Voor dit jaar zit het liedje in de Westin erop. Tegen 10 uur is alles bij baliejuffer Lisa afgerekend en wordt ons Nissanneke voorgereden. 
Laatste maal op ons WESTIN bureeltje.
Afrekenen bij Lisa.
Een uurtje later staan we in het prachtig intieme stadje Franschhoek. Hier willen we vijf dagen blijven. Onze B&B “De Alchimist” wordt gerund door de Gentse uitbater Yves, en dat sinds een zestal maand. Die sympathieke man ontvangt ons zeer hartelijk en we drinken samen een glaasje Sauvignon aan het zwembad.
“De Alchemist” van Gentenaars Yves en Martine in Franschhoek.
Wat een mooie tuin…
Ontvangst in “De Alchemist”.
Yves vertelt dat zijn vrouw Martine voor een drietal maanden teruggekeerd is naar België om haar zieke moeder bij te staan in de revalidatie van een hartoperatie. Intussen wordt Yves hier bijgestaan door een jongeman uit Koksyde, Enzo. En wat dacht je? Enzo was enkele jaren geleden scoutsleider van ons nichtje Camille. Weeral een kleinere wereld.
Enzo, de vroegere scoutsleider van nichtje Camille.
We willen nu zo vlug mogelijk het stadje gaan verkennen. Vorige jaren lieten we Franschhoek links liggen of leenden we het maar een schichtig bezoekje en misschien was dit wel onterecht. Alleen al de mooie omgeving met de wijnranken op de flanken van de heuvels maakt het stadje al meer dan aantrekkelijk.
Franschhoek ligt in een kom, rondom omgeven door heuvels.
Het mooie witte kerkje in fel contrast tegen de felblauwe lucht.
De hoofdstraat van dit knusse stadje is bezaaid met restaurantjes en terrasjes. En op één van die terrasjes strijken we ons neer voor een snack met een glaasje… jawel,water. Bij het nippen aan onze capucchino worden we aangesproken door drie geüniformeerde studentes. Zij kregen op school de opdracht een omhaling te doen voor een kinderdorp in een nabijgelegen township. Ze zijn al een half uurtje bezig, maar konden nog niemand strikken. Dan zijn wij maar de eerste slachtoffers, en met plezier. Ik beloof hen dat ik een goed geluksbrenger ben en dat het van nu af aan beter zal lukken.
Drie leuke studentes op ronde voor het goede doel.
Een uurtje later valt mijn oog op een oudere man die zeult met een statief en een camera die samen zeker meer dan 5 kilogram wegen. Ik ken dat type camera en spreek de man hierover aan. Léon Taillieu woont in Detroit Amerika. Zijn grootvader Félix was van… Zwevezele en migreerde naar de States. Hijzelf heeft nog twee broers in de States; Arthur en August. Wij discuteren over camera’s, montagesystemen en computers. Hij trekt met zijn vrouwtje de wereld rond en maakt een film van zijn reis. Als dat maar goed komt. Het enige waarover we niet durven informeren is naar zijn leeftijd.
Léon Taillieu uit Detroit met vrouwtje, camera en statief. Ze zien het wel zitten…
Na een paar uurtjes zijn we het stadje bijna rond en beslissen richting onze “Alchemist” in te slaan. Botsen we plotseling wel terug op de drie groene studentinnen zeker. Ze zijn zo fier als een gieter, want ze hebben intussen al een tiental sponsors gestrikt. We hadden hen toch gezegd dat we geluksbrengers zijn. We wisselen nog e-mail adresjes uit om de foto te versturen. En giechelend nemen ze afscheid.
Afscheid aan de giecheltruutjes.
Een uurtje nietsen of pootjebaden en ’t is weeral tijd voor een hapje. De echte culinaire geneugten van Franschhoek laten we voorlopig nog links liggen want we hebben hier nog vier dagen te gaan. Een aantrekkelijk eethuisje “Café Franschhoek” serveert ons een spaghetti carbonara zoals weinig Italianen het zouden nadoen. Ditmaal wel met een flesje Chenin Blanc van Plaisir du Merle.
Lekkere bistro.
Wanneer we in het pikdonker onze tuin binnenstappen schijnt deze nog mooier en feeërieker dan bij dag.
Onze feeërieke tuin.
wat fijn dat jullie zo een mooie plekjes ontdekken en zo veel lieve mensen ontmoeten. wij genieten mee!
vele groeten van ons.
Inderdaad, de mensen zijn hier veel opener dan bij ons. En met ons Westvlaams is er bijna geen taalbarrière.