Hilde en Christian Devos 2023

Wat vliegen de dagen. We zitten al aan de laatste dag Fransschoek. We genieten van huis en tuin van Alchemist. Hilde in de zon en ikzelf onder het afdak op ’t terras. Comfortabel, want hier is overal WiFi. Rond 11 uur trekken we ’t stadje in. Het voelt aan of we hier al weken zijn. Om de zoveel meter bots je hier op een mooi tafereeltje.

Langs alle kanten mooie tafereeltjes.

Vanmiddag bezoeken we HAUTE CABRIERE, een wijndomein op een paar   kilometer buiten het centrum. Alleen al voor de omgeving de moeite waard.

De schitterende omgeving van haute Cabrières.

We hebben niet gereserveerd en krijgen alleen maar plaats in het binnenrestaurant. Spijtig…

Stiekem zijn we een beetje jaloers op de buitenzitters.

We verontschuldigen ons daar we alleen een voorschotel willen nuttigen met een glaasje water en een glaasje wijn. Zoals reeds verschillende malen meegemaakt maakt men ook hier geen enkel probleem van. En de voorschotel… die mag er zijn… We zullen wel niet overdaan zijn, maar dat hebben we zelf gewild.

Een filodeegje gevuld met twee soorten vis, aangevuld met kruiden en moesjes.

Achteraf slenteren we nog een uurtje door het domein. De wijnkelder kunnen we inkijken vanaf de gang van het toilet. Raar maar waar.

Zicht op de wijnkelder vanaf de toiletgang; waarom niet?

Op het zonovergoten terras staat er een prachtige koperen zonnewijzer. Hij werkt perfect tot op de minuut. 

De mooie zonnewijzer op het terras van haute Cabrières.

Haute Cabrière; prachtig gelegen.

Op onze terugweg passeren wij het Hugenoten monument, de trots van Franschhoek. Alhoewel een viertal jaar geleden bezocht willen we hier toch nog even ons geheugen opfrissen. 

Het Hugenoten monument. De trots van Franschhoek.

Het monument bestaat uit een bouwwerk van drie bogen van elk 12 meter hoog die de Heilige Drie-eenheid symboliseren. Voor de boog staat een vrouw met haar voeten op Frankrijk.

Met de voeten op Frankrijk.

In haar ene hand heeft ze een bijbel, in de andere een gebroken ketting. Hiermee wordt het  verlies van vrijheid gesymboliseerd.

In de ene hand de bijbel, in de andere hand de gebroken ketting.

In het musuem naast het monument zijn diverse voorwerpen uit de afgelopen eeuwen te zien, zoals een Statenbijbel uit 1636. In juli vindt jaarlijks het Bastille Festival plaats, natuurlijk met talloze Frans getinte activiteiten.

Het Hugenoten Museum.

Bij onze terugkomst in “De Alchemist” is het al vrolijkheid wat de klok slaat, want Martine, de echtgenote van Yves is gearriveerd. Na drie maand terug samen. Het geluk druipt van beiden af.

Yves en Martine.Na drie maand terug herenigd. Waaauuuww…

We hebben een lange babbel met Yves en Martine. Zeer lieve mensen. We ontdekken heel wat gemeenschappelijke principes. Alhoewel ze van Gent komen ligt hun roots in West-Vlaanderen… zodus!

Martine, Yves, Lien en Hilde. Gezellige babbel.

Vanavond hebben we meer dan genoeg aan een spaghettieke, en dat vinden we op enkele honderden meter van ons deur in “Kalfi’s”. 

 

Kalfi’s, een gezellige afspanning met lekkere spaghetti.

Rustig ontbijt en een uurtje nagenieten in de mooie tuin van onze “Alchemist”. Normaal gezien zou Martine, de echtgenote van Yves vandaag overkomen uit België maar er moet ergens een vergissing in ’t spel zijn. Ze zal maar morgen aankomen. Na bijna drie maand zonder vrouwtje zal het nu ook op die ene dag niet meer aankomen… alhoewel!

Genieten in de mooie tuin van “De Alchemist”

Intussen is Enzo al druk in de weer om zijn wasgoed te strijken. Zo zie je maar wat in de scouts allemaal te leren valt.

Rond 10 uur trekken we het stadje in. Het valt ons op hoeveel Franse namen we hier terugvinden. Om te beginnen al de naam van het stadje zelf die afstamt van de samenstelling Fransche Hoek – de hoek waar de VOC de Franse Hugenoten naartoe liet vertrekken om hun farms op te bouwen. Het is dan ook niet vreemd dat onder de bewoners van het dorp nog veel van oorsprong Franse achternamen te herkennen zijn zoals Du Toit en Villiers. Tegen de middag zitten bijna alle terrasjes proppensvol, maar wij weten beter. Die twee hollandse dames van eergisteren hebben ons een twio aangebracht waar we zeker heen moeten. Het wijngoed SOLMS-DELTA. 

Wijngoed SOLMS-Delta.

Dit wijngoed is gekend voor zijn sociale ingesteldheid. De eigenaar van het goed laat het personeel mee participeren in de opbrengsten en ze kunnen zelfs een beperkt aantal aandelen van het goed verwerven. Het is al bijna 13u30 en dus laten we de wijnproeverij aan ons voorbij gaan. Het restaurant “Fyndraai” gaat er prat op dat alle groenten en kruiden uit hun eigen tuinen komen.

Fyndraai Restaurant… alles uit eigen tuin.

We houden het bij een voorschotel; praline van tonijnmousse met scampi. De presentatie alleen al is weeral “Hof van Cleve”-waardig. Hilde heeft heel wat positieve opmerkingen over zowel de presentatie als de haartooi van ons dienstertje Pronie.  Het kind is er zeer door gevleid; ze studeert aan de hotelschool en loopt hier drie maand stage. 

Hilde met Pronie op de foto.

Mousse van tonijn met scampi. En een resem kruiden uit eigen tuin.

Na deze lichte lunch lopen we nog binnen in het aanpalend muziek-museum. Solms-Delta promoot alles wat met Afrikaanse muziek te maken heeft. Ze organiseren zelfs jaarlijks een muziekfestival.

