Vandaag is het de laatste dag met Herman. Dus willen we deze dag niet laten voorbijgaan zonder nog even te genieten van de geneugten van de Wijnroute. Het afscheid van “Ons Stee” en zijn sympathieke uitbaters gaat natuurlijk gepaard met een kiekje.
Afscheid aan “Ons Stee” en zijn lieve uitbaters Pieter en Anja.
In het centrum van Wellington herinnert Hilde haar nog een interieur/design huis “Elle”waar ze zeker nog eens wil binnenwippen. Het is een groot herenhuis waar elke kamer is opgemaakt met zowel hedendaagse als antieke spullen en hebbedingetjes. Ikzelf vind er ook mijn gading, want er liggen stapels collecties en stalen van gordijn- en meubelstoffen. Daarenboven staan in elke plaats één of meerder tafeltjes waar men kan aanschuiven voor een koffie met of zonder gebakje. Zo verveelt Herman zich hier ook niet.
“Elle”. Prachtig design huis.
Stapels gordijn- en meubelstoffen.
Alles prachtig gepresenteerd.
Binnen de kortste keren heeft Hilde een vijftal spulletjes verzameld die ze wil meebrengen naar België. Immers overmorgen vliegt Herman terug naar België en op de terugvlucht heeft hij altijd veel ruimte in zijn bagage. Bij de afrekening hebben we een babbel met de uitbaatster Maria, die tevens designer is.
Maria van “Elle”
Als ze verneemt dat we Belgen zijn steekt ze een lofzang op over onze Belgische chocolade. We nemen afscheid maar na een paar minuutjes staan we terug oog in oog met Maria en hebben we elk een handvol chocolade-eitjes voor Maria en de rest van de crew. Uiteraard kan nu de pret niet op en willen of niet worden we op ons beurt getrakteerd op nog een lekkere cappuccino.
Meer dan content met hun handvol chocolade-eitjes.
Voilà se… weeral enkele mensen content gemaakt. Een volgend ommetje is het wijndomein “Val du Charon”. Dit prachtig domein ligt slechts een vijftal kilometer buiten ons roadboek en is zeker deze omweg waard.
“Val du Charon”. Prachtige locatie.
En schijnbaar ook goede wijnen, maar ’t is te vroeg om aan tasting te doen.
We genieten van de prachtige tuin, nestelen ons aan een tafeltje en laten ons uiteindelijk toch verleiden tot één glaasje Val du Charon. We moeten sober blijven want vanmiddag staat ons een culinair hoogstandje te verwachten. We zitten immers in de Winelands. En we hopen zonder reservatie binnen te glippen bij wat volgens ons één van “de” toppers is van de wijndomeinen, namelijk “Delaire”. 
Er kan nog een grapje af als Herman “Val du Charon” verlaat.
Het ene wijnhuis is vaak nóg mooier dan de ander, het uitzicht soms nóg adembenemender dan we ooit hadden kunnen vermoeden. En soms, heel soms, is een wijnboerderij zo mooi, dat zelfs de mooiste foto geen recht doet aan de schoonheid. Dit klinkt heel poëtisch, maar in sommige gevallen is het gewoon zo.
Delaire; poëtisch mooi !
Delaire Graff is zo’n wine estate. Delaire Graff ligt aan het hoogste punt van de misleidend genaamde bergweg ‘Helshoogte Pass’ in Stellenbosch. Misleidend als je het mij vraagt, want er is niets ‘hels’ te bekennen aan de ligging van deze wine estate in Stellenbosch. Sterker nog, hemels zou veel beter in de buurt komen.
Ja, zelfs hemels mooi…
Met twee uitstekende restaurants, een heuse kunstgalerij, een diamantwinkel, een spa, een hotel, een proeflokaal en natuurlijk de wine estate zelf, weet Delaire de loef af te steken van alle omliggende wine estates.
Een heuse kunstgalerij…
Ja, zelfs een diamantwinkel.
Delaire Graff werd in 2003 overgenomen door de Engelse juwelier Laurence Graff, en zijn invloeden zijn duidelijk terug te zien in het stijlvolle interieur. Aan de muren van beide restaurants en het proeflokaal hangen werken van bekende Zuid-Afrikaanse artiesten.
Kunstwerken alom…
Het culinaire gedeelte kan eveneens voor kunst doorgaan. Zoals naar gewoonte houden we bij een hoofdschotel met een fles Delaire Sauvignon Blanc. 
Ook culinaire kunst.
De rekening is het minst artistiek, maar als we omrekenen in Euro’s (1.000 Rand is ongeveer 80 € voor 3 personen) dan mogen we al bij al ook niet klagen.
We plannen nu om Herman bij zijn vrienden Jacqueline en André naar Simon’s Town te brengen. Hij heeft daar één en ander zakelijks te regelen. Binnen twee dagen zal hij vandaar terug afreizen naar België. Op onze weg naar Simon’s Town passeren we in Noordhoek op minder dan één kilometer van onze B&B van de volgende twee dagen, de “African Queen” waar we een tiental dagen geleden ook al logeerden. We beslissen om nu reeds onze bagage te deponeren, maar hier worden we vergast op een ijskoude douche. Gastheer Marc Bakker is vergeten onze reservatie te boeken, en dus hebben vannacht geen plaats in African Queen. Verder vertel ik hier niets over. Alleen de laatste zin uit mijn mail die ik hem de volgende dag stuurde; “Uiteraard zullen we niet nalaten om deze ervaring aan onze talloze Afrikavrienden mee te delen. Het ga jullie goed.” En hierna ook het antwoord dat ik hierop kreeg; “indien ik merk dat u ongefundeerde negatieve communicatie gaat verspreiden dan hebt u aan mij een verkeerde en zal ik niet nalaten (juridische) stappen tegen u te ondernemen. Het Zuidafrikaanse recht kent daarin een aantal mogelijkheden. Ik ben van huis uit jurist dus ik ken de weg in die wereld bijzonder goed.” Ik geef dus geen commentaar. Nu maar vlug op zoek naar een café met WiFi om alsnog sites van B&B’s op te zoeken en er eentje te vinden waar we vannacht kunnen overnachten. Herman heeft intussen reeds verschillende keren voorgesteld om zijn vrienden in Simon’s Town te contacteren. Wij willen dit aanvankelijk niet omdat we weten dat Jacqueline’s echtgenoot André ernstig ziek is, en wij willen haar niet nog meer belasten. Maar uiteindelijk moeten we van de nood een deugd maken. Koekegoed als Jacqueline is belooft ze om direct het nodige te doen en een kamertje voor ons te versieren. Nooit was Hilde zo gegeneerd dan nu, als we bij Jacqueline en haar zieke echtgenoot André binnenvallen.
Jacqueline en André.
Om Jacqueline niet nog meer te belasten gaan we later op de avond nog een halve pizza eten in het centrum. De aangename afspanning Pescado zit nog afgeladen vol en hun pizza’s zijn zeer lekker.
De “Pescado” in centrum Simon’s Town.