. Wij hebben vandaag al iets te vieren (niet vrijdag de dertiende maar iets gans anders) en morgen is het dus weeral prijs. Valentijn. 

De Valentijnrage zit er blijkbaar in. (De linkse man is precies niet verliefd)

Hilde is blijkbaar ook in vervoering… en ze heeft liever dat ik wat op afstand blijf.

 

Deze exotische vogel is de juwelierszaak binnengevlogen. Misschien ook op zoek naar een Valentijn voor zijn liefje?

Geef toe; ’t is wel een heel mooie vogel.

’t Is 17 uur geworden en ik heb het intussen allemaal gezien. Hilde precies nog niet. Ik neem dus de shuttle en Hilde belooft binnen een half  uurtje achter te komen. Vanavond hebben we een superleuke FaceTime met zowel de familie van dochter Caroline als deze van zoon Mehdi. 10.000 km van elkaar en we zien en horen ons alsof we naast elkaar zitten. Blij te horen dat in Waregem en Knokke alles opperbest gaat, de partiële proeven zeer goed verlopen zijn en ook het weer naar de goede kant aan het omslaan is. Plezant om dit allemaal te horen. We beloven van nu af aan regelmatiger te FaceTimen. Het is super eenvoudig en… het kost niets. Vanavond willen we het sober houden en beperken het culinaire tot een lichte snack met een glaasje wijn op verdiep 19 van WESTIN. Mooie zonsondergang.

Zonsondergang op Signal Hill.

 

 

Alhoewel “Blue on blue” een stukje voordeliger is dan de meeste B&B’s kunnen we echt niet klagen over de accommodatie en het comfort. Alleen hebben we hier geen BVN op TV, maar één dagje zonder VRT  nieuws is nu ook niet zo erg. Temeer daar het de laatste dagen hoofdzakelijk gevuld is met oorlogen, aanslagen en moordpartijen. Eigenaardig detail zijn de eigenaardige schilderijtjes en kitscherige prularia die het ganse huis opfleuren.

Op ons kamer waakt Mandela…

In elk hoekje plezante prularia.

Na het ontbijt en de afrekening wandelen we van hieruit nog even naar het strand. Want Saint James beschikt over een strookje strand die op elke reisgids of folder van Zuid-Afrika afgebeeld staat; de fel gekleurde strandcabines.

De felgekleurde strandkarren van Saint James.

Deze strandkarren zijn het visitekaartje van Saint James en ze zijn dan ook als kunstwerk gedeponeerd. De zomervakantie is hier pas afgelopen en het is midweek, dus is er niet heel veel beweging op het strand. Alhoewel…

Deze klas kinderen is hier onder begeleiding van hun lerares…

en deze kerels zijn waarschijnlijk reeds afgestudeerd.

Tussen de golfbrekermuurtjes kan er naar hartelust gezwommen worden.

Nu een vijftigtal kilometer te gaan naar Kaapstad, waarvan de helft langs de kustlijn. In Muizenberg wordt onze aandacht getrokken door een grote groep mensen aan de waterlijn. Dit moeten wij toch wel even van dichterbij bekijken. En wat blijkt; de vissers hebben een groot net binnengehaald en zijn nu druk in de weer om het net leeg te halen.

De kleine visjes worden terug in zee gegooid. Maar velen onder hen zijn nu een gemakkelijke prooi voor de meeuwen.

Deze oude man krijgt de derde keus toegeworpen in zijn plastic bak.

Met dit sloepje worden de netten uitgeworpen en ’s anderendaags terug opgehaald.

We halen Kaapstad tegen 14 uur, maar we moeten nog een uurtje wachten op onze kamer. Het is de laatste dag van een jaarlijks wereldcongres voor de mijnindustrie en de hall van het hotel loopt vol met mensen van alle ras en kleur. Overweldigend. Intussen eten we een snackje in het restaurant en we zijn nog maar gezeten of daar komt de manager van de Westin zich verontschuldigen voor die vertraging. Tien minuten later komt diezelfde man al aandraven met onze slotkaarten. En we zijn nog geen kwartiertje op de kamer of daar komen  drie kamermeisjes aandraven met desserthapjes en een welkomstkaart van de manager. Schoonzoon Bert heeft ons dus weeral in de watten laten leggen.

Desserthapjes en een welkomstkaart.

In de vooravond maken we nog een wandeling in de lange Long Street. Tegen zonsondergang slenteren we terug naar onze Westin en we zijn nog juist op tijd voor een Happy Hour drankje. 