Prachtige foto van het muziekfestival 1998.

De tentoonstelling is in thematische principes opgedeeld. Door de touchscreen schermen krijgen we een overzicht van de inheemse instrumenten die de wereld van de Cape muziek hebben beïnvloed. 

Een fotootje van die inheemse instrumenten.

 De natuur levert het grootste deel van de materialen waaruit deze instrumenten worden gebouwd. Deze variëren van rammelaars gemaakt van springbok oren tot gitaren die vervaardigd zijn van blikdozen, om er maar een paar te noemen.

Gitaren van blikken of houten dozen.

Bij het verlaten van het domein wordt onze aandacht getrokken door een grote poort die juist opendraait. Equestrian Estate. Dit moet een paardenfokkerij of dergelijk zijn.Deltacrest; moet ook iets met Solms Delta te zien hebben en iets met paarden

Een dame rijdt met een kanjer van een Jeep de poort uit en ik vraag haar halt te houden. Ze informeert naar onze herkomst en of we misschien iets met paarden te doen hebben. Natuurlijk hebben we iets met paarden. We komen uit Waregem en daar heeft elk jaar de grootste Steeple-Chase van het Europese vasteland plaats. Madame laat met haar afstandsbediening de poort terug opendraaien en verleent ons toegang tot de ganse stoeterij. Zijzelf moet dringend weg, maar als wij alles gezien hebben moeten we maar iemand aanspreken om de poort terug te openen voor ons.  Een beetje lef heeft ons weeral geen windeieren gelegd.

Een binnenkoer met rondom 36 paardenstallen.

De paardjes worden opgeblonken als een spiegel.

Efkes Majola aaien.

Na een uurtje houden we het voor bekeken en rijden terug richting Franschhoek. Een zevental kilometer voor het binnenrijden van het stadje worden we opgeschrikt door een uitslaande brand in de wijnvelden, niet zo ver van de baan af. Uitslaande brand in de wijnvelden.

In een iets verderop gelegen zijwegel zien we brandweerwagens met blauwe en oranje zwaailichten. Het is sterker dan mezelf en ik rij voorzichtigjes het straatje in. Hilde vindt dat geen goed idee.

Het ziet er daar niet goed uit.

Grote vlammen en dikke rook…

Wij zijn de enige toeschouwers samen met twee jochies die in de omgeving wonen. 

Twee jochies uit de omgeving.

We hebben nog petjes liggen in de wagen en we maken die kinderen gelukkig met elk een petje.

Zo content met zijn petje.

Maar dit is zonder de waard gerekend. 2én van de brandweermannen heeft dit gemerkt, en die wil ook een petje. En zijn collega ook, en die andere collega ook. En de commandant ook. Nog nooit meegemaakt.

Op de duur hebben ze allemaal een petje…

Jawel, zelfs de commandant.

Nu rijden we maar vlug weg in de hoop dat die mannen terug aan het blussen gaan want de oppervlakte die in de fik staat neemt precies nog meer en meer uitbreiding. Voor vanavond hebben we resto  Living Room vastgelegd in het Quartier Français, met de vraag om een tafeltje op het buitenterras. En ditmaal is’t gelukt.

Plezant terras van The Living Room

De schaapribbetjes hebben we al beter gegeten; de schapen hebben hier precies meer vet dan bij ons. The Living Room.

Was me dat weer het dagje!

Sinds gisteren hebben we hier kennis gemaakt met een dame, Lien. Zij komt ook uit Gent, is bevriend met Guy en Martine en is hier voor één maand op bezoek. Omdat ze autoloos is, en wij toch gepland waren om naar Stellenbosch (28 km) te rijden hebben we voorgesteld haar een lift te geven. En kontent dat Lien is. Op het afgesproken uur (10 uur) staan we alle drie paraat bij Nissanneke. Bij het naderen van Stellenbosch passeren we wijngoed “Delaire”, door ons reeds meer dan gekend. Maar Line kent het niet, en dat willen we haar toch niet onthouden. We nemen dus een afslagje van een half uurtje.

Lien, de Gentse vriendin van Yves en Martine.

In de grote hall zijn twee meisjes de oude bloemen aan het vervangen door nieuwe. Bij navraag doen ze dit hier het ganse jaar door telkens op dinsdag. Niet alleen in de hall, maar in het ganse interieur.

Twee bloemenmeisjes zijn overal andere verse bloemen aan het plaatsen.

Pakken bloemen worden wekelijks aangezeuld en vervangen.

Al zo dikwijls gezien, maar toch blijven we onder de indruk van dit prachtig domein. Volgens ons “top” van de wijndomeinen. Zeker van die waar we geweest zijn.

Een lange gang met vooraan links eigenaar, Zwitser en diamantair Graff.

Aan de ingang van de open keuken staan rijen potjes met kruiden.

En het allermooiste is nog steeds het exterieur.

Bij het binnenkomen van Stellenbosch maken we speciaal voor Lien een tweede stop aan “Oom Samie Se Winkel”. Het is de bekendste winkel van Stellenbosch en misschien zelfs wel van Zuid-Afrika. Oom Samie Se Winkel is een mix van museum en winkel. De winkel is sinds haar oprichting zo’n 200 jaar geleden amper veranderd. Talloze antieke gebruiksvoorwerpen uit een ver verleden dienen als achtergrond voor kleding, wijnen, boeken, speelgoed en hopen hebbedingetjes. 

“Oom Samie Se Winkel”. Dat moest Lien toch ook eens zien!

Lien met een pop die Oom Samie moet voorstellen.

Als we daarna een koffietje slurpen op ’t terras naast Oom Samie ontdekken we plots een gekko op Lien’s arm. Prachtig diertje. Misschien komt het wel uit die prullen van Oom Samie…

Een gekko van Oom Samie op Lien’s arm. Prachtig diertje.

