Nog altijd geen wekker ingesteld en het is weeral 8u15 als we gewekt worden door licht getik op onze buitenvenster. We slapen op verdiep 18, dus kan er niemand op onze vensters tikken, doch wat blijkt; bij het opentrekken van de gordijnen sta ik oog in oog met twee glazenwassers. De dag begint dus goed… Gelukkig nog dat het Hilde niet was die de gordijnen opentrok
Glazenwassers op verdiep 18.
Na het ontbijt hebben we nog wat formaliteiten te vervullen voor de huur van onze wagen waarover we morgen willen beschikken. En daarna terug op stap. Recht tegenover het artisanaal boetiekje van gisteren is er een soort koffieshop annex reisagentschap, en die organiseren een tour naar de twee grootste townships van Cape-Town, namelijk Langa en Gugulethu. Aan de receptie vertelt men ons dat ze deze middag die tour kunnen maken met het rode busje en met supergids Mike, en dit alleen voor ons tweetjes. Deze kans laten we niet liggen. Een kwartiertje en een koffietje later zitten we in het busje. Die Mike is inderdaad een schitterend baasje. Met een onvoorstelbaar enthousiasme vertelt hij honderduit over de handel en de wandel in de townships.
Onze Mike weet alles over de townships.
Voor het we beseffen staan we middenin de shacks (houten huisjes) van Langa. Langa is de oudste township en het is van hieruit dat veel bewegingen ontstonden omtrent de anti-apartheid. Bij aankomst blijkt dat Langa, in tegenstelling tot onze verwachting, niet alleen uit krotten bestaat. We zien een diversiteit aan gebouwen. In 1927 is Langa gesticht om de zwarte mannelijke arbeiders uit Kaapstad te huisvesten in stenen hostels, die er nu nog steeds staan. Toen op een gegeven moment de gezinnen erbij mochten komen, woonden er in de hostels drie gezinnen op één kamer! Voor meer privacy besloten sommigen om aan de rand van Langa een eigen onderkomen te bouwen, de krotten of shacks. Deze shacks zijn dus niet alleen het gevolg van armoede, maar ook een keuze voor privacy. Opvallend is dat die krotten direct grenzen aan de ‘villawijk’ van Langa. Dat er villa’s worden gebouwd laat zien dat ze trots zijn op hun township, dat ze er niet weg willen.
Het algemene beeld van een township is dat het gevaarlijk is, wij hebben dan ook een onveilige sfeer verwacht. Niets blijkt minder waar in Langa, volgens Mike heerst er juist een sterke sociale cohesie waar men met veel respect met elkaar omgaat en op elkaar let. Dat het in Langa relatief veilig is, is zelfs fysiek zichtbaar. De omheining van de villa’s zijn namelijk maar 1m hoog terwijl de omheiningen op andere plekken in Kaapstad vaak bijna 3m hoog zijn! We mogen zelfs enkele van die op heden nog bewoonde shacks binnenwandelen, uiteraard begeleid door Mike.
Eén van die duizenden shacks…
Allemaal nog bewoond.
Het bed naast de kookstoof; in deze shack wonen 15 mensen…
Een toeriste in een shack van Langa…
Gugulethu, onze tweede township is nog een stuk uitgestrekter dan Langa. We maken een halte aan de gedenksteen van Amy Bhiel. Amy was een Amerikaanse studente, die zich vanaf 1993 vol overgave wijdde aan het ontwikkelen van de multiculturele democratie in Zuid-Afrika. Tijdens een bloedige demonstratie op 25 augustus 1993, werd Amy Biehl op tragische wijze vermoord, toen ze enkele zwarte collega’s terugreed naar hun township Gugulethu. Als eerbetoon aan Amy’s liefde voor Zuid-Afrika en haar geloof in verzoening, steunden Amy’s ouders het amnestieverzoek van de mannen die hun dochter van het leven beroofd hadden. 
De gedenksteen voor Amy Biehl.
Het tweede monument is het Guguletho Seven. De Gugulethu Zeven was een anti-apartheid groep mannen in de leeftijd tussen 16 en 23 die werden doodgeschoten op 3 maart 1986 door de leden van de Zuid-Afrikaanse politie. Voor elk van de zeven werd een marmeren steen opgericht waarin hun profiel werd uitgekerfd.
De Guguletho Seven.
Ieders profiel uitgekerfd.
Mike blijft de verhalen uitspuwen, en we worden wegwijs gemaakt in de anti-apartheidsbeweging, de anti-pass campagne en de bloedige gebeurtenissen van 21 maart 1960 toen meerdere zwarten werden gedood. 
Met de passen zijn we slaven…
Weg met die apartheids paspoorten…
Maak Afrika vrij…
We slenteren nog een tijdje tussen de straatjes en hebben ook hier en daar contact met de bewoners. We wippen ook nog even binnen in een peutertuin waar de kindjes (en ook de juffrouw) aan rusten toe zijn.
Ook de juffrouw is aan rusten toe…
Deze meid heeft geen zin in slaap…
en deze jongeman is helemaal niet tevreden met zijn tweede schooldag.
Gugulethu; het leven zoals het is.
Het loopt tegen de klok van vijf uur in de namiddag als Mike ons voor de deur van de WESTIN dropt. Hij schijnt zeer blij met z’n fooi, en wij zijn uiteraard ook meer dan tevreden over onze namiddag. De avond voert ons terug naar het Waterfront waar wij op het buitenterras van Restaurant Hildebrand (what’s in a name?) genieten van een heerlijke saltimbocca besproeid met een glaasje Chenin Blanc. Mooie dag!
Weer goed vertrokken zie ik en hiermee bedoel ik in eerste instantie de blog en de verslaggeving die weer klaar en ondubbelzinnig is.
toch een vraagje: wie had geluk aan dat raam?
Die mannekes in de hangbrug hebben het wel het meeste nodig
op 55 meter van de grond dacht ik.
Johan.
we zitten helemaal in het verhaal; het is net alsof we een boek aan het lezen zijn.
Waw … wat een ontdekking. Voor mij een eerste kennismaking met jullie avonturen. Dit smaakt naar meer!
Marc