Hilde en Christian Devos 2023

Vandaag is het de laatste dag met Herman. Dus willen we deze dag niet laten voorbijgaan zonder nog even te genieten van de geneugten van de Wijnroute. Het afscheid van “Ons Stee” en zijn sympathieke uitbaters gaat natuurlijk gepaard met een kiekje.Afscheid aan “Ons Stee” en zijn lieve uitbaters Pieter en Anja.

In het centrum van Wellington herinnert Hilde haar nog een interieur/design huis “Elle”waar ze zeker nog eens wil binnenwippen. Het is een groot herenhuis waar elke kamer is opgemaakt met zowel hedendaagse als antieke spullen en hebbedingetjes. Ikzelf vind er ook mijn gading, want er liggen stapels collecties en stalen van gordijn- en meubelstoffen. Daarenboven staan in elke plaats één of meerder tafeltjes waar men kan aanschuiven voor een koffie met of zonder gebakje. Zo verveelt Herman zich hier ook niet.  

“Elle”. Prachtig design huis.

Stapels gordijn- en meubelstoffen.

Alles prachtig gepresenteerd.

Binnen de kortste keren heeft Hilde een vijftal spulletjes verzameld die ze wil meebrengen naar België.  Immers overmorgen vliegt Herman terug naar België en op de terugvlucht heeft hij altijd veel ruimte in zijn bagage. Bij de afrekening hebben we een babbel met de uitbaatster Maria, die tevens designer is.

Maria van “Elle”

Als ze verneemt dat we Belgen zijn steekt ze een lofzang op over onze Belgische chocolade. We nemen afscheid maar na een paar minuutjes staan we terug oog in oog met Maria en hebben we elk een handvol chocolade-eitjes voor Maria en de rest van de crew. Uiteraard kan nu de pret niet op en willen of niet worden we op ons beurt getrakteerd op nog een lekkere cappuccino.

Meer dan content met hun handvol chocolade-eitjes.

Voilà se… weeral enkele mensen content gemaakt. Een volgend ommetje is het wijndomein “Val du Charon”. Dit prachtig domein ligt slechts een vijftal kilometer buiten ons roadboek en is zeker deze omweg waard. 

“Val du Charon”. Prachtige locatie.

En schijnbaar ook goede wijnen, maar ’t is te vroeg om aan tasting te doen.

We genieten van de prachtige tuin, nestelen ons aan een tafeltje en laten ons uiteindelijk toch verleiden tot één glaasje Val du Charon. We moeten sober blijven want vanmiddag staat ons een culinair hoogstandje te verwachten. We zitten immers in de Winelands. En we hopen zonder reservatie binnen te glippen bij wat volgens ons één van “de” toppers is  van de wijndomeinen, namelijk “Delaire”. Er kan nog een grapje af als Herman “Val du Charon” verlaat.

Het ene wijnhuis is vaak nóg mooier dan de ander, het uitzicht soms nóg adembenemender dan we ooit hadden kunnen vermoeden. En soms, heel soms, is een wijnboerderij zo mooi, dat zelfs de mooiste  foto geen recht doet aan de schoonheid. Dit klinkt heel poëtisch, maar in sommige gevallen is het gewoon zo.

Delaire; poëtisch mooi !

Delaire Graff is zo’n wine estate. Delaire Graff ligt aan het hoogste punt van de misleidend genaamde bergweg ‘Helshoogte Pass’ in Stellenbosch. Misleidend als je het mij vraagt, want er is niets ‘hels’ te bekennen aan de ligging van deze wine estate in Stellenbosch. Sterker nog, hemels zou veel beter in de buurt komen.

Ja, zelfs hemels mooi…

Met twee uitstekende restaurants, een heuse kunstgalerij, een diamantwinkel, een spa, een hotel, een proeflokaal en natuurlijk de wine estate zelf, weet Delaire de loef af te steken van alle omliggende wine estates.

Een heuse kunstgalerij…

Ja, zelfs een diamantwinkel.

Delaire Graff werd in 2003 overgenomen door de Engelse juwelier Laurence Graff, en zijn invloeden zijn duidelijk terug te zien in het stijlvolle interieur. Aan de muren van beide restaurants en het proeflokaal hangen werken van bekende Zuid-Afrikaanse artiesten. 

Kunstwerken alom…

Het culinaire gedeelte kan eveneens voor kunst doorgaan. Zoals naar gewoonte houden we bij een hoofdschotel met een fles Delaire Sauvignon Blanc. Ook culinaire kunst.

De rekening is het minst artistiek, maar als we omrekenen in Euro’s (1.000 Rand is ongeveer 80 € voor 3 personen) dan mogen we al bij al ook niet klagen.

We plannen nu om Herman bij zijn vrienden Jacqueline en André naar Simon’s Town te brengen. Hij heeft daar één en ander zakelijks te regelen.  Binnen twee dagen zal hij vandaar terug afreizen naar België. Op onze weg naar Simon’s Town passeren we in Noordhoek op minder dan één kilometer van onze B&B van de volgende twee dagen, de “African Queen” waar we een tiental dagen geleden ook al logeerden. We beslissen om nu reeds onze bagage te deponeren, maar hier worden we vergast op een ijskoude douche. Gastheer Marc Bakker is vergeten onze reservatie te boeken, en dus hebben vannacht geen plaats in African Queen. Verder vertel ik hier niets over. Alleen de laatste zin uit mijn mail die ik hem de volgende dag stuurde; “Uiteraard zullen we niet nalaten om deze ervaring aan onze talloze Afrikavrienden mee te delen. Het ga jullie goed.” En hierna ook het antwoord dat ik hierop kreeg; “indien ik merk dat u ongefundeerde negatieve communicatie gaat verspreiden dan hebt u aan mij een verkeerde en zal ik niet nalaten (juridische) stappen tegen u te ondernemen. Het Zuidafrikaanse recht kent daarin een aantal mogelijkheden. Ik ben van huis uit jurist dus ik ken de weg in die wereld bijzonder goed.” Ik geef dus geen commentaar.                                                      Nu maar vlug op zoek naar een café met WiFi om alsnog sites van B&B’s  op te zoeken en er eentje te vinden waar we vannacht kunnen overnachten. Herman heeft intussen reeds verschillende keren voorgesteld om zijn vrienden in Simon’s Town te contacteren. Wij willen dit aanvankelijk niet omdat we weten dat Jacqueline’s echtgenoot André ernstig ziek is, en wij willen haar niet nog meer belasten. Maar uiteindelijk moeten we van de nood een deugd maken. Koekegoed als Jacqueline is belooft ze om direct het nodige te doen en een kamertje voor ons te versieren. Nooit was Hilde zo gegeneerd dan nu, als we bij Jacqueline en haar zieke echtgenoot André binnenvallen. 