Van hieraf verlaten we Line. We maken afspraak terug om 17 u op het terrasje van Java Café. Het is al ruim middag en we gaan een snackje nemen in “Showroom”. Een prachtige verbruikzaal met een even grote ruimte aan interieurwinkel. Het mooie is dat beiden door elkaar lopen. Je kan eten tussen interieurspullen en je kan spullen kopen in de eetruimte. Misschien een ideetje voor een ondernemende zakenman in Waregem. 

Een kleine quiche met een glazen puntzakje friet.

En de presentatie van olie en azijn… die mag er ook zijn.

Stellenbosch is een grote universiteitsstad en heeft danig veel te bieden dat we natuurlijk keuzes moeten maken. Aan een groot stadspark “De Braak” ligt de kunstacademie. Daar even binnenlopen. 

Kunst van de academie studenten.

In de binnenstad is ook één en ander te bezichtigen. Er is zelfs een SMAC museum. (Wel SMAC met een C en niet met een K zoals in Gent) Daar lopen we ook langs. 

Het SMAC van Stellenbosch.

Mooie foto van onbekend fotograaf in het SMAC.

Op een binnenpleintje staat een beeld van niemand minder dan van onze Herman Van Nazareth. Daar strijken we ons dan ook neer voor een koffietje. Naast ons zit een leutig gezelschap jongeren. Ze vragen om een foto van hun groepje te nemen met één van hun I-Phones. Als ik hen overtuig dat een foto met mijn fototoestel een stuk beter zal zijn dan met die I-Phone stemmen ze in. Intussen heb ik hun foto verstuurd en ze hebben reeds heel dankbaar gereageerd.

Het groepje jongeren met de gele flessen.

Daarna terug op stap in die mooie stad.  Stellenbosch is vooral aantrekkelijk vanwege de vele oude huizen in Kaaps-Hollandse stijl. Met name de Dorpsstraat is schilderachtig te noemen. De vele eiken zijn een overblijfsel van de grote behoefte aan eikenhout in de begintijd van de wijnboerderijen. De van oorsprong Europese wijnboeren waren namelijk gewend hun wijnvaten van eikenhout te maken. Stellenbosch wordt daarom ook wel Eikestad genoemd. Doordat de eiken door het Zuid-Afrikaanse klimaat veel sneller groeiden dan in Europa, bleek het eikenhout al snel te sponzig, en dus ongeschikt om wijnvaten van te maken.

De mooie klokkentoren bij de kerk op “De Braak”.

In de Dorpstraat; pralines vervaardigd uit Belgische chocolade Callebaut.

In Gallery Eikehof aan de Church Street ontmoeten we artieste Teresa Decinti. Wat een prachtige paardekop heeft zij ontworpen… Als we voorzichtig naar de prijs informeren is de liefde verminderd maar de bewondering nog even groot.

Teresa met haar paardekop “EQUUS”. Misschien iets voor Stad Waregem?

Nog een kunstwerk, zomaar in de Dorpstraat.

Intussen is het 17 uur en moeten we dringend naar de Java-club waar we afspraak hebben met Lien. Terugweg naar Franschhoek verloopt vlekkeloos. Tegen zonsondergang wandelen we naar de Ruebben’s waar we gisteren een plaatsje reserveerden voor vanavond.

Mooie zonsondergang in ons straatje.

Aanvankelijk moeten we binnenzitten in de Ruebben’s, maar dat was de afspraak niet. Na wat aandringen op zijn Waregems worden we na een tiental minuutjes toch naar het buitenterras begeleid. Het is er inderdaad lekker druk.

Lekker druk op het buitenterras van de Ruebben’s.

Het visje op een coulies van prei, aubergine, spinazie en kerstomaatjes mag er ook wel zijn.

Op onze terugweg ter hoogte van café Taki’s zitten twee koppels serieuze pinten te drinken. Ze horen ons praten en spreken ons aan. Binnen de kortste keren worden twee stoelen bijgeschoven en zitten we mee in de leute en ’t vertier. Marc en Jacqueline komen uit Alkmaar. Marshall en Dominique zijn van… Mozambique. Zijn me dat kastaars. Wat hebben we hier afgelachen. Maar na een uurtje hebben we wel ons verstand samengeraapt, zijn stilletjes gaan betalen aan de bar en hebben met een vluchtig saluuke ons schop afgekuist. 

Dat waren ze dan; Dominique van Mozambique, Marshall, Jacqueline, Marc en Hilde.

We plannen om het vandaag zachtjesaan te doen. Franschhoek is niet groot en we hebben hier nog vier dagen.

Ontbijt in “De alchemist”.

Vakantie nemen dus. We blijven tot de middag genieten van onze mooie tuin en onze ruime kamer van bijna 50 m2. Dan trekken we terug voetstaps het stadje in. Vanals we op straat komen worden we al opgeschrikt door de afval ophaaldienst. Een supermoderne vrachtwagen. Bij ons zouden daar achteraan twee mannen opstaan. Hier een zestal.

Wel zes man lopen mee met de vuilnisdienst.

In het stadje heerst er weeral een drukte van jewelste, maar de sfeer blijft aangenaam. Iedereen is hier precies in verlof en heeft tijd zat. Winkeltjes, boetiekjes, restaurantjes en galerijtjes kleven aan elkaar. Van Tsunga schoenen (de beste Afrikaanse schoenen) tot handtassen, van porselein tot juwelen, van schilderijen tot artistieke beelden; alles in overvloed. In de straten zelf is het bedwelmend warm en ze voorspellen voor morgen nog een vijftal graden meer.

Morgen nog een heel stuk warmer… Kunnen we die 6° niet naar België sturen?

Tsonga schoenen kunnen hun voet zetten naast de beste schoenen van bij ons. En ik kan sinds meer dan drie jaar weten.

Tsonga schoenen… en nu fabriceren ze ook tassen.