Zonsondergang op de Westin.

Lieve Brenda is blij ons terug te zien.

Hapjes bij het happy hour.

De (gratis) hapjes bij de happy hour zijn zo consistent dat we besluiten om vanavond zelfs niet meer te dineren. Een paar uurtjes genieten, lezen, internetten, chatten, bloggen en genieten van ons uitzicht is ook niet min. En eens vroeg onder de veren.

Het zicht vanuit ons kamer. Zonder de Tafelberg had dit New York kunnen zijn.

Om 8 uur weeral aan de ontbijttafel. Gezien André gisterenavond wat overdreven heeft beloofde hij aan Jacqueline om vandaag te blijven rusten tot 10 uur. Wij zullen hem dus niet meer kunnen groeten. Herman heeft een afspraak gemaakt met een Belgische vriend en wij zullen hem in het centrum van Simon’s Town deponeren. Maar eerst natuurlijk afscheid nemen van superdame Jacqueline.

Afscheid van super-Jacqueline.

We nemen afscheid van Herman aan het terras van de pinguïn gate. Hier heeft hij immers afspraak met een Belgische vriend. Herman heeft ruimte zat in zijn bagage omdat hij veel spullen achterliet in Zuid-Afrika. Hilde is meer dan dankbaar dat zij reeds wat souvenirs en cadeautjes mag meegeven naar België.

Er komt zelfs een pinguïn loeren naar ons afscheid.

Ineens zijn we sinds veertien dagen weer alleen. Voelt een beetje raar aan. Ons volgend doel Saint James ligt slechts op een veertigtal kilometer en we kunnen slechts vanaf 15 uur over onze kamer beschikken. We zullen ook Kalk Bay passeren en we beslissen om daar de middag door te brengen.

Onderweg een babbel met twee grondwerkers. Keihard labeur; alles nog met de schop. Jammer dat onze resterende petjes onderaan in de bagage zitten.

Kalk Bay blijft bekoren. We kijken met een iets meer dan normale interesse naar een schilderij in mixed media en voorstellend de huisjes in een township. De daken van de huisjes zijn vervaardigd uit geribd aluminium die gerecupereerd werd van drankblikjes.Schilderij van Gugulethu township met Tafelberg in de achtergrond. De huisjes zijn gemaakt van drankblikjes.

De artiest himself merkt onze interesse natuurlijk op en komt ons nog een bijkomend verhaal over het schilderij vertellen. Het gebouwtje op de voorgrond is een kerk. Uit die kerk vluchten twee zondige Christenen naar buiten, achterna gezeten door twee Tokorochi demonen. We zijn inderdaad wel onder de indruk van het verhaal en achteraf hebben we heel wat moeite om van Kaye uit Zimbabwe af te geraken zonder het schilderij te kopen.

I and artist Kaye from Zimbabwe.

We vervolgen onze wandeling in Kalk Bay en ontdekken een Bistro “The Studio” waar zowel links als rechts een galerij geannexeerd is. Ze hebben ook WiFi en hier zullen we dus een paar uurtjes slijten. Tussen de mailtjes en de blogjes door loop ik even de galerij van Marc Alexander binnen. Een blanke Zuidafrikaan die heel speciaal werk maakt. Onder andere heeft hij negen groten der aarde in één montage vereeuwigd. 

Negen groten der aarde in één montage. Dit zijn geen foto’s maar stuk voor stuk schilderijtjes.

Hij maakt ook prachtige schilderijen van wilde dieren, en dit meestal met een achtergrond van zilver- of goudblaadjes.

Hier bestaat de achtergrond uit zilverblaadjes. Zeer speciaal.

Wij blijven maar doorbabbelen tot we op het onderwerp van zijn schilderdoek (canvas) komen. Schildert de man toch wel op schilderdoek van Claessens uit Waregem zeker. De firma van mijn goede vriend Philippe Huyvaert. Fier als een gieter poseert Marc met de achterkant van een schilderijtje om het canvas te tonen. En wat staat er op de voorkant… een vos! De pret kan niet op.

Marc toont het schilderdoek van Claessens uit Waregem.

en wat staat op de voorkant? …  een vos!

Marc maakte ook een serie kleine etsen en voor twee ervan maakt hij een vriendenprijsje. Eenmaal een ballerina voor kleindochter Léonie die balletfanaat is. En eenmaal een schaakspeler voor een vriend die onlangs 50 jaar getrouwd was en die fervent schaakspeler is. 