Jacqueline en André.

Om Jacqueline niet nog meer te belasten gaan we later op de avond nog een halve pizza eten in het centrum. De aangename afspanning Pescado zit nog afgeladen vol en hun pizza’s zijn zeer lekker. 

De “Pescado” in centrum Simon’s Town.

 

 

Gisterenavond heeft onze gastvrouw Anja ons haar vriendin Kristien voorgesteld. Beide dames waren danig aan het giechelen en het lachen, en wij… wij moesten natuurlijk naar de reden van hun lachbuien informeren. De dames kwamen zopas terug van een soort Tüpperware bijeenkomst. Ditmaal echter niet met plastic doosjes en potjes, maar integendeel met lingerie. Dit in het vooruitzicht van Valentijn. Het amusante aan de samenkomst was dat zij, één uitzondering niet te na gesproken, alleen waren als blanke dames. De rest van het gezelschap bestond uit een veertiental zwarte madammen, die stuk voor stuk goed uit de kluiten waren gewassen. Nu schijnt het dat zwarte dames over dit gedeelte van hun vestimentaire cultuur zeer preuts zijn. En dit moet geleid hebben tot hilarische toestanden. Later in onze babbel vernemen we dat Kristien in Paarl woont, en het is toevallig in Paarl waar we vandaag terug een misdienst willen bijwonen. Weeral chance, want Kristien kent toevallig één van de voorlezers van de Paarl Convenant Church, en zij wil ons daar graag introduceren. Stipt om 10 voor 10 maken we onze opwachting op de afgesproken plaats, en Kristien is al present om ons te voor te stellen. Zijzelf kan de dienst niet bijwonen wegens werken op zondag. Dus nog vlug een afscheidskiekje…

Hilde, Herman en Kristien.

Voor de tweede opeenvolgende zondag naar een eredienst. Zelfs in België doen we dit (jammer genoeg) niet altijd. De plaats van het gebeuren is ditmaal soort feestzaal van een schoolgebouw. Het zaaltje zit ongeveer halfvol en iedereen komt ons een handdruk en/of een drukkie geven. We zijn terug vertrokken voor twee uur gebed, gezang en lezing. Zelfde stramien maar toch weer anders. In den beginne nogal wat rommelig omdat er (weeral) stroomonderbreking is, en zonder microfoon klinkt alles kakofonisch. Temeer daar iedereen constant “The Lord” aanroept en bejubelt. Intussen zijn we reeds gewoon aan de dagelijkse stroomonderbrekingen, temeer daar de tijdstippen vooraf gekend zijn. Om 10u30 kunnen de microfoons en de gitaren hun normale werk doen.Stroomonderbreking voorbij… nu kan de dienst echt beginnen.

Iedereen doet mee. Zelfs een vlaggezwaaier!

Anders dan in vorige Afrikaanse kerkbezoeken houden ze hier ook een soort offerande. En een maaltijd voor iedereen. De maaltijd bestaat uit een stukje brood en een ondefinieerbaar drankje. 

De offerande. De meeste kerkgangers deponeren omslagjes in de mand.

We krijgen zelfs een bijbel toegestopt.

De homelie zal ook vandaag dik drie kwartier in beslag nemen. Pastor Cederic Pekeur doet twee verhalen uit de bijbel haarfijn uit de doeken. Alsof we er zelf bij zijn. Op het einde van zijn preek verwijst hij naar een student van de parochie die in een of ander belangrijk examen een onderscheiding heeft behaald. De jongen mag even rechtstaan en hij krijgt een staande ovatie van de ganse gemeenschap. Nu is het de beurt om de mensen uit Europa, nader bepaald België te verwelkomen en de zegen van The Lord over hen af te smeken. Een twintigtal gelovigen komen ons knuffelen (drukkies geven) en handen schudden.

Pastor Cederic Pekeur tijdens de homelie.

Achteraf roept Pastor Cederic ook nog een koppel naar voor die deze week 26 jaar gehuwd waren. Hij bejubelt het echtpaar en smeekt The Lord om hen de komende 26 jaar even goed door het leven te loodsen. Het dametje omklemt met de ene hand de hand van haar echtgenoot en met de andere droogt ze haar gelukstranen… aandoenlijk! Hierna zijn we terug vertrokken voor muziek en handgeklap.

Thank you Lord!

Mooie getuigenis.

Na iets minder dan twee uur loopt de dienst op zijn eigen. Bij het verlaten van de kerk worden wij nog eens speciaal onder handen genomen van Pastor Cederic en zijn echtgenote Denise.

Afscheid aan Pastor Cederic…

terwijl echtgenote Denise de website van de Covenant Church noteert.

Als ik bij het afscheid van Cederic van mijn lippen laat vallen dat Hilde en ikzelf binnen een tiental dagen ook een speciale huwelijksverjaardag te vieren hebben, dan is het hek helemaal van de dam. Hij omstrengelt ons beiden en gedurende meer dan vijf minuten heeft hij alle deugden en gaven voor ons afgesmeekt bij The Lord. Ook hier rolden enkele traantjes. En zoals altijd kunnen we ons hier ook weer niet van de indruk ontdoen dat er bij ons toch veel mooie waarden verloren zijn gegaan. Zeker een kwartier nog blijven alle kerkgangers gezellig nakeuvelen op het pleintje voor de kerk.

Weeral een mooie ervaring rijker.

Het is zondag, dus mag de lunch wel eens iets beter zijn. Wat natuurlijk niet wegneemt dat hij op andere dagen niet goed is. Herman troont ons mee naar een klasse restaurant in Paarl “Laborie”. Het is tevens een wijnhuis. Idyllisch gelegen 

De ligging van Laborie is spectaculair.

We zetten het feest in met een Cap Classique Laborie. Volgens wijnkenner Herman mogen deze Zuidafrikaanse bubbels hun voet zetten naast de Franse Champagnes.

Jedine en Jandre presenteren ons de Cap Classique Laborie.

Wat we hierna als lunch voorgeschoteld krijgen is ook niet van het ordinairste. Voor Hilde tonijn, voor Herman Kingklip en ikzelf opteer voor springbok.

