Hilde en Christian Devos 2023

Wat dacht je…het heeft bijna de ganse nacht geregend. Maar om 8 uur in de morgen is bijna alles opgedroogd, het zonnetje priemt al zijn eerste stralen en onze onderburen zijn reeds aan het verbroederen.

Verbroedering alom…

Gisteren in de Spar was het niet eenvoudig om tussen meer dan twintig soorten de juiste muesli’s te kiezen. Bij het ontbijt deze morgen blijken we inderdaad wel de goede keuze gemaakt te hebben. Rond 10 uur vangen we onze tocht aan. Om in Paternoster te komen stuurt onze GPS Ellen ons over een grintwegel van 25 liefst kilometer. Komfortabel is anders… we hebben inderdaad het gevoel over paternosterbollekes te rijden. Onderweg houden we halt aan een drietal pittoreske huisjes. Aan ééntje ervan staat de bewoner buiten omringd door een drietal katten. We houden halt om een foto van het huisje en de katten te nemen, en het heertje komt op ons af. We maken kennis, en hij begint honderduit over zijn leven te vertellen. Hij is al drie jaar werkloos omdat de visindustrie in grote crisis verkeert. Hoofdzakelijk door de beperkte visvangstcontingenten die door de regering werden opgelegd. Wij schenken de man een rennerspetje en daar is hij meer dan tevreden mee.

Zeer tevreden met zijn petje.

Aangekomen in Paternoster maken we eerst een kleine strandwandeling. In het restaurant “Voorstrandt” hebben we wel geluk; we krijgen het laatste buitentafeltje. Weeral hebben we genoeg aan een voorschoteltje; ofwel 8 mosseltjes in een looksausje, ofwel 6 scampis in tempura. Zalig vertoeven… Achteraf gaan we nog wat strandjutten, want Herman heeft aan iemand beloofd om grote schelpen mee te brengen naar België. En hier liggen er inderdaad hele grote.

Laatste tafeltje op buitenterras.

En maar schelpen zoeken.

Op het terras van Hotel Paternoster bemerken we een publiciteit over WiFi voor de klanten. Dus daarheen met GSM en laptop. Want in ons appartement van Port Owen en in de ganse omgeving aldaar kampen ze met een algemene internetpanne.Hier is er gelukkig wel WiFi.

Ondertussen hield Herman enkele strratventers in de gaten. Die zeulen de straat af met… levende kreeften. Hij maakt grapjes met die mannen, spelt de ene uit tegen de andere, en komt uiteindelijk fier al seen pauw aandraven met drie prachtige kreeften van elk ongeveer 700 gram. En wat betaalde hij; 120 Rand zijnde ongeveer 9 € voor de drie.Drie mooie kreeften..

De buit is binnen… drie kreeften voor 9 €.

Onderweg maken we nog halt bij een Super Spar om de ingredienten aan te schaffen voor de kreeftbereiding. Ajuin, selder, wortel en cayennepeper, aangevuld met eieren en tomaten voor de garniering. Bij het verlaten van die Spar worden we overvallen door een bende dulle grieten die de broekverbranding vieren van hun vriendin. Het zijn stuk voor stuk vlezige meiden die zingen, dansen en tieren door het dolle heen. De toekomstige bruid zwaait met een revolver met penis-loop. Uitzinnig tafereel.De bruid met de penis-revolver.

Van hieruit rijden we een veertigtal kilometer naar Langebaan. Vandaag is er tamelijk veel wind en daarbij is het zaterdag. Dus zullen er veel kaiters op zee zitten. En het is ook zo. Prachtig spektakel voeren die mannen en vrouwen op. We maken een lange wandeling op het strand en maken van dichtbij kennis met de techniek van het kaiten. Niet simpel zou ik zeggen.

Kaiters bij de vleet…

In resto Pearly’s krijgen we ook een zitje op het strandterras. Zo kunnen we verder van de kaiters genieten. Hier serveert Annari ons een lekkere steack met frietjes. Onze eerste steack in Zuid-Afrika. Heerlijk van smaak en supermals.

Een kaiter voor het terras van Pearly’s

Bij onze thuiskomst rond 21u30 schieten Herman en Hilde nog op dreef om de kreeften te koken. Want morgenmiddag willen we ze verorberen. Piet Huysentruyt kan hier een puntje aan zuigen. Hij zou het niet beter en zeker niet vlugger afgehaspeld hebben.De kreeftjes liggen lekker rood te koken in hun groente- en specerijensap.

Youpie, youpie, Hilde heeft goed geslapen en voelt zich kiplekker. Het zal dus wel degelijk een indigestie geweest zijn en geen infectie. Oef… Bernardine heeft ons een lekkere Muesli en een schitterend fruitslaatje klaargestoomd. Met aansluitend een ommeletje met spek en tomaatjes. Vandaag hebben we weeral slechts een honderdtal kilometer af te haspelen, dus kunnen we rustig de toerist uithangen. Onze eindbestemming is Port Owen alwaar Herman een Time Sharing appartement voor de komende week geboekt heeft. Van vrijdag tot vrijdag.Afscheid van Bernardine en Zoë.

Onderweg maken we regelmatig een stopje. Onder een boom ligt een schaapherder met zijn kudde de tijd te doden. Iets verder passeren we een lagune waar honderden flamingo’s huis aan het houden zijn. Prachtige beelden.Herder met zijn kudde in de schaduw van een boom.

Honderden flamingo’s; wondermooi.

We zijn al bijna ter bestemming en het is ook al tegen de middag als het het stadje Veldrif passeren. We kunnen maar om 15 uur het appartement innemen, dus gaan we hier nog een kijkje nemen. Veldrif is het stadje van de bokkoms, en bokkoms zijn een special soort haringen. Een delicatesse volgens insiders. Ik wil hier wel aan toevoegen dat ikzelf geen insider ben. We mogen een bokkumdrogerij binnenwandelen. Echt de moeite zolang je uw neus maar dichtsnoert.Bokkums in de droogrekken.

