Hilde en Christian Devos 2023

Laatste morgenmaal bij Mai. We zitten buiten aan de grote tafel en dit in het gezelschap van de kennissen. Anne-Marie en Harald uit Duitsland en het Engelse koppel die in Frankrijk woont en waarmee we gisteren op het busje zaten. Mai had de vorige dagen beloofd om een kennismaking te regelen met haar Belgische buren. Wij moesten die mensen zeker eens ontmoeten Niet alleen omdat het Belgen zijn, maar vooral omdat de man zeer goed op mij gelijkt. We zijn de koffers aan het pakken en daar komt Mai met dat koppel aandraven. Marie-Claire en Jean-Luc uit geval zijn vriendelijke mensen. Zij hebben hier een tiental jaar geleden een eigendom gekocht en verblijven hier nu een tweetal maal per jaar voor een drietal weken

Marie-Claire en Jean-Luc uit Genval.

We zoeken met Jean-Luc naar alle mogelijkheden waar onze roots zich hier of daar zou kunnen gekruist hebben maar vinden geen enkel aanknopingspunt. Als er iets is, dan moet het een buitenechtelijk misstapje geweest zijn van één van onze voorouders. Hilde ziet zelfs geen gelijkenis alhoewel ze vindt dat Jean-Luc wel een “vossekop” heeft. 

Hilde ziet geen gelijkenis, en ik zeker niet.

Een laatste drukkie aan Mai en ons verblijf in Prince Albert zit er op. Hopelijk volgend jaar te herhalen.

Laatste drukkie aan Mai.

De weg naar Wilderness leidt terug over de Meringspoort, Klaarstroom en Oudtshoorn. In de omgekeerde richting ziet alles er precies nog mooier uit. We kunnen het niet laten om tientallen keren een fotostop in te lassen.

De Meringspoort met de prachtige rotsformaties.

Eenmaal de Meringspoort voorbij komen we terug in struisvogelland. De vogels staan in schril contrast tegen de achtergrond van de rotsen.

De stuise vogels…

nieuwsgierig als altijd…

Hilde kan er al goed mee overweg…

Deze lijkt precies te spreken.

Tegen kort na de middag maken we een stop in Oudtshoorn. In Jemima’s Resto eten we een zeevruchtenpasta met een glaasje spuitwater. Er valt immers nog wat te rijden. Zelfs op zondag zitten de verkoopsters van struisvogelplumeau’s op hun vertrouwde standplaats, maar vandaag blijkbaar zonder veel succes.

Vandaag vlot de verkoop niet zo goed.

Een speciaal winkeltje in Oudtshoorn.

Verboden te roken en onmogelijk te betalen met tjeks.

Een zestigtal kilometer over Oudtshoorn bereiken we George. Deze stad staat bekend als het hart van de Tuinroute. In deze buurt wordt de meeste hop van Zuid-Afrika gekweekt. Met zijn mediterrane klimaat en voldoende regen gedurende het hele jaar is de omgeving uiterst geschikt voor de aanplanting van dit belangrijke bestanddeel in het bierbrouwproces.

Hoppevelden bij de vleet.

Het is eveneens in George dat de Outeniqua Hoërskool zich bevind. Het is met deze school het Hemelvaartinstituut van Waregem een uitwisseling project lopen heeft. Telkenjare komen een tiental studenten van George naar Waregem en een paar maand later trekken de Waregemse jongeren naar George. Prachtig initiatief. Verleden jaar was ik daar een beetje bij betrokken geweest voor het maken van een film. Hierdoor waren wij ook uitgenodigd geweest in de school, en we houden daar de beste herinneringen aan over. Maar nu is het zondag en rijden we dus de school voorbij.

Hoërskool Outeniqua. Outeniqua verwijst naar een nabijgelegen bergpas.

We hebben ook nog wat cash geld vandoen, doch de ganse dag al zien we lange rijen staan aan de muurautomaten. ’t Is precies of iedereen heeft geld nodig op zondag. In George ontdekken we er eentje waar er slechts een drietal man (vrouwen) in de rij staan. Maar wat dacht je… De dame die in het hokje staat heeft tussen 15 en 20 kaarten ingestopt. En telkens kwam er één of maximum twee bankbiljetten uit de muur. Waarschijnlijk moest ze geld afhalen voor het ganse gebuurte. 

Meer dan een kwartier om aan de beurt te komen.

Tegen 17 uur bereiken we Wilderness en Hilde speelt met de ogen toe voor GPS. Ze begeleidt ons Nissanneke vlekkeloos tot voor de deur van “Just for 2”  de B&B van onze Belgische vrienden Roger en Greta. De motor ligt nog niet af, of zij komen beiden al toegelopen. Een hartelijk weerzien. 

“Just for 2”, de B&B van onze Belgische vrienden Roger en Greta.

Hilde en Greta op het terras van “Just for 2”

Er valt natuurlijk heel wat te vertellen sinds onze laatste samenkomst in Augustus 2014 in Waregem. Immers Roger en Greta maken jaarlijks een trip terug naar de familie in België. Hier is de planning dat we drie maal zullen overnachten, dus hebben we nog wel wat tijd om alle nieuwtjes aan de man/vrouw te brengen. 

Just For 2 – Het logo van Roger’s en Greta’s B&B.

Intussen is er nog een koppel aangekomen in de B&B. Nadat Greta ze hielp met het innemen van hun kamer komt ze toch even die mensen voorstellen. Ze komen uit België. En van waar in België? Van Zulte… bijna niet te geloven. 

Vers gebakken brood van Greta. Uitzonderlijk goed.

Om niet te geweldig te starten stellen Roger en Greta voor om het vanavond kalmpjes aan te doen. Greta heeft twee soorten vers brood gebakken. Met een assortiment kazen en wat charcuterie kan dat niet mis zijn.  Maar uiteraard eerst een flesje bubbels als verwelkoming. We genieten van een rustige en gezellige avond, en tegen de klok van tien houden we het voor bezien. Goede nacht allemaal!  

 

Pas aan de ontbijttafel of daar komt een dame aankloppen met een bord versgeplukte vijgen. Bij nader toezien is die dame Suzan van Soetkaroo. Zij heeft niet alleen druiven maar dus ook vijgen in overvloed. We mogen onmiddellijk meegenieten van die heerlijke vruchten.

Suzan en Mai; mooi duo, maar vooral goede vriendinnen.

Lekkere vijgen, enkele minuten geleden hingen ze nog aan de boom.

We hebben ons gisteren ingeschreven voor een tourrit in en rond Prince Albert. Met een grote Jeep, met chauffeur en gids, zullen we een twee uur durende rondrit maken. Om 10 voor 10 staan we als eersten aan het reiskantoortje. Alleen al het logo van onze tourrit roept al hoge verwachtingen op.

Feministische logo laat niet veel aan verbeelding over.

Onze gids Ellen vangt ons zeer vriendelijk op en gelukkig heeft ze dat jachtgeweer niet bij.

Ellen, onze gids voor de tourrit.

En dit is onze Toyota tourbus.

We installeren ons comfortabel en we zijn slechts met vier toeristen. Het ander koppel hadden we reeds een gesprek mee want ze wonen ook bij Mai. Het zijn Engelsen maar ze wonen reeds 12 jaar in Frankrijk in de streek van Pau.George komt uit Engeland maar woont zichtbaar reeds 12 jaar in Frankrijk.