En van presenteren kennen ze ook al iets af…

Gedurende ons middagsnackje vallen we weeral aan de praat, ditmaal met twee Hollandse dames. Het zijn twee zussen waarvan eentje reeds 42 jaar in Franschhoek woont. De andere woont in Alkmaar en is bezoek bij haar zus. En waar ze vroeger altijd ruzie maakten is dat tot hiertoe nog niet gebeurd. Zij geven ons een tip om een dichtbijgelegen wijnhuis te gaan bezoeken, namelijk Solms Delta. Genoteerd en te doen een dezer dagen. En weeral gaat de winkeltjestocht verder, maar van nu af aan beperk ik mij tot de galerijen. En Hilde komt me telkens na een tiental minuten vervoegen.

Galerij EBONY; prachtige beelden op een mooie achtergrond.

Van alles wat…

Op de stoep van een prularia winkeltje is een zwarte dame woldraad aan het spinnen op een antiek spinnenwiel. Dit oude spinnenwiel staat wel in schril contrast met de GSM die ze in haar decolleté opbergt. 

De GSM zit netjes bij de duifjes.

Omdat we ondervonden dat de restaurantjes hier ’s avonds proppensvol zitten hebben we er deze namiddag eentje vastgelegd. Een Italiaan “Allora”. Best dat we reserveerden, want tientallen mensen moeten het onverrichterzake afstappen.

“Allora”. Lekkere lamskoteletjes.

De lamskoteletjes zijn prima en de Chenin Blanc “Petite Ferme” mag er ook zijn.

Voor dit jaar zit het liedje in de Westin erop. Tegen 10 uur is alles bij baliejuffer Lisa afgerekend en wordt ons Nissanneke voorgereden. Laatste maal op ons WESTIN bureeltje.

Afrekenen bij Lisa.

Een uurtje later staan we in het prachtig intieme stadje Franschhoek.  Hier willen we vijf dagen blijven. Onze B&B “De Alchimist” wordt gerund door de Gentse uitbater Yves, en dat sinds een zestal maand. Die sympathieke man ontvangt ons zeer hartelijk en we drinken samen een glaasje Sauvignon aan het zwembad.“De Alchemist” van Gentenaars Yves en Martine in Franschhoek.

Wat een mooie tuin…

Ontvangst in “De Alchemist”.

Yves vertelt dat zijn vrouw Martine voor een drietal maanden teruggekeerd is naar België om haar zieke moeder bij te staan in de revalidatie van een hartoperatie. Intussen wordt Yves hier bijgestaan door een jongeman uit Koksyde, Enzo. En wat dacht je? Enzo was enkele jaren geleden scoutsleider van ons nichtje Camille. Weeral een kleinere wereld. 

Enzo, de vroegere scoutsleider van nichtje Camille.

We willen nu zo vlug mogelijk het stadje gaan verkennen. Vorige jaren lieten we Franschhoek links liggen of leenden we het maar een schichtig bezoekje en misschien was dit wel onterecht. Alleen al de mooie omgeving met de wijnranken op de flanken van de heuvels maakt het stadje al meer dan aantrekkelijk.

Franschhoek ligt in een kom, rondom omgeven door heuvels.

Het mooie witte kerkje in fel contrast tegen de felblauwe lucht.

De hoofdstraat van dit knusse stadje is bezaaid  met restaurantjes en terrasjes. En op één van die terrasjes strijken we ons neer voor een snack met een glaasje… jawel,water. Bij het nippen aan onze capucchino worden we aangesproken door drie geüniformeerde studentes. Zij kregen op school de opdracht een omhaling te doen voor een kinderdorp in een nabijgelegen township. Ze zijn al een half uurtje bezig, maar konden nog niemand strikken. Dan zijn wij maar de eerste slachtoffers, en met plezier. Ik beloof hen dat ik een goed geluksbrenger ben en dat het van nu af aan beter zal lukken.

Drie leuke studentes op ronde voor het goede doel.

Een uurtje later valt mijn oog op een oudere man die zeult met een statief en een camera die samen zeker meer dan 5 kilogram wegen. Ik ken dat type camera en spreek de man hierover aan. Léon Taillieu woont in Detroit Amerika. Zijn grootvader Félix was van… Zwevezele en migreerde naar de States. Hijzelf heeft nog twee broers in de States; Arthur en August. Wij discuteren over camera’s, montagesystemen en computers. Hij trekt met zijn vrouwtje de wereld rond en maakt een film van zijn reis. Als dat maar goed komt. Het enige waarover we niet durven informeren is naar zijn leeftijd.

Léon Taillieu uit Detroit met vrouwtje, camera en statief. Ze zien het wel zitten…

Na een paar uurtjes zijn we het stadje bijna rond en beslissen richting onze “Alchemist” in te slaan. Botsen we plotseling wel terug op de drie groene studentinnen zeker. Ze zijn zo fier als een gieter, want ze hebben  intussen al een tiental sponsors gestrikt. We hadden hen toch gezegd dat we geluksbrengers zijn. We wisselen nog e-mail adresjes uit om de foto te versturen. En giechelend nemen ze afscheid.Afscheid aan de giecheltruutjes.

Een uurtje nietsen of pootjebaden en ’t is weeral tijd voor een hapje. De echte culinaire geneugten van Franschhoek laten we voorlopig nog links liggen want we hebben hier nog vier dagen te gaan. Een aantrekkelijk eethuisje “Café Franschhoek” serveert ons een spaghetti carbonara zoals weinig Italianen het zouden nadoen. Ditmaal wel met een flesje Chenin Blanc van Plaisir du Merle.

Lekkere bistro.

Wanneer we in het pikdonker onze tuin binnenstappen schijnt deze nog mooier en feeërieker dan bij dag. 

Onze feeërieke tuin.

 

Laat Valentijn ontbijt om 9u30. Wat worden we lui. Tegen 11 uur maken we een wandeling door Long Street tot aan de Green Market. Ongeveer anderhalve kilometer. Op een plein voor een groot hotel zijn enkele sandwichmen aan het goochelen met hun sandwichpanelen.

Sandwichman aan het oefenen. Spectaculair wat ze met die panelen doen.

Op Greenmarket zelf is het precies iets rustiger dan naar gewoonte. De grote drommen toeristen  moeten er nog aankomen. 

De grote stroom toeristen laat voorlopig nog op zich wachten.