De omgeving hier is echt pittoresk, en de paar boetiekjes en restaurantjes voeren allemaal de bokkum in hun schild. Herman ontdekt zelfs een damesstring met verwijzing naar de bokkum. Hij twijfelt, maar besluit uiteindelijk om er toch niet in te trappen.Een bokkom string voor 45 Rand (ongeveer 3,5 €)

De omgeving is ook indrukwekkend mooi. Een groep pelikanen drijft statig tot aan de oever op zoek naar etensrestjes. Er is ook mogelijkheid voor boottochten door de lagunes, en we spreken af met een kapitein om eerstdaags een tochtje met zijn piepklein bootje te maken.

Prachtige pelikanen van ver…

en van bij…

Rond 14 uur bereiken we Marina Port Owen. De infrastructuur ziet er zeer mooi en verzorgd uit. De formaliteiten aan de receptive verlopen zonder problemen. Gedurende een ganse week zullen we kunnen genieten van een uitgebreide infrastructuur. Prachtig appartement met twee ruime slaapkamers, twee badkamers, grote living met open keuken en een terras van liefst maar 40 m2. Op dit terras staat zelfs braai (barbecue) op gas. Meer moet het zeker niet zijn.

Het uitzicht vanuit ons appartement.

Rond 17 uur maken we nog een autoritje in de omgeving en zonder het te beseffen komen we langs een volledig andere kant terug op onze bokkumlocatie terecht. In “Die Vishuis” genieten we van een apéritiefje en uiteraard van de schitterende omgeving. 

Prachtige omgeving van “Die Vishuis”

Op de terugweg doen we een “Spar” winkel aan. Omdat we een ganse week op appartement wonen mogen we ons eens laten gaan… een volle kar voeding en drank is het gevolg. Op de terugweg maken we een grossomodo omrekening en concluderen dat we in België het drievoudige zouden betaald hebben. We zijn dus goed bezig…

Prachtige zonsondergang vanop ons ruim terras.

Op ons terras genieten we van de prachtige zonsondergang. Nadien gaan we te voet tot bij een nabijgelegen restaurantje waar Herman en Hilde calamarirondjes bestellen en ik geniet van een kippefileetje. Genoeg voor vandaag dus.

 

Omdat er vandaag nog niets verschenen is op de blog komt er al een reactie om te vragen als het verslag op de lange baan zit. We gaan vandaag inderdaad naar Langebaan. Maar eerst het ontbijt op verdiep 19 met het prachtig uitzicht. Onze ogen vallen plots op de grote building van FNB waar een vijftal mannen een bijkomende verdieping aan het optrekken zijn. En geloof het of niet, om 8u30 laten ze zich 70 meter naar beneden glijden voor de schafttijd. 70 meter hoog een verdieping aan het optrekken…

en 70 meter naar beneden om de boterhammetjes te verorberen

Het uitchecken bij de alom vriendelijke Lisa verloopt als een fluitje van een cent. De altijd vriendelijke Lisa.

Ons Nissanneke staat er pronkend bij, en ditmaal zit de koffer propvol. Onderweg passeren we terug Bloubergstrand en we nemen er zelfs de afslag. Een kijkje op het mooie strand en een koffietje op het terras van “On the rocks”. Recht tegenover is de kunstboetiek van Hettie, en daar springen we ook nog eens binnen, want Herman wil persé ook Hettie leren kennen… maar Hettie is weeral niet thuis. Haar Mama is druk in de weer met de schilderles en de zes volwassen leerlingen (5 dames en één heer) zijn inderdaad mooie werkjes aan het schilderen.Nogmaals halt bij Studio 42.

Nu nog een 90 tal kilometer te gaan; we hebben dus tijd zat. Korte stop om voor de eerste maal benzine te tanken en een pompbediende gelukkig te maken met een RadioShack petje.Onze pompist met zijn petje.

De volgende halte is het piepkleine stadje Darling met zijn alomgekend museum. Rust, platteland en cultuur lopen in Darling harmonieus door elkaar. Het dorpje in de Groenekloof-vallei heeft sinds de komst van Pieter Dirk Uys in 1996 met zijn Tannie Evita een grote verandering ondergaan. Pieter is sinds de jaren ’70 een belangrijke cabaretier die zijn kritiek onder het Apartheidsregime verpakte in het personage Evita, een blanke Afrikaans sprekende vrouw getrouwd met een politicus van de Nationale Partij. Via haar mond bleek het mogelijk allerlei misstanden aan de kaak te stellen. In 1996 besloot Pieter  in Darling een theater te openen waar hij zijn alter ego voorstellingen kon laten verzorgen. Evita se Perron is sindsdien uitgegroeid tot een artistiek centrum waar tannie Evita Bezuidenhout regelmatig optreedt en publiekelijk een oogje op het reilen en zeilen van de democratie houdt. Op andere dagen is het restaurant geopend en ook vandaag kunnen we de sfeer van het theater even proeven. Darling. Bemerk links Evita se Perron op de sporen.

Ditmaal liggend op de sporen…

Naast het restaurant is er een gallery waar tientallen schilderijen met een beeld van Evita hangen. Elke schilderij verwijst naar een grootmeester uit de schilderkunst. Evita à la Gustav Klimt,

Evita à la Vincent Van Gogh,

Evita à la Picasso… en zo zijn er nog tientallen.

Evita à la Hilde Verhaert.

En de stationschef… die zag dat het goed was.

Samen eten we een sandwich met hesp, kaas, salade en tomaten en daarna vervolgen we onze weg naar Langebaan en “Le Mahy”. Onze GPS Lady Ellen vergist zich wel van nummer; we komen aan in de juiste straat, maar aan het verkeerde huis. Dit wordt echter vlug gecorrigeerd en vijf minuten later staan we voor de deur Van “Le Mahy”. Het ziet er zeer verzorgd uit.“Le Mahy; zeer verzorgd.

Gastvrouw Bernardine en één van haar hondjes Zoë ontvangen ons hartelijk. In de kortste keren hebben we onze kamer ingenomen en kunnen we in ons privé tuintje wat uitblazen. Maar owéé Zoë; Hilde krijgt me daar ineens oprispingen aan haar maag en binnen de kortste keren is ze zo ziek als Zoë. Misschien een voedselinfectie  van de rauwkost in de sandwich? Gelukkig kan ze redelijk vlug overgeven en voelt ze zich kort daarna al wat beter. Na wat rusten op het bed besluit ze toch om vanavond op de kamer te blijven. Samen met Herman gaan we een snackje eten in het nabijgelegen Windtown Lagoon Resort. Op goed één uur zijn we terug. En Hilde vertoeft al in dromenland.

