Ontbijt op het terras van Vredeoord. Als naar gewoonte met het nodige entertainment van Patrik en Valerie. En de andere gasten uit België Mieke en Elke genieten mee van de plezante conversaties.
Vredeoord… heeft zijn naam niet gestolen.
Patrik en Valerie zijn de ideale entertainers.
Maar ook dit liedje blijkt alras uitgezongen want we moeten op weg naar andere oorden. De valiezen gepakt, de rekening betaald en de klassieke afscheidsfoto gekiekt. En daarna… wegwezen.
Hopelijk tot volgend jaar Valerie.
Zelfs Patrik’s parkieten krijgen een afscheidskiekje.
Nu een 150 tal kilometer te gaan tot Tulbagh en deze namiddag nog een zestigtal naar onze volgende B&B “Ons Stee” in Wellington. We worden wel wat afgeremd want onze voormiddagrit ligt bezaaid met wegenwerken. Om de haverklap worden we afgeremd door stoplichten wegens werken. Al bij al hebben we nog geluk; slechts éénmaal moeten we de volle tien minuten wachten. We bereiken Tulbach tegen de middag en we kunnen nog een half uurtje een zaterdags artisanaal marktje meenemen juist voor die gaan afsluiten.
artisanaal marktje in Tulbagh.
Met kraampjeshouders uit alle windstreken.
Deze artist (?) is al aan het inladen.
De artisanale markt loopt op zijn laatste sokken en we gaan verder Tulbagh verkennen. In 1969, meer bepaald op 29 september, beefde de aarde hier en dit had als gevolg dat vele historische gebouwen in dit gebied verwoest werden en dat 9 mensen om het leven kwamen.Het pittoreske stadje ligt net op het mediterraans plateau. Een geluk bij een ongeluk betekende dat dit stadje praktisch volledig terug moest worden opgebouwd. Voor Zuid-Afrika was dit meteen de grootste reconstructie ooit. Vele huizen in Tulbagh zijn in Kaap-Hollandse of Victoriaanse stijl opgetrokken en werden later ook geklasseerd.
Prachtige huizen in Kaap-Hollandse stijl.
In één van die witte huizen bevindt zich een exclusieve galerij met tientallen werken van één van Afrika’s bekendste artiesten Christo Coetzee. De galerij is gesloten tot 14 uur maar we zouden geen Westvlamingen zijn moesten we toch niet even aanbellen. En wat dacht je? Conservator Jan Wolmarans komt door een kiertje gluren. Bij het zien van onze drievuldigheid vliegt de deur wagenwijd open. Met zijn hondje Malema op de arm verwelkomt hij ons als VIP’s en hij troont ons door de ganse galerij. Sinds de dood van Coetzee in 2000 is de galerij omgedoopt tot museum en sinds 2011 uitgeroepen tot Nationaal Monument.
Jan Wolmarans met hondje Malema tussen de werken van Christo Coetzee.
Werk van Christo Coetzee.
Zelfs een vloerschilderij die op Pollock en/of Degloire doet denken.
Intussen is het bijna 14 uur en de onze magen rammelen als een knikkerbeurs. We kennen hier nog een gezellig winkeltje met annex restaurantje van vorige jaren. “Things I love”. Daarheen dus.
Things I love; combinatie van eethuisje en snuisterijwinkeltje.
Een spaghettieke doet wonderen. Onze dienster Yola weet te vertellen dat het opmaken van haar haartooi niet minder dan acht uur in beslag neemt. Gelukkig zijn de uurlonen hier heel wat minder duur dan in België.
Acht uur coiffure… je moet het maar doen.
De koffie nemen we op het terras van Hotel Tulbagh, want daar kennen we ook nog iemand. Izelna Galant hebben we reeds twee opeenvolgende jaren ontmoet en ik ben er zelfs FB vriend mee. Aan het dienstertje informeren we naar Izelna en we hebben geluk. Binnen de kortste keren maakt ze haar verschijning. Nog altijd even frivool en vriendelijk.
I and Izelna…
We moeten Izelna beloven de foto die Hilde neemt op FaceBook te plaatsen. Maar bij het bekijken van mijn zeemt..te heb ik toch besloten dit niet te doen. Intussen is het ogenblik aangebroken om “Ons Stee”, onze B&B voor de twee volgende nachten te gaan opzoeken. Het pittoresk stadje Wellington ligt slechts op een veertigtal kilometer en zonder moeilijkheden arriveren we bij “Ons Stee”. Anja, de gastvrouw is voorlopig niet thuis, maar echtgenoot Pieter vangt ons op. Hij schenkt ons tevens een welkomstdrink Sauvignon Blanc en we hebben een leuke babbel.
Sauvignon Blanc met een speciaal etiket… wel lekker!
Het uurtje verpozing aan het zwembad is een aangename verademing en tegen 20 u maken we ons op voor een bezoekje bij TWIST no more. Ook al gekend sinds vorige jaren. Maar we vernemen er wel dat het de laatste week is dat ze open zijn. Volgende week immers gaat TWIST no more definitief dicht. De uitbaters zoeken een andere uitdaging. Zonder verder commentaar. Maar service en gerechtjes hebben blijkbaar nog niet te lijden onder de nakende sluiting.
Een uurtje verpozing aan het zwembad van “Ons Stee”
Twist no more. Er ontbreekt nog een derde couvert.