Hilde’s tonijn,

Herman’s kingklip,

en mijn springbok.

Heerlijk vertoeven op dit prachtig terras van Laborie.

We trekken terug naar het ons vertrouwde “Ons Stee” maar onderweg houden we nog even halt om een groep volgelingen van Zionistische kerk gade te slaan. Deze kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Spiritualiteit, gebedsgenezing en doop door totale onderdompeling staan in deze kerk centraal. Zij houden de zondag een viering in open lucht, en deze kan tot vier uren in beslag nemen. Alle volgelingen, zowel mannen, vrouwen als kinderen dragen witte gewaden. 

Een groep Zionisten.

Het zal een namiddagje watersplaschsen, niksen en/of internetten worden. Morgen gaat Herman op logement bij zijn vrienden Jacqueline en André in Simon’s Town en wij moeten nog uitkijken naar een verblijf voor de volgende 2 à 3 dagen. Omdat Noordhoek niet zo ver van Simon’s Town gelegen is en omdat we al ervaring hebben met “African Queen” in Noordhoek opteren we om daar terug te boeken. Een telefoontje volstaat om plaats te bekomen voor twee dagen met als enig minpuntje dat we elke dag in een verschillende kamer zullen overnachten. Maar dat vinden we helemaal niet erg, en dus leggen we de boeking vast. Voor een lichte snack raadt Anja ons een volks eethuisje aan in de directe omgeving; de Gecko. Een slaatje met een glaasje wijn is meer dan voldoende en dit wordt à la minute op tafel getoverd door dienstertje Jane.

Jane van de Gecko.

Bij het verlaten van de Gecko hebben we nog een toevallige babbel met een dame, Annett Maass. Ze runt een reisagentschap in Paarl “Paarl Safari’s” en ze beweert vriendin te zijn met Anja van “Ons Stee”. Die Annett is verre van op haar blad gevallen en we maken er wel wat plezier mee. De volgende dag zal echter blijken dat Anja deze dame noch van ver, noch van bij kent. Vrolijke Annett en lollende Herman.

Als we terug “Ons Stee” bereiken tegen de klok van 22 uur ziet het zwembad er bij kunstlicht nog blauwer dan blauw uit. De goesting bekruipt ons om er nog efkes in te plonzen maar Hilde besluit dat haar badje meer deugd zal doen dan het zwembad. Een half uurtje later zitten we onder de lakens…

Het verleidelijke zwembad.

 

Ontbijt op het terras van Vredeoord. Als naar gewoonte met het nodige entertainment van Patrik en Valerie. En de andere gasten uit België Mieke en Elke genieten mee van de plezante conversaties.Vredeoord… heeft zijn naam niet gestolen.

Patrik en Valerie zijn de ideale entertainers.

Maar ook dit liedje blijkt alras uitgezongen want we moeten op weg naar andere oorden. De valiezen gepakt, de rekening betaald en de klassieke afscheidsfoto gekiekt. En daarna…  wegwezen.

Hopelijk tot volgend jaar Valerie.

 

Zelfs Patrik’s parkieten krijgen een afscheidskiekje.

Nu een 150 tal kilometer te gaan tot Tulbagh en deze namiddag nog een zestigtal naar onze volgende B&B “Ons Stee” in Wellington. We worden wel wat afgeremd want onze voormiddagrit ligt bezaaid met wegenwerken. Om de haverklap worden we afgeremd door stoplichten wegens werken. Al bij al hebben we nog geluk; slechts éénmaal moeten we de volle tien minuten wachten. We bereiken Tulbach tegen de middag en we kunnen nog een half uurtje een zaterdags artisanaal marktje meenemen juist voor die gaan afsluiten.

artisanaal marktje in Tulbagh.

Met kraampjeshouders uit alle windstreken.

Deze artist (?) is al aan het inladen.

De artisanale markt loopt op zijn laatste sokken en we gaan verder Tulbagh verkennen. In 1969, meer bepaald op 29 september, beefde de aarde hier en dit had als gevolg dat vele historische gebouwen in dit gebied verwoest werden en dat 9 mensen om het leven kwamen.Het pittoreske stadje ligt net op het mediterraans plateau. Een geluk bij een ongeluk betekende dat dit stadje praktisch volledig terug moest worden opgebouwd. Voor Zuid-Afrika was dit meteen de grootste reconstructie ooit. Vele huizen in Tulbagh zijn in Kaap-Hollandse of Victoriaanse stijl opgetrokken en werden later ook geklasseerd. 

Prachtige huizen in Kaap-Hollandse stijl.

In één van die witte huizen bevindt zich een exclusieve galerij met tientallen werken van één van Afrika’s bekendste artiesten Christo Coetzee. De galerij is gesloten tot 14 uur maar we zouden geen Westvlamingen zijn moesten we toch niet even aanbellen. En wat dacht je? Conservator Jan Wolmarans komt door een kiertje gluren. Bij het zien van onze drievuldigheid vliegt de deur wagenwijd open. Met zijn hondje Malema op de arm verwelkomt hij ons als VIP’s en hij troont ons door de ganse galerij. Sinds de dood van Coetzee in 2000 is de galerij omgedoopt tot museum en sinds 2011 uitgeroepen tot Nationaal Monument.

Jan Wolmarans met hondje Malema tussen de werken van Christo Coetzee.

Werk van Christo Coetzee.

Zelfs een vloerschilderij die op Pollock en/of Degloire doet denken.

Intussen is het bijna 14 uur en de onze magen rammelen als een knikkerbeurs. We kennen hier nog een gezellig winkeltje met annex restaurantje van vorige jaren. “Things I love”. Daarheen dus. 

Things I love; combinatie van eethuisje en snuisterijwinkeltje.

Een spaghettieke doet wonderen. Onze dienster Yola weet te vertellen dat het opmaken van haar haartooi niet minder dan acht uur in beslag neemt. Gelukkig zijn de uurlonen hier heel wat minder duur dan in België.

Acht uur coiffure… je moet het maar doen.

De koffie nemen we op het terras van Hotel Tulbagh, want daar kennen we ook nog iemand. Izelna Galant hebben we reeds twee opeenvolgende jaren ontmoet en ik ben er zelfs FB vriend mee. Aan het dienstertje informeren we naar Izelna en we hebben geluk. Binnen de kortste keren maakt ze haar verschijning. Nog altijd even frivool en vriendelijk.