 

Voor Herman’s eerste dag hebben we besloten het rustig te houden en wat sightseeing te doen in Cape-Town. Het ontbijt nemen we op verdiep 19 en het zonnetje schijnt al duchtig op Cape-Town.Prachtig uitzicht op Cape-Town.

Op datzelfde verdiep 19 bevindt zich eveneens het zwembad, de Spa en de fitness ruimte. Herman moet dit natuurlijk ook eens zien en hij kan niet nalaten om de rustbanken aan de Spa te proberen. Stiekem heeft hij op een korte behandeling gehoopt… en die komt er nog ook.Professionele behandeling in de Spa.

In de lobby van het hotel ontmoeten we een kofferdrager die Armstrong noemt. Hier hoort uiteraard een rennerspetje van Lance Armstrong bij, want zijn ploeg reed onder het logo van Radio Shack. De man is meer dan blij met zijn mooie pet.Armstrong is meer dan blij met zijn Armstrong petje.

Later in de voormiddag trekken we naar het Waterfront omdat Herman daar om 12 u afspraak heeft met de dame die zijn huis oppast, Madame Jacqueline. We zijn nog een stuk te vroeg voor die afspraak, en dus snuffelen we wat rond in de grote winkelmall. Schitterende boetiekjes liggen hier zij aan zij met grote warenkettingen. Wijnegem  en Kuurne kunnen hier nog een topje aan zuigen. In een soort Adventure winkel valt Herman op een Mandelahemdje. En als hij het aantrekt staat het hem inderdaad heel goed. Zie hem stralen met zijn Mandelabloesje…

Het verkoopstertje is ook niet mis, en die krijgt bij de afrekening een handvol Belgische chocolade paaseitjes om te verdelen onder het personeel. En of ze er gelukkig mee zijn…En of ze er gelukkig mee zijn…

Mandela moest hem zien…

Stipt om 12 u maken we onze opwachting bij “Alfredo”, het restaurant op het Waterfront dat eigendom is van de schoonzoon van Jacqueline. En Jacqueline is ook al aanwezig en ze heeft ook nog een paar vrienden meegebracht. Jacqueline met een paar vrienden.

Wijzelf kennen Jacqueline ook al 7 jaar, en het weerzien is altijd heel hartelijk. Jammer genoeg heeft ze ditmaal iets slechter nieuws; het gaat immers niet zo goed met de gezondheid van haar man André. Samen drinken we een apéritiefje en eten we een hapje. Héél gezellig. Na het afscheid aan Jacqueline en haar vrienden wandelen we nog een uurtje door Waterfront, en Herman wil zeker nog eens gedag zeggen aan naamgenoot de Klerk en aan Mandela. Twee Nobelprijswinnaars die prijken op de Nobel Square van Waterfront.V l nr r ; de Klerk, Declercq en Mandela.

We nemen rond 17 u het hotelbusje terug naar de WESTIN. En we genieten samen van de Happy Hour op verdiep 19 van het hotel.Beetje laptoppen gedurende de Happy Hour op verdiep 19.

De hapjes en drankjes zijn nu zeker lekker want tussen 17 en 19 u gratis!

Bij het souper hebben we iets minder geluk. De pasta die Herman en ikzelf gekozen hebben is niet alleen niet warm genoeg, de smaak is ook niet wat we verwacht hebben. Hilde haar visschotel daarentegen is wel lekker. Aan een tafeltje naast ons bemerken we een Afrikaans koppeltje waarvan het meisje aan het wenen is. Maar dan bemerken we dat de jongeman een doosje opende met een prachtige ring die hij voorzichtig over haar vinger schuift. Wij kunnen niet het nalaten en beginnen te applaudisseren en dit werkt aanstekelijk op alle klanten; het ganse restaurant geeft nu een staande ovatie aan het dolgelukkig koppeltje. Mooie afsluiter van deze weeral mooie dag.Ooooh… so happy !

En wat een mooie ring!

Twee Mandela shirts.

Om 7u30 worden we al gewekt door de priemende zonnestralen die door de spleten van de lattestores in onze ogen schijnen. Heerlijk… Er is zon, er is elektriciteit; wat wil je nog meer. Wegens wat slenteren en laptoppen wordt het toch nog rond 9 uur voor we ons aanmelden voor het laatste ontbijt in African Queen. Ditmaal worden we bediend door Pearl, de blanke assistente van Marc. En Marc zelf, die bereidt ons een ommeletje (weeral van eigen kweek) met reepjes spek om “U” tegen te zeggen. Achteraf verloopt de vereffening van de factuur ook vlekkeloos, en we nemen nog een kiekje van de ganse crew vooraleer de African Queen adieu te zeggen.Marc, Pearl, Marjolijn, en Hilde.Marc, Marjolijn, mezelf en Hilde.

We vertikken het om Ellen van de GPS te volgen omdat we denken dat we vandaag de weg beter kennen dan Ellen, maar ook omdat we over Hout Bay en Camps Bay naar Cape-Town willen. We moeten nu wel de tolweg volgen die over Chapmans Peak loopt.Met zijn slingerende wegen en waanzinnige uitzichten is Chapman’s Peak niet alleen een toeristische trekpleister, maar ook een populaire fotografie locatie.De weg brengt je van Noordhoek naar Hout Bay. De negen kilometer lange Chapman Peak Drive telt 114 bochten en verrast elke bestuurder met een adembenemend landschap.

We verlaten Noordhoek richting Chapmans Peak.

Prachtige uitzichten vanop Chapmans Peak.

Met de Atlantische Oceaan aan je rechterhand en groene bergtoppen aan je linkerhand willen we niets missen.Overal waar we halt houden is het adembenemend mooi.

Spijts onze vele haltes zijn de negen kilometer véél te vlug afgehaspeld. We staan in de haven van Hout Bay zonder dat we het goed beseffen. Op een tweetal plaatsen bemerken we zeehonden die ons schijnen te begroeten. Maar er zijn ook aalscholvers en meeuwen van de partij.Zeehonden komen ons begroetenalsook aalscholvers

en natuurlijk ook meeuwen.

