Alhoewel “Blue on blue” een stukje voordeliger is dan de meeste B&B’s kunnen we echt niet klagen over de accommodatie en het comfort. Alleen hebben we hier geen BVN op TV, maar één dagje zonder VRT nieuws is nu ook niet zo erg. Temeer daar het de laatste dagen hoofdzakelijk gevuld is met oorlogen, aanslagen en moordpartijen. Eigenaardig detail zijn de eigenaardige schilderijtjes en kitscherige prularia die het ganse huis opfleuren.
Op ons kamer waakt Mandela…
In elk hoekje plezante prularia.
Na het ontbijt en de afrekening wandelen we van hieruit nog even naar het strand. Want Saint James beschikt over een strookje strand die op elke reisgids of folder van Zuid-Afrika afgebeeld staat; de fel gekleurde strandcabines.
De felgekleurde strandkarren van Saint James.
Deze strandkarren zijn het visitekaartje van Saint James en ze zijn dan ook als kunstwerk gedeponeerd. De zomervakantie is hier pas afgelopen en het is midweek, dus is er niet heel veel beweging op het strand. Alhoewel…
Deze klas kinderen is hier onder begeleiding van hun lerares…
en deze kerels zijn waarschijnlijk reeds afgestudeerd.
Tussen de golfbrekermuurtjes kan er naar hartelust gezwommen worden.
Nu een vijftigtal kilometer te gaan naar Kaapstad, waarvan de helft langs de kustlijn. In Muizenberg wordt onze aandacht getrokken door een grote groep mensen aan de waterlijn. Dit moeten wij toch wel even van dichterbij bekijken. En wat blijkt; de vissers hebben een groot net binnengehaald en zijn nu druk in de weer om het net leeg te halen.
De kleine visjes worden terug in zee gegooid. Maar velen onder hen zijn nu een gemakkelijke prooi voor de meeuwen.
Deze oude man krijgt de derde keus toegeworpen in zijn plastic bak.
Met dit sloepje worden de netten uitgeworpen en ’s anderendaags terug opgehaald.
We halen Kaapstad tegen 14 uur, maar we moeten nog een uurtje wachten op onze kamer. Het is de laatste dag van een jaarlijks wereldcongres voor de mijnindustrie en de hall van het hotel loopt vol met mensen van alle ras en kleur. Overweldigend. Intussen eten we een snackje in het restaurant en we zijn nog maar gezeten of daar komt de manager van de Westin zich verontschuldigen voor die vertraging. Tien minuten later komt diezelfde man al aandraven met onze slotkaarten. En we zijn nog geen kwartiertje op de kamer of daar komen drie kamermeisjes aandraven met desserthapjes en een welkomstkaart van de manager. Schoonzoon Bert heeft ons dus weeral in de watten laten leggen.
Desserthapjes en een welkomstkaart.
In de vooravond maken we nog een wandeling in de lange Long Street. Tegen zonsondergang slenteren we terug naar onze Westin en we zijn nog juist op tijd voor een Happy Hour drankje.
Zonsondergang op de Westin.
Lieve Brenda is blij ons terug te zien.
Hapjes bij het happy hour.
De (gratis) hapjes bij de happy hour zijn zo consistent dat we besluiten om vanavond zelfs niet meer te dineren. Een paar uurtjes genieten, lezen, internetten, chatten, bloggen en genieten van ons uitzicht is ook niet min. En eens vroeg onder de veren.
Het zicht vanuit ons kamer. Zonder de Tafelberg had dit New York kunnen zijn.
genieten en blijven genieten is de boodschap!!