Intussen springen we eens binnen in de St George’s kerk, een Methodist church die zelfs een cafetaria runt achterin de kerk. Verschillende lekenwerkers zijn hier alles aan het voorbereiden voor de speciale dienst van morgen; de oogst-dienst. Bijna overal is de oogst binnen en morgen zullen de gelovigen die overschot aan groenten of fruit hebben dit meezeulen naar de kerk. Op het einde van de dienst zal de volledige voedselhoop verdeeld worden onder de behoeftigen uit de omgeving. Jammer dat we morgen Kaapstad verlaten.

De St George toren tussen de moderne buildings.

De Central Methodist Mission in de St George kerk.

Wanneer we de kerk buitenstappen is er al heel wat meer beweging op Green Market. In het midden van het marktplein staan talloze kraampjes, die stuk voor stuk vergelijkbare hebbedingetjes verkopen.

Deze standhouder is precies nog niet gans wakker.

We lopen tussen de trommels, lepels, ringen, kettingen, oorbellen, doeken, tassen, kralen, blikken mini-autootjes, beelden, dierenhuiden, T-shirts, cd’s, asbakken, schalen en zelfs Afrikaanse kruiden. We stuiten  op een kraampje met Afrikaanse maskers. “My friend, come and see.” Op de één of andere manier zijn we heel populair hier op Green Market Square, alle verkopers zijn onze beste vriend.

Kraampje met Afrikaanse maskers. Allemaal antiek…

Hij laat ons een houten masker zien, met katoenen haren. “Dit masker brengt geluk, ik heb ook maskers die je beschermen,” vertelt onze nieuwe beste vriend ons. “Kijk, je kunt zien dat hij heel oud is, onze voorouders hebben deze nog gebruikt.” We vragen wat dit antieke houten masker, dat er verdacht nieuw uitziet, ons gaat kosten. “300 rand” is het antwoord – dat is ongeveer 25 euro. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Meteen zegt hij dat hij ons dit speciale masker voor een special price aan wil bieden. Omdat we zijn vrienden zijn. Heel aardig van onze goede vriend, maar we kijken toch even verder.

Onze nieuwe goede vriend heeft ons niet genoeg weten te overtuigen.

Het was de bedoeling om vandaag ook een bustoer rond Kaapstad te maken met de dubbeldekker Hop-on-Hop-of. Er is een halte in de Long street, en daar doen we dan ook de hop-on.

Hop-on in de Long street.

Alhoewel het niet de eerste keer is dat we deze tour maken leren we toch een en ander bij. We hebben het gevoel dat de verhalen die door de oortelefoon klinken aan de nieuwste omstandigheden zijn aangepast. Het verhaal over de “World of birds” klinkt danig overtuigend en we besluiten daar een hop-off te maken. Alhoewel aan de ingang en bij de kassa er alles zeer bescheiden uit ziet belanden we toch in een park van vier ha groot en we kunnen bijna in alle volières binnenlopen nadat we ons door een soort primitieve sluis doorgeworsteld hebben. Naast de ongeveer 400 vogelsoorten zijn hier ook aapjes, slangen en zelfs muizen te bewonderen. Misschien waren die muizen wel de lunch voor de slangen, want ze zaten verdacht dicht bij elkaar.

Van de fazant…

tot  de pauw…

van de ibis…

tot het flamingo jonkie…

Het kwam zelfs tot een goed gesprek met meneer de Uil.

De volières met hennen- of andere kieken-achtigen had Hilde liever niet binnen te gaan en hebben we dan ook wijselijk links laten liggen. De eekhoorntjes en aapjes daarentegen kregen wel onze volledige belangstelling.

Snoepend eekhoorntje…

en schichtig squirrel aapje.

Onze volgende stop wordt het mondaine badstadje Camps Bay. Het is al 17 u maar de thermometer wijst nog altijd 28° C aan. Op het strand is er nog volop activiteit. En op de wandeldijk lopen straatventers, muzikanten en ijsventers elkaar builen.Op het strand nog volle bak.

Een kinder zang- en danskoor in volle actie op de wandeldijk.

Op onze terugweg met de shuttle naar de WESTIN zitten we naast een Zuid-Afrikaans koppel die Valentijn komt vieren met een weekend-arrangement in de WESTIN. Zij kennen België omdat ze jaarlijks 24 ton diepvriesgroenten importeren van een firma uit de omgeving van Roeselare. En nu willen ze daarbovenop ook nog een hoeveelheid diepvries aardappelen uit België importeren. Geïnteresseerden kunnen op eenvoudige aanvraag hun naamkaartje bij ons bekomen.   Vanavond trekken wij terug naar ’t centrum voor een Valentijnsdineetje. ‘l Apéro is een gezellig restaurantje dat heeft Hilde deze voormiddag reeds geboekt.

 

l’Apéro. The place to be voor Valentijn.

Bij navraag aan onze dienster Ursula blijkt zij inderdaad degene te zijn waar we in 2012 een lang gesprek mee hadden. Zij werkte hier toen halftime, want ze studeerde nog. Intussen is ze de manager geworden. Zo zie je maar dat mits hard werken en veel inzet ook in Afrika nog iets te bereiken valt. Zelfs voor de zwarten en de colourds. We genieten van elkaar en van een heerlijke struisvogelsteak. En een flesje Chenin Blanc maakt de maaltijd compleet. 

Ursula en Hilde.

 

Inderdaad, vrijdag de 13e. Oppassen geblazen dus. Het begint al met ons te overslapen. Bijna 9 uur is het. Maar niet getreurd, vandaag is toch een dag zonder planning. Overigens is het ook bewolkt.Bewolkt. Er ligt een kleedje op de Tafelberg.

Met de shuttle gaan we naar “Waterfront”. Er valt een fijne motregen uit de lucht en daarom trachten we het overdekt te houden. En we hebben geluk, want een zestal maand geleden werden hier twee oude scheepsloodsen omgebouwd tot shopping malls. De ene met het accent op voeding en lekkernijen van over de ganse wereld. De andere met shops, curiosa en artistieke artikelen. Beiden zijn ongeveer 3.000 m2, en elke winkelruimte is zonder één uitzondering ingenomen. 