Bij het verlaten van de haven valt ons oog op twee naast elkaar liggende kunstgalerijen. Alleen al de buitenkant is zeer aantrekkelijk, dus zetten we onze Nissan opzij. In de Hout  Bay Gallery maken we kennis met John Hargitai, een vloeiende man die honderduit vertelt over de kunstenaars die hij vertegenwoordigt. En hijzelf ontwerpt meubeltjes die hij op ingenieuze wijze samenvoegt. Zij worden ook met een speciale lak behandeld.John Hargitai tussen zijn vele kunstwerken.en dit zijn de meubeltjes van John.

Net tegenover John’s Galerij vinden we de GHUBAgalery van Nederlandse Nel Luyendyk. Een zeer sympathieke madam die ook van wanten weet. Haar Galery is grotendeels gevuld met eigen werk.De GhubaGalery van Hollandse Nel.

We rijden nu een stukje door en een paar kilometer voorbij het mondaine Kalk Bay arriveren we in Clifton waar we een heerlijk strandrestaurantje kennen, de Bungalow. Op de parking komt prompt een parkwachter op ons af en die vraagt zomaar of ik terug petjes bij heb. Inderdaad, de man herinnert zich nog dat hij verleden jaar een rennerspetje van mij kreeg. Straf hé! Dat verdient nu wel twee petjes, want hij vertelt dat hij ook nog een zoon heeft. Hij vertelt dat hij uit Burundi komt en zijn naam is Cowboy Odary. Strange!Cowboy Odary met zijn nieuw petje.The Bungalow… place to be!

De sfeer op het grote terras van Bungalow doet weeral aan de Côte d’Azur denken. Het spel van de wind in de golven van de Atlantische oceaan is overweldigend.Het spel van de wind en de golven.Bungalow doet denken aan de Côte d’Azur. De bergketen op de achtergrond noemt “De twaalf Apostelen”

Zalig genieten…

We houden het bij een steak tartare voor Hilde en calamares voor mij, doch beiden in voorschotelversie. Meer dan voldoende. Tegenover ons tafeltje is een grote tafel gedekt voor een dertigtal personen. Het is bijna 15 uur als het gezelschap eraankomt. Een komplete familie met grootmoeder, kinderen en kleinkinderen. Als ze de Champagne “Mum” klinken heffen ze “Happy Birthday” aan, en wij zingen natuurlijk uit volle borst mee. En wat blijkt nu; ze vieren het verjaardagsfeest van de Bomma die vandaag maar liefst 96 jaar oud is. Aan de dame te zien zou je de cijfers bijna mogen omdraaien.Oma (96) met kleindochter.

Wij zetten nu onze weg naar Cape-Town verder. Er resten ons nog slechts een vijftiental kilometer te gaan. Aangekomen in de ons bekende WESTIN hotel worden we hartelijk begroet. Ze zijn precies allemaal blij dat we terug zijn. Dat gevoel geven ze ons tenminste. Terug een goede kamer, ditmaal op verdiep 10. Vanavond rond 21 uur komt vriend Herman Declercq aan, maar we maken ons een beetje ongerust omdat hij in de laatste drie dagen op niets heeft gereageerd. Niet aan telefoon, niet op SMS en ook niet op de mails. Hem nu nog verder opbellen heeft geen zin, want hij zou nu moeten op het vliegtuig zitten. Het  enige dat we weten is dat hij met Mango airlines vliegt. Wegens ons gebrek aan informatie maken we dat we reeds om 20 uur aan de arrivals van de airport staan. En wat dacht je; om 20u10 is er een Mango vlucht verwacht komende van Johannesburg. Wat een opluchting; Herman is mee met die vlucht. We begroeten hem hartelijk en maken nog een grapje met iemand die een zekere Mister Deklerk aan het opwachten is. Daar hoeft een kiekje bij! Waar is Mister DEKLERK ?

Terwijl Herman op de intercontinentale vlucht van Dusseldorf naar Johannesburg meer dan 25 kg bagage mocht meenemen is dit op zijn laatste binnenlandse vlucht van Johannesburg naar Cape-Town beperkt tot 18 kg. En daar zit hij natuurlijk zwaar boven. Maar Mister Declercq zou Mister Declercq niet zijn als hij hiervoor geen oplossing zou vinden; twee broeken boven elkaar en maar liefst drie vesten… zie foto.

 

Deze voormiddag blijven we weeral wat rondhangen in onze B&B. Er zijn al een pak post- en verjaardagskaartjes te schrijven en er dient ook één en ander gepland voor de komende dagen. Daardoor wordt het 11u30 vooraleer we ons Nissanneke opstarten voor een uitstap naar Simon’s Town. Het is daar dat vriend Herman Declercq zijn opstapje heeft, en daardoor kennen wij ook dat stadje redelijk goed. Maar we komen er altijd graag terug. Het is weeral een kort ritje; ongeveer 20 kilometer. Probleemloos afgehaspeld. We rijden onmiddellijk door tot huize Herman, en we constateren dat alles zich in normale toestand bevindt. Blij dat we hem morgen dit nieuws kunnen melden. Immers, Herman komt ons dinsdag voor een twaalftal dagen bezoeken.Het ziet er nog allemaal goed uit ten huize Herman.

We maken dan een grote wandeling, en alhoewel we het niet gepland waren kunnen we niet nalaten om nog maar eens de pinguïn kolonie gedag te gaan zeggen. Er valt hier immers altijd wel iets anders te beleven.  Ze blijven bekoren…

die zwart-witte diertjes.

Vandaag zijn er nog hele troepen hun eieren aan het uitbroeden, terwijl anderen al voor hun jonkies dienen te zorgen. Het is een wirwarren van jewelste en tot tweemaal toe zien we een aanval van een meeuw op eieren en/of jonkies. Maar tekens hebben ze zonder de mama pinguïn gerekend en moeten ze schrijlings het meeuwenpad kiezen.Mama pinguïn zorgt nauwlettend op haar jonge spruiten…terwijl een plaatselijk fotograaf alles nauwlettend vastlegt.