Ellen vertelt en toont ons een resem informatie over Prince Albert. De algemene lijnen van haar verhaal worden doorspekt met leuke anekdoten. We leren alles over het ontstaan en de geschiedenis van Prince Albert. Het historische dorpje is beroemd om haar kleine charmante Victoriaanse “cottage style” en Kaaps-Hollandse huizen. Ellen toont ons voorbeelden van de vier stijlen die in die huizen  te vinden zijn.We leren alles over de vier klassieke bouwstijlen in Prince Albert.

We rijden naar het hoogste punt van waaruit we een heel andere kijk krijgen over het mooie stadje.

Een plezant weetje; toen de kerk bijna opgebouwd was zat de kerkgemeenschap met een grote financiële kater. Het geld was op en nog een dure klok aan kopen zat er zeker niet meer in. Dan heeft men maar een deurtje geplaatst in de openingen van de klokkentoren.

Een klokkentoren zonder klok. Dan maar een deurtje geplaatst in de openingen voor de klok.

Ja, zelfs een “GEVANGENIS-PRISON”

Het prison noemt men hier “EEN PLAATS VOOR EEN NIEUWE START”.

Ellen voert ons naar het hoogste punt van Prince Albert van waaruit we een prachtig panoramisch zicht hebben. Het stadje is als een kleine oase in de uitgestrekte leegte van de Kleine Karoo, die hier overgaat in de Grote Karoo. Riviertjes dwarrelen uit de Swartberg Bergen naar beneden en irrigeren de omliggende valleien en het stadje.

Mooi uitzicht op de uitlopers van de Swartberg.

We vernemen ook alles over het belang van de talloze windmolens die her en der opgesteld zijn. Zij dienen inderdaad niet om elektriciteit op te wekken maar wel om het water uit lager gelegen reservoirs op te pompen en de velden te irrigeren.

Windmolens alom…

met als voornaamste taak de omliggende landerijen te irrigeren.

Om 12u30 zijn we terug ter bestemming. Afscheid aan Ellen en het Frans-Engels koppel en nu vlug een spaghettieke smullen bij Photo Albert. Achteraf wil Hilde immers een paar locaties die we met Ellen voorbijreden wat dieper gaan uitpluizen. AVOOVA is een afgelegen galerij die zich toelegt op accessoires gemaakt van struisvogeleieren. 

Avoova; een speciaal galerijtje met alléén maar voorwerpen vervaardigd uit struisvogeleieren.

Alles vervaardigd uit eierschaal van struisvogel.

Naast Avoova ligt een soort “Hof van olijven”. Hier moet een zonderling man wonen. Een man die nu jammer genoeg niet thuis is. De poort staat wel open en we gaan toch even op de toppen van ons tenen een kijkje nemen.

Zeer speciale hof van olijven.

Moet toch een zonderling zijn die hier woont…

Elk hoekje van het domein onthult een nieuwe ontdekking.

Vanavond tegen 19 u uitgenodigd bij Sophia en Booley. Bijna niet te geloven, maar zowel de tuin van Mai als deze van Sophia palen achteraan aan elkaar. We gaan toch maar langs de straat, want zoals overal in Zuid-Afrika zijn er omheiningen alom. Er zijn nog een drietal genodigden aanwezig en Booley is reeds druk aan de weer met de braai. We leren nu ook de kinderen van het koppel kennen; Aïscha van 9 jaar en Iman van 7 jaar. 

Aïscha 9 jaar en Iman 7 jaar.

Sophia met haar kapoen Iman.

En er zijn ook drie honden. Pépé, Zaza en Cuba.

Pépé, de oudste van de drie.

De kleine Iman.

De braai van Booley mag er zeker zijn. Voor de drank houden we het bij water en limonade want Booley is Moslim en wij willen hem zeker niet shockeren.

Sophia met Aïscha.

Rond 22 u nemen we afscheid. Als we in Mai’s BéB aankomen zijn twee Duitse gasten, Annemarie en Harald, een glaasje Sauvignon Blanc aan het drinken op het terras langs de straatkant. Ze spreken ons aan en binnen de kortste keren zitten we bij aan tafel. Er worden twee verse glaasjes bijgevuld en we hebben enkele leuke gesprekken. Maar tegen de klok van 23u30 zijn we toch wel zeer moe. Moe en voldaan trekken we naar onze kamer.

Gezien de photoshopcursus in het water valt kunnen we het vandaag rustig aan doen. Om hygiënische redenen heeft Maï haar culinaire pet opgezet om het ontbijt op te dienen.

Hilde aan Mai’s ontbijttafel.

En olijke Mai met haar kookmuts.

Na ons ontbijt komt Mai aandraven met twee potjes kittekat. Dit voor haar 8 katten die niet mogen binnenkomen. Bovenop heeft ze er nog twee, en die mogen wel binnen. Ze kent ze allemaal bij naam en ze spreekt er tegen alsof het mensen waren.

Mai, de grote kattenvriend.

Vanmorgen is bij Mai het internet uitgevallen. Ik verdenk er één van die twee katten van de kabel van de router te hebben kapotgeknabbeld.

Nu ligt ze te soezen, maar vanmorgen heb ik ze iets verdachts zien doen.

Op straat vernemen we dat er een internetcafé is iets verderop. Daarheen dus en in het gezelschap van een cappucinootje ben ik een uurtje zoet, terwijl Hilde de omliggende shopkes afdweilt. 

Lazy Lizard. Mooi internet-terras.

Ons wit Nissanneke voor het witte kerkje van Prince Albert.

Tegen 11u30 zijn we afgesproken in de weverijshop van Karoo looms, dit is het weverijtje van Sophia Pruim. Sonia runt hier een mooie shop met annex een klein handweverijtje van mohairtapijtjes.

Karoo looms, de shop en het weverijtje van Sophia Pruim.

Wij kennen Sophia reeds een viertal jaar, en telkens we het weverijtje binnenstappen vangen de arbeidsters een lied aan. Er is er ééntje bij, eentje die op de spinmachine werkt, met een prachtige stem. Verleden jaar heb ik er een filmpje van gemaakt.

Deze mohairspinster heeft een prachtige stem.

Eén van de weefstoelen.

Mooie mohairtapijten. De inslag (horizontale draden) worden met de hand ingebracht.

Bij vroegere navragen vernamen we dat Sophia nog nooit een moderne mechanische weverij had gezien. Uiteraard mag ze ons bij gelegenheid komen bezoeken in België om eens een dergelijke weverij te bezoeken. Maar verleden najaar nam ze ons op ons woord en kwam ze samen met Booley, haar echtgenoot, een tweetal dagen op bezoek in Waregem. We mochten een bezoek brengen aan mijn voormalige weverij, waarvoor hierbij nogmaals dank aan huidig eigenaar Thiery Delbeke. 

Sophia in haar shop.

Booley, de echtgenoot van Sofia runt een kunstsmedrij in Prince Albert. Hij was danig onder de indruk van het filmpje over de weverij met de zingende spinster dat hij aan Sophia liet vragen of er van zijn smidse ook niet een filmpje te versieren kan vallen. Kan ik niet weigeren, en de afspraak wordt direct vastgelegd op deze namiddag 15 u. Met een bijkomende uitnodiging voor een braai ten huize van Booley en Sophia morgenavond om 19 u. Vervelen zullen we ons zeker niet.

Tien Belgische studentes op stage in Prince Albert.

