1 Februari. Zondag is rustdag. Eredienst in Velddrif en beetje nietsen.

Moet toch ook kunnen, eens een dag niksen. Alhoewel… Onder ons speelt zich weeral een prachtig tafereeltje af. Nu met de eendjes.Ons onderbuurtje met de eendjes…

Ons superruim appartement.

Omdat het zondag is hebben zowel Herman als ikzelf ons Mandela hemdje aangetrokken. Na het luie ontbijt rijden we naar Velddrif, de hoofdgemeente waarin onze Port Owen gelegen is. Op zoek naar een kerk en/of eredienst. We vinden een drietal klassieke kerken, maar deze zijn allemaal potdicht. We zoeken dan maar de township van Velddrif in de hoop daar wel iets te vinden. Hier terug mooie tafereeltjes met blije mensen. En je bemerkt  het direct… ze zijn allemaal op hun piekebeste zondags. Iedereen op zijn piekebeste zondags…

We merken een moeder met een bijbel onder de arm en een kindje bij de hand. Voilà se… dat moesten we hebben. Waar ze heengaat? Naar de eredienst natuurlijk. In een wip zit moeder en dochter achterin ons Nissanneke en ze begeleidt ons vlekkeloos naar de plaats van haar eredienst. De locatie is wel een beetje in mineur; een piepklein groen houten schuurtje. In dit hokje zullen we de eredienst bijwonen.

Het is klokslag 11. We worden welkom geheten door een drietal heren van de “Umkhombe  Nowa Gospel Ministries”. Meer dan een mondje vol dus. Later schijnen die heren de voorlezers- en zangers te zijn. Het is bedwelmend warm in het schuurtje. De dames, een twintigtal, allen met hoofddeksel, zitten aan de ene kant. De heren zijn slechts met een vijftiental en ze zijn allen kaalgeschoren.Alle dames met kinderen aan één kant.

Begint daar plots één van die voorlezers heen en weer te lopen terwijl hij in een voor ons onverstaanbaar taaltje roept en tiert. Waarschijnlijk gelijkt het op khoi, maar dat is het niet want hij maakt geen klikgeluiden. Maar bijwijlen is het toch wel bangelijk.De man ijsbeert van links naar rechts en hij roept en tiert om oren dul te worden. Soms bangelijk.

Na een tiental minuten heft één van de vrouwen een lied aan, waarschijnlijk omdat ze vindt dat het genoeg geweest is. Iedereen springt recht en begint mee te zingen en te klappen in de handen. En wij, wij hebben ook al vlug het ritme te pakken en wij heupwiegen en klappen mee.

En zingen maar… en klappen maar…

Wanneer het lied op zijn einde loopt begint onze voorlezer opnieuw te roepen en zijn ellenlange litanies uit te bazuinen. Tussen de zinnen door roept de ganse kerk standvastig “Halleluya”. Tot op de duur iedereen aan het roepen is. En weeral is het voor één van de dames genoeg geweest. We moeten dus terug recht om te heupwiegen en te handenklappen. En zo blijft het maar doorgaan. Na bijna twee uur komt er nog altijd geen einde in zicht. Een knipoogje naar Hilde volstaat, en we staan beleefd recht om afscheid te nemen. Hilde prevelt één van de voorlezers in het oor dat we om 13 uur een afspraak hebben. En ze heeft nog gelijk ook… er liggen immers drie kreeften op ons te wachten.Deze dame zag het ook al niet meer zitten.

In de township zelf maken we nog verschillende stops. Hier vallen weeral kinderen gelukkig te maken met onze rennerspetjes.Fier als een pauw…

De petjes vliegen de deur uit.

Maar nu dringend naar huis. Hilde tovert vlug nog een toastje uit haar mouw, en Herman sabreert een heerlijk flesje Pongracz. Volgens Herman moet deze Zuidafrikaanse Champagne zeker niet onderdoen voor de grote namen uit Reims. En hij kan het weten want hij is oenoloog.Een flesje Pongracz… super!

Toasten met toastjes en Pongracz.

Nu komt het moment suprème;  de kreeftenschotels worden opgediend. De aanblik alleen al doet de Poncrasz nog beter smaken. Herman mag fier zijn over zijn kreeftjes. Wij kunnen ons niet voorstellen ooit betere te hebben verorberd. D e l i c i e u s !

Meer moet dat niet zijn.

Dergelijk diner vraagt naar een siësta. Hilde aan het zwembad en de mannen op hun kamer. We doen de dag des Heren dus alle eer aan. Deze morgen hadden we kennis gemaakt met Walter en Romelia, de receptionisten van ons domein Port Owen.

Port Owen

Ze wisten ons te vertellen dat we hier met de internetproblemen zullen moeten leren leven. Maar ze gaven ons ook een tip. Waarom vanavond niet een boottocht te maken met de Pelican, een grote boot van het domein die vlak voor ons appartement ligt aangemeerd? We hebben ons direct laten inschrijven.

Dit is Walter…

en dit is Romelia.

Om 18 uur vertrekt de Pelican en maakt een anderhalf uur durende tocht door de lagunes en riviertjes rond Velddrif. Wij dienen ons tijdig aan en worden direct overstelpt door de verhalen van kapitein Jossef. Hij vertelt over de meer dan honderdduizend cormorants die elke morgen van Velddrif naar de zee vliegen. Elk diertje verorbert dagelijks om en bij de 800 gram vis. Dit betekent dat deze vogels dagelijks 80 ton vis uit de zee halen. Terwijl de vissers uit de streek gecontigenteerd worden. Gaia is hier precies ook niet veraf. Elke avond bij zonsondergang komen de vogels terug naar de lagunes van Velddrif. En elke ochtend vliegen ze in de omgekeerde richting.

We dienen ons aan bij de Pelican.

Dit zijn ze, de cormorants…

Met meer dan één miljoen komen ze elke avond terug naar Velddrif.

Wij wachten nog op drie mensen die de boottocht zullen meemaken (een zekere familie Kruger), maar die komen niet opdagen. Jossef vertelt nog enkele drollige moppen, maar om 18u30 besluit hij de boottocht af te gelasten. Met drie passagiers kan hij zijn kosten niet keren. Spijtig… Misschien lukt het één van de volgende dagen.

Kapitein Jossef zit om geen mop verlegen…

Vanavond eten we nog een hapje in hetzelfde restaurantje van vrijdagavond. Bijna naast de deur. Er hangt hier een gezellige ambiance en iedereen babbelt hier tegen iedereen. Echt mijn stijl… Het interieur doet een beetje denken aan onze cafeetjes van indertijd in Waregem… Prudent’s of Mamy Solange.

Dit kon evengoed in Waregem zijn…

Om de dag te eindigen nog een randbemerking. De gemeente Velddrif is gejumeleerd met onze gemeente Wortegen-Petegem. Zie ook de reactie van Remi De Backer onderaan dit artikel.