Een ballerina voor Léonie…

en een schaakspeler voor P.V.

’t Is intussen al een stuk in de namiddag. Tijd om onze B&B te gaan innemen. Slechts tweehonderd meter van de zee gelegen maar stijl naar omhoog. Ons Nissanneke puft om boven te raken. 

“Blue on blue”. Een leuke B&B met prachtig zicht op de zee vanuit de hoogte.

Dit wordt een verblijf van één nacht. Er moet dus niet veel uitgepakt worden. Tijd genoeg om nog een wandelingetje te maken. 

Afrikaanse vrouwen hebben van alles te koop…

Alles uitgestald op de tarmac.

Een straatveger van Saint James.

en een lieve dame van Saint James.

Vanavond eten we een lamskoteletje in een leuk restaurantje “The Annex”. Met een flesje Chenin Blanc “Zo Vader, Zo Zoon”. Alleen al voor de naam kozen we hiervoor. Maar om eerlijk te zijn; we dronken al beter. 

Like father, like son …   zo vader, zo zoon.

Nog een kleine anekdote. We hebben een verhaal met dienster Line, en deze kent héél goed rode Bernadette van Simon’s Town. De wereld blijft dus klein.

Al bij al niet te vast geslapen waarschijnlijk wegens die onaangename perikelen van gisteren. Om 8 uur zitten we reeds aan Jacqueline’s ontbijttafel. En André die normaal rust tot 10 uur schuift een kwartiertje later ook reeds aan. Het eerste wat hij zegt is dat hij mij eens jaloers zal maken. En hij probeert het nog ook… de snoeper!Misschien is hij toch niet zo ziek, de snoeper.

Herman heeft één en ander te regelen met de huurder van zijn woning, en Jacqueline zou hem voeren. Maar nu wij hier zijn nemen we met plezier Jacqueline’s taak over. Die huurder runt een galerij in Fisch Hoek, een tiental kilometer hier vandaan. Wij deponeren Herman en gaan intussen een wandeling maken in dit piepklein stadje aan de Indische Oceaan.

Fish Hoek; het kleine stadje aan de Indische Oceaan.

Het stadje is de geprefereerde plaats voor  gepensioneerden; desalniettemin heeft het dorp een levendige aanblik. Het lange strand van Fish Hoek is één van de veiligste stranden rond Kaapstad. Maar niet van juli tot oktober, want dan zijn hier ook soms walvissen, dolfijnen en haaien te zien die zich tot circa 50 meter van de kust durven bewegen. Vandaar deze humoristische postkaart die we in een souvenirshop op de kop tikken.

Kooien te huur voor bescherming tegen de haaien.

Tegen de middag geeft Herman een seintje dat we hem kunnen ophalen. Hij heeft tevens een plan in petto. Vroeger speelde hij een paar keer golf op een prachtige court niet ver hier vandaan. Naast die golfcourt moet een wijngoed en een restaurant liggen. Steenberg Farm herbergt een uitzonderlijke wijnmakerij die gerenommeerd is als een van de beste producenten van Sauvignon Blanc. 

Het hotel van Steenberg Farm.

Tevens beschikt Steenberg ook over eigentijds restaurant, “Catharina’s” waar ze naast de culinair hoogstaande gerechten tevens bistro-gerechtjes en tapas serveren. Maar vandaag staat er een lamsbout op Vlaamse wijze bij de suggesties.Keuze genoeg bij “Catharina’s”

Subtiele decoratie in “Catharina’s”

En een lamsbout op Vlaamse wijze. Als dat binnen hebben zal er mogen een harde winter komen!

Op onze terugweg blijven we plakken in een koffiehuis In Simon’s Town, deels om Jacqueline niet op te houden, maar vooral om onze internet achterstand wat op te halen. Bij Jacqueline is er trouwens geen WiFi. Hilde gaat intussen de talloze boetiekjes in de St George street nog eens uitpluizen.

De St George street met haar talloze boetiekjes.

Bij Jacqueline komen er elke dinsdagavond vrienden op bezoek. En vanavond zal het niet anders zijn, ongeacht dat wij er ook zijn. Daarom maken wij nog een halte aan de Pic and Pay (Zuidafrikaanse Carrefour) en kopen er een drietal Magnums. (Eénmaal wit, éénmaal rood en éénmaal bubbels).

We worden verwelkomd door Pat, de hond van Jacqueline en André.