Deze morgen lazen we ook in een plaatselijke krant dat hier in Prince Albert een tiental Belgische meisjes op stage zijn. Ze zullen hier een drietal maand les geven in een drietal verschillende scholen waaronder Hoërskool Zwartberg. Daar moeten we dus ook iets meer over weten, en die Zwartberg Skool ligt maar een paar honderd meter hier vandaan.

De vlag van de Hoërskool met de onafscheidelijke bijbel.

We komen eraan juist voor de schoolbel rinkelt (Vrijdag les van 7u30 tot 13u30). De directeur rent met ons de trappen op om toch nog maar een glimp te kunnen opvangen van een lesgevende Belgische studente. En het lukt nog ook. Vlug een kort gesprekje met de kinderen en met de juffrouw. Is die jongedame wel van Beveren-Waas zeker.  De gemeente waar ook Hilde vandaan komt. Julie Deckers is haar naam en haar grootvader was dokter in Melsele. Alles verliep hier danig hectisch dat ik vergeet een foto te nemen van de klas en/of van Julie Deckers.

In 2012 werd een actie gevoerd om in Prince Albert alle straatvuilnisbakken te laten beschilderen door artiesten of mensen die meenden artiest te zijn. Zelfs het schild van de Zwartbergskool staat op één van die bakken.

Deze gasten kregen allen een lege doos van printpapier mee naar huis. Voor het vak Siviele tegnologie (civiele technologie) moeten ze deze doos tegen maandag omtoveren tot een huis. Ze zien het precies wel zitten.

Recht tegenover de Hoërskool vallen onze ogen op een gebouw met het opschrift “Huis Kweekvallei”. Wat kan dat te betekenen hebben? Na wat speculeren houden we het op een kindertuin of kinderopvangcentrum. Informatie bij een voorbijganger leert ons dat dit een senioren opvangcentrum is. Senioren die kweken? Very strange…

Huis Kweekvallei. Opvangcentrum voor senioren…

Zoals afgesproken maken we tegen 15 uur onze opwachting bij Booley, de echtgenoot van Sophia Pruim. In een kleine industriezone heeft Booley een mooi bedrijfje uit de grond gestampt. “Striking Metal”.

Striking Metal, de kunstsmederij van Booley.

Samen met zijn twee medewerkers Ismaël en Robben demonstreert Booley ons de verschillende stadia van het smeden. Heel wat boeiender dan een leek zou denken.

Booley kan zeer boeiend vertellen.

Het vuur wordt aangewakkerd tot 1.000 graden.

Eenmaal het ijzer verhit wordt het beklopt dat het een lieve lust is. En dit op een massief aambeeld van 1.100 kilogram en afkomstig van Oostenrijk.

Booley heeft alles minutieus uitgetekend…

en alle onderdelen worden volgens het plan geassembleerd.

Op Booley’s grondstuk stond vroeger een kapel, en dat heeft hij omgebouwd tot zijn bureeltje. Aan verbeelding ontbreekt het de man zeker niet.

De kapel werd een bureeltje.

In dat bureeltje hangen enkele zeer merkwaardige foto’s.

Intussen hebben we de theorie van het smeden al een beetje onder de knie en nemen we afscheid van Booley en Robben.

Booley en Robben… tot nogmaals !

Intussen heeft Sophia nog een bezoekje voor ons uitgedokterd. Zij heeft een vriendin Susan, en deze heeft de kleinste wijn-estate van Zuid-Afrika. Alhoewel ze ’s namiddags geen bezoek ontvangt zal ze voor ons een uitzondering maken. Suzan ontvangt ons met haar breedste glimlach en ze zal ons in één uurtje inwijden in de kunst van de Porto- en de Muscat wereld.

SOETKAROO. De estate van Suzan.

Suzan heeft haar garage omgebouwd tot een wijnkelder.

Omdat ze haar eigen wijngaard heeft (1 hectare), zelf de druiven bewerkt en ze ook zelf bottelt mag ze de benaming “Wine Estate” voeren. Ze gaat er prat op de kleinste (en de fijnste) Estate te zijn van Zuid-Afrika. Suzan vertelt enthousiast over haar uit de hand gelopen hobby. De wijn die ze ons laat proeven is heerlijk en het is niet verwonderlijk dat ze met haar wijnen vier sterren scoort in de Platter.

Vrolijke Suzan zullen we ook niet vlug vergeten. En daarbij is ze een van de beste vriendinnen van Sophia en van onze gastvrouw Mai.

Naast Mai’s B&B ligt Gallery Café. Een prachtige kunstgalerij en tevens gerenommeerd restaurant. Vanavond daarheen dus en omdat het vrijdagavond is mogen het terug eens twee gerechten zijn. Het is vijgenseizoen en dus is de voorschotel vijgen met parmaham. Heerlijk!Vijgen met parmaham. Heerlijk !

Hoofdgerecht is een kudu steak en voor het dessert willen we wijselijk passen. Nog 25 meter stappen en we zitten op ons gezellig kamertje.

Inderdaad zeer goed geslapen vannacht. Na het ontbijt weeral valiezen pakken en wegwezen. Een laatste babbel met Andrew die intussen zijn plunje van Plop omwisselde voor een kleurige T-shirt.

Andrew ziet er al gans anders uit.

In de receptie valt mijn oog op een oude familiefoto van Andrew’s grootouders. De gelijkenis met een familiefoto van mijn grootouders is meer dan treffend. Ze waren ook met dertien kinderen en zowel de opstelling als de kledij zijn bijna identiek. Met uitzondering dat deze familie in Johannesburg woonde.

Vandaag ongeveer 180 kilometer te gaan, dus kunnen we stressless de baan op. Laatste blik op kerktoren van Calitzdorp en afslag richting struisvogelstad Oudtshoorn.

Laatste maal de kerktoren van Calitzdorp met stilstaande klok.

Wat zouden we onderweg anders ontmoeten dan… jawel, struisvogels. Om de haverklap ontmoeten we grote weiden met tientallen, soms honderden van die vogels die niet kunnen vliegen.

Soms in kleine groepjes…

… soms grote kuddes. Maar allemaal even nieuwsgierig.

Om de haverklap maken we een korte stop om straattafereeltjes te filmen of te fotograferen. Ons arsenaal petjes begint serieus te slinken.

Hier is het de man die de handwas doet.

De petjes zijn serieus aan het slinken.

Wij passeren ook nog een plaats waar in 2010 drie fietstoeristen om het leven kwamen toen ze aangereden werden door een dronken autobestuurder. Erg…

Hier weren drie wielertoeristen aangereden door een dronken bestuurder.

In Oudtshoorn maken we onze eerste stop. Pardoes in het centrum kennen we een galerijtje “Bottega” waar we vier jaar geleden een kunstwerkje kochten. Twee porseleinen voetjes met Afrikaanse inscripties. Wij herkennen de uitbaatster en vanals we over die voetjes spreken kan ze ons ook weer thuiswijzen. Arlet Coetzee is uitgelaten  blij om ons terug te zien en  te vernemen dat we nog steeds die twee porseleinen voetjes koesteren. Intussen is er een boek uitgegeven over de artieste. Jammergenoeg heeft ze maar ééntje beschikbaar maar in al haar enthousiasme kunnen we het toch bekomen.“Waar het hart van vol is”. Een boek over de Artieste van ons kunstwerkje Evette Weyers.

Arlet heeft ook ditmaal veel mooie werkjes in aanbieding, maar ditmaal kunnen we ons bedwingen. Een Afrikaanse drukkie en weg zijn we.Hilde met Arlet.

