Al bij al niet te vast geslapen waarschijnlijk wegens die onaangename perikelen van gisteren. Om 8 uur zitten we reeds aan Jacqueline’s ontbijttafel. En André die normaal rust tot 10 uur schuift een kwartiertje later ook reeds aan. Het eerste wat hij zegt is dat hij mij eens jaloers zal maken. En hij probeert het nog ook… de snoeper!
Misschien is hij toch niet zo ziek, de snoeper.
Herman heeft één en ander te regelen met de huurder van zijn woning, en Jacqueline zou hem voeren. Maar nu wij hier zijn nemen we met plezier Jacqueline’s taak over. Die huurder runt een galerij in Fisch Hoek, een tiental kilometer hier vandaan. Wij deponeren Herman en gaan intussen een wandeling maken in dit piepklein stadje aan de Indische Oceaan.
Fish Hoek; het kleine stadje aan de Indische Oceaan.
Het stadje is de geprefereerde plaats voor gepensioneerden; desalniettemin heeft het dorp een levendige aanblik. Het lange strand van Fish Hoek is één van de veiligste stranden rond Kaapstad. Maar niet van juli tot oktober, want dan zijn hier ook soms walvissen, dolfijnen en haaien te zien die zich tot circa 50 meter van de kust durven bewegen. Vandaar deze humoristische postkaart die we in een souvenirshop op de kop tikken.
Kooien te huur voor bescherming tegen de haaien.
Tegen de middag geeft Herman een seintje dat we hem kunnen ophalen. Hij heeft tevens een plan in petto. Vroeger speelde hij een paar keer golf op een prachtige court niet ver hier vandaan. Naast die golfcourt moet een wijngoed en een restaurant liggen. Steenberg Farm herbergt een uitzonderlijke wijnmakerij die gerenommeerd is als een van de beste producenten van Sauvignon Blanc.
Het hotel van Steenberg Farm.
Tevens beschikt Steenberg ook over eigentijds restaurant, “Catharina’s” waar ze naast de culinair hoogstaande gerechten tevens bistro-gerechtjes en tapas serveren. Maar vandaag staat er een lamsbout op Vlaamse wijze bij de suggesties.
Keuze genoeg bij “Catharina’s”
Subtiele decoratie in “Catharina’s”
En een lamsbout op Vlaamse wijze. Als dat binnen hebben zal er mogen een harde winter komen!
Op onze terugweg blijven we plakken in een koffiehuis In Simon’s Town, deels om Jacqueline niet op te houden, maar vooral om onze internet achterstand wat op te halen. Bij Jacqueline is er trouwens geen WiFi. Hilde gaat intussen de talloze boetiekjes in de St George street nog eens uitpluizen.
De St George street met haar talloze boetiekjes.
Bij Jacqueline komen er elke dinsdagavond vrienden op bezoek. En vanavond zal het niet anders zijn, ongeacht dat wij er ook zijn. Daarom maken wij nog een halte aan de Pic and Pay (Zuidafrikaanse Carrefour) en kopen er een drietal Magnums. (Eénmaal wit, éénmaal rood en éénmaal bubbels).
We worden verwelkomd door Pat, de hond van Jacqueline en André.
Wij komen bijna gelijktijdig aan met die vrienden, Bernadette en Jean-Luc uit Waremme. Zij wonen al meer dan twintig jaar in Zuid-Afrika. Herman kent ze ook al van vroeger en het zal niet lang duren voordat ook wij ze kennen. En vergeten doen we ze zeker nooit meer. Zijn me dat numero’s…
Rode Bernadette knuffelt André. En of hij het graag heeft…
Om 19 uur valt de elektriciteit terug uit, en dit voor twee uur. Niet getreurd; Jean-Luc vliegt naar zijn auto en in een mum van tijd staat hij er terug, geladen met een gasbrander.
Jean-Luc aan de gasbrander. Bernadette assisteert.
De ganse avond werden we ge-animeerd door Bernadette. Haar stem en vooral haar scherpe lach klinken ons nu nog in de oren. Vooral de verhalen uit “De Kongo” waren bij momenten hilarisch. Zij leefden inderdaad enkele jaren in Kongo, en zelfs daar waren ze reeds bevriend met André en Jacqueline.
De Spaanse waaier accentueert nog de mimiek van rode Bernadette.
Het zal dus een avond worden vol grappen en grollen. De lachsalvo’s volgen elkaar in snel tempo. En André… die geniet met volle teugen. Jacqueline beweert dat ze hem in weken nog niet zo goed gezien heeft. Iedereen gelukkig dus.
Allemaal luisteren ze naar de geweldige verhalen van rode Bernadette.