Wij komen bijna gelijktijdig aan met die vrienden, Bernadette en Jean-Luc uit Waremme. Zij wonen al meer dan twintig jaar in Zuid-Afrika. Herman kent ze ook al van vroeger en het zal niet lang duren voordat ook wij ze kennen. En vergeten doen we ze zeker nooit meer. Zijn me dat numero’s… 

Rode Bernadette knuffelt André. En of hij het graag heeft…

Om 19 uur valt de elektriciteit terug uit, en dit voor twee uur. Niet getreurd; Jean-Luc vliegt naar zijn auto en in een mum van tijd staat hij er terug, geladen met een gasbrander. 

Jean-Luc aan de gasbrander. Bernadette assisteert.

De ganse avond werden we ge-animeerd door Bernadette. Haar stem en vooral haar scherpe lach klinken ons nu nog in de oren. Vooral de verhalen uit “De Kongo” waren bij momenten hilarisch. Zij leefden inderdaad enkele jaren in Kongo, en zelfs daar waren ze reeds bevriend met André en Jacqueline. 

De Spaanse waaier accentueert nog de mimiek van rode Bernadette.

Het zal dus een avond worden vol grappen en grollen. De lachsalvo’s volgen elkaar in snel tempo. En André… die geniet met volle teugen. Jacqueline beweert dat ze hem in weken nog niet zo goed gezien heeft. Iedereen gelukkig dus.Allemaal luisteren ze naar de geweldige verhalen van rode Bernadette.

 

Vandaag is het de laatste dag met Herman. Dus willen we deze dag niet laten voorbijgaan zonder nog even te genieten van de geneugten van de Wijnroute. Het afscheid van “Ons Stee” en zijn sympathieke uitbaters gaat natuurlijk gepaard met een kiekje.Afscheid aan “Ons Stee” en zijn lieve uitbaters Pieter en Anja.

In het centrum van Wellington herinnert Hilde haar nog een interieur/design huis “Elle”waar ze zeker nog eens wil binnenwippen. Het is een groot herenhuis waar elke kamer is opgemaakt met zowel hedendaagse als antieke spullen en hebbedingetjes. Ikzelf vind er ook mijn gading, want er liggen stapels collecties en stalen van gordijn- en meubelstoffen. Daarenboven staan in elke plaats één of meerder tafeltjes waar men kan aanschuiven voor een koffie met of zonder gebakje. Zo verveelt Herman zich hier ook niet.  

“Elle”. Prachtig design huis.

Stapels gordijn- en meubelstoffen.

Alles prachtig gepresenteerd.

Binnen de kortste keren heeft Hilde een vijftal spulletjes verzameld die ze wil meebrengen naar België.  Immers overmorgen vliegt Herman terug naar België en op de terugvlucht heeft hij altijd veel ruimte in zijn bagage. Bij de afrekening hebben we een babbel met de uitbaatster Maria, die tevens designer is.

Maria van “Elle”

Als ze verneemt dat we Belgen zijn steekt ze een lofzang op over onze Belgische chocolade. We nemen afscheid maar na een paar minuutjes staan we terug oog in oog met Maria en hebben we elk een handvol chocolade-eitjes voor Maria en de rest van de crew. Uiteraard kan nu de pret niet op en willen of niet worden we op ons beurt getrakteerd op nog een lekkere cappuccino.

Meer dan content met hun handvol chocolade-eitjes.

Voilà se… weeral enkele mensen content gemaakt. Een volgend ommetje is het wijndomein “Val du Charon”. Dit prachtig domein ligt slechts een vijftal kilometer buiten ons roadboek en is zeker deze omweg waard. 

“Val du Charon”. Prachtige locatie.

En schijnbaar ook goede wijnen, maar ’t is te vroeg om aan tasting te doen.

We genieten van de prachtige tuin, nestelen ons aan een tafeltje en laten ons uiteindelijk toch verleiden tot één glaasje Val du Charon. We moeten sober blijven want vanmiddag staat ons een culinair hoogstandje te verwachten. We zitten immers in de Winelands. En we hopen zonder reservatie binnen te glippen bij wat volgens ons één van “de” toppers is  van de wijndomeinen, namelijk “Delaire”. Er kan nog een grapje af als Herman “Val du Charon” verlaat.

Het ene wijnhuis is vaak nóg mooier dan de ander, het uitzicht soms nóg adembenemender dan we ooit hadden kunnen vermoeden. En soms, heel soms, is een wijnboerderij zo mooi, dat zelfs de mooiste  foto geen recht doet aan de schoonheid. Dit klinkt heel poëtisch, maar in sommige gevallen is het gewoon zo.