Lekkernijen allerhande… je kiest maar.

Van Europese pannen en potten…

tot Afrikaans porselein.

Meestal subtiel gepresenteerd.

In een boetiekje hangen tientallen militaire kostuums. De uitbaatster haast zich om te vertellen dat het kostuums zijn die ontworpen en zijn met een knipoog naar de militaire kledij. Maar ze hebben allemaal een trendy touch die hen onderscheidt van het militair uniform. Navraag leert dat ze maten hebben tot XXL, dus wil ik er wel eens eentje passen. Ik ben al bijna verkocht maar aan de blik van Hilde bemerk ik dat dit niets voor mij is. Als ik achteraf de foto bekijk die Hilde stiekem nam, dan moet ik toegeven dat ze wel gelijk had. Achteraf kon ik niet nalaten de foto in kwestie op Facebook te plaatsen. En wat blijkt… de meeste reacties zijn enthousiast. Mijn Waregemse buurvrouw Agnes doet er zelfs een schepje bovenop en photoshopt er decoraties op.

De linkse foto toont alleen de modieuze touch; één borstzak uit een bedrukt textiel. Op de rechtse foto heeft buurvrouw Agnes mij gedecoreerd.

In een andere art shop bemerk ik een man die ik onmiddellijk herken als een artiest die we twee jaar geleden ontmoetten in een galerij in Franschhoek. En hij draagt nog steeds dezelfde pet.

Zo’n kop kan je toch niet vergeten.

Iets verderop staat een jonge man goocheltrucks te demonstreren. Van drie verschillende koorden (één korte, één middellange en één lange) schamateert hij  drie gelijke koorden. Jammer genoeg is deze truc niet alleen te kopen. Hij maakt deel uit van een ganse doos met een twintigtal trucks, en die is veel te volumineus om mee te zeulen. Er zit zelfs een toverhoed in de doos. Spijtig…

De truc met de koorden. Jammer genoeg niet alleen te verkrijgen.

In een volgend winkeltje zijn twee mannen kuifjes- en andere beeldjes aan het beschilderen. Niet mis. Maar mijn aandacht wordt meer getrokken door de broek van één van die mannen. Deze doet me denken aan een Pollok of een Degloire…

Kuifje beschilderen…

Pollok of Degloire?…

Iets verderop denken we een schilderij of een beeldhouwwerk te op te merken, maar wat dacht je… een zwarte dame in levende lijve.

Jawel, een zwarte dame van vlees en bloed.

Van hieruit gaat het terug naar de buitenwereld want intussen is het opgehouden te regenen. Het is al bijna 14 uur en we passeren “Den Anker”. Wat dacht je… een mosseltje met frietjes voor Hilde en een ameriquain- friet voor mij. Bevloeid met een Fruitesse van Liefmans.

“Den Anker”. Place to be in Waterfront.

We zitten op het zijterras van Den Anker en aldra komen er een paar muziekbandjes het beste van hun kunnen demonstreren. Bij eentje ervan ben ik wel onder impressie van hun mooie zwartwit koppen.

Zingen kunnen ze…

Afrikaanse instrumenten bespelen kunnen ze…

en schilderen kunnen ze blijkbaar ook.

Om de retourshuttle naar de WESTIN te nemen moeten we door de grote Waterfront Mall en hier is het all Valentijn die de klok slaat. Wij hebben vandaag al iets te vieren (niet vrijdag de dertiende maar iets gans anders) en morgen is het dus weeral prijs. Valentijn. 

De Valentijnrage zit er blijkbaar in. (De linkse man is precies niet verliefd)

Hilde is blijkbaar ook in vervoering… en ze heeft liever dat ik wat op afstand blijf.

 

Deze exotische vogel is de juwelierszaak binnengevlogen. Misschien ook op zoek naar een Valentijn voor zijn liefje?

Geef toe; ’t is wel een heel mooie vogel.

’t Is 17 uur geworden en ik heb het intussen allemaal gezien. Hilde precies nog niet. Ik neem dus de shuttle en Hilde belooft binnen een half  uurtje achter te komen. Vanavond hebben we een superleuke FaceTime met zowel de familie van dochter Caroline als deze van zoon Mehdi. 10.000 km van elkaar en we zien en horen ons alsof we naast elkaar zitten. Blij te horen dat in Waregem en Knokke alles opperbest gaat, de partiële proeven zeer goed verlopen zijn en ook het weer naar de goede kant aan het omslaan is. Plezant om dit allemaal te horen. We beloven van nu af aan regelmatiger te FaceTimen. Het is super eenvoudig en… het kost niets. Vanavond willen we het sober houden en beperken het culinaire tot een lichte snack met een glaasje wijn op verdiep 19 van WESTIN. Mooie zonsondergang.

Zonsondergang op Signal Hill.

 

 

Alhoewel “Blue on blue” een stukje voordeliger is dan de meeste B&B’s kunnen we echt niet klagen over de accommodatie en het comfort. Alleen hebben we hier geen BVN op TV, maar één dagje zonder VRT  nieuws is nu ook niet zo erg. Temeer daar het de laatste dagen hoofdzakelijk gevuld is met oorlogen, aanslagen en moordpartijen. Eigenaardig detail zijn de eigenaardige schilderijtjes en kitscherige prularia die het ganse huis opfleuren.

Op ons kamer waakt Mandela…

In elk hoekje plezante prularia.

Na het ontbijt en de afrekening wandelen we van hieruit nog even naar het strand. Want Saint James beschikt over een strookje strand die op elke reisgids of folder van Zuid-Afrika afgebeeld staat; de fel gekleurde strandcabines.

De felgekleurde strandkarren van Saint James.

Deze strandkarren zijn het visitekaartje van Saint James en ze zijn dan ook als kunstwerk gedeponeerd. De zomervakantie is hier pas afgelopen en het is midweek, dus is er niet heel veel beweging op het strand. Alhoewel…

Deze klas kinderen is hier onder begeleiding van hun lerares…

en deze kerels zijn waarschijnlijk reeds afgestudeerd.