Op het plein rond de hoofdkerk staan en zitten een tiental dames die proberen hun felgekleurde, uit stuisvogelveren vervaardigde plumeau’s aan de vrouw te brengen.

Ze proberen hun felgekleurde plumeau’s aan de vrouw te brengen.

De kinderen van de plumeauverkoopsters trekken het zich niet aan.

Dit ziet er een kapoentje uit.

Onze volgende halte houden we vijftig kilometer verder in De Rust, het piepklein stadje met zijn beroemde inwoner Jans Rautenbach. Jans is Zuid-Afrika’s meest gelauwerde filmmaker. We horen een schoolbel rinkelen en nu beseffen we pas dat het reeds 13 uur is. Vlug ergens een knabbeltje zoeken. Met daarna een korte wandeling in De Rust.

13 uur. School is out. Enthousiasme troef!

Een spaghetti bestellen in De Rust.

Een ezelskar tussen het verkeer.  Ook dat is De Rust.

We hebben nog een tachtigtal kilometer te gaan ,en in dit laatste traject moeten we de Meiringspoort door. Deze route strekt zich uit over dertien kilometer en loopt door de zandsteenlagen die hoog uitsteken boven de weg. De laatste aanleg van de weg dateert van na de hevige regenval in 1990 en is een opmerkelijk technisch hoogstandje. Dertig maal zullen we de Grootrivier kruisen tussen de grote rotsen die uitpuilen boven de weg. Deze precaire rotswanden veranderen van kleur alnaargelang we ons door het zonlicht of de schaduw bewegen.

De weg baant zich tussen de kleurrijke zandsteenrotsen. (foto Stephan Jaggy)

Bij onze aankomst in Prince Albert begeven we ons eerst naar Café Photo Albert. Hier woont trouwens de Zwitserse fotograaf Stephan Jaggy. Verleden jaar waren we overeengekomen dat hij me een dagje enkele vergevorderde photoshopkneepjes zou aanleren. Maar wat blijkt? Stephan is voor een week op doorreis en komt slechts zondag terug, terwijl wij zondagmorgen reeds verderop moeten. Djuuu… ik had daar zoveel van verwacht. We laten een boodschap achter in zijn gastenboek met de hoop volgend jaar meer geluk te hebben.

Nog een foto van Stephan Jaggy.

Nu een honderdtal meter verder naar Mai’s B&B. Mai is een Ierse dame. Alhoewel ze een vrouw uit de duizend is bestaat er toch maar ene van.  We zijn nog maar haar voorpoortje aan het openprutsen of daar verschijnt ze reeds in de deuropening. Met een stem die je niet kan vergeten kraait ze ons toe alsof we haar beste vrienden zijn. We krijgen dezelfde kamer toegewezen als vorig jaar en als naar gewoonte zal ze al onze wensen proberen in te willigen.

Mai uit Ierland… nog pittoresker dan verleden jaar.

De rest van de namiddag houden we ons gedeisd. Het blijft bij een korte wandeling in de hoofdstraat. En vanavond gaan we in Hotel Swartberg, op een tiental meter van Mai’s een lamsboutje eten en een glaasje Chenin Blanc drinken.

Ontbijt op het terras van onze Country House. We ontdekken nu maar eerst wat voor prachtig uitzicht we hier hebben op de streek van Calitzdorp. We raken aan de praat met de mensen aan het tafeltje naast ons. Dick en Rianne zijn van Knysna en als ze horen dat wij daar volgende week verblijven nodigen ze ons uit op de koffie. Hun dochter studeerde aan het Vlerick college in Gent, en bleef daar achteraf nog vijf jaar doceren.

De Coutry House ligt prachtig omkaderd.

Nog gedurende het ontbijt krijgen we een telefoon van vriendin Marinda. Ze was gisterenavond vergeten om een paar bokaaltjes van haar zelf ingelegde vijgen mee te geven. Ze staat er op dat we die zeker nog bij haar komen ophalen. De rest van de voormiddag genieten we van huis, tuin, zon en zwembad van Country House.

De wijnvelden rond Calitzdorp, gezien vanaf het zwembad.

Rond de middag springen we dan binnen bij Marinda. Ze is druk in de weer met een buurvrouw die één of andere soort ondefinieerbare vruchten is komen afgeven.

Marinda met haar buurvrouw en een héél speciale vrucht.

Bij daglicht ziet het atelier en het schilderij “Middagpauze” er nog mooier uit dan gisteren. Wat zal mijn zus Emilie content zijn, want het is feitelijk voor haar dat ik dit schilderij liet maken.

“Middagpauze” bij daglicht.

Het schaap van Marinda.

Bij het nieuwe afscheid komen de bokaaltjes ingelegde vijgen eraan. We hadden gisterenavond danig geboft met die vijgen dat ze ons persé een paar bokaaltjes wilde schenken. Het is intussen middag geworden en in de hoofdstraat van Calitzdorp stappen we een Portugees restaurantje “Port Deli” binnen. Mooi interieur en fado muziek alom. Maar wat een verassing; de eigenaar herkent ons als de mensen die hij vannacht begeleidde naar hun B&B. 

Deze lieve mensen begeleiden ons vannacht naar Country House.

Hilde houdt het bij zes scampi’s in een looksausje en ik kies voor een kasserole chicken estufado. Lekker. In de namiddag maken we een uitstap van een zestigtal kilometer. Bijna integraal over grindwegen. Verleden jaar hebben we ook al een gedeelte van dit tochtje gemaakt en we  hadden in Kruisrivier een goede babbel met fotograaf Roger Young. Daar willen we nu wel eens terug. De galerij van Roger en partner Phyllis.

met Afrikaanse zwaluwen op de binnenkoer.

Roger is een befaamd fotograaf, gekend om zijn candid foto’s. Phyllis, de partner van Roger is costumière. Ze verdiende haar sporen door de speciale aankleding van de paarden voor het Londens theater “War Horse”. Dit theater strijkt in mei neer in Antwerpen.
War Horse’ is een wereldwijd theaterfenomeen. Een sensationele en unieke productie met levensechte paarden van het Britse National Theatre in samenwerking met de Zuid Afrikaanse Handspring Puppet Company die op 9 oktober 2007 in première ging in Londen. Inmiddels is War Horse zeven jaar onafgebroken te zien in Londen. En komen ze nu in Mei naar Antwerpen. Phyllis, de dame die we nu in de ogen kijken is de aankleedster van de paardenpoppen. 

War Horse; superspektakel.

Phyllis, de paardenkleedster.

Elk paard wordt gemanipuleerd door vier mensen.

De partner van Phyllis is ook ‘n artiest; fotograaf Roger Young. Na enkele details verteld te hebben herinnert hij ons bezoek van vorig jaar. Roger maakt kunstzinnige candid foto’s, hoofdzakelijk in zwartwit. Ze spreken stuk voor stuk boekdelen.

Openingsdans bij een huwelijk. By Roger Young.

Roger’s foto’s spreken boekdelen. Een tweede foto zal dit nog beter aantonen.Hier in de Kleine Karoo graaft een arbeider onder de brandende middagzon een graf voor zijn vijf maand oud zoontje. Alhoewel hij gewend is aan zwaar labeur valt deze taak in de rotsachtige grond hem dubbel zwaar. Zijn handen worden gedreven als door een machine van emoties. En alsmaar spookt de vraag door zijn ganse lijk; WAAROM? De sombere waarheid zit verstrengeld in de draden van zijn hart. Onontkoombaar en bitter. Zijn vrouw zit geknield naast de grafput. Een stok in de hand, als het ware om de diepte van de grafput te meten. (Vrij vertaald naar een onderschrift bij de foto)

Zonder grote technieken, zonder poespas weet Roger in zijn foto’s de mens te benaderen in al zijn aspecten. En hijzelf is ook een man zonder complimenten. 