Delaire; poëtisch mooi !

Delaire Graff is zo’n wine estate. Delaire Graff ligt aan het hoogste punt van de misleidend genaamde bergweg ‘Helshoogte Pass’ in Stellenbosch. Misleidend als je het mij vraagt, want er is niets ‘hels’ te bekennen aan de ligging van deze wine estate in Stellenbosch. Sterker nog, hemels zou veel beter in de buurt komen.

Ja, zelfs hemels mooi…

Met twee uitstekende restaurants, een heuse kunstgalerij, een diamantwinkel, een spa, een hotel, een proeflokaal en natuurlijk de wine estate zelf, weet Delaire de loef af te steken van alle omliggende wine estates.

Een heuse kunstgalerij…

Ja, zelfs een diamantwinkel.

Delaire Graff werd in 2003 overgenomen door de Engelse juwelier Laurence Graff, en zijn invloeden zijn duidelijk terug te zien in het stijlvolle interieur. Aan de muren van beide restaurants en het proeflokaal hangen werken van bekende Zuid-Afrikaanse artiesten. 

Kunstwerken alom…

Het culinaire gedeelte kan eveneens voor kunst doorgaan. Zoals naar gewoonte houden we bij een hoofdschotel met een fles Delaire Sauvignon Blanc. Ook culinaire kunst.

De rekening is het minst artistiek, maar als we omrekenen in Euro’s (1.000 Rand is ongeveer 80 € voor 3 personen) dan mogen we al bij al ook niet klagen.

We plannen nu om Herman bij zijn vrienden Jacqueline en André naar Simon’s Town te brengen. Hij heeft daar één en ander zakelijks te regelen.  Binnen twee dagen zal hij vandaar terug afreizen naar België. Op onze weg naar Simon’s Town passeren we in Noordhoek op minder dan één kilometer van onze B&B van de volgende twee dagen, de “African Queen” waar we een tiental dagen geleden ook al logeerden. We beslissen om nu reeds onze bagage te deponeren, maar hier worden we vergast op een ijskoude douche. Gastheer Marc Bakker is vergeten onze reservatie te boeken, en dus hebben vannacht geen plaats in African Queen. Verder vertel ik hier niets over. Alleen de laatste zin uit mijn mail die ik hem de volgende dag stuurde; “Uiteraard zullen we niet nalaten om deze ervaring aan onze talloze Afrikavrienden mee te delen. Het ga jullie goed.” En hierna ook het antwoord dat ik hierop kreeg; “indien ik merk dat u ongefundeerde negatieve communicatie gaat verspreiden dan hebt u aan mij een verkeerde en zal ik niet nalaten (juridische) stappen tegen u te ondernemen. Het Zuidafrikaanse recht kent daarin een aantal mogelijkheden. Ik ben van huis uit jurist dus ik ken de weg in die wereld bijzonder goed.” Ik geef dus geen commentaar.                                                      Nu maar vlug op zoek naar een café met WiFi om alsnog sites van B&B’s  op te zoeken en er eentje te vinden waar we vannacht kunnen overnachten. Herman heeft intussen reeds verschillende keren voorgesteld om zijn vrienden in Simon’s Town te contacteren. Wij willen dit aanvankelijk niet omdat we weten dat Jacqueline’s echtgenoot André ernstig ziek is, en wij willen haar niet nog meer belasten. Maar uiteindelijk moeten we van de nood een deugd maken. Koekegoed als Jacqueline is belooft ze om direct het nodige te doen en een kamertje voor ons te versieren. Nooit was Hilde zo gegeneerd dan nu, als we bij Jacqueline en haar zieke echtgenoot André binnenvallen. 

Jacqueline en André.

Om Jacqueline niet nog meer te belasten gaan we later op de avond nog een halve pizza eten in het centrum. De aangename afspanning Pescado zit nog afgeladen vol en hun pizza’s zijn zeer lekker. 

De “Pescado” in centrum Simon’s Town.