Het is bijna 14u30 vooraleer we terug in ’t stad arriveren, en we moeten ons reppen om nog aan een snackje te geraken. Onze zoektocht wordt beloond in een boeken- en curiosaboetiekje “Saveur” waar de helft van de winkel is omgebouwd tot een heuse verbruikzaal. Goed idee toch?Half winkel – half verbruikzaal.

We hebben meer dan genoeg aan een belegde croissant, en hij smaakt nog lekker ook. Later op de middag wordt Hilde aangeklampt door een groepje huisschilders die haar onmiddellijk willen in dienst nemen. In een mum van tijd krijgt ze hun werkplunje aangemeten, en ze kan direct aan de slag. Echter niet vooraleer een kiekje te nemen.

Hilde in dienst bij de schilders van BLACKLAND Industries… ze zien het allemaal zitten.

Er loopt in Simon’s town een actie waarin alle inwoners van de St Georges hoofdstraat gevraagd wordt de façades van hun huizen op te knappen. Tevens gesubsidieerd. Daardoor komen alle schilderbedrijven handen tekort. En inderdaad; het resultaat mag er zijn.St Georges street ziet er vlekkeloos uit.

Na Hilde’s job, die maar vijf minuten duurde, maken we nog een wandeling  tot aan de haven, vlak bij het Marine center.  Op de Jubilee Square staat de mascotte van Simon’s Town, de hond Just Nuisance er nog steeds de haven te overschouwen.

Just Nuisance overschouwt nog steeds de haven.

Het beeld van Just Nuisance (letterlijk vertaald “Net Overlast” op de Jubilee Suare staat er als ode aan deze icoon, de enige hond die ooit werkelijk in dienst was bij het leger. Gedurende de tweede wereldoorlog diende hij op voortreffelijke wijze de Koninklijke Marine. Ieder jaar wordt hij gevierd met grote herdenkingsfeesten en manifestaties. Op bijna alle afbeeldingen van Simon’s Town staat Just Nuisance afgebeeld.Just Nuisance staat er altijd bij, maar de pinguïns natuurlijk ook.

Als we terug in African Queen aankomen wil Hilde eerst en vooral nogmaals een sessie met die wonderstick van Chinese afkomst. Inderdaad, die schilderjob heeft haar duim inderdaad geen goed gedaan.

Nieuwe sessie met de Chinese stick.

Gedurende die sessie komt Marc ons vertellen dat hij bericht kreeg als zou vanavond de volledige omgeving van Noordhoek zonder elektrische stroom vallen, en dit tussen 20u en 22u30. In België spreekt men ervan, maar hier doen ze het; stroom sparen. Stipt om 20 u valt alle stroom inderdaad uit. Gelukkig is het buiten nog niet pikdonker. Marc verwijst ons naar een PizzaHut in de nabije omgeving. Pizza-ovens gebruiken immers geen stroom. We beleven inderdaad een romantisch uurtje bij kaarslicht, een flesje wijn en een lekkere pizza.Romantisch etentje bij kaarslicht.

Het is zondag, dus lekker uitslapen. Het ontbijt, geserveerd door een African Queen (?) verloopt ook traagjes en we blijven zelfs nog een half uurtje de dagbladen en de boekjes uitpluizen. Met Marc wordt overeengekomen dat we hier drie nachten kunnen blijven in plaats van twee. Rond halfelf maken we een kort ritje naar nabijgelegen Kalk Bay. Een mooi kuststadje aan de Indische Oceaan, waar op zondag alle winkeltjes opendeur houden en alle vrije plekjes worden opgevuld door mini-zondagsmarktjes. Straatventers, orkestjes, steltlopers en kinderanimatie maken de boel kompleet.Steltloper in Zuid-Afrikaans outfit.

Hilde sukkelt al sinds de Kerstperiode met een verstuikte en pijnlijke duim (een skiduim volgens Dr Rombouts), maar daarin kan vandaag  verandering komen. Aan een kraampje demonstreert een dame een wonderbaar geneesmiddel tegen allerhande infecties. Het is een Chinese stick, gelijkend op een dikke sigaar. Het topje moet met een vuurtje aangemaakt worden. Het pijnlijke lichaamsdeel moet een tiental minuten berookt worden door de gloeiende stickpunt. Hilde is een ideaal proefkonijn, en na die eerste behandeling schijnt de pijn precies al een beetje weggeëbd.  Wat imaginatie toch kan doen hé!Het Madammeke met de toverstick…

en het schijnt nog te werken ook!

Intussen heb ik een aangename babbel met John, een man die lepels, vorken en allerhande bestekken vervormt tot kunstwerken. Schitterende kerel, met een kop om nooit te vergeten.Sympatieke John met machtige kop!

We vinden een eetstalletje waar de banken naar de straat gericht staan waardoor we niets van de animatie dienen te missen. Een slaatje voor Hilde en een spaghetti carbonara voor mij. Lekker! En intussen genieten  van alles wat de straat te bieden heeft.Familie op terugweg van het strand…

en deze maken zomaar een zondagsritje.

We slenteren nog een uurtje rond in boetiekjes, antiekkotjes en kunstgalerijen. Boetiekjes bij de vleet…

En bij de antiquair; jawel… een antieke olifantendrol. Je moet er maar opkomen!

Wat hier ook opvalt is dat de kerken het alsmaar moeilijker krijgen. De hoofdkerk van Noordhoek werd recentelijk omgebouwd tot een theater. En daar komt wel volk op af…

Deze mooie kerk is nu een drukbezocht theater.

Op de weg naar onze B&B hebben we nog een korte afslag genomen naar het strand van ’t Kommetjie omdat dit bekend staat voor de vele surfers; en dit zeker op zondag. Maar vandaag is het windstil, en daar hebben de verwoede surfers geen boodschap aan. Er zijn bijna geen golven, en ze kunnen zich dan ook niet uitleven. Toch zien we nog enkele verwoede fanaten het onderste uit hun kas halen om zich toch nog een beetje te laten meevoeren door de zee.
Niet gemakkelijk, maar niet plooien…

Vanavond willen we het rustig aan doen, en bezoeken we een doordeweekse afspanning, de Red Herring. Uiteraard op verre na niet te vergelijken met de “Foodbarn” van gisteren. De Sirloinsteack smaakt voortreffelijk. De pieltjes vet worden dankbaar in ontvangst genomen door huishond Ali. Ali, de restauranthond op zoek naar hapjes.