 

I and Izelna…

We moeten Izelna beloven de foto die Hilde neemt op FaceBook te plaatsen. Maar bij het bekijken van mijn zeemt..te heb ik toch besloten dit niet te doen. Intussen is het ogenblik aangebroken om “Ons Stee”, onze B&B voor de twee volgende nachten te gaan opzoeken. Het pittoresk stadje Wellington ligt slechts op een veertigtal kilometer en zonder moeilijkheden arriveren we bij “Ons Stee”. Anja, de gastvrouw is voorlopig niet thuis, maar echtgenoot Pieter vangt ons op. Hij schenkt ons tevens een welkomstdrink Sauvignon Blanc en we hebben een leuke babbel. 

Sauvignon Blanc met een speciaal etiket… wel lekker!

Het uurtje verpozing aan het zwembad is een aangename verademing en tegen 20 u maken we ons op voor een bezoekje bij TWIST no more. Ook al gekend sinds vorige jaren. Maar we vernemen er wel dat het de laatste week is dat ze open zijn. Volgende week immers gaat TWIST no more definitief dicht. De uitbaters zoeken een andere uitdaging. Zonder verder commentaar. Maar service en gerechtjes hebben blijkbaar nog niet te lijden onder de nakende sluiting.

Een uurtje verpozing aan het zwembad van “Ons Stee”

 

Twist no more. Er ontbreekt nog een derde couvert.

 

Om 8 uur reeds genieten we van een uitgebreid ontbijt. Patrik en Valerie komen ons gezelschap houden en weten ons heel wat te vertellen over de streek.

Patrik en Valerie. Altijd goedgeluimd.

Vandaag immers zijn we van plan om een uitstap te doen naar Wuppertal, een piepklein dorpje op ongeveer 110 kilometer.  En met welke stad is Wuppertal verbroederd? … Jawel, met Wuppertal Duitsland. Valerie haalt er de kaart bij en weet ons haarfijn de route te beschrijven. Patrik vertelt nog dat Valerie verzot is op Belgische chocolade en in een mum tovert Herman een handvol chocolade-eieren te voorschijn. Valerie is dolgelukkig met haar Belgische chocolade eitjes.

Waar zou dit meidje beter kunnen werken dan in VREDEOORD?

Tegen 10 uur schieten we met ons Nissannneke de weg op en reeds na enkele kilometer krijgen we de 730 meter hoge Pakhuispass voor de kiezen.   Daarenboven is het parcours gespekt met wegenwerken om de 5 à 6 kilometer. Maar dat weegt niet op tegen het schitterend landschap dat we voorgeschoteld krijgen. We zitten middenin de Cederbergen en we worden het ene panorama na de andere bergtoppen voorgeschoteld. Adembenemend soms. Zelfs onze oren beginnen ervan te suizen.

Prachtige panorama’s.

Kleurrije bergtoppen.

Eénmaal zien we in de diepte een lappendeken van bewerkte velden liggen. We hebben er het raden naar welke planten of gewassen dit kunnen zijn.

Een lappendeken van bewerkte velden. Wat mag dit wezen.

Langs de weg loopt een eenzame zwerver en we houden halt om bij hem naar dat lappendeken te informeren. Schijnt een rooibos thee plantage te zijn. Hij weet ons ook te vertellen dat we nu in de enige streek in de wereld vertoeven waar rooibos thee vandaan komt. Deze uitleg verdient een petje…

Deze uitleg verdient een petje.

Een zo rijden we nog anderhalf uur door dit prachtig paradijs. Sporadisch ook versierd met prachtige Kaap-Hollandse huizen.

 

Mooie boerderijen tegen de achtergrond van het Cedergebergte.

Door de vele stops loopt het al tegen 12u30 aan voor we Wuppertal bereiken. Een piepklein dorpje van niets. Het is vrijdag en de lagere school is reeds uit. Op de pleintjes en in de aarden straatjes zijn de uitgelaten kinderen hun voormiddag stilzitten in de klas aan het afreageren. Snoepend, zingend, dansend en ze zijn kennelijk blij met onze aanwezigheid.

 

School is out…

als dat niet plezant is…

en de pret kan niet op.

Het dorp heeft een rustige sfeer waar tijd en moderne ontwikkelingen een eigen tempo hebben. De witgekalkte huisjes in Kaaps-Hollandse sfeer, de witte kerk omgeven door de heuvels van de Cederbergen geven het dorp een heel eigen karakter. Het meest kenmerkend aan de kerk is de klokkentoren achter de kerk die doet denken aan Griekse kloosters.

De klokkentoren doet denken aan de Griekse kloosters.

Het schoenmakersvak vormt in Wuppertal een belangrijke traditie. Specialiciteit zijn de velschoenen (velskoene), een handgemaakte schoen van leer. Ook nu worden deze schoenen nog altijd in Wuppertal gemaakt in een fabriekje dat door Louis Leipoldt is opgericht. Louis Leipoldt is één van Zuid-Afrika’s bekendste dichters.Louis Leipoldt.

Op weg naar het schoenfabriekje.

Schoenen in echt leer.

Aan leesten geen gebrek.

Het centrum van het dorp wordt gevormd door een winkeltje met informatiecentrum, lunchroom ‘Lekkerbekkie’ en museum, gelegen in een complex van Kaaps-Hollandse huizen met rieten daken en lemen vloeren.

In het dorpswinkeltje is van alles te koop…

zelfs tweedehandskleren.

De Kaaps-Hollandse huizen in het decor van het Cedergebergte. Mooi mooi!

In het dorp wonen vooral kleurlingfamilies die hier sinds de 19e eeuw zijn gevestigd. Voor school of andere zaken zijn ze aangewezen op dorpen als Clanwilliam. Veel van deze families wonen in gehuchtjes in de omgeving van Wuppertal waar ze leven van rooibosthee verbouwen of andere landbouwproducten. Een bezoek aan Wuppertal is voor hen vaak een daguitje omdat ze meestal te voet komen of per ezelskar. Nu nog vlug naar de Hogere School (Hoërskool noemt dat hier) want binnen een half uurtje begint voor hen ook het weekend. We worden verwelkomd door de directie, en we mogen vrij enkele klassen binnenstappen. Uiteraard wordt in elke klas een lied aangeheven ter onzer ere. Allemaal rechtstaan…

en een lied ter onzer ere.

Het prachtig schrift van een leerling. Les anatomie.