Roger Young in zijn Gallery.

Naast zijn fotografie is Roger ook nog een befaamd meubelmaker. Achter de fotogalerij beschikt hij over een atelier boordevol houtbewerkings-machines. Geen simpele jongen dus die Roger Young. 

Naast de foto’s staat een zelf ontworpen en zelfgemaakte lingeriekast in een precieuze houtsoort. (Naam vergeten).

Het verder verloop van onze tour wordt om de haverklap onderbroken door natuurstops en/of menselijke tafereeltjes.

Een typisch ruraal tafereeltje.

Zelfde tafereel maar wat dichter benaderd.

Hier ben ik misschien al een beetje onder invloed van hetgeen ik daarnet zag bij Roger Young.

Op de grindweg enkele honderden meter van onze B&B moet ik nog efkes serieus op de rempedaal voor een overstekende… schildpad. Een serieuze kanjer die op zijn gemakske de baan kruist.

Een schildpad kruist op ’t gemakske onze grindweg.

Voor vanavond zijn we afgesproken met onze gastheren Andrew en Nell om bij hen te dineren. Want alle kamers zijn volboekt en iedereen blijft dineren. We ontdekken hier weeral een keukenprinses. Later blijkt dat Nell inderdaad een kookboek aan het schrijven is. De starter is een kudu carpaccio met drie groentjes. Hoofdschotel is struisvogelsteak, en voor het dessert schotelt Nell ons een Afrikaanse chocolade moelleux voor, begeleid door een glaasje oude port uit Calitzdorp. Calitzdorp is immers het porto stadje bij uitstek.

De moilleux smaakt veel beter dan deze foto laat vermoeden.

Attractie van de avond echter is sommelier Andrew. Niet alleen omdat zijn kledij er zo koddig uitziet, maar vooral voor zijn schoenen die hij overtrokken heeft met geluidsdempers. Hij moet niet onderdoen voor kabouter Plop. Elke keer hij verschijnt kan Hilde haar lach nauwelijks bedwingen.

Kabouter Plop…

Het glaasje Port bij het dessert is van de hoogste makelij. Talrijke keren gelauwerd in binnen- en buitenland.

Het kan niet anders of we moeten vannacht goed slapen.

We ontbijten samen met Paul en Katrien op het aangenaam terrasje. Gastheren Rudy en Anne-Marie serveren terwijl Picasso met Dali ons ook gezelschap houden.Ontbijt op het terras.Hilde met Dali…

Picasso is jaloers en staat te kwispelstaarten…

…tot ook hij een knuffel krijgt.

Gastheren Rudy en Anne-Marie; lieve mensen.

Tegen 10 uur zijn we gepakt en gezakt. Wij hebben een verplaatsing van een drietal uur voor de boeg. Paul en Katrien moeten Stellenbosch en dat is maar een anderhalf uurtje. We besluiten dus om samen nog een wijn-estate te bezoeken. Een der tophuizen van Robertson is “Graham Beck” en daar trekken we dan ook op af.

Gepakt en gezakt aan “De oude Opstal”.

Graham Beck; niet alleen zeer goede wijn maar ook prachtige locatie.

Zeer moderne architectuur.

Naast alle informatie over de vele wijnen die hier geproduceerd worden is er een mooie galerij met de vele werken uit het kunstpatrimonium van de Heer Graham Beck. We leren intussen ook dat het inderdaad hij is die de Robertson wijnvallei op de kaart heeft gezet. En na de alom gekende wijnroute Stellenbosch, Paarl, Franschhoek is deze route intussen uitgegroeid tot de nummer twee.

Ales uitpluizen over Graham Beck.

En dat is hem dan; Sir Graham Beck.

Graham Beck ontwikkelde het kwaliteitslabel MCC (Méthode Cap Classique). Zuid-Afrikaanse vonkelwijnen waren dertig jaar geleden al van uitstekende kwaliteit, maar Graham Beck experimenteerde veel en slaagde erin om de kwaliteit van zijn vonkelwijnen aanzienlijk te verbeteren door een tweede gisting op fles op punt te stellen.

Het prachtige Graham Beck label.

De dames houden al een tasting. Zij moeten immers niet achter het stuur.

De Graham Beck Wines behalen regelmatig Zuid-Afrikaanse en internationale Awards. Ze gaan ook prat op twee uitzonderlijke gebeurtenissen.  Nelson Mandela schonk aan zijn gasten Graham Beck Brut toen hij op 10 mei 1994 in de Uniegebouwen in Pretoria ingehuldigd werd als eerste zwarte president van Zuid-Afrika. En president Obama en zijn familie kraakten eveneens enkele flessen van diezelfde vonkelwijn op 4 juni 2008, de dag dat hij zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen won. 

Poseren tussen de vele flessen

Alles stijlvol gepresenteerd.

Spijtig genoeg is nu het uur van afscheid met Paul en Katrien aangebroken. Daar mogen de mannen toch ook wel ééntje op toasten.

Onze ontmoeting in Zuid-Afrika was intens maar veel te kort.

Laatste drukkie en we rijden beiden een verschillende richting op. Wij hebben 245 km te gaan, gelukkig over zeer goede wegen. We maken het voornemen een drietal stops in te lassen. Na een uurtje rijden komt die eerste stop er reeds aan in het stadje Barrydale.

Een weverijtje in Barrydale. Dat verdient een bezoekje.

We wisten van vroeger reeds dat er een klein weverijtje was in Barrydale. Van in de auto bemerken  we tot onze ontsteltenis dat het pand verlaten en volledig verwaarloosd is. Tot we een simpel kartonnetje ontdekken waarop een verwijzing staat naar een nieuw pand ongeveer 200 meter verderop. Oef… chance! Het weverijtje is inderdaad in een nieuw pand ondergebracht, maar de weefstoelen zien er nu nog primitiever uit dan voorheen. Ik help één der weefsters een paar draden doorhalen in de schrank en de hevel. Het mens gelooft haar eigen ogen niet. Een oude toerist die zoiets kan. En ik… ik kan mijn fierheid moeilijk verbergen.

Deze machine help ik terug aan de praat te krijgen. En het lukt nog ook…

Veertig kilometer verderop, in het dorpje Zoar woont Owen Claassen, de metaalkunstenaar waar we verleden jaar een paar werkjes kochten. We willen toch efkes gedag zeggen, maar de vogel is gaan vliegen. Van een buurman vernemen we dat hij naar Oudtshoorn is en zijn echtgenote is aan het werk in het hospitaal. 

Leuk straattafereeltje in Zoar.

De weg kronkelt verder door de Karoo en we komen meer en meer in vervoering door de prachtige natuur, de mooie huisjes en de lieve mensen onderweg.

Karoo huisjes…

en mooie huisjes in prachtige natuurgebieden.

Tegen de klok van vijf bereiken we Calitzdorp. Een stadje dat gekend is voor de portwijn en de struisvogels, de wilde bloemen en vogels, het land van de majestueuze zandstenen bergen doorkliefd door spectaculaire ravijnen, van wijn- en boomgaarden. Maar voor ons is het vooral bekend omdat hier Marinda Combrincks woont, de dame die reeds een paar schilderijen voor ons maakte, waaronder eentje geïnspireerd op “Het hanengevecht” van Emile Claus. 

