Pas aan de ontbijttafel of daar komt een dame aankloppen met een bord versgeplukte vijgen. Bij nader toezien is die dame Suzan van Soetkaroo. Zij heeft niet alleen druiven maar dus ook vijgen in overvloed. We mogen onmiddellijk meegenieten van die heerlijke vruchten.
Suzan en Mai; mooi duo, maar vooral goede vriendinnen.
Lekkere vijgen, enkele minuten geleden hingen ze nog aan de boom.
We hebben ons gisteren ingeschreven voor een tourrit in en rond Prince Albert. Met een grote Jeep, met chauffeur en gids, zullen we een twee uur durende rondrit maken. Om 10 voor 10 staan we als eersten aan het reiskantoortje. Alleen al het logo van onze tourrit roept al hoge verwachtingen op.
Feministische logo laat niet veel aan verbeelding over.
Onze gids Ellen vangt ons zeer vriendelijk op en gelukkig heeft ze dat jachtgeweer niet bij.
Ellen, onze gids voor de tourrit.
En dit is onze Toyota tourbus.
We installeren ons comfortabel en we zijn slechts met vier toeristen. Het ander koppel hadden we reeds een gesprek mee want ze wonen ook bij Mai. Het zijn Engelsen maar ze wonen reeds 12 jaar in Frankrijk in de streek van Pau.
George komt uit Engeland maar woont zichtbaar reeds 12 jaar in Frankrijk.
Ellen vertelt en toont ons een resem informatie over Prince Albert. De algemene lijnen van haar verhaal worden doorspekt met leuke anekdoten. We leren alles over het ontstaan en de geschiedenis van Prince Albert. Het historische dorpje is beroemd om haar kleine charmante Victoriaanse “cottage style” en Kaaps-Hollandse huizen. Ellen toont ons voorbeelden van de vier stijlen die in die huizen te vinden zijn.
We leren alles over de vier klassieke bouwstijlen in Prince Albert.
We rijden naar het hoogste punt van waaruit we een heel andere kijk krijgen over het mooie stadje.
Een plezant weetje; toen de kerk bijna opgebouwd was zat de kerkgemeenschap met een grote financiële kater. Het geld was op en nog een dure klok aan kopen zat er zeker niet meer in. Dan heeft men maar een deurtje geplaatst in de openingen van de klokkentoren.
Een klokkentoren zonder klok. Dan maar een deurtje geplaatst in de openingen voor de klok.
Ja, zelfs een “GEVANGENIS-PRISON”
Het prison noemt men hier “EEN PLAATS VOOR EEN NIEUWE START”.
Ellen voert ons naar het hoogste punt van Prince Albert van waaruit we een prachtig panoramisch zicht hebben. Het stadje is als een kleine oase in de uitgestrekte leegte van de Kleine Karoo, die hier overgaat in de Grote Karoo. Riviertjes dwarrelen uit de Swartberg Bergen naar beneden en irrigeren de omliggende valleien en het stadje.
Mooi uitzicht op de uitlopers van de Swartberg.
We vernemen ook alles over het belang van de talloze windmolens die her en der opgesteld zijn. Zij dienen inderdaad niet om elektriciteit op te wekken maar wel om het water uit lager gelegen reservoirs op te pompen en de velden te irrigeren.
Windmolens alom…
met als voornaamste taak de omliggende landerijen te irrigeren.
Om 12u30 zijn we terug ter bestemming. Afscheid aan Ellen en het Frans-Engels koppel en nu vlug een spaghettieke smullen bij Photo Albert. Achteraf wil Hilde immers een paar locaties die we met Ellen voorbijreden wat dieper gaan uitpluizen. AVOOVA is een afgelegen galerij die zich toelegt op accessoires gemaakt van struisvogeleieren.
Avoova; een speciaal galerijtje met alléén maar voorwerpen vervaardigd uit struisvogeleieren.
Alles vervaardigd uit eierschaal van struisvogel.
Naast Avoova ligt een soort “Hof van olijven”. Hier moet een zonderling man wonen. Een man die nu jammer genoeg niet thuis is. De poort staat wel open en we gaan toch even op de toppen van ons tenen een kijkje nemen.
Zeer speciale hof van olijven.
Moet toch een zonderling zijn die hier woont…
Elk hoekje van het domein onthult een nieuwe ontdekking.
Vanavond tegen 19 u uitgenodigd bij Sophia en Booley. Bijna niet te geloven, maar zowel de tuin van Mai als deze van Sophia palen achteraan aan elkaar. We gaan toch maar langs de straat, want zoals overal in Zuid-Afrika zijn er omheiningen alom. Er zijn nog een drietal genodigden aanwezig en Booley is reeds druk aan de weer met de braai. We leren nu ook de kinderen van het koppel kennen; Aïscha van 9 jaar en Iman van 7 jaar.
Aïscha 9 jaar en Iman 7 jaar.
Sophia met haar kapoen Iman.
En er zijn ook drie honden. Pépé, Zaza en Cuba.
Pépé, de oudste van de drie.
De kleine Iman.
De braai van Booley mag er zeker zijn. Voor de drank houden we het bij water en limonade want Booley is Moslim en wij willen hem zeker niet shockeren.
Sophia met Aïscha.
Rond 22 u nemen we afscheid. Als we in Mai’s BéB aankomen zijn twee Duitse gasten, Annemarie en Harald, een glaasje Sauvignon Blanc aan het drinken op het terras langs de straatkant. Ze spreken ons aan en binnen de kortste keren zitten we bij aan tafel. Er worden twee verse glaasjes bijgevuld en we hebben enkele leuke gesprekken. Maar tegen de klok van 23u30 zijn we toch wel zeer moe. Moe en voldaan trekken we naar onze kamer.