Ook van deze leerlingen wonen er verschillende in afgelegen dorpen. En dus blijven ze hier een ganse week op een soort internaat (?). Maar het is het vrijdagnamiddag en straks zullen ze met busjes of bakkies naar hun dorp gevoerd worden. Om zondagavond terug te keren naar Wuppertal.Dit bakkie zit al overvol studenten die huiswaarts mogen.

Op de terugweg van de school lopen we nog even door het kerkhof. Allemaal Duitse namen hier op de graven.

Allemaal Duitse namen.

alsook mooie teksten in het Afrikaans.

Op de terugweg, dezelfde als de heenweg, maken we nog een halte aan een Farmstall ( =afspanning), de Khoi Kitchen. Een koffiehuis met bijhorend winkeltje. Hier koop ik in den duik een geschenkje voor 14 Februari. We bestellen drie cappuccino’s en als de uitbaatster Charity  de koffie’s komt opdienen blijft ze bij ons praten. En binnen de kortste keren hebben we weeral vier gemeenschappelijke kennissen. Bij het neerzetten van een koffietas worden we plots opgeschrikt door een grote gekko die op tafel springt. Een prachtexemplaar…

Een heuse gekko op tafel.

Nu met grote spoed naar Patrik en Valerie in Clamwilliam. We zijn immers tegen 19 uitgenodigd aan Patrik’s braaifestijn.Als we het erf van Vredeoord oprijden staat Patrik al in vol ornaat aan zijn braai-oven.Patrik’s braai…

Er zijn nog twee genodigden, en hoe kan het anders… ook Belgen. Mama Mieke en dochter Elke uit Sleidinge. Super sympathiek. En weeral hebben we verschillende gemeenschappelijke vrienden. Waaronder Greta en Roger Vandewiele, de eigenaars van een B&B in Wilderness, die wij reeds een viertal jaar kennen en waar wij binnen een paar weken  ook op logement gaan. We zitten in zo’n groot land, maar elke dag verkleint de wereld. Intussen zijn de steak’s klaar en Patrik serveert ons een bord om “u” tegen te zeggen. Steak à la Patrik.met camembert en een heerlijk slaatje à la Valerie.

De avond wordt besloten met een heerlijk dessertje en een glaasje wijn. Meer moet dat zeker niet zijn!

Ons laatste ontbijt in het appartement. Wel een beetje in mineur, want om 8 uur valt weeral onaangemeld de stroom uit en bij navraag in de receptie zal dit tot 10u30 duren. Koffie maken met Nescafé en heet water uit … de douche. Nu nog de sleutels afgeven in de receptie en we kunnen vertrekken. Maar niet vooraleer we nog eens gedaan hebben wat we al een ganse week wilden doen; die twee hengsten die voor de receptie staan eens bestijgen.Afscheid aan Port Owen.

Tegen 10 uur zijn we uiteindelijk toch de weg op in de hoop rond de middag in ons tussenstation Lambert’s Bay aan te komen. Ongeveer halfweg en aan de kustlijn maken we een stop aan een openlucht afspanning voor een koffietje. Maar wat blijkt? Hier is niemand aanwezig; dus ook geen koffie.Mooie strandtent doch niemand te bespeuren.

Dan maar een wandelingetje op het strand. Schelpjes zoeken en kiekjes nemen. De woeste zee en de ganse omgeving zijn hier anders wel bedwelmend mooi.Hilde met haar kiekjesmachien ( I Pad )

Herman aan de waterlijn op zoek naar schelpjes.

Zoals gepland komen we tegen de middag aan in Lambert’s Bay. We strijken ons neer in Weskus Kombuis en als naar gewoonte hebben we weeral voldoende met een voorschotel. Dienstertje Pollin serveert met een brede glimlach twee maal een half kreeftje en één maal calamari.Weskust Keuken; gespecialiseerd in kreeft.

En nu op verkenning in Lambert’s Bay. Ooit was dit een klein vissersplaatsje, maar tegenwoordig komen er jaarlijks duizenden toeristen naar Lambertsbaai. Het was het laatste punt dat Bartholomeus Dias aandeed alvorens de Kaap te ronden in 1487.

De haven van Lambert’s Bay. Met een visfabriek en ook een fabriek van aardappel chips.

De belangrijkste trekpleister is Vogeleiland. Het eiland is een belangrijke broedplaats van de  Kaapse Jan Van Gent.Voëleilanf = vogeleiland.

Het grootste deel van het eiland is afgesloten, maar er is een uitkijktoren waar we te voet naar toe kunnen en van waar we het rijke vogelleven kunnen observeren. Van hieruit kunnen we het vogelleven observeren.

Er valt inderdaad heel wat te observeren.

 Tijdens het broedseizoen (van september tot maart) treft men er wel meer dan 15.000 exemplaren aan. De typische “kara-kara-kara” geluiden die deze vogels produceren is overweldigend evenals de doordringende geur die zij verspreiden. De aanblik is echter onvergetelijk.

Een blijvend durend spektakel.

Je raakt er maar niet op uitgekeken.

In de uitkijktoren leren we aan de hand van mooie tekeningen ook iets meer over de handel en de wandel van de Jan van Genten.

 

 

Onze vogelkennis is weeral flink aangescherpt. Tevreden over de opgedane ervaring begeven we ons naar ons volgend doel Clamwilliam. Tegen 18u30 bereiken we dit vredig stadje en onze B&B Vredeoord moeten we niet lang zoeken want verleden jaar verbleven we hier ook. Onze gastheren Patrik en Valerie zien er nog altijd stralend uit en we mogen onmiddellijk aan de welkomstdrink. Patrik is apetrots op zijn nieuwe gitaar. Geloof het of niet; het is een plooibare gitaar. En ze klinkt nog goed ook. We krijgen een heuse welkomstserenade. 

Patrik is apetrots op zijn plooibare gitaar.

De weeral mooie dag wordt besloten in het centrum van Clamwilliam waar Fortune (onze dienster van DAM bistro) ons een reuze Pizza voorschotelt.

 

De boottocht met de Pelican is voorzien tegen 11 uur, dus hebben we tijd zat om één en ander nuttig of ander taakje te versieren. Bij Hilde is dat natuurlijk terug de was en ook de voorbereiding van de lunch. We hebben immers gepland om deze middag op het appartement een koude schotel te eten. Internet is weer nul de bottes, en daarom gaan we naar de receptie omdat we daar een beetje bereik hebben. Maar hier ook héél traag. Onderweg van de receptie moeten Herman en Hilde eerst nog een paar speeltjes uitproberen.Een paar speeltjes uitproberen…

Zelfs een spelletje schaak.