 

 

Gisterenavond heeft onze gastvrouw Anja ons haar vriendin Kristien voorgesteld. Beide dames waren danig aan het giechelen en het lachen, en wij… wij moesten natuurlijk naar de reden van hun lachbuien informeren. De dames kwamen zopas terug van een soort Tüpperware bijeenkomst. Ditmaal echter niet met plastic doosjes en potjes, maar integendeel met lingerie. Dit in het vooruitzicht van Valentijn. Het amusante aan de samenkomst was dat zij, één uitzondering niet te na gesproken, alleen waren als blanke dames. De rest van het gezelschap bestond uit een veertiental zwarte madammen, die stuk voor stuk goed uit de kluiten waren gewassen. Nu schijnt het dat zwarte dames over dit gedeelte van hun vestimentaire cultuur zeer preuts zijn. En dit moet geleid hebben tot hilarische toestanden. Later in onze babbel vernemen we dat Kristien in Paarl woont, en het is toevallig in Paarl waar we vandaag terug een misdienst willen bijwonen. Weeral chance, want Kristien kent toevallig één van de voorlezers van de Paarl Convenant Church, en zij wil ons daar graag introduceren. Stipt om 10 voor 10 maken we onze opwachting op de afgesproken plaats, en Kristien is al present om ons te voor te stellen. Zijzelf kan de dienst niet bijwonen wegens werken op zondag. Dus nog vlug een afscheidskiekje…

Hilde, Herman en Kristien.

Voor de tweede opeenvolgende zondag naar een eredienst. Zelfs in België doen we dit (jammer genoeg) niet altijd. De plaats van het gebeuren is ditmaal soort feestzaal van een schoolgebouw. Het zaaltje zit ongeveer halfvol en iedereen komt ons een handdruk en/of een drukkie geven. We zijn terug vertrokken voor twee uur gebed, gezang en lezing. Zelfde stramien maar toch weer anders. In den beginne nogal wat rommelig omdat er (weeral) stroomonderbreking is, en zonder microfoon klinkt alles kakofonisch. Temeer daar iedereen constant “The Lord” aanroept en bejubelt. Intussen zijn we reeds gewoon aan de dagelijkse stroomonderbrekingen, temeer daar de tijdstippen vooraf gekend zijn. Om 10u30 kunnen de microfoons en de gitaren hun normale werk doen.Stroomonderbreking voorbij… nu kan de dienst echt beginnen.

Iedereen doet mee. Zelfs een vlaggezwaaier!

Anders dan in vorige Afrikaanse kerkbezoeken houden ze hier ook een soort offerande. En een maaltijd voor iedereen. De maaltijd bestaat uit een stukje brood en een ondefinieerbaar drankje. 

De offerande. De meeste kerkgangers deponeren omslagjes in de mand.

We krijgen zelfs een bijbel toegestopt.

De homelie zal ook vandaag dik drie kwartier in beslag nemen. Pastor Cederic Pekeur doet twee verhalen uit de bijbel haarfijn uit de doeken. Alsof we er zelf bij zijn. Op het einde van zijn preek verwijst hij naar een student van de parochie die in een of ander belangrijk examen een onderscheiding heeft behaald. De jongen mag even rechtstaan en hij krijgt een staande ovatie van de ganse gemeenschap. Nu is het de beurt om de mensen uit Europa, nader bepaald België te verwelkomen en de zegen van The Lord over hen af te smeken. Een twintigtal gelovigen komen ons knuffelen (drukkies geven) en handen schudden.

Pastor Cederic Pekeur tijdens de homelie.

Achteraf roept Pastor Cederic ook nog een koppel naar voor die deze week 26 jaar gehuwd waren. Hij bejubelt het echtpaar en smeekt The Lord om hen de komende 26 jaar even goed door het leven te loodsen. Het dametje omklemt met de ene hand de hand van haar echtgenoot en met de andere droogt ze haar gelukstranen… aandoenlijk! Hierna zijn we terug vertrokken voor muziek en handgeklap.

Thank you Lord!

Mooie getuigenis.

Na iets minder dan twee uur loopt de dienst op zijn eigen. Bij het verlaten van de kerk worden wij nog eens speciaal onder handen genomen van Pastor Cederic en zijn echtgenote Denise.

Afscheid aan Pastor Cederic…

terwijl echtgenote Denise de website van de Covenant Church noteert.

Als ik bij het afscheid van Cederic van mijn lippen laat vallen dat Hilde en ikzelf binnen een tiental dagen ook een speciale huwelijksverjaardag te vieren hebben, dan is het hek helemaal van de dam. Hij omstrengelt ons beiden en gedurende meer dan vijf minuten heeft hij alle deugden en gaven voor ons afgesmeekt bij The Lord. Ook hier rolden enkele traantjes. En zoals altijd kunnen we ons hier ook weer niet van de indruk ontdoen dat er bij ons toch veel mooie waarden verloren zijn gegaan. Zeker een kwartier nog blijven alle kerkgangers gezellig nakeuvelen op het pleintje voor de kerk.