Marinda en het “Hanegevecht” van Emile Claus.

Het wordt een beetje zoeken naar onze locatie “Calitzdorp Country House”. Twee kilometer kronkelende grindweg  naar de middle of nowhere. Maar er valt wel een en ander te beleven op die weg.

Mooi weggetje naar onze B&B.

Eenmaal aangekomen worden we verwelkomd door Andrew en Nell. Vriendelijke Zuidafrikanen zonder tralala. Mensen zoals we graag hebben.

Nell en Andrew. Zalige mensen.

We zijn amper uitgepakt of we mogen ons al opmaken voor ons bezoek aan Marinda. Het weerzien is hartelijk en Marinda is dolgelukkig haar vriend te kunnen voorstellen. André is een man zonder complimenten, recht voor de raap. Hij vertelt honderduit over zijn vorig leven. Bloemenkweker in de Karoo en hofleverancier van talloze Hollandse bloemengrossiers. Terwijl André de braai aanwakkert gaan wij samen met Marinda haar nieuw atelier bezichtigen.

Het nieuwe atelier van Marinda…

en André aan de braai.

Enkele maanden terug vroegen we aan Marinda nog een schilderij van Emile Claus te maken, namelijk “de middagpauze”. Ze is fier ons dit nieuwe werk te kunnen voorstellen. Wij zijn uiterst content met het resultaat, maar Marinda zelf vindt dat het nog niet “af” is. Claus zou niet tevreden geweest zijn met dit resultaat. Ze wil er dus nog enkele dagen mee doorgaan.

Hilde met Marinda.

Marinda met de “Middagpauze”.

Ondertussen heeft André reeds onze borden bediend. We genieten van van zijn lekkere cottelettes, worsten en kippebrochetten. We worden verondersteld te blijven eten tot alles op is, wat natuurlijk niet mogelijk is. De vier hondjes van André zijn er niet kwaad om.

André’s hondjes lusten ook van die worstjes.

Zo gezellig bij Marinda en André.

We beleven een supergezellige avond met overvloed aan spijs en drank. Rond 23 uur nemen we afscheid en trekken richting onze B&B. Maar wat dacht je… we rijden de verkeerde kant op. Voor één keer faalt Hilde’s oriëntatie en we rijden kompleet verloren. In het pikdonker komt een wagen naast de onze staan en informeert of we naar iets op zoek zijn. Het koppel doet teken hen te volgen en ze convoyeren ons tot voor het hekken van “Calitzdorp Country House”. Intussen hebben ze reeds Andrew opgebeld, en die staat ons al op te wachten om de poort te openen. Dergelijke behulpzaamheid zou in België ver te zoeken zijn.

Spijtig, maar ditmaal kunnen we maar één nacht logeren bij Luc en Hilde. Want vanaf vandaag is de ganse Ballinderry volgeboekt voor de genodigden van een trouwpartij. Een Amerikaans koppel huwt morgen hier ergens in de buurt en het trouwkoppel heeft de volledig Ballinderry afgehuurd voor twee dagen. Maar Luc zou Luc niet zijn moest hij geen oplossing zoeken. Hij vond een andere B&B voor ons op honderd meter hier vandaan. En Hilde zou Hilde niet zijn moest zij ons op onze honger laten zitten. Wij mogen vanavond als naar gewoonte komen dineren in de Ballinderry. Samen met onze vrienden Paul en Katrien Sabbe waarmee we rond 17 uur afspraak hebben.

Voorlopig afscheid aan de “Ballinderry”

Voor we onze dagexcursie aanvatten gaan we toch eerst even de andere B&B bekijken. We kunnen zelfs te voet gaan. De poort van “De Oude Opstal” is dicht en een zwart hondje met een krullebolleke en dito staart komt aan die poort kefferen als een bezetene. Later zou blijken dat die krullebol door het leven loopt met de naam “Picasso”. Aan de parlofoon vernemen we dat de uitbaters op boodschappen zijn, en dat we gerust vanaf 14 uur onze kamers kunnen innemen. We vatten dan maar onze excursie aan met alle bagage in ons Nissanneke.

Krullebol Picasso staat te kefferen aan de poort van “De Oude Opstal”.

We zijn amper twee straten ver of daar bemerk ik een zetelgarnierderij. Buiten voor de poort staat een fauteuil bekleed met een gobelinstof die ik nog geweven heb. Dat moeten we natuurlijk van dicht zien.

 

De meubelstof op die fauteuil… die herken ik!

Binnen zonder bellen. De boss John is druk doende om een autozetel te herbekleden, maar voor ons heeft hij natuurlijk tijd. 41 jaar al garniert hij zetels, en zijn stoffen trekt hij in van een grossier uit Johannesburg. Hij denkt dat de gobelin van zijn afgewerkt salon inderdaad uit België komt. Mijn dag kan niet meer stuk. Binst zijn verhaal door commandeert hij zijn twee medewerkers die almaardoor blijven “ja” knikken. Zalige vent den John.

Hij verklapt zijn geboortejaar, en hij is van 194., hetzelfde jaar van Hilde. Daar hoort natuurlijk een kiekje bij.

John is van juni en Hilde van oktober. Hij is dus wel vier maand ouder dan Hilde, en dat is ook goed zichtbaar.

We halen onze Radio Shack petjes boven en weeral kan de vreugde niet op. Hier hoort uiteraard ook een foto bij.

De volledige crew van Langeberg Stoffeerders. Zwart, blank en gekleurd.

Plots valt daar een Madammeke binnen die een herstelde zonnestore komt ophalen. Wie zijn we, wat doen we, en wat zijn onze plannen voor vandaag? We vertellen dat we vandaag alleen maar wat rondneuzen in de omgeving van Robertson. Dan moeten wij, van het werkwoord “moeten”, naar een dorpje op vijftien kilometer hier vandaan; Mc Gregor. Achteraf zal blijken dat het inderdaad een goede raad was. Onderweg naar Mc Gregor passeren we verschillende wijnvelden waar de pluk volop aan de gang is. 

De wijnpluk is volop aan de gang…

En de wijncoöperatieven draaien op volle toeren.

Mc Gregor is inderdaad een piepklein dorpje van niets, maar dat maakt het juist zo gezellig. Iedereen kent iedereen, en als ze je niet kennen vragen ze wie je bent… aan mij toch! Een zwarte kerel ziet ons uit het Nissanneke stappen en komt op ons af met de vraag of Nissanneke niet moet gewassen worden. Hij zeult een karreke mee met daarop een groot publiciteitsbord. De clevere man komt auto’s wassen aan huis. Je moet het maar doen…

Het karreke van Bradley, de deur aan deur autowasser.

Minder dan honderd meter verder neem ik een foto van een mooie façade. Komt een Madam buitengestaan en informeert of we toeristen zijn en misschien op zoek naar een huis. Wij zijn natuurlijk niet op zoek naar een huis, maar waarom vraagt ze dat? Nu volgt een schrijnend verhaal. De dame heeft zes kinderen waarvan twee afgestudeerd, drie aan de unief en eentje in het middelbaar. (hoërschool noemt dat hier). De afgestudeerden vinden geen werk omdat ze blank zijn. En de kosten voor de vier anderen lopen danig hoog op dat ze het huis niet meer kunnen onderhouden. 

Een foto van een mooie façade…

De eigenares van het huis komt met een heel triestig verhaal aandraven.