Tussen de golfbrekermuurtjes kan er naar hartelust gezwommen worden.

Nu een vijftigtal kilometer te gaan naar Kaapstad, waarvan de helft langs de kustlijn. In Muizenberg wordt onze aandacht getrokken door een grote groep mensen aan de waterlijn. Dit moeten wij toch wel even van dichterbij bekijken. En wat blijkt; de vissers hebben een groot net binnengehaald en zijn nu druk in de weer om het net leeg te halen.

De kleine visjes worden terug in zee gegooid. Maar velen onder hen zijn nu een gemakkelijke prooi voor de meeuwen.

Deze oude man krijgt de derde keus toegeworpen in zijn plastic bak.

Met dit sloepje worden de netten uitgeworpen en ’s anderendaags terug opgehaald.

We halen Kaapstad tegen 14 uur, maar we moeten nog een uurtje wachten op onze kamer. Het is de laatste dag van een jaarlijks wereldcongres voor de mijnindustrie en de hall van het hotel loopt vol met mensen van alle ras en kleur. Overweldigend. Intussen eten we een snackje in het restaurant en we zijn nog maar gezeten of daar komt de manager van de Westin zich verontschuldigen voor die vertraging. Tien minuten later komt diezelfde man al aandraven met onze slotkaarten. En we zijn nog geen kwartiertje op de kamer of daar komen  drie kamermeisjes aandraven met desserthapjes en een welkomstkaart van de manager. Schoonzoon Bert heeft ons dus weeral in de watten laten leggen.

Desserthapjes en een welkomstkaart.

In de vooravond maken we nog een wandeling in de lange Long Street. Tegen zonsondergang slenteren we terug naar onze Westin en we zijn nog juist op tijd voor een Happy Hour drankje. 

Zonsondergang op de Westin.

Lieve Brenda is blij ons terug te zien.

Hapjes bij het happy hour.

De (gratis) hapjes bij de happy hour zijn zo consistent dat we besluiten om vanavond zelfs niet meer te dineren. Een paar uurtjes genieten, lezen, internetten, chatten, bloggen en genieten van ons uitzicht is ook niet min. En eens vroeg onder de veren.

Het zicht vanuit ons kamer. Zonder de Tafelberg had dit New York kunnen zijn.

Om 8 uur weeral aan de ontbijttafel. Gezien André gisterenavond wat overdreven heeft beloofde hij aan Jacqueline om vandaag te blijven rusten tot 10 uur. Wij zullen hem dus niet meer kunnen groeten. Herman heeft een afspraak gemaakt met een Belgische vriend en wij zullen hem in het centrum van Simon’s Town deponeren. Maar eerst natuurlijk afscheid nemen van superdame Jacqueline.

Afscheid van super-Jacqueline.

We nemen afscheid van Herman aan het terras van de pinguïn gate. Hier heeft hij immers afspraak met een Belgische vriend. Herman heeft ruimte zat in zijn bagage omdat hij veel spullen achterliet in Zuid-Afrika. Hilde is meer dan dankbaar dat zij reeds wat souvenirs en cadeautjes mag meegeven naar België.

Er komt zelfs een pinguïn loeren naar ons afscheid.

Ineens zijn we sinds veertien dagen weer alleen. Voelt een beetje raar aan. Ons volgend doel Saint James ligt slechts op een veertigtal kilometer en we kunnen slechts vanaf 15 uur over onze kamer beschikken. We zullen ook Kalk Bay passeren en we beslissen om daar de middag door te brengen.

Onderweg een babbel met twee grondwerkers. Keihard labeur; alles nog met de schop. Jammer dat onze resterende petjes onderaan in de bagage zitten.

Kalk Bay blijft bekoren. We kijken met een iets meer dan normale interesse naar een schilderij in mixed media en voorstellend de huisjes in een township. De daken van de huisjes zijn vervaardigd uit geribd aluminium die gerecupereerd werd van drankblikjes.Schilderij van Gugulethu township met Tafelberg in de achtergrond. De huisjes zijn gemaakt van drankblikjes.

De artiest himself merkt onze interesse natuurlijk op en komt ons nog een bijkomend verhaal over het schilderij vertellen. Het gebouwtje op de voorgrond is een kerk. Uit die kerk vluchten twee zondige Christenen naar buiten, achterna gezeten door twee Tokorochi demonen. We zijn inderdaad wel onder de indruk van het verhaal en achteraf hebben we heel wat moeite om van Kaye uit Zimbabwe af te geraken zonder het schilderij te kopen.

I and artist Kaye from Zimbabwe.

We vervolgen onze wandeling in Kalk Bay en ontdekken een Bistro “The Studio” waar zowel links als rechts een galerij geannexeerd is. Ze hebben ook WiFi en hier zullen we dus een paar uurtjes slijten. Tussen de mailtjes en de blogjes door loop ik even de galerij van Marc Alexander binnen. Een blanke Zuidafrikaan die heel speciaal werk maakt. Onder andere heeft hij negen groten der aarde in één montage vereeuwigd. 

Negen groten der aarde in één montage. Dit zijn geen foto’s maar stuk voor stuk schilderijtjes.

Hij maakt ook prachtige schilderijen van wilde dieren, en dit meestal met een achtergrond van zilver- of goudblaadjes.

Hier bestaat de achtergrond uit zilverblaadjes. Zeer speciaal.

Wij blijven maar doorbabbelen tot we op het onderwerp van zijn schilderdoek (canvas) komen. Schildert de man toch wel op schilderdoek van Claessens uit Waregem zeker. De firma van mijn goede vriend Philippe Huyvaert. Fier als een gieter poseert Marc met de achterkant van een schilderijtje om het canvas te tonen. En wat staat er op de voorkant… een vos! De pret kan niet op.

Marc toont het schilderdoek van Claessens uit Waregem.

en wat staat op de voorkant? …  een vos!