En om 11 uur stipt staan we weeral gepakt en gezakt aan de steiger van de “Pelican”. We begroeten Jossef, doch krijgen direct te horen dat hij niet Jossef dan wel Tollie noemt. Zijn naam staat zelfs in koeien van letters op de boot geschilderd. Van ie of van waar hadden wij die naam “Jossef” gehaald?… Joost mag het weten.

Tollie’s boot.

Ditmaal zijn we met 13 (oeie…) passagiers. Tally verzekert ons dat er niets kan gebeuren, doch verontschuldigt zich dat hij wegens het aantal van 13 passagiers verplicht is de veiligheidsintructies door te nemen. Veiligheid eerst!

We meren af richting Bergrivier. Terwijl echtgenote Madeleine het roer overneemt komt Tallie aan de hand van een prachtig vogelboek vertellen over de 214 verschillende vogelsoorten die hier huizen en hij verzekert ons dat we er minstens 100 zullen te zien krijgen.

Tollie met zijn vogelboek.

Pas vertrokken of daar scheert reeds een pelikaan rakelings naast onze boot die ook “Pelican” noemt.

Eenmaal de Bergrivier opgevaren zitten we middenin een paradijs voor vogelaars. Twee Duitse lady’s kunnen in hun vogelboek niet vlug genoeg de species opzoeken en aankruisen die we te zien krijgen. De Blacksmith Lapwing

en aanstippen maar…

Tally is een gedreven ornitholoog en hij weet het ook bijzonder goed over te brengen. Regelmatig doorspekt met een vleugje humor. Wij schijnen heel veel geluk te hebben vandaag, want we ontdekken van op korte afstand de zeer zeldzame blauwe reiger. En nog uitzonderlijker schijnt de kingfisher te zijn.De blauwe reiger… zeldzaam.

Twee Kingfishers.

Op den duur zijn ze bijna allemaal aangevinkt in het vogelboek…bijna allemaal aangevinkt.

De grote witte pelikaan…

de grote flamingo.

en de ibis.

De boottocht van twee uur zit er bij deze bijna op. We varen nog langs de achterkant van Hotel Riviera, onze internet-toevlucht.Hotel Riviera, ons internet toevluchtsoord.

Afscheid aan Tallie en zijn Madeleine. Op het appartement is Hilde binnen de kortste keren klaar met een koude schotel voor elk, aangevuld met heerlijk gestoofde patatjes. En nu een uurtje siësta aan het zwembad.Een uurtje aan het zwembad.

Tegen 16 u zit ons dasje en ons jasje goed want we willen nog een uitstapje maken naar Paternoster. Een veertigtal kilometer. Eenmaal aangekomen maken we een wandeling langs de waterkant. Prachtige huisjes, allemaal witgeschilderd. Zonder één uitzondering.Witte Paternoster…

De vissersloepjes zullen morgenvroeg uitvaren om hun netten te gaan ophalen.

Toevallig botsen we op Restaurant Reuben’s, en we herinneren ons van vorige jaren in dergelijke restaurants geweest te zijn, onder andere in Franschhoek. We beperken ons op een voor elk verschillende voorschotel aangevuld met een glaasje water of wijn. In mijn geval op water gezien nog 40 kilometer te rijden en ook wegens pijnsteekjes in de linkerknie… PS (staat niet voor post scriptum maar voor mijn huisdokter in Waregem) mailde mij dat het misschien beter is de wijn enkele dagen te vervangen door water.Restaurant Reuben’s. Mooie locatie,met prachtig interieur.

De terugweg naar Velddrif verloopt probleemloos. Gezien de volle maan  is het niet echt pikdonker. Na het nieuws op BVN het beddeke in!

De hemel zit toe en er hangt een soort nevel in de lucht. Maar toch warm genoeg om buiten op ons terras te ontbijten. We hebben gisteren een publiciteit opgemerkt van een fossielenpark, en dat is bij mindere weersomstandigheden misschien wel de ideale uitvalsplaats. We trekken er dus op af, niet vooraleer echter een uurtje te gaan internetten in Riviera Hotel. 

De Westkust is een schatkist… en dat is werkelijk ook zo.

Net buiten Vredenburg en op minder dan vijftien kilometer van Velddrif komen we bij het West-Coast Fossil Park. Dit is het enige fossielen park in Zuid-Afrika. Hier werd zelfs een afdruk gevonden van de tot nu toe enige beer van Afrika temidden van 200 andere soorten fossiele afdrukken.Eerste kennismaking met het Fossil Park

Nadat we wat rondgekuierd hebben krijgen we een gids toegewezen, met name Nicky. Hij werkt hier 16 jaar in het Fossil Park, en voordien was hij mijnwerker in de nabijgelegen fosfaatmijnen. Nicky troont ons mee naar de verschillende locaties waar fossielen werden opgegraven.Nicky, onze gids.

Van hieruit weet hij ons alles te vertellen over de fossielen.

Wanneer een organisme sterft en begraven wordt door sedimenten, bestaat er een kans dat het bewaard kan blijven als fossiel. In veruit de meeste gevallen gebeurt dit niet, en vallen de resten ten prooi aan natuurlijke opruimers (zoals aaseters) en rottingsprocessen. Echter, door specifieke omgevingsfactoren zoals een snelle begraving of in extreem zuurstofarme milieus, krijgen de natuurlijke opruimers geen kans en kan een organisme bewaard blijven als fossiel. Door opeenstapelende sedimentlagen verhoogt de druk in de laag waarin het organisme of de resten ervan begraven zijn geraakt. Versteningsprocessen komen op gang, en het oorspronkelijk organisch materiaal wordt vervangen door minerale componenten: de resten zijn ‘gefossiliseerd’. Deze wetenschappelijke uitleg speciaal voor kleindochter Léonie die begeesterd is van archeologie.

Dit is de enige plaats ter wereld waar giraffen met een korte hals werden gevonden.

Nicky vertelt ons dat hier unieke fossielen werden gevonden van een beerachtig dier, van katachtige dieren met sabeltanden en van giraffen met een korte hals. En hij weet ons nog alles te tonen ook. Hij spreekt over miljoenen jaren als een boer over zijn kleine patatjes.

De fossielenwereld; veel boeiender dan gedacht.

De schedel van een rhinoceros.

Vroeger kwam de zee tot op de plek waar we nu staan. Heden ten dage moeten we twintig kilometer verder om bij de zee te komen.

We stammen wel degelijk af van de apen.