Ik denk niet dat het in België zou toegelaten zijn dat een hond rondloopt in het restaurant… Een ijsemmer hebben ze ook al niet; we moeten ons maar behelpen door ijsblokjes in onze Chenin Blanc te kieperen. Na gezamenlijk overleg geven we hier toch maar een 5 op 10. Inderdaad, het kan niet alle dagen kermis zijn, en we hebben er zeker onze slaap niet voor gelaten.

 

The Red Herring krijgt maar 5 op 10, en dan zijn we nog mild.

African Queen is de B&B die vroeger uitgebaat werd door Margot Courant, de dochter van… Toevallig hebben we hier verleden jaar de laatste dag van Margot en Bram meegemaakt en ’s anderendaags de eerste dag van Marc en Marjolijn.Foto van verleden jaar; Links Marc aan zijn eerste dag en rechts Bram en Margaux aan hun laatste dag.

Toen ik gisteren belde was Marc zeer blij dat we hem nog niet vergeten waren. Maar nu nog eerst afrekenen in 5 Options en afscheid nemen van Karen en de Spaanse Moesti.

Moesti, de kater die meekwam met Karen uit Spanje.

En nu de weg op naar Noordhoek. We hebben geluk, want de GPS heeft nog alle adresjes bewaard van verleden jaar; dus begeleidt hij ons vlekkeloos tot aan de inrijpoort van “African Queen”. Onze kamer is nog niet beschikbaar en dus gaan we maar een kijkje nemen in Noordhoek Village, een centrum met winkeltjes en restaurantjes. Er verjaren een drietal Belgische vrienden en in een piepklein boetiekje  vinden we zeer toepasselijke wenskaarten. We versnaperen een belegd broodje en kuieren nog wat rond in het centrum. Tegen 14 uur maken we terug onze opwachting, en gastheer Marc ontvangt ons met veel meer dan de nodige egards.A F R I C A N     Q U E E N

We worden rondgeleid door het ganse huis en de tuinen. Sinds verleden jaar is er een tweede zwembad aangelegd en er zijn ook twee wooneenheden bijgekomen. Marc informeert of we morgen bij het ontbijt een omelet willen, want in dat geval mogen we nu in de kippenren zelf onze eitjes roven. Hilde hoeft geen omelet. We drinken samen met Marc een wijntje aan het zwembad en kunnen dan onze kamer betrekken. Zeer herkenbaar, want dezelfde “Room 5” van verleden jaar. Als naar gewoonte volgt er nu een zwemmetje/zonnetje voor Hilde en een laptopje voor mij. Het zwembad tot aan ons terrasje… meer moet dat niet zijn.

Het is zaterdagavond, dus mag het vanavond wel eens lekker zijn. Marc heeft het ons gemakkelijk gemaakt; hij reserveerde voor ons “the place to be” in Noordhoek, namelijk de “Foodbarn”, letterlijk “De voedselschuur”. En het is inderdaad een oude schuur die echter volledig omgebouwd werd. De Chef noemt Franck, en zijn familienaam is Dangereux… very strange! Maar hij is gerenommeerd over gans Zuid-Afrika en ver daarbuiten.

Franck Dangereux van de FOODBARN.

Gelukkig hebben we ons nog een beetje opgezet, want we zitten rondom sjieke madams en meneren. Sommige koppels doen mij aan de aristocratie  uit die Engelse feuilletons denken. Een lieve dame stelt zich aan ons voor (Rubi is haar naam), en zij zal voor de rest van de avond onze gastvrouw zijn.Jawel, dat is ze… Rubi.

Na haar ellenlange voorstelling van wat hier al te versieren valt, en na veel twijfels houden we het op licht gebakken tonijn in een oriëntaalse saus voor Hilde en eendeborst met een een kroketje van truffel en een tweede kroketje van eendelever in een cajun-sausje voor mij. Meer moet dat niet zijn. Geen voorschotel en ook geen dessert.Hilde’s tonijn…

Mijn eendeborst…

en de Sauvignon Blanc “Buitenverwachting”

Wij vinden van onszelf dat we elk het beste gekozen hebben en zo zijn we dus beiden meer dan voldaan. De Sauvignon Blanc “Buitenverwachting” is ook super, en de grootste meevaller is dan nog de rekening. 520 Rand; komt omgerekend op 37€. Bij ons zou de fles wijn alleen al bijna even veel gekost hebben. We verlaten dus De Foodbarn en onze gastvrouw Rubi met de grootste voldoening. Tien minuutjes later zijn we veilig bij onze African Queen. 

Het heeft nog duidelijk wat voeten in de aarde om een B&B in Blouberg of omgeving te vinden. Gisterenavond is het niet gelukt en deze voormiddag ben ik er ook nog anderhalf uurtje zoet mee. Uiteindelijk heb ik er eentje beet en volgens internet ziet “Five Options” er heel degelijk uit, en nog betaalbaar ook. Voor wat die vijf opties staan hebben we nog steeds het raden. Tegen 11 uur kunnen we dan zonder problemen uitchecken in de WESTIN, en tegen 12 uur wordt onze bakkie (auto) voorgereden. Een spiksplinternieuwe witte Nissan Sentra. Hij heeft slechts 6.000 kilometer op de teller. Van Sentra heb ik nog nooit gehoord, maar ’t is een Nissan, en daar ben ik fan van. “Fan van Nissan”.Selfie van ons beiden met onze Nissan Sentra.