Marc maakte ook een serie kleine etsen en voor twee ervan maakt hij een vriendenprijsje. Eenmaal een ballerina voor kleindochter Léonie die balletfanaat is. En eenmaal een schaakspeler voor een vriend die onlangs 50 jaar getrouwd was en die fervent schaakspeler is. 

Een ballerina voor Léonie…

en een schaakspeler voor P.V.

’t Is intussen al een stuk in de namiddag. Tijd om onze B&B te gaan innemen. Slechts tweehonderd meter van de zee gelegen maar stijl naar omhoog. Ons Nissanneke puft om boven te raken. 

“Blue on blue”. Een leuke B&B met prachtig zicht op de zee vanuit de hoogte.

Dit wordt een verblijf van één nacht. Er moet dus niet veel uitgepakt worden. Tijd genoeg om nog een wandelingetje te maken. 

Afrikaanse vrouwen hebben van alles te koop…

Alles uitgestald op de tarmac.

Een straatveger van Saint James.

en een lieve dame van Saint James.

Vanavond eten we een lamskoteletje in een leuk restaurantje “The Annex”. Met een flesje Chenin Blanc “Zo Vader, Zo Zoon”. Alleen al voor de naam kozen we hiervoor. Maar om eerlijk te zijn; we dronken al beter. 

Like father, like son …   zo vader, zo zoon.

Nog een kleine anekdote. We hebben een verhaal met dienster Line, en deze kent héél goed rode Bernadette van Simon’s Town. De wereld blijft dus klein.

Al bij al niet te vast geslapen waarschijnlijk wegens die onaangename perikelen van gisteren. Om 8 uur zitten we reeds aan Jacqueline’s ontbijttafel. En André die normaal rust tot 10 uur schuift een kwartiertje later ook reeds aan. Het eerste wat hij zegt is dat hij mij eens jaloers zal maken. En hij probeert het nog ook… de snoeper!Misschien is hij toch niet zo ziek, de snoeper.

Herman heeft één en ander te regelen met de huurder van zijn woning, en Jacqueline zou hem voeren. Maar nu wij hier zijn nemen we met plezier Jacqueline’s taak over. Die huurder runt een galerij in Fisch Hoek, een tiental kilometer hier vandaan. Wij deponeren Herman en gaan intussen een wandeling maken in dit piepklein stadje aan de Indische Oceaan.

Fish Hoek; het kleine stadje aan de Indische Oceaan.

Het stadje is de geprefereerde plaats voor  gepensioneerden; desalniettemin heeft het dorp een levendige aanblik. Het lange strand van Fish Hoek is één van de veiligste stranden rond Kaapstad. Maar niet van juli tot oktober, want dan zijn hier ook soms walvissen, dolfijnen en haaien te zien die zich tot circa 50 meter van de kust durven bewegen. Vandaar deze humoristische postkaart die we in een souvenirshop op de kop tikken.

Kooien te huur voor bescherming tegen de haaien.

Tegen de middag geeft Herman een seintje dat we hem kunnen ophalen. Hij heeft tevens een plan in petto. Vroeger speelde hij een paar keer golf op een prachtige court niet ver hier vandaan. Naast die golfcourt moet een wijngoed en een restaurant liggen. Steenberg Farm herbergt een uitzonderlijke wijnmakerij die gerenommeerd is als een van de beste producenten van Sauvignon Blanc. 

Het hotel van Steenberg Farm.

Tevens beschikt Steenberg ook over eigentijds restaurant, “Catharina’s” waar ze naast de culinair hoogstaande gerechten tevens bistro-gerechtjes en tapas serveren. Maar vandaag staat er een lamsbout op Vlaamse wijze bij de suggesties.Keuze genoeg bij “Catharina’s”

Subtiele decoratie in “Catharina’s”

En een lamsbout op Vlaamse wijze. Als dat binnen hebben zal er mogen een harde winter komen!

Op onze terugweg blijven we plakken in een koffiehuis In Simon’s Town, deels om Jacqueline niet op te houden, maar vooral om onze internet achterstand wat op te halen. Bij Jacqueline is er trouwens geen WiFi. Hilde gaat intussen de talloze boetiekjes in de St George street nog eens uitpluizen.

De St George street met haar talloze boetiekjes.

Bij Jacqueline komen er elke dinsdagavond vrienden op bezoek. En vanavond zal het niet anders zijn, ongeacht dat wij er ook zijn. Daarom maken wij nog een halte aan de Pic and Pay (Zuidafrikaanse Carrefour) en kopen er een drietal Magnums. (Eénmaal wit, éénmaal rood en éénmaal bubbels).

We worden verwelkomd door Pat, de hond van Jacqueline en André.

Wij komen bijna gelijktijdig aan met die vrienden, Bernadette en Jean-Luc uit Waremme. Zij wonen al meer dan twintig jaar in Zuid-Afrika. Herman kent ze ook al van vroeger en het zal niet lang duren voordat ook wij ze kennen. En vergeten doen we ze zeker nooit meer. Zijn me dat numero’s… 

Rode Bernadette knuffelt André. En of hij het graag heeft…

Om 19 uur valt de elektriciteit terug uit, en dit voor twee uur. Niet getreurd; Jean-Luc vliegt naar zijn auto en in een mum van tijd staat hij er terug, geladen met een gasbrander. 

Jean-Luc aan de gasbrander. Bernadette assisteert.

De ganse avond werden we ge-animeerd door Bernadette. Haar stem en vooral haar scherpe lach klinken ons nu nog in de oren. Vooral de verhalen uit “De Kongo” waren bij momenten hilarisch. Zij leefden inderdaad enkele jaren in Kongo, en zelfs daar waren ze reeds bevriend met André en Jacqueline. 

De Spaanse waaier accentueert nog de mimiek van rode Bernadette.

Het zal dus een avond worden vol grappen en grollen. De lachsalvo’s volgen elkaar in snel tempo. En André… die geniet met volle teugen. Jacqueline beweert dat ze hem in weken nog niet zo goed gezien heeft. Iedereen gelukkig dus.Allemaal luisteren ze naar de geweldige verhalen van rode Bernadette.