Het is al na veertien uur als we afscheid nemen van Nicky. Enkele kilometer verder in Saldahna springen we binnen bij Captain’s Cabin en spijts het late uur kunnen we nog een spaghetti bestellen. Op de terugweg zullen we ook nog de Spar aandoen om wat proviand op te slaan. We springen ook nog binnen in de receptie van onze Port Owen en daar weet men ons te vertellen dat we kunnen inschrijven voor de boottocht die we zondag mankeerden, en dit om 11 uur in de voormiddag. Schrijf ons maar op! Bij de prachtige zonsondergang zien we weeral een groot gedeelte van de 100.000 cormorants terugvliegen naar hun rustplaatsen. Ze vliegen hoog, dus… morgen minder weer!De cormorants vliegen hoog… morgen geen al te best weer.

In Fossil Park vonden we een foto die een beter beeld geeft van het feit dat die cormorants tot 80 ton vis kunnen consumeren.

Herman blijft kok van dienst en hij is verzot op onze barbecue. Vanavond dus een heerlijke Afrikaanse steak met patatjes en tomaatjes.Heerlijke steak à la Herman.

 

Omdat we gisteren de boottocht mankeerden proberen we vandaag een andere boottrip te maken, en dit vanaf het kleine haventje van de bokkomvissers in Velddrif. Om 8 reeds een telefoontje gedaan naar Markus, de kapitein van het bootje. Om 10 uur verwacht hij ons en we weten reeds dat we met hem alleen op zijn sloepje zullen zitten. We zijn er een stuk te vroeg en we maken dan maar een wandeling langs de bokkomdrogerijen. De ganse streek hier leeft van de bokkoms.

48 uur hangen ze te drogen. En Herman ziet en ruikt dat het goed gaat.

Stipt om 10 uur worden kunnen we aan boord van ons yacht. Markus toont ons de faciliteiten aan boord en enkele minuutjes later varen we de lagune op.Het yacht ligt al op ons te wachten.

Markus maakt ons wegwijs in de faciliteiten aan boord.

Eenmaal de buitenboordmotor opgestart glijden we de lagunes op en er   strijken nu al hele groepen flamingo’s en pelikanen neer. En volgens Markus hebben we veel geluk, want we kunnen alvast een zeldzame kleine blauwe reiger spotten. 

Hier prachtige flamingo’s…

en wat verder een groep pelikanen…

zelfs een eenzame ibis…en een zeldzame reiger.

We bevaren prachtige riviertjes en lagunes, we genieten van de prachtige natuur en we raken niet uitgekeken op dit mekka van fauna en flora. Intussen krijgen we regelmatig de nodige aanmerkingen op al wat we te zien krijgen.

Een en al belangstelling…

Hilde op het hoogste schavotje.

Een prachtige ervaring.

Als we terug aan onze startplaats komen en Markus aanstalten maakt om aan te meren denken we dat hij een grapje maakt. Maar niets is minder waar… we hebben inderdaad al meer dan anderhalf uur gevaren. Hoe zegt men dat; mooie liedjes… We vinden het nu nog wat vroeg om de innerlijke mens te versterken. Dus maken we nog een wandeling in het haventje. We doorsnuisteren de shopjes en we lopen ook binnen bij een drietal bokkom hanghaartjes. Bizar beroep hebben die mensen. Hopelijk komen ze de doordringende bokkomgeur snel gewoon.Bokkoms triëren; bizar beroep.

Bakken en nog eens bakken bokkoms.

Toevallig (?) ga ik een gesprek aan met een statige heer die een bokkomfabriekje komt binnengewandeld. We vernemen dat hij de ex-burgemeester van Velddrif is. 79 jaar en naast zijn burgemeesterschap was hij ook bokkom-industrieel. Hij kan niet nalaten om elke dag in de verschillende fabriekjes gedag te komen zeggen. Hij weet ook te vertellen dat er vannacht 6 ton bokkom is opgevist. Wijze man!De ex-burgemeester van Velddrif. Wijze man !

Intussen komt er nog een bootje aanmeren met de vangst van vannacht en vanmorgen. Weeral een spektakel om te zien hoe de visjes uit de netten worden bovengehaald.De visjes worden uit de netten gehaald.Stoere bonken, die vissers.

Intussen weten we dat er op het terras van Hotel/Restaurant Riviera internet en WiFi  in overvloed aanwezig is. Ook voor de klanten. Allen daarheen dus. Na het nuttigen van een cordon-bleu of een tonijncoctail raadt dienster Caroline ons aan om onze cappuccino in de leeszaal te nemen. Want daar is de beste WiFi ontvangst. Dank u Caroline.Dank u Caroline.

Niet minder dan twee uur hebben we daar aan die WiFi kraan getapt. Alle administratie en ook onze blog is intussen grotendeels bijgewerkt. We kunnen dus met gerust gemoed terug naar het appartement. Hilde beweert dat ze al drie dagen verlangt naar een van haar geliefde hobby’s als daar zijn wassen en plassen. We laten ze dus maar eens tenvolle uitleven. Maar wat blijkt; binnen het uur staat zowel wasmachine als droogkast te draaien dat het een plezier is. En het is nog veel te vroeg voor het avondmaal. Dus gaan we op verkenning naar het zwembad dat ook maar op enkele stappen ligt. We rusten en vertellen er op de luie ligstoelen.  Onze sportieve aspiraties reiken echter niet verder dan pootjebaden. Goed voor de bloedsomloop… Tegen 19 uur naar ’t appartement. Hilde maakt de was- en droogtrommels leeg terwijl Herman al de braai (barbecue) begint op te warmen. Want gisteren hebben we kip gekocht in de Spar, en die willen we vanavond proeven. Onze kippetjes op de braai.

Bij een prachtige zonsondergang genieten we van de lekkere kippebilletjes met gekookte aardappeltjes en een slaatje met tomaatjes. Aangevuld met een Zuidafrikaans wijntje. Onverbeterlijk. De avond wordt verder opgevuld met wat TV kijken (Nieuws VRT op BVN), boekjes lezen en met laptopje (zonder internet) spelen.

Moet toch ook kunnen, eens een dag niksen. Alhoewel… Onder ons speelt zich weeral een prachtig tafereeltje af. Nu met de eendjes.Ons onderbuurtje met de eendjes…

Ons superruim appartement.