Blouberg en Bloubergstrand liggen op slechts een dertigtal kilometer en een half uurtje rijden van Cape-Town. Ideaal dus om ons terug aan het links rijden, het stuurwiel langs de rechtse kant en alle toeters en bellen van die Nissan aan te passen. Tot twee maal toe zetten we ons op de kant en proberen onze GPS in te stellen naar onze B&B Five Options, maar de koppige Garmin weigert steevast het adres te accepteren. (Hoor je mij al vloeken?) Wat zal later echter blijken; onze B&B ligt niet in Blouberg maar wel in randgemeente West Beach. Omdat Blouberg een de sjiekste plage van de Westkust is pronken veel omliggende horecazaken met die naam. Vergelijk het met een hotel van Zulte (zijn daar wel hotels?) dat zou aangeven dat het in Waregem gelegen is. Nogal een geluk dat ik de Garmin niet door het venster kieperde. Five Options ligt op de koop toe midden in een villawijk, en wij (lees ik) hebben vergeten het huisnummer te noteren. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij onder de vorm van een politiecombi op patrouille. Hilde haalt al haar charmes naar boven; in een mum is het gefikst, en de twee bobby’s loodsen ons tot pal aan de voordeur van de “Five Options”. We worden opgevangen door een pikzwarte boy Marc, Die kerel heeft macht als een paard. Gezwind en met de glimlach zeult hij onze tassen en valiezen naar de eerste verdieping. We beschikken over een heuse suite en boven ons bed (beter dan in ons bed) staat  er, jawel… een leeuw.Ons bed… zonder verdere uitleg.

Nadat we de formaliteiten geregeld hebben met Karen, de huisverantwoordelijke scheiden onze wegen. Hilde gaat een uurtje aan het zwembad zonnen terwijl ikzelf een beetje ga bloggen op de kamer. Tegen  het vieruurtje dirken we ons wat op om Bloubergstrand aan te doen. Hoewel wij de kust hier al verschillende jaren kennen blijft hij toch nog steeds bekoren. De wilde zee, de rotsen, het zwalpende zeewier, het spel van de zon, de Tafelberg aan de horizon… indrukwekkend.De zee bij Bloubergstrand

Toevallig maken we kennis met een koppeltje senioren die er een gewoonte van maken om twee à drie maal per week te komen picknicken op een van de vele rustbanken met zicht op zee. Papa houdt de zonnescherm in de hand terwijl Mama minutieus de hapjes verdeelt die mooi gerangschikt liggen in de isomobox. Gelukkige mensen…Mama zorgt voor broodjes, Papa zorgt voor lommer…

Van hieruit is het maar een boogscheut af van de kunst- en juwelengalerie van een lieve vriendin die we al een viertal jaren kennen; Hettie Hester. Samen met haar Mama runt ze Studio 46. Haar Mama is schilderartiste. In de garage runt ze een kleine teken- en schilderschool voor kinderen en volwassenen. En Hettie ontwerpt en fabriceert juwelen die ze dan in de galerie aan de man/vrouw brengt. Het is trouwens Hettie die ik verleden zomer nomineerde om deel te nemen aan de ice-bucket challenge. Ze kieperde de ijsemmer over haar hoofd vanop het strand, en dit met de Tafelberg in de achtergrond. Maar vandaag hebben we geen geluk. Hettie is deze namiddag niet aanwezig; een halve dag naar ’t stad (Cape-Town) om accessoires voor haar juwelen op te halen. De trap naar Studio 46

Je kan er niet naast kijken…

De Mama weet ons ook hartelijk te ontvangen. We krijgen een koffietje aangeboden en we maken een afspraak om morgennamiddag terug te komen. Hilde met Hettie’s Mama.

Omdat het intussen al dik 18 u is geworden besluiten we om hier in Blouberg nog een kleinigheid te verorberen, en daarvoor is “Ons Huisie” de ideale plek. Zicht op de zee en de zonsondergang en keuze zat uit kleine snack’s.“Ons Huisie”… meer moet dat niet zijn.Avondschemering vanop het terras van “Ons Huisie”

De volgende morgen (intussen al vrijdag) bij het ontbijt maken we wat beter kennis met Karen, de verantwoordelijke van 5 Options en ook met een charmant koppel Oostenrijkers die elk jaar voor twee maand naar Zuid-Afrika komen, hoofdzakelijk om te golven. Nadien boek ik per telefoon onze B&B voor de volgende twee of drie dagen, en tegen 11uur trekken we terug naar Blouberg. Hettie is nu wel aanwezig maar in de Studio 46 is het een drukte van jewelste. Zowel Mama als Hettie draaien dol. Er is onder andere een klanten die een retouche wil op een ring, en die dame moet zonodig voor de middag verder reizen. We besluiten dus om deze namiddag rond 16 uur terug te komen. We rijden een vijftal kilometer verderop naar Big Bay alwaar we nog een wandeling maken. Net zoals in Waterfront Cape-Town staat ook hier een immense kader opgesteld waarin men een prachtige afbakening krijgt van de Tafelberg. Ik fotografeer een jong koppeltje dat poseert in de kader, en vice-versa neemt het koppeltje een foto van ons. Weeral een souvenir rijker…

Het is intussen 14u en het gevoel bekruipt ons dat we onze planning om vanmiddag niet te eten zullen moeten laten varen. Een leuk restaurant op de dijk verwelkomt en als we onze gevoelens kenbaar maken dat we graag een pizza zouden eten maar dat we echt geen grote honger hebben, dan stelt de kelner zelf voor; deel er eentje. Eén pizza Hawaï geserveerd met twee borden en bestekken, en dit zonder één rand supplement. Aangevuld met een glas witte wijn en een schweppes tonic kost ons dat de ronde som van 115 Rand, zijnde een tegenwaarde van  8,5 €. Wie doet beter? En de Hawaï was nog superlekker ook. Driemaal is scheepsrecht, en dat is bij Hettie ook het geval. Ze heeft ons nog maar gehoord vanuit haar atelier, of daar verschijnt ze met een wijnfles in haar schort en drie glazen in de hand. In die omstandigheden is het niet gemakkelijk om een “drukkie” te geven maar het lukt toch wel.Verwelkoming op zijn Hettie’s.

Hettie troont on mee naar de tuin waar we ons gezellig installeren. We hebben een gezellige babbel, nippen aan een lekker wijntje en het verhaal van de ijsemmer komt regelmatig aan bod. Achteraf laat Hilde zich nog verleiden door een paar oorringetjes (voor haarzelf) en een kettingetje met pendant (voor dochter Caroline). Hilde met de oorringetjes …

en ik met een rode kop (van de zon!)