Weeral een mooie ervaring rijker.

Het is zondag, dus mag de lunch wel eens iets beter zijn. Wat natuurlijk niet wegneemt dat hij op andere dagen niet goed is. Herman troont ons mee naar een klasse restaurant in Paarl “Laborie”. Het is tevens een wijnhuis. Idyllisch gelegen 

De ligging van Laborie is spectaculair.

We zetten het feest in met een Cap Classique Laborie. Volgens wijnkenner Herman mogen deze Zuidafrikaanse bubbels hun voet zetten naast de Franse Champagnes.

Jedine en Jandre presenteren ons de Cap Classique Laborie.

Wat we hierna als lunch voorgeschoteld krijgen is ook niet van het ordinairste. Voor Hilde tonijn, voor Herman Kingklip en ikzelf opteer voor springbok.

Hilde’s tonijn,

Herman’s kingklip,

en mijn springbok.

Heerlijk vertoeven op dit prachtig terras van Laborie.

We trekken terug naar het ons vertrouwde “Ons Stee” maar onderweg houden we nog even halt om een groep volgelingen van Zionistische kerk gade te slaan. Deze kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Spiritualiteit, gebedsgenezing en doop door totale onderdompeling staan in deze kerk centraal. Zij houden de zondag een viering in open lucht, en deze kan tot vier uren in beslag nemen. Alle volgelingen, zowel mannen, vrouwen als kinderen dragen witte gewaden. 

Een groep Zionisten.

Het zal een namiddagje watersplaschsen, niksen en/of internetten worden. Morgen gaat Herman op logement bij zijn vrienden Jacqueline en André in Simon’s Town en wij moeten nog uitkijken naar een verblijf voor de volgende 2 à 3 dagen. Omdat Noordhoek niet zo ver van Simon’s Town gelegen is en omdat we al ervaring hebben met “African Queen” in Noordhoek opteren we om daar terug te boeken. Een telefoontje volstaat om plaats te bekomen voor twee dagen met als enig minpuntje dat we elke dag in een verschillende kamer zullen overnachten. Maar dat vinden we helemaal niet erg, en dus leggen we de boeking vast. Voor een lichte snack raadt Anja ons een volks eethuisje aan in de directe omgeving; de Gecko. Een slaatje met een glaasje wijn is meer dan voldoende en dit wordt à la minute op tafel getoverd door dienstertje Jane.

Jane van de Gecko.

Bij het verlaten van de Gecko hebben we nog een toevallige babbel met een dame, Annett Maass. Ze runt een reisagentschap in Paarl “Paarl Safari’s” en ze beweert vriendin te zijn met Anja van “Ons Stee”. Die Annett is verre van op haar blad gevallen en we maken er wel wat plezier mee. De volgende dag zal echter blijken dat Anja deze dame noch van ver, noch van bij kent. Vrolijke Annett en lollende Herman.

Als we terug “Ons Stee” bereiken tegen de klok van 22 uur ziet het zwembad er bij kunstlicht nog blauwer dan blauw uit. De goesting bekruipt ons om er nog efkes in te plonzen maar Hilde besluit dat haar badje meer deugd zal doen dan het zwembad. Een half uurtje later zitten we onder de lakens…

Het verleidelijke zwembad.

 

Ontbijt op het terras van Vredeoord. Als naar gewoonte met het nodige entertainment van Patrik en Valerie. En de andere gasten uit België Mieke en Elke genieten mee van de plezante conversaties.Vredeoord… heeft zijn naam niet gestolen.

Patrik en Valerie zijn de ideale entertainers.

Maar ook dit liedje blijkt alras uitgezongen want we moeten op weg naar andere oorden. De valiezen gepakt, de rekening betaald en de klassieke afscheidsfoto gekiekt. En daarna…  wegwezen.

Hopelijk tot volgend jaar Valerie.

 

Zelfs Patrik’s parkieten krijgen een afscheidskiekje.