Haar vraagprijs is 2.800.000 Rand wat ongeveer overeenkomt met 220.000 €. Het huis heeft een zestal slaapkamers en staat op 2.000 m2 in het centrum van Mc Gregor. Iemand interesse?

Een laatste foto om de goesting nog wat aan te wakkeren.

Dit was wel een heel triestig verhaal, en naar het schijnt geen alleenstaand verhaal. In de toekomst ziet het er hier voor de blanke Zuid-Afrikaners niet rooskleurig uit. Maar voor de rest is het hier in Mc Gregor alleen maar blijheid troef. 

Blijheid troef…

En iedereen praat met iedereen.

Intussen is het wel hoogtijd om ons te gaan kazerneren in “De Oude Opstal”. Trouwens rond 17 uur zouden Paul en Katrien Sabbe er ook aankomen en wij willen toch de eersten zijn. De Zuid-Afrikaanse uitbaters Rudi en Marie-Anne ontvangen ons hartelijk en Hilde ligt geen tien minuutjes aan het zwembad als Paul en Katrien er ook aankomen. Plezante ontmoeting op 8.000 km van Waregem.

“De Oude Opstal”… nie mis!

Paul en Katrien zijn al een zestal dagen in Zuid-Afrika en hebben ongelukkig genoeg op hun weg (Jeffrey’s Bay, Plettenberg, Knysna) al bijna evenveel dagen regen gehad. Onwaarschijnlijk maar waar. Daarom zou Katrien nu liever samen met Hilde een uurtje zonnen aan het zwembad.

Het zwembad van “De Oude Opstal”

Paul en ikzelf trekken intussen Robertson in. Mijn oriëntatiegave laat mij (weeral) in de steek en we rijden zeker twintig minuten rond om het centrum te vinden. Centrum dat op minder dan één kilometer van onze B&B ligt. Paul belooft van dat aan niemand te vertellen. Gelukkig maar. Uiteindelijk belanden we toch in een interessant galerijtje waar ik reeds een drietal jaar na elkaar op bezoek was, en zelfs een paar kleine werkjes aankocht. De uitbater had onlangs een probleem met zijn linker elleboog  en hij draagt nu een brace. Hij is gelukkig om van Dokter Paul een gratis consultatie te krijgen.

Eén en al glimlach met de raadgevingen van Dokter Paul.

Om 19 uur zijn we verwacht in “Ballinderry” bij Luc en zijn Hilde. Wat een luxe; we kunnen er te voet naar toe. Het wordt een zwoele avond, dus kunnen we op het terras apéritieven. We genieten van een  coupke Zuid-Afrikaanse bubbels van Graham Beck. Misschien nog iets beter dan Herman’s Poncraz.Het glaasje Graham Beck mag er best zijn.

Onderhand krijgen we van Hilde het menu voor vanavond voorgesteld. Het klinkt weeral onverbeterlijk.

Keukenfee Hilde doet haar presentatie en Luc geniet ervan.

Als naar gewoonte worden we vanavond verwend met culinaire hoogstandjes om Pascale Naessens te doen blozen. Voor de hoofdschotel worden we vergast op een lamskroontje met siezoensgroentjes. H e e r l i j k !

We zijn alleen om te dineren want alle gasten van de B&B hebben vanavond een braai als aanloop naar het grote huwelijksfeest van morgen. Zodoende kunnen we na het dessert Hilde en Luc uitnodigen om samen nog van een wijntje te genieten en een Belgische babbel te slaan. Prachtige avond met Belgische vrienden. 

Hilde zegt dat ze gedroomd heeft van kleine Chantal. Wij hadden gisteren moeten doorgeven aan Rika wanneer we het ontbijt wilden. En wat zien we; om 8u30 piel komt een wagentje het erf opgereden. Een meneerke komt met 2 kartonnen dozen aangedraafd en vraagt ons 130 Rand. (ongeveer 10 €). Dit zijn inderdaad onze ontbijtpakketten met alles erop en erin. Van fruitsap tot muesli, van boter tot marmelade, lekkere toasten en vers fruit.

Ontbijtpakket in de prachtige tuin. En vandaag is het inderdaad Beau Soleil.

’t Is zondag. “Laat de zon tot mij komen” moet Hilde gedacht hebben.Afscheid aan Rika en we zijn partis…

We zijn nog maar een paar kilometer de weg op of daar passeren we een kerkje waar de dienst zopas is afgelopen. Een eredienst van de Apostolische Kerk. Prachtig opgedirkte dames, jolende kinderen en  statige heren komen het kerkgebouwtje uitgestapt. Daar kan natuurlijk een babbel af en de Radio Shack petjes doen weeral hun werk.

Vrolijke kinderen…

Dolblij met de petjes.

Jongedame met rode hoed.

Alle grote hoeden troepen samen om toch maar op de foto te staan. Fier als een gieter stellen ze zich open om er toch maar zo mooi mogelijk op te staan.

De sjieke dames van Bonnievale.

Na de eredienst, terug naar haar township.

Een uurtje later bereiken we de prachtige wijnstreek van Robertson. De wijnvelden op de hellingen liggen te genieten van de zon. Een halte bij wijnhuis “Van Looveren” zit er wel in om een paar fotookes te maken. Een bezoek zit er niet in want ze zijn de zondag gesloten.

De wijnvelden in het binnenrijden van Robertson.

Van Looveren Wine Estate; gesloten op zondag.

Bij het binnenrijden van ’t stad ligt links een grote township. Langs de rechterkant een grote open vlakte waar elke zondag de Mapostorie volgelingen van Zimbabwe samentroepen. Zowel de predikanten, de priestesses als alle sekteleden zijn gekleed in witte robes. De Mapostorie houden hun dienst altijd in openlucht. Zij verzamelen om 10 uur en hun viering zal eventjes duren tot 16 uur in de namiddag.

Links een grote township.

Rechts verzamelen de Mapostorie volgelingen van Zimbabwe in hun witte gewaden.

De priestesse is aan het voorlezen.

De mannelijke sekteleden zijn allen kaalgeschoren.

Ze houden niet van pottenkijkers. Daarom hou ik mij gedeinsd op afstand.

Vanuit de township aan de overkant van de spoorweg horen we ook muziek en gezang opstijgen. Dus maken we nog maar eens een omweggetje. Met de vensters open hebben we geen GPS nodig; we hebben maar de klanken van de geluidsinstallatie te volgen. 

Van waar komt het geluid vandaan?

Het duurt niet lang of tussen twee gammele kroosjes door ontdekken we een groepje gelovigen van weeral een andere godsdienst die aan het springen en het zingen zijn. De decibels klinken als ketelmuziek want de klankinstallatie wordt overstuurd dat het niet gewoon is. En de leidzangers houden hun micro’s ook nog veel te dicht bij de mond. Om orendol te worden.

Ze zijn met niet zovelen maar ze maken kot voor honderden.

Gedurende de dienst worden ook bij een paar vrouwen die waarschijnlijk stout en zondig zijn geweest de boze geesten uitgedreven. Raar ritueel. 

Die boze geesten moeten eruit.

Sowieso een rare bedoening. En die klankkast spuwt meer decibels uit dan ons lief is.

Deze kinderen zijn ook geïrriteerd door dat lawaai.