Omdat het zondag is hebben zowel Herman als ikzelf ons Mandela hemdje aangetrokken. Na het luie ontbijt rijden we naar Velddrif, de hoofdgemeente waarin onze Port Owen gelegen is. Op zoek naar een kerk en/of eredienst. We vinden een drietal klassieke kerken, maar deze zijn allemaal potdicht. We zoeken dan maar de township van Velddrif in de hoop daar wel iets te vinden. Hier terug mooie tafereeltjes met blije mensen. En je bemerkt  het direct… ze zijn allemaal op hun piekebeste zondags. Iedereen op zijn piekebeste zondags…

We merken een moeder met een bijbel onder de arm en een kindje bij de hand. Voilà se… dat moesten we hebben. Waar ze heengaat? Naar de eredienst natuurlijk. In een wip zit moeder en dochter achterin ons Nissanneke en ze begeleidt ons vlekkeloos naar de plaats van haar eredienst. De locatie is wel een beetje in mineur; een piepklein groen houten schuurtje. In dit hokje zullen we de eredienst bijwonen.

Het is klokslag 11. We worden welkom geheten door een drietal heren van de “Umkhombe  Nowa Gospel Ministries”. Meer dan een mondje vol dus. Later schijnen die heren de voorlezers- en zangers te zijn. Het is bedwelmend warm in het schuurtje. De dames, een twintigtal, allen met hoofddeksel, zitten aan de ene kant. De heren zijn slechts met een vijftiental en ze zijn allen kaalgeschoren.Alle dames met kinderen aan één kant.

Begint daar plots één van die voorlezers heen en weer te lopen terwijl hij in een voor ons onverstaanbaar taaltje roept en tiert. Waarschijnlijk gelijkt het op khoi, maar dat is het niet want hij maakt geen klikgeluiden. Maar bijwijlen is het toch wel bangelijk.De man ijsbeert van links naar rechts en hij roept en tiert om oren dul te worden. Soms bangelijk.

Na een tiental minuten heft één van de vrouwen een lied aan, waarschijnlijk omdat ze vindt dat het genoeg geweest is. Iedereen springt recht en begint mee te zingen en te klappen in de handen. En wij, wij hebben ook al vlug het ritme te pakken en wij heupwiegen en klappen mee.

En zingen maar… en klappen maar…

Wanneer het lied op zijn einde loopt begint onze voorlezer opnieuw te roepen en zijn ellenlange litanies uit te bazuinen. Tussen de zinnen door roept de ganse kerk standvastig “Halleluya”. Tot op de duur iedereen aan het roepen is. En weeral is het voor één van de dames genoeg geweest. We moeten dus terug recht om te heupwiegen en te handenklappen. En zo blijft het maar doorgaan. Na bijna twee uur komt er nog altijd geen einde in zicht. Een knipoogje naar Hilde volstaat, en we staan beleefd recht om afscheid te nemen. Hilde prevelt één van de voorlezers in het oor dat we om 13 uur een afspraak hebben. En ze heeft nog gelijk ook… er liggen immers drie kreeften op ons te wachten.Deze dame zag het ook al niet meer zitten.

In de township zelf maken we nog verschillende stops. Hier vallen weeral kinderen gelukkig te maken met onze rennerspetjes.Fier als een pauw…

De petjes vliegen de deur uit.

Maar nu dringend naar huis. Hilde tovert vlug nog een toastje uit haar mouw, en Herman sabreert een heerlijk flesje Pongracz. Volgens Herman moet deze Zuidafrikaanse Champagne zeker niet onderdoen voor de grote namen uit Reims. En hij kan het weten want hij is oenoloog.Een flesje Pongracz… super!

Toasten met toastjes en Pongracz.

Nu komt het moment suprème;  de kreeftenschotels worden opgediend. De aanblik alleen al doet de Poncrasz nog beter smaken. Herman mag fier zijn over zijn kreeftjes. Wij kunnen ons niet voorstellen ooit betere te hebben verorberd. D e l i c i e u s !

Meer moet dat niet zijn.

Dergelijk diner vraagt naar een siësta. Hilde aan het zwembad en de mannen op hun kamer. We doen de dag des Heren dus alle eer aan. Deze morgen hadden we kennis gemaakt met Walter en Romelia, de receptionisten van ons domein Port Owen.

Port Owen

Ze wisten ons te vertellen dat we hier met de internetproblemen zullen moeten leren leven. Maar ze gaven ons ook een tip. Waarom vanavond niet een boottocht te maken met de Pelican, een grote boot van het domein die vlak voor ons appartement ligt aangemeerd? We hebben ons direct laten inschrijven.

Dit is Walter…

en dit is Romelia.

Om 18 uur vertrekt de Pelican en maakt een anderhalf uur durende tocht door de lagunes en riviertjes rond Velddrif. Wij dienen ons tijdig aan en worden direct overstelpt door de verhalen van kapitein Jossef. Hij vertelt over de meer dan honderdduizend cormorants die elke morgen van Velddrif naar de zee vliegen. Elk diertje verorbert dagelijks om en bij de 800 gram vis. Dit betekent dat deze vogels dagelijks 80 ton vis uit de zee halen. Terwijl de vissers uit de streek gecontigenteerd worden. Gaia is hier precies ook niet veraf. Elke avond bij zonsondergang komen de vogels terug naar de lagunes van Velddrif. En elke ochtend vliegen ze in de omgekeerde richting.

We dienen ons aan bij de Pelican.

Dit zijn ze, de cormorants…

Met meer dan één miljoen komen ze elke avond terug naar Velddrif.

Wij wachten nog op drie mensen die de boottocht zullen meemaken (een zekere familie Kruger), maar die komen niet opdagen. Jossef vertelt nog enkele drollige moppen, maar om 18u30 besluit hij de boottocht af te gelasten. Met drie passagiers kan hij zijn kosten niet keren. Spijtig… Misschien lukt het één van de volgende dagen.

Kapitein Jossef zit om geen mop verlegen…

Vanavond eten we nog een hapje in hetzelfde restaurantje van vrijdagavond. Bijna naast de deur. Er hangt hier een gezellige ambiance en iedereen babbelt hier tegen iedereen. Echt mijn stijl… Het interieur doet een beetje denken aan onze cafeetjes van indertijd in Waregem… Prudent’s of Mamy Solange.

Dit kon evengoed in Waregem zijn…

Om de dag te eindigen nog een randbemerking. De gemeente Velddrif is gejumeleerd met onze gemeente Wortegen-Petegem. Zie ook de reactie van Remi De Backer onderaan dit artikel.