Nu een 150 tal kilometer te gaan tot Tulbagh en deze namiddag nog een zestigtal naar onze volgende B&B “Ons Stee” in Wellington. We worden wel wat afgeremd want onze voormiddagrit ligt bezaaid met wegenwerken. Om de haverklap worden we afgeremd door stoplichten wegens werken. Al bij al hebben we nog geluk; slechts éénmaal moeten we de volle tien minuten wachten. We bereiken Tulbach tegen de middag en we kunnen nog een half uurtje een zaterdags artisanaal marktje meenemen juist voor die gaan afsluiten.

artisanaal marktje in Tulbagh.

Met kraampjeshouders uit alle windstreken.

Deze artist (?) is al aan het inladen.

De artisanale markt loopt op zijn laatste sokken en we gaan verder Tulbagh verkennen. In 1969, meer bepaald op 29 september, beefde de aarde hier en dit had als gevolg dat vele historische gebouwen in dit gebied verwoest werden en dat 9 mensen om het leven kwamen.Het pittoreske stadje ligt net op het mediterraans plateau. Een geluk bij een ongeluk betekende dat dit stadje praktisch volledig terug moest worden opgebouwd. Voor Zuid-Afrika was dit meteen de grootste reconstructie ooit. Vele huizen in Tulbagh zijn in Kaap-Hollandse of Victoriaanse stijl opgetrokken en werden later ook geklasseerd. 

Prachtige huizen in Kaap-Hollandse stijl.

In één van die witte huizen bevindt zich een exclusieve galerij met tientallen werken van één van Afrika’s bekendste artiesten Christo Coetzee. De galerij is gesloten tot 14 uur maar we zouden geen Westvlamingen zijn moesten we toch niet even aanbellen. En wat dacht je? Conservator Jan Wolmarans komt door een kiertje gluren. Bij het zien van onze drievuldigheid vliegt de deur wagenwijd open. Met zijn hondje Malema op de arm verwelkomt hij ons als VIP’s en hij troont ons door de ganse galerij. Sinds de dood van Coetzee in 2000 is de galerij omgedoopt tot museum en sinds 2011 uitgeroepen tot Nationaal Monument.

Jan Wolmarans met hondje Malema tussen de werken van Christo Coetzee.

Werk van Christo Coetzee.

Zelfs een vloerschilderij die op Pollock en/of Degloire doet denken.

Intussen is het bijna 14 uur en de onze magen rammelen als een knikkerbeurs. We kennen hier nog een gezellig winkeltje met annex restaurantje van vorige jaren. “Things I love”. Daarheen dus. 

Things I love; combinatie van eethuisje en snuisterijwinkeltje.

Een spaghettieke doet wonderen. Onze dienster Yola weet te vertellen dat het opmaken van haar haartooi niet minder dan acht uur in beslag neemt. Gelukkig zijn de uurlonen hier heel wat minder duur dan in België.

Acht uur coiffure… je moet het maar doen.

De koffie nemen we op het terras van Hotel Tulbagh, want daar kennen we ook nog iemand. Izelna Galant hebben we reeds twee opeenvolgende jaren ontmoet en ik ben er zelfs FB vriend mee. Aan het dienstertje informeren we naar Izelna en we hebben geluk. Binnen de kortste keren maakt ze haar verschijning. Nog altijd even frivool en vriendelijk.

 

I and Izelna…

We moeten Izelna beloven de foto die Hilde neemt op FaceBook te plaatsen. Maar bij het bekijken van mijn zeemt..te heb ik toch besloten dit niet te doen. Intussen is het ogenblik aangebroken om “Ons Stee”, onze B&B voor de twee volgende nachten te gaan opzoeken. Het pittoresk stadje Wellington ligt slechts op een veertigtal kilometer en zonder moeilijkheden arriveren we bij “Ons Stee”. Anja, de gastvrouw is voorlopig niet thuis, maar echtgenoot Pieter vangt ons op. Hij schenkt ons tevens een welkomstdrink Sauvignon Blanc en we hebben een leuke babbel. 

Sauvignon Blanc met een speciaal etiket… wel lekker!

Het uurtje verpozing aan het zwembad is een aangename verademing en tegen 20 u maken we ons op voor een bezoekje bij TWIST no more. Ook al gekend sinds vorige jaren. Maar we vernemen er wel dat het de laatste week is dat ze open zijn. Volgende week immers gaat TWIST no more definitief dicht. De uitbaters zoeken een andere uitdaging. Zonder verder commentaar. Maar service en gerechtjes hebben blijkbaar nog niet te lijden onder de nakende sluiting.

Een uurtje verpozing aan het zwembad van “Ons Stee”

 

Twist no more. Er ontbreekt nog een derde couvert.