Na het afscheid aan Hettie en haar Studio 46 trekken we terug naar het strand, want de avond begint te vallen en er zitten heel wat surfers en kaiters op het water. En dat willen we niet missen.Zonsondergang met containerschip en kaitzeil.

Voor vanavond hebben we resto gereserveerd waar we vroeger al twee maal een schitterende ervaring hadden; Orca in Melkbosstrand. En ’t was weeral van dat. Een “Orca combo” met calamari, gamba’s en een zeetongetje, en dit een een cajun sausje… om meer dan de vingers en duimen af te likken. Er bleef niet veel over…Geen doggy bag vandoen!

Tegen de klok van tien veilig in onze “Five Options”

 

Nog altijd geen wekker ingesteld en het is weeral 8u15 als we gewekt worden door licht getik op onze buitenvenster. We slapen op verdiep 18, dus kan er niemand op onze vensters tikken, doch wat blijkt; bij het opentrekken van de gordijnen sta ik oog in oog met twee glazenwassers. De dag begint dus goed… Gelukkig nog dat het Hilde niet was die de gordijnen opentrokGlazenwassers op verdiep 18.

Na het ontbijt hebben we nog wat formaliteiten te vervullen voor de huur van onze wagen waarover we morgen willen beschikken. En daarna terug op stap. Recht tegenover het artisanaal boetiekje van gisteren is er een soort koffieshop annex reisagentschap, en die organiseren een tour naar de twee grootste townships van Cape-Town, namelijk Langa en Gugulethu. Aan de receptie vertelt men ons dat ze deze middag die tour kunnen maken met het rode busje en met supergids Mike, en dit alleen voor ons tweetjes. Deze kans laten we niet liggen. Een kwartiertje en een koffietje later zitten we in het busje. Die Mike is inderdaad een schitterend baasje. Met een onvoorstelbaar enthousiasme vertelt hij honderduit over de handel en de wandel in de townships.Onze Mike weet alles over de townships.

Voor het we beseffen staan we middenin de shacks (houten huisjes) van Langa. Langa is de oudste township en het is van hieruit dat veel bewegingen ontstonden omtrent de anti-apartheid. Bij aankomst blijkt dat Langa, in tegenstelling tot onze verwachting, niet alleen uit krotten bestaat. We zien een diversiteit aan gebouwen. In 1927 is Langa gesticht om de zwarte mannelijke arbeiders uit Kaapstad te huisvesten in stenen hostels, die er nu nog steeds staan. Toen op een gegeven moment de gezinnen erbij mochten komen, woonden er in de hostels drie gezinnen op één kamer! Voor meer privacy besloten sommigen om aan de rand van Langa een eigen onderkomen te bouwen, de krotten of shacks. Deze shacks zijn dus niet alleen het gevolg van armoede, maar ook een keuze voor privacy. Opvallend is dat die krotten direct grenzen aan de ‘villawijk’ van Langa. Dat er villa’s worden gebouwd laat zien dat ze trots zijn op hun township, dat ze er niet weg willen.
Het algemene beeld van een township is dat het gevaarlijk is, wij hebben dan ook een onveilige sfeer verwacht. Niets blijkt minder waar in Langa, volgens Mike heerst er juist een sterke sociale cohesie waar men met veel respect met elkaar omgaat en op elkaar let. Dat het in Langa relatief veilig is, is zelfs fysiek zichtbaar. De omheining van de villa’s zijn namelijk maar 1m hoog terwijl de omheiningen op andere plekken in Kaapstad vaak bijna 3m hoog zijn! We mogen zelfs enkele van die op heden nog bewoonde shacks binnenwandelen, uiteraard begeleid door Mike.

Eén van die duizenden shacks…

Allemaal nog bewoond.

Het bed naast de kookstoof; in deze shack wonen 15 mensen…

Een toeriste in een shack van Langa…

Gugulethu, onze tweede township is nog een stuk uitgestrekter dan Langa. We maken een halte aan de gedenksteen van Amy Bhiel. Amy was een Amerikaanse studente, die zich vanaf 1993 vol overgave wijdde aan het ontwikkelen van de multiculturele democratie in Zuid-Afrika. Tijdens een bloedige demonstratie op 25 augustus 1993, werd Amy Biehl op tragische wijze vermoord, toen ze enkele zwarte collega’s terugreed naar hun township Gugulethu. Als eerbetoon aan Amy’s liefde voor Zuid-Afrika en haar geloof in verzoening, steunden Amy’s ouders het amnestieverzoek van de mannen die hun dochter van het leven beroofd hadden. De gedenksteen voor Amy Biehl.

Het tweede monument is het Guguletho Seven. De Gugulethu Zeven was een anti-apartheid groep mannen in de leeftijd tussen 16 en 23 die werden doodgeschoten op 3 maart 1986 door de leden van de Zuid-Afrikaanse politie. Voor elk van de zeven werd een marmeren steen opgericht waarin hun profiel werd uitgekerfd.De Guguletho Seven.

Ieders profiel uitgekerfd.

Mike blijft de verhalen uitspuwen, en we worden wegwijs gemaakt in de anti-apartheidsbeweging, de anti-pass campagne en de bloedige gebeurtenissen van 21 maart 1960 toen meerdere zwarten werden gedood. Met de passen zijn we slaven…

Weg met die apartheids paspoorten…

Maak Afrika vrij…

We slenteren nog een tijdje tussen de straatjes en hebben ook hier en daar contact met de bewoners. We wippen ook nog even binnen in een peutertuin waar de kindjes (en ook de juffrouw) aan rusten toe zijn.
Ook de juffrouw is aan rusten toe…

Deze meid heeft geen zin in slaap…

en deze jongeman is helemaal niet tevreden met zijn tweede schooldag.

Gugulethu; het leven zoals het is.

Het loopt tegen de klok van vijf uur in de namiddag als Mike ons voor de deur van de WESTIN dropt. Hij schijnt zeer blij met z’n fooi, en wij zijn  uiteraard ook meer dan tevreden over onze namiddag. De avond voert ons terug naar het Waterfront waar wij op het buitenterras van Restaurant Hildebrand (what’s in a name?) genieten van een heerlijke saltimbocca besproeid met een glaasje Chenin Blanc. Mooie dag!