Tegen 16 uur staan we aan het hekken van “Ballinderry”, de B&B van Luc en Hilde Uyttenhove. We worden verwelkomd met een glaasje Sauvignon en we krijgen onze vertrouwde kamer 6 toebedeeld. Deze kamer is trouwens volledig vernieuwd. Keukenprinses Hilde weet ons nu al het menu voor te stellen. Het wordt stellig terug likkebaarden.

De “Ballinderry” vanuit een schuine hoek.

De schaapjes staan nog steeds het zwembad te begluren en het lammetje is er ook nog.

Nu een beetje genieten. Internetten, lezen, zonnen en pootjebaden; een tweetal uurtjes zijn zo voorbij. Omdat er nogal wat wind is zal het diner binnen geserveerd worden. En wat voor een diner…

De voorschotel; koude en warme ham/chorizo en meloenbolletjes met een meloensoepje. Heerlijk.

Het hoofdgerecht is een bereiding van eend met een perzikgratin, snippertjes groene kool en sinaasappel. De fotograaf van dienst vergat hiervan een foto te nemen. Als naar gewoonte is Luc alweer de perfecte gastheer en sommelier. Bijna alle B&B gasten hebben getekend voor het diner en zodus draait zowel de keuken als de bediening op volle toeren.

Het is vijgenseizoen en het dessertje liegt er niet om. Koude en warme vijgen met een bolletje zelfgebreid vanille-ijs.

Tegen 22 u nemen we afscheid van Luc en Hilde en meer dan voldaan trekken we ons terug op onze kamer 6.

 

Gisterenavond zijn we aangekomen bij “Mountain Vieuw” in Montagu. Weeral een Gentenaar, Alain Somerlinck. Het is reeds het derde opeenvolgende jaar dat we hier neerstrijken. Alain is specialist van Belgische bieren en ook bezeten van Oldtimers. Hij heeft hier zelfs een oude Rolls-Royce met Belgische nummerplaat staan.

Alain’s Belgische Rolls-Royce.

En zijn Belgisch bier.

Vanmorgen verzorgt Alain, samen met echtgenote Maud het ontbijt en dochter Laurence doet de bediening. Een echt familiebedrijfje. 

Maud, Laurence en Alain. Een echt familiebedrijfje.

Laurence heeft het dan niet zozeer voor bier en auto’s maar heeft het voor honden. Ze heeft er twee meegenomen uit België en heeft er intussen negen. En sinds een veertiental dagen heeft ze zich over de tiende ontfermd. Een hond die mishandeld werd in zijn vorig leven.

Laurence en haar nieuwe hond.

Wandschilderij in “Mountain vieuw” met landschap rond Montagu en Alain’s Rolls-Royce.

Het is vandaag zaterdag en dus marktdag in Montagu. Maar het is ook de eerste maal in een maand echt overtrokken en soms valt er zelfs wat motregen. Het marktpleintje rond de kerk is dan ook maar voor de helft opgevuld. En de marktkraamster Suzanne die mooie kaders verkoopt en die we reeds drie jaar kennen staat er niet. Jammer. 

Het marktje van Montagu. Vandaag zeer rustig wegens slecht weer.

Als we terug naar ons Nissanneke trekken hebben we nog een babbel met een familie uit Kaapstad. Mama viert haar 62e verjaardag. Voor die gelegenheid is de ganse familie, kinderen en kleinkinderen met een huurbusje voor twee dagen op uitstap in Montagu. Het slechte weer bederft geenszins de leute en ’t plezier. 

Mama viert vandaag haar 62e verjaardag.

Op het pleintje rechtover de markt staan twee bomen die proppensvol zitten met Ibissen. Tientallen en tientallen. Een prachtig spektakel, spijts de indringende geur en de kaka’s op de wagens en de grond. 

Ibissen en nog eens ibissen.

Prachtig spektakel.

We hebben slechts een veertigtal kilometer te gaan en dus maken we een ommetje in tegengestelde richting. Immers, we lazen iets over een uniek oldtimermuseum in l’Ormarin. We hebben toch tijd en een museum leent zich uitstekend bij minder weer. Alhoewel het intussen weeral aan het opklaren is en de eerste zonnestraaltjes komen priemen.

Het prachtige museum van L’Ormarin. Vier prachtige loodsen boemvol blinkende oldtimers.

Prachtig gepresenteerd.

Oooohhh… wat zou schoonzoon Bert jaloers zijn…

en kleinzoon Emile nog meer…

Nooit gezien… zo’n prachtig verzorgde collectie met unieke stukken.

Er komt maar geen einde aan…

Jong en oud… allen om ter nieuwst.

Op onze weg naar Bonnivale moeten we nu de Dutoitskloof Pass over. Schitterende panorama’s. We zouden welk in elk inhammetje willen halt houden. Prachtige bergen, op een bepaald moment zelfs een baboon en éénmalig ook enkele bergbeklimmers.

Schitterende berglandschappen in een terug felblauwe hemel.

Een baboon komt ons gedag zeggen…

en deze jonge gasten hebben alleen maar oog voor de rotsen, hun touwen en hun monitor. Eén en al concentratie.

Tegen 17 u bereiken we Bonnievale en onze B&B “Beau Soleil”. De Franse namen blijven het hier nog altijd goed doen. Zwarte Rika is receptioniste van dienst en begeleidt ons naar de garden room. Ruime kamer en prachtige cactustuin.

Beau Soleil. Mooie accommodatie maar het is na 17 uur en de mooie zon is al ondergegaan.

Prachtige cactustuin.

We hebben vanmiddag onze maagjes gespaard, maar nu zijn ze wel aan het rammelen. Vlug het piepkleine stadje in om een eetstal te vinden, maar ’t is zondagavond en dan zijn de meesten toe. Uiteindelijk vinden we er eentje; half café-half resto. Het café zit afgeladen vol, maar in het eetgedeelte zijn we alleen. We bestellen een pizza vegetarian en een pizza Hawaï. Het dochtertje van de uitbater loopt op en af van ’t café naar de resto. Het is beschaamd om bij ons te komen, maar Hilde haalt alle charmes uit haar kast (dit is dan wel figuurlijk) om het kind te lokken. Uiteindelijk lukt het, en wat dacht je… het heeft ons niet meer losgelaten. Een schat van een kind; Chantal.

Hilde met Chantal.

Ze gaat naar school in Bonnievale en ze zit in Grade 2 (ons tweede studiejaar) bij juffrouw Anett. Haar Papa noemt Johan en Mama luister naar de naam Marijke. (Wel niet die van Wielsbeke…) Ze leent ons stylo en papier en maakt een tekening van Hilde. De gelijkenis is treffend.

Hilde naar een stylotekening van Chantal. Alleen de haarstrik is er teveel aan.

Wij moedigen haar aan, en ze komt zotter en zotter. In al haar kuren kan ze van Mama bekomen dat ze tot een half uur langer dan naar gewoonte mag opblijven. Ze dicht, danst, turnt en zingt dat het een lieve lust is. Intussen krijgen we een Face Time oproep van zoon Mehdi en kleine Julien, en dat vindt Chantal natuurlijk tof. We willen Chantal en Julien enkele woordjes doen wisselen, maar dat is net iets te veel gevraagd . Beiden zijn ze een beetje beschaamd. Het feit dat we alleen zaten in het restaurant heeft Chantal vanavond ruimschoots goedgemaakt. 

Chantal met een kunstwerk van haarzelf en eentje van Chris Devos.

 

Vandaag inderdaad een héél speciale dag. We besparen onze blogvolgers van het relaas en houden dit “in petto” tot in België. We hebben ons wel verplaatst van Franschhoek naar Montagu.